RSS

θα σου πω την αλήθεια......

το τυρί μου φάνηκε λίγο ξυνισμένο. η coca cola light είχε ξεθυμάνει. το κοτόπουλο ήταν καλό αλλά ο υπολογιστής μου συνεχίζει και κολάει. δεν έχω πληρώσει ακόμα τη cosmote, το make up μου έχει τελειώσει και δεν πρόλαβα να πάρω τηλέφωνο τον λάμπρο. σκέφτομαι τι θα πρωτοκάνω αυτό το σάββατο, πότε θα γράψω τη γαμημένη τη συνέντευξη που χρωστάω, πότε θα τηλεφωνήσω στον δήμο και τελείως τυχαία μου περνάει από το μυαλό και η φίλη μου η έλενα.
σήμερα το πρωί, στην όμορφη κατά τα άλλα θεσσαλονίκη, η έλενα απολύθηκε! το έμαθα μέσω αυτού του ηλίθιου μέιλ που συνηθίζει να στέλνει προς όλους, ο απολυμένος. που σε ευχαριστεί μέσα από την καρδιά του για την πολύτιμη συνεργασία σας ενώ στην πραγματικότητα θα ήθελε να σου πει: "και τώρα τι κάνω; πως θα πληρώσω το νοίκι μου; τι θα κάνω μέσα στο σπίτι μου;"
δεν ξέρω τι απ' όλα αυτά σκέφτεται η έλενα. και όπως φαίνεται θα αργήσω να μάθω καθώς δεν νομίζω πως έχω τα κότσια να την πάρω τηλέφωνο. να της πω τι; πως όλα θα πάνε καλά; αυτό θέλει να ακούσει; μια πρόταση για δουλειά θα θέλει σίγουρα να ακούσει.
η καλύτερη δημοσιοσχεσίτισσα ever! δεν είναι δυνατόν να μην έχει δουλειά. κυρίως όμως δεν είναι δυνατόν να ξυπνάς και να μην ξέρεις αν μέχρι το βράδυ "θα είσαι καλά", δηλαδή αν θα συνεχίζεις να ζεις τη ρουτίνα σου..
το χειρότερο ξέρεις ποιο είναι; πως όλοι αγαπούσαμε την έλενα και ήταν ο μόνος άνθρωπος με τον οποίο θέλαμε να συνεργαζόμαστε για τα θέματα θεσσαλονίκης όμως όταν έσκασε αυτό το μέιλ στην οθόνη του υπολογιστή μας, το διαβάσαμε, κοιταχτήκαμε και συνεχίσαμε τη δουλειά μας. φοβηθήκαμε ακόμα και να ρωτήσουμε τι στην πραγματικότητα είχε συμβεί!
στεναχωριέμαι! δεν ξέρω για ποιο από όλα τα παρακάτω: για το γεγονός πως "είδα" μια σωστή επαγγελματία να πηγαίνει σπίτι της. για το φόβο μας να παραδεχτούμε το προφανές.. όλοι κινδυνεύουμε πλέον. για την αδυναμία μου να σηκώσω το τηλέφωνο για να της μιλήσω. για τη μαλακισμένη την καθημερινότητα που μας έχει κάνει πλύση εγκεφάλου και μας έχει αλλάξει τις προτεραιότητες. μάλλον για όλα.

δεν ξέρω τι είναι αυτό..

..πάντως "κάτι" είναι και με τρώει!

σκέφτομαι πως θα με βρει ο ιούνιος και έπειτα ο σεπτέμβρης. όχι πάλι! θα βγω στον διάδρομο, θα πέσω πάνω στον μενέλαο αλλά εκείνος δεν θα "μιλήσει". θα επιστρέψω στο γραφείο μου και θα κοιτάξω το κείμενο που δεν μου βγαίνει. δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. και δεν φταίει η άνοιξη. μην την κατηγορείς τσάμπα. στο τηλέφωνο θα με καλέσει ο άρης και η γωγώ θα μου φωνάξει από μακριά. ο πρώτος θα μου πει και πάλι για το άγχος του. "το δικό μου ξεπερνάει το δικό σου" θα του εξηγήσω αλλά δεν θα το σκεφτεί. ούτε θα το ακούσει. η γωγώ θα επαναλάβει κάτι φεύγοντας. δεν ακούω σου λέω. τελικά ο μενέλαος θα με χαιδέψει τρυφερά αλλά ένοχα στην πλάτη και θα επιστρέψει στο δικό του γραφείο. φεύγω και εγώ από το σημείο που βρισκόμουν και τρέχω προς τις σκάλες. θα βγω έξω για να πάρω αέρα.
/φρέσκο αέρα/
θα επιστρέψω. για πολύ ακόμα! γαμώτο!

στην υγειά της catherine middleton, δούκισσας του cambridge!

η πρώην kate και νυν cathrine δεν θα παίξει ποτέ ξανά στη ζωή της μονόπολη!

επίκαιρο, όσο ποτέ..

(...)
"να φύγουμε, νίκο μου, να φύγουμε"..


αλίκη βουγιουκλάκη (ταινία: η σωφερίνα, 1964)



υγ. ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ!

τον αγαπώ...

..εκείνο τον φίλο μου, που έγραψε στον τοίχο του, στο facebook..

ο λαζόπουλος είναι ένας υπέροχος τηλεοπτικός διασκεδαστής, μόνο για εκείνους που δεν έχουν ανοίξει ποτέ τηλεόραση!!!!

και άλλη βροχή!

θεέ μου
τι μπλε ξοδεύεις
για να μην

σε βλέπουμε!

οδυσσέας ελύτης|σηματολόγιον

καλή/ κακή;

πριν λίγο κατάλαβα πως το τριήμερο μου έληξε! ήταν εκείνη η στιγμή που με πήρε μια φίλη να πάμε για περπάτημα και εγώ της είπα πως "πρέπει να κάτσω σπίτι για να προετοιμάσω ερωτήσεις για δυο συνεντεύξεις που θα κάνω μέσα στην εβδομάδα". και τις ερωτήσεις μου όμως έγραψα και κλεφτές ματιές στο "dancing with the stars" ρίχνω και τις κυριακάτικες μου εφημερίδες διάβασα, και το φαγητό μου έφαγα και το ξυπνητήρι μου για αύριο ρύθμισα. και όλα! το μόνο που δεν σκέφτηκα ακόμα είναι τι να απαντώ όταν -το βράδυ κάθε κυριακής- μου λένε: "άντε.. και καλή εβδομάδα να έχουμε".

με ρωτάει εμένα κανείς αν θέλω να έχω καλή εβδομάδα; Α ΜΑ ΠΙΑ.. δηλαδή.. ΑΝΤΕ..

Οτι γίνεται, είναι για καλό;

ή τελικά γουστάρουμε να ζούμε με αυτή την ψευδαίσθηση, γιατί απλώς μας συμφέρει?

έρωτα, όχι πόλεμο.. (σ.σ. για όλα φταίει ο λάμπρος!)

βγήκα χθες πολύ αργά με έναν ηθοποιό! για ποτό! πήγαμε αρχικά να δούμε ένα live στο ψυρρή αλλά κάτι η μέση μου που με πεθαίνει και δεν μπορώ την ορθοστασία, κάτι η ατάκα του "οκ, πάμε τώρα απέναντι να πιούμε ένα ποτό ήσυχα για να μιλήσουμε", κάτι τα λόγια του παπά.. φύγαμε.

πιάσαμε μια συζήτηση για τις σχέσεις. μου είπε πόσο φοβάται να εκτεθεί, πόσους μήνες έχει να δεσμευτεί και τι τον αγχώνει όταν απέναντι του έχει τη γυναίκα της ζωής του.
too much information..
δεν ξέρω αν ήθελα να τα μάθω όλα αυτά.
δεν με νοιάζει.
δεν τον ξέρω.
ούτε πρόκειται να μπω στη διαδικασία να τον μάθω. ποτέ άλλωστε δεν με έψηνε το στυλάκι.. "παίζω στο Εθνικό θέατρο". στα αρχ**** μου. εγώ όμως δεν παίζω γενικότερα..
ξεκίνησε να με ρωτάει διάφορα.. για τις σχέσεις μου, για το πως φαντάζομαι τον υποψήφιο γαμπρό, για το τι με καυλώνει, γιατί χώρησα πριν ενάμιση μήνα κτλ.. η τελευταία και καλύτερη ερώτηση του ήταν: "οι πρώην σου ενδιαφέρονταν για σένα όταν πέφτατε στο κρεβάτι;". του απάντησα ως εξής: "δεν είχα ποτέ παράπονο σε αυτό το κομμάτι. ακόμα και αύριο αν πεθάνω, θα είμαι ευχαριστημένη από τη σεξουαλική μου ζωή.."
και μου απαντάει: "είσαι πολύ τυχερή. εγώ για παράδειγμα όταν κάνω σεξ νοιάζομαι μόνο για μένα. το θέμα είναι να χύσω εγώ. δεν με νοιάζει για την γυναίκα που θα έχω από κάτω μου". η συζήτηση έκλεισε! προφανώς.. δεν θα ανοίξει ποτέ ξανά!

πρώτον, αν είχε έρθει μαζί μου ο λάμπρος την πέμπτη το βράδυ σε ένα τραπέζι δεν θα γνώριζα ποτέ αυτόν. και ποτέ δεν θα μου πρότεινε να πάμε για ποτό!
δεύτερον, έι.. σε εσάς τους άνδρες απευθύνομαι. ΤΙ ΕΧΕΤΕ ΠΑΘΕΙ;
τρίτον (και σημαντικότερο!), μην απορείς λοιπόν αγόρι μου γιατί είσαι μόνος σου!
τέταρτον, υπόσχομαι να μην βάλω ποτέ ξανά τον εαυτό μου σε παρόμοια διαδικασία..

πόλη χιόνι ή πολύ χιόνι;

φεύγω απο τη δουλειά νωρίς. τρέχω στο κολωνάκι. πίνω ένα καφέ στο τιμημένο jk με τον λαμπρούκο και φεύγω τρέχοντας γιατί το χιόνι έχει αρχίσει να καλύπτει τις επιφάνειες. μαγεία. ο λαμπρούκος με αγκαλιάζει ενώ με το μάτι ψάχνω για ταξί. μπαίνω σε ένα από αυτά μιλώντας με τη τζοβάννα στο κινητό η οποία με παρακαλεί να κάνω δυο προσευχές παραπάνω και να παρακαλέσω τον καλό θεούλη να ρίξει πολύ χιόνι για να μην πάμε αύριο στο γραφείο. μέχρι να αποφασίσουμε σε ποιες περιοχές πρέπει χιονίσει και σε ποιες όχι φτάνω σπίτι. πριν μπω μέσα μιλάω και με τον χρήστο της χριστίνας! μπαίνω τελικά στο σπίτι! πάγος. ξεκινάω να φτιάχνω noodles. με παίρνει ο μάκης στο τηλέφωνο για να μου πει πως και εκείνος μαγειρεύει. θυμάμαι εκείνη τη στιγμή πως από το πρωί είχα σκεφτεί να φτιάξω κοτόπουλο. αφήνω τα noodles στην άκρη και συνεχίζω με κοτόπουλο. κλείνω με τον μάκη. τηλεφωνώ στον γιώργο. το κοτόπουλο μου βράζει. με τον γιώργο συζητάω για το concept μιας φωτογράφισης. γελάμε. πάντα γέλαγα με τον γιώργο. καταλήγουμε κάπου. το κλείνουμε. μου τηλεφωνεί η μαμά μου για να μου πει πως θα παραμείνουν με τον μπαμπά μου αποκλεισμένοι στο εξοχικό μας. "μην μου λες.. με στεναχωρείς και δεν θα φάω το κοτόπουλο!" της απαντώ και εκνευρίζεται με το ύφος μου. κλείνουμε γιατί στο σταθερό με καλεί ένας φίλος. κάνω ταυτόχρονα μια "βόλτα", στο νετ. διαβάζω τις ειδήσεις του τελευταίου μισάωρου που έχει ανεβάσει στο σάιτ του ο λάμπρος ενώ ακούω κάτι στο βάθος του διαδρόμου να καίγεται! το κοτόπουλο μου! το σώνω τελευταία στιγμή. κλείνω τον φίλο που μιλούσα. τρώω. φανταστικό σου λέω! ξεβάφομαι. η μουτζούρα της ημέρας φεύγει, η κούραση όχι. η μέρα έχει αλλάξει.. είναι περίπου 00:05. το τηλέφωνο μου χτυπά ξανά. η τζοβάννα μου ανακοινώνει πως στην περιοχή που μένει "το έστρωσε". το κλείνω (επιτέλους!!) και ανοίγω ραδιόφωνο.
και εγώ που νόμιζα πως μόνον εγώ γνώριζα το συγκεκριμένο τραγουδάκι..

http://www.youtube.com/watch?v=NxUqV68l3wE

γιατί τα έγραψα όλα αυτα? για κανένα λόγο. απλώς έτσι..

super

super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super, super..

Δ.

Επτά χρόνια πριν, στο περιοδικό που δούλευα, είχα διευθύντρια την Τ. Ο αδελφός της, ο Δ. συνεργαζόταν και εκείνος με το συγκεκριμένο έντυπο και η αλήθεια είναι πως τον συμπαθούσα. Και εκείνος εμένα. Την προηγούμενη εβδομάδα έτυχε και τον συνάντησα. Με πολλούς τρόπους μου έδειξε πως πραγματικά χάρηκε που βρεθήκαμε και πως σίγουρα δεν «υπάρχει περίπτωση να χαθούμε ξανά». Όπως καταλαβαίνετε προέκυψε μια έλξη μεταξύ μας, ένα «κάτι..».
Όμως.. ύστερα από επικοινωνία που είχε ο Δ. με την αδελφούλα του την Τ. προκειμένου να της πει πως βρεθήκαμε τυχαία και να μοιραστεί τη χαρά του, εξαφανίστηκε. Άνοιξε η γη και τον κατάπιε; Ας είναι καλά η Τ. που του άλλαξε γνώμη. Αλλά οκ το καταλαβαίνω.. η Τ. έχει πρόβλημα μαζί μου γιατί πλέον στο περιοδικό που δουλεύω έχω υψηλότερη θέση από αυτή που έχει εκείνη στο περιοδικό που δουλεύει. Κάπως έτσι "λειτουργούν" αυτά! Όμως η άλλη.. η αδελφή κάποιου πρώην τι πρόβλημα είχε μαζί μου που είχε καταθάψει τόσο εμένα, όσο το έντυπο που δουλεύω, το επίπεδο μου, ακόμα και το χρώμα του μαλλιού μου? Και χωρίς καν να με έχει δει live? Πω πω.. προβλήματα!
Ποτέ δεν με πείραξαν τέτοιες συμπεριφορές, το ακριβώς αντίθετο! Με διασκεδάζουν σου λέω.. Μου προκαλούν γέλιο παρόμοιες «μικρότητες».. Όμως.. ρε κορίτσια χαλαρώστε.. δεν γίνεται να ελέγχεται (και) το πουλί του αδελφού σας!!

ένα γκολ + ένα άκυρο (έτσι είπαν) γκολ = μια μεγάλη αδικία!

είδα και εγώ χθες τον αγώνα!
είμαι παναθηναικός και είδα τον αγώνα καθισμένη σε ένα καναπέ ανάμεσα σε 6 φανατικούς ολυμπιακούς! πραγματικά χάρηκα που κανένας ολυμπιακός ΔΕΝ χάρηκε χθες, τη συγκεκριμένη νίκη. πάλι καλά.. υπάρχουν και οπαδοί σωστοί που βλέπουν την αδικία και ξενερώνουν με την ομάδα τους.

διάβασα πριν λίγο στο νετ, πως "ο επόπτης Τρύφωνας που ακύρωσε το γκολ του Κατσουράνη, δέχτηκε επίθεση από 10 - 15 άτομα κατά την επιστροφή του στην Κέρκυρα". οκ! αλλά και αυτό δεν είναι λύση. κάποιος πρέπει να την πληρώσει αλλά δεν είμαι σίγουρη πως είναι ΑΥΤΟΣ το σωστό άτομο!

το καλύτερο ever σχόλιο πάντως, το διάβασα στο status μιας συναδέλφου μου, στο facebook.. "Τα πρωταθλήματα του ολυμπιακού είναι σαν τα δώρα του Αϊ Βασίλη. Χαίρεστε που τα παίρνετε αλλά ξέρετε οτι σας τα πήρε ο μπαμπάς"..

καλή εβδομάδα να έχουμε!

πρώτη φορά σε αυτή τη ζωή..

.. αισθάνομαι πως θέλω να παντρευτώ κάποιον! ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ! πρέπει να ζήσω μαζί του.. για πάντα (το εννοώ!). όμως.. αυτός που έχω με αυτόν που θέλω να παντρευτώ δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. είναι δυο τελείως διαφορετικοί άνδρες! προβλήματα ε??
no worries φίλοι μου.. θα την βρω την άκρη!
βασικά.. η "άκρη" έχει αρχίσει να παρουσιάζεται από μόνη της..

είναι κάτι που κάνω συχνά, τώρα τελευταία..

..μπαίνω στο google, πληκτρολογώ μια λέξη και μετά πατάω "αναζήτηση" στις εικόνες για να δω τι θα μου βγάλει. κάποιες από αυτές τις ποστάρω στο προφίλ φίλων στο facebook ή στο δικό μου. πριν λίγο έγραψα και τη λέξη "μίσος" και ένα πλήθος έξυπνων εικόνων και λογοτυπων εμφανίστηκαν στην οθόνη μου. αμέσως μετά και επηρεασμένη από τον άγιο βαλεντίνο, πληκτρολόγησα τη λέξη "passion"! καρδούλες, φιλιά, χαμουρέματα σε ασπρόμαυρες εικόνες έκαναν την εμφάνιση τους. ανάμεσα σε όλα αυτά και ένας δονητής. κουφό? έχει σχέση άραγε "αυτός" με το πάθος?
εγώ τουλάχιστον θέλω να πιστεύω πως ΑΚΟΜΑ το πάθος μιας σχέσης εξαρτάται από τα άτομα που την αποτελούν. μόνο!

LoVe

πριν δυο εβδομάδες ο γιώργος, ο γιάννης και εγώ επιβιβαστήκαμε στο αυτοκίνητο της μαρένας για να πάμε στον τελικό ενός χαζού τηλεοπτικού σόου! η παρέα θύμιζε ελληνική ταινία. από εκείνες που οδηγεί ο ντίνος ηλιόπουλος, η ρένα βλαχοπούλου πίσω τραγουδούσε με την μάρθα καραγιάννη και ο συνοδηγός απλώς παρατηρούσε την κίνηση στους δρόμους. ήταν μια όμορφη στιγμή και μάλιστα χωρίς μοντάζ!
λιγο μετά τα τραγούδια και τις χαρές στην αττική οδό, ο καθένας έκατσε στη γωνιά του. η μαρένα οδηγούσε, ο γιάννης δεν μιλούσε, ο γιώργος σιγοτραγουδούσε παρατηρώντας τη βροχή έξω από το παράθυρο και εγώ έστελνα μηνύματα στην αγάπη μου.
ώσπου, ακούστηκε η φωνή του γιάννη: "εγώ πάντως είμαι πολύ ευτυχισμένος άνθρωπος. τα έχω καλά με τη συνείδηση μου. δεν έχω προσβάλλει ποτέ κανέναν, δεν έχω κοροιδέψει και είμαι σίγουρος πως κάποια στιγμή ο θεός θα μου ανταποδώσει οτι έχω κάνει".
ο γιώργος του απαντάει: "και εγώ δεν έχω κάνει ποτέ τίποτα από τα παραπάνω αλλά ο θεός δεν μου το εξαργύρωσε ποτέ αυτό. οπότε θα ήθελα πολύ να την κάνω στην πρώην μου για τον τρόπο που μου φέρθηκε. για να νιώσει όπως και εγώ..".
και από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε μια τρελή διαμάχη μεταξύ μας..
πρέπει ή όχι να φέρεσαι άσχημα σε εκείνους που σε πληγώνουν;
όλα είναι δανεικά ή μπα;
και επίσης, όταν λέμε τέλος, το εννοούμε ή πάντα πρέπει να αφήνουμε ένα παραθυράκι ανοιχτό μπας και περάσει μέσα από αυτό μια "ελπίδα";

με βάση τα λεγόμενα των παιδιών πάντως, είμαι και εγώ βαθύτατα ευτυχισμένη. ω, ναι! πρέπει να το πω αυτό! που με έχουν κοροιδέψει πολλές φορές, που μου έχουν φερθεί άσχημα ακόμα τόσες και εγώ απλώς χαμογέλασα. δεν ξέρω αν δικαιώθηκα ή αν θα δικαιωθώ ποτέ.. σίγουρα όμως τα έχω ΠΟΛΥ καλά με τον εαυτό μου καθώς απέδειξα ποιος από τους δυο είχε το πρόβλημα..
εις υγείαν!!!!!

ω! θεέ μου..

"οι τρεις πρώτες εβδομάδες του 2011 ήταν σουπερ!, ε?" ρωτάω τον φίλο μου και εκείνος μου απαντάει πως ακόμα είναι νωρίς για εκτιμήσεις.
"το 2011 δεν έχει καν αρχίσει".. τονίζει!
"ναι.. αλλά η καλή μέρα?.." απαντάω εγώ.. και χαμογελάει!

πόση κρίση μπορεί να αντέξει ο εγκέφαλος μας? πόση? πόσα κιλά μιζέριας μπορεί να χωρέσει στην καθημερινότητα μας? οκ.. το δέχομαι! δεν είμαστε ευτυχισμένος λαός στην παρούσα φάση αλλά δεν θα έλεγες πως είμαστε και μέσα στην δυστυχία! σωστά?
ξέρεις (γενικά μιλάω..) τι νομίζω εγώ? αν μου επιτρέπεις βέβαια.. ειλικρινά και με το χέρι στην καρδιά πιστεύω πως αν πραγματικά δεν περνάγαμε καλά, δεν θα το συζητούσαμε καν. απλώς θα κάναμε κάτι. άρα? γουστάρουμε την γκρίνια ή αντιγράφουμε αυτούς που έχουν πραγματικό πρόβλημα (γιατί πραγματικά υπάρχουν κάποιοι που περνάνε δύσκολα)?

χαμογέλασε (αν μπορείς ρε παιδί μου..)
λένε πως η τύχη ψάχνει "χαμογελαστές ψυχές"..