RSS

θα σου πω την αλήθεια......

το τυρί μου φάνηκε λίγο ξυνισμένο. η coca cola light είχε ξεθυμάνει. το κοτόπουλο ήταν καλό αλλά ο υπολογιστής μου συνεχίζει και κολάει. δεν έχω πληρώσει ακόμα τη cosmote, το make up μου έχει τελειώσει και δεν πρόλαβα να πάρω τηλέφωνο τον λάμπρο. σκέφτομαι τι θα πρωτοκάνω αυτό το σάββατο, πότε θα γράψω τη γαμημένη τη συνέντευξη που χρωστάω, πότε θα τηλεφωνήσω στον δήμο και τελείως τυχαία μου περνάει από το μυαλό και η φίλη μου η έλενα.
σήμερα το πρωί, στην όμορφη κατά τα άλλα θεσσαλονίκη, η έλενα απολύθηκε! το έμαθα μέσω αυτού του ηλίθιου μέιλ που συνηθίζει να στέλνει προς όλους, ο απολυμένος. που σε ευχαριστεί μέσα από την καρδιά του για την πολύτιμη συνεργασία σας ενώ στην πραγματικότητα θα ήθελε να σου πει: "και τώρα τι κάνω; πως θα πληρώσω το νοίκι μου; τι θα κάνω μέσα στο σπίτι μου;"
δεν ξέρω τι απ' όλα αυτά σκέφτεται η έλενα. και όπως φαίνεται θα αργήσω να μάθω καθώς δεν νομίζω πως έχω τα κότσια να την πάρω τηλέφωνο. να της πω τι; πως όλα θα πάνε καλά; αυτό θέλει να ακούσει; μια πρόταση για δουλειά θα θέλει σίγουρα να ακούσει.
η καλύτερη δημοσιοσχεσίτισσα ever! δεν είναι δυνατόν να μην έχει δουλειά. κυρίως όμως δεν είναι δυνατόν να ξυπνάς και να μην ξέρεις αν μέχρι το βράδυ "θα είσαι καλά", δηλαδή αν θα συνεχίζεις να ζεις τη ρουτίνα σου..
το χειρότερο ξέρεις ποιο είναι; πως όλοι αγαπούσαμε την έλενα και ήταν ο μόνος άνθρωπος με τον οποίο θέλαμε να συνεργαζόμαστε για τα θέματα θεσσαλονίκης όμως όταν έσκασε αυτό το μέιλ στην οθόνη του υπολογιστή μας, το διαβάσαμε, κοιταχτήκαμε και συνεχίσαμε τη δουλειά μας. φοβηθήκαμε ακόμα και να ρωτήσουμε τι στην πραγματικότητα είχε συμβεί!
στεναχωριέμαι! δεν ξέρω για ποιο από όλα τα παρακάτω: για το γεγονός πως "είδα" μια σωστή επαγγελματία να πηγαίνει σπίτι της. για το φόβο μας να παραδεχτούμε το προφανές.. όλοι κινδυνεύουμε πλέον. για την αδυναμία μου να σηκώσω το τηλέφωνο για να της μιλήσω. για τη μαλακισμένη την καθημερινότητα που μας έχει κάνει πλύση εγκεφάλου και μας έχει αλλάξει τις προτεραιότητες. μάλλον για όλα.

δεν ξέρω τι είναι αυτό..

..πάντως "κάτι" είναι και με τρώει!

σκέφτομαι πως θα με βρει ο ιούνιος και έπειτα ο σεπτέμβρης. όχι πάλι! θα βγω στον διάδρομο, θα πέσω πάνω στον μενέλαο αλλά εκείνος δεν θα "μιλήσει". θα επιστρέψω στο γραφείο μου και θα κοιτάξω το κείμενο που δεν μου βγαίνει. δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. και δεν φταίει η άνοιξη. μην την κατηγορείς τσάμπα. στο τηλέφωνο θα με καλέσει ο άρης και η γωγώ θα μου φωνάξει από μακριά. ο πρώτος θα μου πει και πάλι για το άγχος του. "το δικό μου ξεπερνάει το δικό σου" θα του εξηγήσω αλλά δεν θα το σκεφτεί. ούτε θα το ακούσει. η γωγώ θα επαναλάβει κάτι φεύγοντας. δεν ακούω σου λέω. τελικά ο μενέλαος θα με χαιδέψει τρυφερά αλλά ένοχα στην πλάτη και θα επιστρέψει στο δικό του γραφείο. φεύγω και εγώ από το σημείο που βρισκόμουν και τρέχω προς τις σκάλες. θα βγω έξω για να πάρω αέρα.
/φρέσκο αέρα/
θα επιστρέψω. για πολύ ακόμα! γαμώτο!