RSS

Βουβαμάρα!

Αυτές τις ημέρες με έχουν φάει οι σκέψεις..
Έζησα τον θάνατο από κοντά αλλά και πάλι δεν κατάφερα να βάλω σε μια λογική σειρά αυτά που νιώθω. Τις εικόνες μου, τα συναισθήματα μου, τις σκέψεις μου!
Η λύπη είναι τεράστια και το κενό ακόμα μεγαλύτερο ακόμα και αν νόμιζα πως δεν θα το αισθανόμουν..
Τα πρόσωπα λυπημένα, περιμένουν από κάπου να πιαστούν - έστω και στιγμιαία - και έπειτα ξανά σκέψεις.
Ας μιλήσει κάποιος να σπάσει τη βουβαμάρα!
Κανείς δεν μιλάει - όλοι χαμογελούμε γιατί «όλα θα πάνε καλύτερα». Πόσο χαζή «καραμέλα» είναι αυτή που επαναλαμβάνουμε κάτι τέτοιες στιγμές και πόσο ΔΕΝ αρμόζει σε περιστάσεις πένθους;
Δεν ξέρω που πάνε οι ψυχές όταν φεύγουν - ίσως στον παράδεισο - πάντως όχι στο μνήμα που χτίζουν κάποιοι σε ένα νεκροταφείο έναντι χιλιάδων ευρώ και επισκέπτεται η Σάρα και η Μάρα.. το μόνο που τελικά θα ήθελα να ξέρω είναι αν όλοι όσοι έβαλαν τα φτερά τους και πέταξαν, γνωρίζουν πως η σκέψη μας είναι μαζί τους, στα μικρά και τα μεγάλα της καθημερινότητας, τα αστεία και τα σοβαρά.. ακόμα και αν το κρεβάτι τους άδειασε, ακόμα και αν τα πράγματα τους μοιράστηκαν και το σπίτι τους «κλειδώθηκε» για πάντα!


Ευχαριστώ..
Τα έγραψα παρόλο που -τι περίεργο;- θεωρούσα πως δεν θα έγραφα ποτέ για αυτή τη στιγμή!


υγ. Πέθανε η μητέρα του άνδρα μου. Ήταν άρρωστη. Όλοι πίστευαν πως καιρό τώρα.. είχε φτάσει το τέλος της. Εγώ ποτέ. Στα δικά μου μάτια ήταν ατρόμητη!