RSS

Τον Ιανουάριο, που μόλις πέρασε, μέτρησα..

Ένα παθιασμένο φιλί.
Ένα τρελό μεθύσι (τελικά την κουκούλα του μπουφάν, την φόραγα;;).
Μία τσίχλα.
Μια θεατρική πρεμιέρα.
Δύο όμορφα τραγούδια.
Τρία σιρόπια για τον βήχα.
Τρία μπολ πατατάκια.
Τέσσερις φίλους που μου έλεγαν πως «δεν αξίζει».
Τέσσερα «δημιουργικά» σάββατα.
Τέσσερα ζευγάρια μπότες.
Τέσσερα ροζ γαρίφαλα, μέσα στην τσάντα μου, μετά από ξενύχτι.
Δεκάδες σφηνάκια τεκίλας.
Δεκάδες μπουκάλια Perrier.
Αμέτρητες φωτογραφίες.

..and so the story goes..

-Ξέρεις τι θα ήθελα τώρα; Να ήμουν στο σπίτι μου, ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου και εσύ να είσαι από πάνω μου και να μου κάνεις μασάζ!
-Η αλήθεια είναι πως κάνω ΤΕΛΕΙΟ μασάζ.. (σ.σ. του κάνω λίγο πάνω από το σακάκι για να πάρει μια μικρή γεύση).
-Είσαι πάρα πολύ καλή.. κάνεις αυτό ακριβώς που θέλω στο σημείο που το θέλω!
-Κάνε λίγη υπομονή. Σε λίγο θα πας σπίτι σου.
-Ναι αλλά δεν θα έχω εσένα..

Ο συνομιλητής μου ήταν φυσικά ο γ. γνωστός και ως "mister what's up"!! Δεν θα σας πω πως ακριβώς εξελίχθηκε η κουβέντα μας γιατί ήταν σκέτη τσόντα (ή έστω θα σας την μεταφέρω άλλη στιγμή, αν θέλετε, απλώς επειδή αξίζει)! Και μένω πάνω στην μπάρα.. να αναρωτιέμαι. Πόσα άκυρα πρέπει να φάει κάποιος για να σταματήσει να ασχολείται; Ή μήπως τελικά αυτό είναι που καυλώνει κάποιον; Πέντε αρνήσεις στη σειρά..
Και ρε γαμώτο.. είναι τόσο ωραίος!

βαριέμαι αφόρητα!

τι είναι καλύτερο να πετύχει κανείς σε αυτή τη ζωή;
α) μια καλή συνεργασία;
β) ένα τέλειο sexάκι; ή
γ) χαλαρό καφέ με φίλους σε καθημερινή βάση;

το ξέρω.. μέρα με τη μέρα, πάω από το κακό στο χειρότερο..

Ξέρεις τι θα ήθελα..;

αφωνία!
καλό sex!
διπλό αριθμό σφηνακίων!
βροχές! πρωί και βράδυ..
να μην χτυπάει το τηλέφωνο!
να κοιμάμαι!
μια ελπίδα! και καλή..
ένα γρήγορο ταξίδι..

Ooops!

Γουστάρεις ένα τύπο, ο οποίος έχει σχέση! Γουστάρει όμως και εκείνος εσένα. Σου το δείχνει. Σε καρφώνει. Σε αγγίζει. Σε φιλάει εύκολα. Τον φιλάς και εσύ. Τον βουτάς και του δηλώνεις πως είσαι εδώ για εκείνον. Αλλά την επόμενη μέρα απλώς πίνεις μαζί του ένα καφέ. Βλέπεις.. είναι μέλος της παρέας και δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ τίποτα παραπάνω. Έπειτα γυρίζεις ξανά στην καθημερινότητα σου. Σαν να μην συμβαίνει τίποτα!
Αυτό στην πραγματική ζωή πως λέγεται;
α) πουτανιά;
β) τα γαμάμε όλα και οτι γίνει;
γ) γουστάρω (άρα υπάρχω);
δ) εξαφανίζομαι γιατί υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές;
ε) ηλιθιότητα;
στ) τελικά μάλλον πρέπει να πω σε εκείνον τον τύπο «από το στέκι» πως απέκτησα «what’s up»!

"What's".. τι?

Είναι περασμένα μεσάνυχτα.. (περισσότερες λεπτομέρειες δεν θυμάμαι! τα σφηνάκια.. τι να πεις;) και βγαίνω από το στέκι που «εξέθεσα» και στο παραπάνω ποστ. Ένας τύπος με ακολουθεί και ενώ διασχίζω τον πεζόδρομο με τους τέσσερις από τους τρεις κολλητούς μου (σ.σ. πάντα..) μου φωνάζει να γυρίσω πίσω. Φτάνω δίπλα του και φυσικά φέρεται σαν άνδρας. Με ρωτάει αν θέλω να μου δώσει το τηλέφωνο του. Απαντώ θετικά ενώ έχω ήδη αρχίσει να γράφω τον αριθμό του! Τον αποθηκεύω, μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο και με ρωτάει:
Είναι «What’s up» το κινητό σου;
Ακολουθεί δική μου παύση και ένα τεράστιο ξενέρωμα. Δικό μου και αυτό!
Οχι; πειράζει;
Είναι δυνατόν καλέ; ρωτάς ποτέ μια γκόμενα που θεωρητικά τουλάχιστον την θες αν ο αριθμός της είναι «what’s up»; οκ.. το αντιλαμβάνομαι πως η οικονομική κρίση έχει επιρρεάσει τους πάντες! Αλλά από τις δικές μας συνομιλίες θα σωθείς;

Καμάκι νέας γενιάς (!)

Η ιστορία είναι λίγο - πολύ γνωστή.. Καλή χρονιά κιόλας!
Είναι παρασκεύη βράδυ και εγώ με την κολλητή μου παρέα (τέσσερις άνδρες) βρισκόμαστε στο στέκι που τιμάμε τους τελευταίους πέντε μήνες! Εκεί δουλεύει ο γ. Αρκετά χρόνια μεγαλύτερος μου, πάντα ντυμένος στα μαύρα (sic!), σοβαρός, διακριτικός και πάντα στην διάθεση μου. Από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου εκεί μέσα και τον είδα, κόλλησα και εκείνος αντίστοιχα το ίδιο. Κάνει τα πάντα για να περνάω καλά όταν βρίσκομαι εκεί, με/μας κερνάει και δεν ξεχνάει να με ψάχνει όταν δεν με βλέπει τριγύρω! Το θέμα βέβαια έχει μείνει εκεί πέραν κάποιων φιλιών, ζουλιγμάτων (υπάρχει αυτή η λέξη;), τσιμπιματων και δαγκωμάτων πάντα μπροστά στα έκπληκτα μάτια όλων!
Είμαστε λοιπόν πάνω στο κέφι (εγώ και η ανδροπαρέα μου), έχουμε πιει οτι υπάρχει σε μπουκάλι/ ποτήρι/ κανάτα, χορεύουμε σε τρελούς ρυθμούς και όλο το μαγαζί μας κοιτάζει. Παρασέρνουμε μερικούς, κάποιοι άλλοι προσπαθούν να μας μιλήσουν ενώ κάποιοι τρίτοι μας αντιγράφουν με τις δικές τους παρέες. (Αξίζει να αναφερθεί πως οι φωτογραφίες από εκείνο το βράδυ έχουν σταλεί και σε δικηγόρο καθώς αποτελούν αποδείξεις) Και η ώρα περνάει.. Και εμείς δεν σταματάμε ποτέ. Εχω αρχίσει να μην νιώθω αλλά παρά ταύτα καταλαβαίνω όταν κάποιος μου κάνει νόημα να πάω κοντά του. ο γ. φυσικά! Πηγαίνω δίπλα του και έχω στο πρόσωπο μου την έκφραση «βούτυρο» (σε ελεύθερη μετάφραση: ζήτα μου οτι θες/ κάνε μου οτι θες)! Ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος:
γ.: να σε κεράσω κάτι;
κατ.: έχω πιει ήδη πολύ.
γ.: δεν εννοούσα ποτό!
κατ.: ..;
γ.: θες να με ακολουθήσεις στην τουαλέτα;
κατ.: δεν νιώθω. Ας το αφήσουμε για άλλη στιγμή.
γ.: θα περιμένω!
Ακόμα δεν έχω αποφασίσει αν μου άρεσε αυτό το στυλ «σε βρίσκω σε εύκολη στιγμή/ οπότε θα μου κάτσεις/ είναι και οι φίλοι σου γκολ/ δεν θα καταλάβει κανείς τίποτα/ όλοι ευτυχισμένοι θα είμαστε!», το σίγουρο όμως είναι πως άρχισα να αναθεωρώ τις απόψεις μου για τους τύπους που μου κάνουν «κλικ» από το πρώτο δευτερόλεπτο! Η παρέα μου δεν πήρε χαμπάρι τίποτα ή τουλάχιστον μέχρι την επόμενη μέρα που τους το είπα. Η παρέα/ συνάδελφοι του, τον χτύπαγαν στην πλάτη με λύπηση.. Εννοείται πως από τότε έχουμε βρεθεί ξανά. Με χαιρετάει, μου χαμογελάει, μου χαρίζει φιλιά στο μάγουλο με προκαλεί λέγοντας μου διάφορα αλλά μέχρι εκεί.. Πάντα κάτι με σπρώχνει «πάνω του» αλλά την ίδια στιγμή κάτι με σταματάει. Εγώ έχω το πρόβλημα ή εκείνος; εγώ θέλω περισσότερο ή εκείνος;
Απαντήσεις δεν υπάρχουν! Μόνο καλές ερωτήσεις. Το θέμα όμως είναι ποιος τις θέτει!