RSS

..λέγε με και κουβερτούρα!

σοκολάτα (η)= το συμπαγές γλύκυσμα που έχει ως βάση (ή έχει επιστρωση με) αυτό το παρασκεύασμα: λευκή/ πικρή ~//~ γάλακτος/ με αμύγδαλα/ με γέμιση λικέρ// μους ~// κρέμα ~// μία πλάκα ~- υποκ. σοκολατίτσα (η)

σε γλύκανα;

Back to Black!

..αγαπητό μου blogo-ημερολόγιο*,
προχθές γύρισα από την (αχ!) συμπρωτεύουσα. Δν σε είχα ενημερώσει ποτέ για την εν λόγω φυγή μου, αλλά - το δηλώνω - ήταν απόφαση της τελευταίας στιγμής! Πως λέμε "μην πατάς εκεί, σφουγγάρισα..", έτσι και εγώ σκέφτηκα πριν λίγες μέρες "τι να κάνω την επόμενη εβδομάδα; θα πάω στην Θεσσαλονίκη". Και η αλήθεια είναι, αγαπητό μου blogo-ημερολόγιο, πως ο ενθουσιασμός και η παρόρμηση των 26 μου χρόνων, με δικαίωσε. Σε απλά ελληνικά.. everything was just great!!!! Πραγματικά, μέτρησα στιγμές! Πολλές στιγμές. Μαγικές και γεμάτες. Μεγάλες και εντυπωσιακές.
Έμενα στο σπίτι ενός φίλου, στην Προξένου Κορομηλά (σ.σ. μου είχε δώσει τα κλειδιά αφού αυτός πλέον ζει και εργάζεται στην Αθήνα), περπάτησα όλη (σχεδόν) τη πόλη, ήπια τον καλύτερο καπουτσίνο του κόσμου στο "Pastaflora Darling" (κάπως έτσι λέγεται), και το καλύτερο κρασί στο "Ούζο Μέλαθρον", έφαγα την πιο νόστιμη σαλάτα στο "Αγιολί" και "χόρτασα" από ψώνια στο "Cosmos". Θυμήθηκα πως είναι να ζεις! Να γελάς, να ονειρεύσαι, να χαίρεσαι και να μην περιμένεις το τίποτα πάνω από ένα τηλέφωνο. Απέριτη ελευθερία..
Για την επιστροφή αγαπητό μου blogo-ημερολόγιο, πήρα μαζί μου δυο τσουρέκια με λεμόνι και ένα κουτί τρίγωνα από τον "Τερκενλή" καθώς και τρεις επαγγελματικές προτάσεις. Τα φόρτωσα όλα στο Ιντερσίτι, μαζί με τον εαυτό μου, τον οποίο και έβαλα σε μια θέση δίπλα σε παράθυρο. Κάρφωσα τα μάτια μου στον γαλανό, μέχρι εκείνη τη στιγμή, ουρανό, έβαλα το i-pod στα αυτιά, γυαλιά ηλίου και άρχισα να κλαίω! Είχα χρόνια να κλάψω για κάτι που άφηνα πίσω.
..και τώρα σε αφήνω! Χτυπάει το κινητό μου και από οτι βλέπω, είναι κάποιος από την δουλειά..μμμ..

(*Καλώς σας βρήκα!)

Ο παράδεισος μπορεί να περιμένει..

η δική σου ευτυχία, είναι η δική μου..
που εσύ αγνοείς!


όντως όμως!

Θάνο, θα πεθάνω..!!

Μιλάμε για κλάμα! Οχι αστεία!! Ηταν η εποχή που η πρακτική μου άσκηση στην ΕΡΤ είχε μόλις τελειώσει και θα συνέχιζα στο "Εθνος". Το δάκρυ να κυλάει στο μάγουλο, να περνάει ξυστά από το στόμα και να καταλήγει στον λαιμό! Να μην μπορώ να πάρω ανάσα που άφηνα πίσω μου το κτίριο της Λεωφόρου Μεσογείων.. Σε αυτό το σημείο να διευκρινήσω οτι δεν έκλαιγα που έφευγα από την δουλειά μου αλλά που έχανα τον Θάνο. Η πρώτη μου μεγάλη αγάπη. Και παντοτινή (για τότε!). Και ανεκπλήρωτη αφού για πολλούς λόγους δεν μπορούσαμε να είμασταν μαζί. Είχα βαλαντώσει.. Είχα τρεις μέρες να φάω, ίσως και περισσότερο! Το moto εκείνης της εποχής ήταν "Θάνο, θα πεθάνω.."! Είχα πείσει μάλιστα τον εαυτό μου πως θα τον ήθελα για πάντα..

..χθες το πρωί, είμαι σπίτι και όσο ετοιμάζομαι για να πάω στο φανταστικό μου γραφείο (μπλιάχ λέμε..) έχω ανοιξει την τηλεόραση σε μια πρωινή εκπομπή. Ακούω λοιπόν την τηλεπαρουσιάστρια που λέει: "Ας περάσουμε τώρα στην οικονομική μας ενότητα. Να καλωσορίσουμε τον Θάνο Τ. που θα μας ενημερώσει για τους φόρους ακινήτων..". Τρέχω με κατεύθυνση την τηλεόραση. Και τον βλέπω! Και μένω! Και συλλογίζομαι! Και φωνάζω μέσα μου.. "Πας καλά; Για αυτόν τον Θάνο έκλαιγες; Για αυτόν δεν κοιμόσουν τα βράδια;". Σαν να έβλεπα ένα άλλο άτομο στην τηλεόραση. Σαν να μην ήταν αυτός που είχα ερωτευτεί. Σαν κάποιος να μας σύστηνε ξανά! Από την αρχή! Είναι δυνατόν;
Στεναχωρήθηκα πολύ με την αντίδραση μου. Τόσα χρόνια.. πόσα; περίπου οκτώ.. ζούσα με την ανάμνηση του φοβερού έρωτα που έζησα μαζί του και μόλις χθες ξενέρωσα. Ολα αλλάζουν ε; Το δέχομαι! Γίνεται όμως να αλλάζουν και τα μεγάλα συναισθήματα; Κρίμα.. Σε αυτό το σημείο να ευχαριστήσω και τον θεό που δεν ήταν κανείς άλλος στο σπίτι εκείνη την στιγμή και ευτυχώς έχασε την φοβερή ευκαιρία να με δει να φωνάζω με γουρλωμένα μάτια, να δείχνω την τηλεόραση σαν ηλίθια, να βγάζω στριγλιές με τα χέρια στο στόμα και να ψάχνω καρέκλα να κάτσω με το θέαμα που αντίκρυζαν τα μάτια μου!

Οπως και να έχει, τον ευχαριστώ που με έκανε (σ.σ. για τότε μιλάμε πάντα ) να νιώσω αλλιώς!