RSS

Mary who? ... Merry Christmas!!

..μπορώ αντί για ένα ξερό "ΧρΟνΙα ΠοΛλΑ" να σας γράψω τους στίχους από ένα τραγούδι (πείτε το και διασκευή) που μου έχει κολλήσει ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ το τελευταίο διάστημα;
Ναι;
"..και ένα πρωί του Απρίλη σου/
να με ξυπνήσουν τα χείλη σου.."..

Να είμαστε όλοι καλά! Και να ζούμε διαρκώς μεγάλες στιγμές..
Ευτυχισμένα Χριστούγεννα!

Γράμμα στον Αγιο Βασίλη!

Αγαπητέ μου Αγιε Βασίλη,
φέτος τα Christmas εκτός από υγεία, θα ήθελα να μου φέρεις: ΣΙΩΠΗ και ΑΦΩΝΙΑ.. (σ.σ. για μια εβδομάδα τουλάχιστον). Γιατί έτσι και ανοίξω το ξερό μου -μέρες που είναι- κάποιοι άλλοι θα χάσουν για πάντα την δική τους φωνή!!
Αντε βρε.. και του χρόνου στα σπίτια μας!
..πάντα δική σου,
kat.

υγ1. και να ξέρεις οτι εγώ πιστεύω οτι υπάρχεις!
υγ2. εσείς τι θέλετε να σας φέρει ο santa;

Ουφ!

Τραγικό!
Είναι ή δεν είναι;
Οχι.. μην πεις! Είναι..
.. να πρέπει να απολογηθείς σε γνωστούς, φίλους και συγγενείς που "Έτσι ξαφνικά βρε Κατερίνα; Τι σου συμβαίνει;" χάθηκες και δεν έχεις σκεφτεί να τους πάρεις ένα τηλέφωνο, να τους στείλεις ένα μήνυμα ή έστω να περάσεις μαζί τους ένα βράδυ σου! Και όλα αυτά επειδή (damn it.. συμβαίνουν ακόμα αυτά, ε;) είσαι υπερβολικά κουρασμένη και δεν βλέπεις την ώρα να οριζοντιωθείς στο κρεβάτι σου και να χαζέψεις ανέμελα το κατάλευκο του τοίχου!
Δεν μπορώ! Ξερνώ (σ.σ. που λέει και ο Χάρης!)..

Αυτήν την εβδομάδα θέλω να μου πεις:

..ένα λόγο που θα με κάνει να νιώσω καλά!
μια ελπίδα που τρελά θα πιστέψω!
ένα πρόσωπο που θα αγαπήσω!
ένα τρόπο για να ζήσω!
μια εμπειρία για να μοιραστώ!

Ακατάλληλη στιγμή!!

Είμαι χθες στην δουλειά! Σε μια ανύποπτη στιγμή χτυπάει το τηλέφωνο. Ποιος άλλος; Ο Μάκης, ο κολλητός μου που συνηθίζει να με καλεί σε όλες τις ακατάλληλες στιγμές. Το μόνο που προλαβαίνω να του πω είναι το κλασικό και εικονογραφημένο «σε παίρνω εγώ σε πέντε..», το οποίο μεταφράζεται σε «εσύ μου έλειπες τώρα.. στην τούρλα του Σαββάτου». Ο κακομοίρης δεν πρόλαβε να βγάλει άχνα!
Ακολουθεί ολονυχτία στην δουλειά… για να νιώσω λίγο καλύτερα και να γελάσει το χειλάκι μου, αποφασίζω κατά τις 11:00 το βράδυ να τηλεφωνήσω στον κολλητό. Ακούω την φωνή του πολύ βραχνή και «ήσυχη».. σχεδόν ερωτική. Τον ρωτάω αν κοιμάται ή τέλος πάντων αν ενοχλώ και μου απαντάει πως «ναι!!». Ενοχλούσα. «Τι εννοείς; Είσαι κάπου;» ρωτάω ανυποψίαστη και μου απαντάει «δεν χρειάζεται να ανησυχήσεις, όλα βαίνουν καλώς». Ακούω την φωνή μας γυναίκας από «μέσα».. να «νιαουρίζει» και εκείνος μου λέει βιαστικά ότι πρέπει να με κλείσει!
Οκ.. έκανε sex! Για πρώτη φορά σε αυτή τη ζωή, εγώ τον ενοχλούσα! Εγώ είχα πάρει σε ακατάλληλη στιγμή. Εγώ καλούσα στην τούρλα του Σαββάτου.
Εύγε..
Δεν λέω! Πολύ καλά έκανε!
Μόνο που.. κλείνουμε το κινητό ανόητε όταν κάνουμε sex!

Και όμως.. συμβαίνουν θαύματα!

Εδώ και ένα μήνα επιδιώκω να γνωρίσω τον Δημήτρη Σ. δημοσιογράφο που βλέπω στην μικρή οθόνη και απλώς συμπαθώ! Θέλω να τον δω από κοντά! Θες που είναι από την Θεσσαλονίκη; Θες που έχει ωραίο στυλ; Κάτι πάντως στο βλέμμα του με προκαλεί.. με κάνει και κολλάω μόλις τον βλέπω!
Το είπα στον Άρη -ο νέος αρχισυντάκτης του περιοδικού μας- και μου υποσχέθηκε να μου τον γνωρίσει αφού είναι χρόνια φίλοι. Την Δευτέρα μάλιστα μιλούσαν στο τηλέφωνο οι δυο τους και ο Άρης μου πρότεινε εκείνη τη στιγμή, να του πω ένα γεια. Αρνήθηκα! Δεν θέλω να δίνω επιβεβαίωση σε κανέναν άνδρα που δεν με ξέρει.. Προτίμησα την σιωπή! Ο Δημήτρης Σ. απλώς μου έστειλε τα τυπικά φιλιά και χαιρετίσματα μέσω του Άρη. Και το θέμα έμεινε εκεί! Στο μηδέν. Στο τίποτα. Δεν το συνέχισα.. τι νόημα θα είχε άλλωστε; Έμεινα απλώς στο ότι «θα τα πούμε» κάποια στιγμή από κοντά!
Σήμερα! Ώρα 13:.. χτυπάει το τηλέφωνο μου! Και απαντάω..
Kat: Παρακαλώ..
?: Κατερίνα;
Kat: Ελα Σταύρο μου!
?: Δεν είμαι ο Σταύρος. Είμαι ο Δημήτρης, ο Σ.!
Kat: (σιωπή.. έχω μείνει παξιμάδι…όταν πια συνέρχομαι αρχίζω να τον βρίζω γιατί θεωρώ σίγουρο το ενδεχόμενο να έχει συνεννοηθεί με τον Άρη να μου κάνουν πλάκα!)
Δημήτρης: Με τον Άρη έχω να μιλήσω από την Δευτέρα! Απλώς είδα το όνομα σου στο περιοδικό και ύστερα από τα καλά λόγια που άκουσα για σένα από τον Αρη, είπα να σε πάρω να μιλήσουμε..
Kat: Καλά έκανες! (..και αρχίζουμε να μιλάμε για τα πάντα! Σοβαρά, αστεία, επαγγελματικά και μη, για όλα και για τίποτα! Στο τέλος λοιπόν όλων αυτών, μου λέει..)
Δημήτρης: Πότε θα τα πούμε από κοντά;
Kat: Κάθε πρωί στις 10:00 είμαι στο «τάδε» μαγαζί για καφέ! Θα έρθεις;
Δημήτρης: Θα ξεκινήσω πρωινή καθημερινή εκπομπή στο ραδιόφωνο. Οπότε μάλλον απόγευμα πρέπει να το κανονίσουμε..
Kat: Οκ! Θα το κανονίσουμε!
Δημήτρης: Θα περιμένω.. Χάρηκα πολύ!
Kat: Και εγώ! Πολύ!

Το κλείσαμε! Πήγα και απείλησα τον Άρη ότι έτσι και μου έχουν κάνει πλάκα, θα τον ξεφτιλίσω στην ΕΣΠΗΤ (σύλλογος συντακτών περιοδικού τύπου) και μου το ορκίστηκε! Δεν είχε ουδεμία σχέση με το τηλεφώνημα του Δημήτρη. Τον πίστεψα.
Αυτή λοιπόν ήταν μια υπέροχη μέρα, στην κατά τα άλλα φυσιολογική μου ζωή!
Ω..ναι! συμβαίνουν θαύματα!
Ένα από αυτά, το έζησα..

..λέγε με και κουβερτούρα!

σοκολάτα (η)= το συμπαγές γλύκυσμα που έχει ως βάση (ή έχει επιστρωση με) αυτό το παρασκεύασμα: λευκή/ πικρή ~//~ γάλακτος/ με αμύγδαλα/ με γέμιση λικέρ// μους ~// κρέμα ~// μία πλάκα ~- υποκ. σοκολατίτσα (η)

σε γλύκανα;

Back to Black!

..αγαπητό μου blogo-ημερολόγιο*,
προχθές γύρισα από την (αχ!) συμπρωτεύουσα. Δν σε είχα ενημερώσει ποτέ για την εν λόγω φυγή μου, αλλά - το δηλώνω - ήταν απόφαση της τελευταίας στιγμής! Πως λέμε "μην πατάς εκεί, σφουγγάρισα..", έτσι και εγώ σκέφτηκα πριν λίγες μέρες "τι να κάνω την επόμενη εβδομάδα; θα πάω στην Θεσσαλονίκη". Και η αλήθεια είναι, αγαπητό μου blogo-ημερολόγιο, πως ο ενθουσιασμός και η παρόρμηση των 26 μου χρόνων, με δικαίωσε. Σε απλά ελληνικά.. everything was just great!!!! Πραγματικά, μέτρησα στιγμές! Πολλές στιγμές. Μαγικές και γεμάτες. Μεγάλες και εντυπωσιακές.
Έμενα στο σπίτι ενός φίλου, στην Προξένου Κορομηλά (σ.σ. μου είχε δώσει τα κλειδιά αφού αυτός πλέον ζει και εργάζεται στην Αθήνα), περπάτησα όλη (σχεδόν) τη πόλη, ήπια τον καλύτερο καπουτσίνο του κόσμου στο "Pastaflora Darling" (κάπως έτσι λέγεται), και το καλύτερο κρασί στο "Ούζο Μέλαθρον", έφαγα την πιο νόστιμη σαλάτα στο "Αγιολί" και "χόρτασα" από ψώνια στο "Cosmos". Θυμήθηκα πως είναι να ζεις! Να γελάς, να ονειρεύσαι, να χαίρεσαι και να μην περιμένεις το τίποτα πάνω από ένα τηλέφωνο. Απέριτη ελευθερία..
Για την επιστροφή αγαπητό μου blogo-ημερολόγιο, πήρα μαζί μου δυο τσουρέκια με λεμόνι και ένα κουτί τρίγωνα από τον "Τερκενλή" καθώς και τρεις επαγγελματικές προτάσεις. Τα φόρτωσα όλα στο Ιντερσίτι, μαζί με τον εαυτό μου, τον οποίο και έβαλα σε μια θέση δίπλα σε παράθυρο. Κάρφωσα τα μάτια μου στον γαλανό, μέχρι εκείνη τη στιγμή, ουρανό, έβαλα το i-pod στα αυτιά, γυαλιά ηλίου και άρχισα να κλαίω! Είχα χρόνια να κλάψω για κάτι που άφηνα πίσω.
..και τώρα σε αφήνω! Χτυπάει το κινητό μου και από οτι βλέπω, είναι κάποιος από την δουλειά..μμμ..

(*Καλώς σας βρήκα!)

Ο παράδεισος μπορεί να περιμένει..

η δική σου ευτυχία, είναι η δική μου..
που εσύ αγνοείς!


όντως όμως!

Θάνο, θα πεθάνω..!!

Μιλάμε για κλάμα! Οχι αστεία!! Ηταν η εποχή που η πρακτική μου άσκηση στην ΕΡΤ είχε μόλις τελειώσει και θα συνέχιζα στο "Εθνος". Το δάκρυ να κυλάει στο μάγουλο, να περνάει ξυστά από το στόμα και να καταλήγει στον λαιμό! Να μην μπορώ να πάρω ανάσα που άφηνα πίσω μου το κτίριο της Λεωφόρου Μεσογείων.. Σε αυτό το σημείο να διευκρινήσω οτι δεν έκλαιγα που έφευγα από την δουλειά μου αλλά που έχανα τον Θάνο. Η πρώτη μου μεγάλη αγάπη. Και παντοτινή (για τότε!). Και ανεκπλήρωτη αφού για πολλούς λόγους δεν μπορούσαμε να είμασταν μαζί. Είχα βαλαντώσει.. Είχα τρεις μέρες να φάω, ίσως και περισσότερο! Το moto εκείνης της εποχής ήταν "Θάνο, θα πεθάνω.."! Είχα πείσει μάλιστα τον εαυτό μου πως θα τον ήθελα για πάντα..

..χθες το πρωί, είμαι σπίτι και όσο ετοιμάζομαι για να πάω στο φανταστικό μου γραφείο (μπλιάχ λέμε..) έχω ανοιξει την τηλεόραση σε μια πρωινή εκπομπή. Ακούω λοιπόν την τηλεπαρουσιάστρια που λέει: "Ας περάσουμε τώρα στην οικονομική μας ενότητα. Να καλωσορίσουμε τον Θάνο Τ. που θα μας ενημερώσει για τους φόρους ακινήτων..". Τρέχω με κατεύθυνση την τηλεόραση. Και τον βλέπω! Και μένω! Και συλλογίζομαι! Και φωνάζω μέσα μου.. "Πας καλά; Για αυτόν τον Θάνο έκλαιγες; Για αυτόν δεν κοιμόσουν τα βράδια;". Σαν να έβλεπα ένα άλλο άτομο στην τηλεόραση. Σαν να μην ήταν αυτός που είχα ερωτευτεί. Σαν κάποιος να μας σύστηνε ξανά! Από την αρχή! Είναι δυνατόν;
Στεναχωρήθηκα πολύ με την αντίδραση μου. Τόσα χρόνια.. πόσα; περίπου οκτώ.. ζούσα με την ανάμνηση του φοβερού έρωτα που έζησα μαζί του και μόλις χθες ξενέρωσα. Ολα αλλάζουν ε; Το δέχομαι! Γίνεται όμως να αλλάζουν και τα μεγάλα συναισθήματα; Κρίμα.. Σε αυτό το σημείο να ευχαριστήσω και τον θεό που δεν ήταν κανείς άλλος στο σπίτι εκείνη την στιγμή και ευτυχώς έχασε την φοβερή ευκαιρία να με δει να φωνάζω με γουρλωμένα μάτια, να δείχνω την τηλεόραση σαν ηλίθια, να βγάζω στριγλιές με τα χέρια στο στόμα και να ψάχνω καρέκλα να κάτσω με το θέαμα που αντίκρυζαν τα μάτια μου!

Οπως και να έχει, τον ευχαριστώ που με έκανε (σ.σ. για τότε μιλάμε πάντα ) να νιώσω αλλιώς!

Επαγγελματικός προσανατολισμός!!

Αποφάσισα να κάνω τους φίλους μου ευτυχισμένους. Δηλαδή να με δουν ξανά να χαμογελάω, χωρίς να υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος και χωρίς να το απαιτούν οι περιστάσεις. Αυτό θα συμβεί μόνο αν αλλάξω δουλειά! Αν πάρω λίγο πιο σοβαρά την καριέρα μου (τι;;;), το μέλλον μου (το μακρινό..) και τα όνειρα που είχα κάνει κάπου, με κάποιους, κάποτε..
Αλήθεια! Το έχω πάρει στα σοβαρά.. το βιογραφικό μου έχει πάει παντού - κάτι σαν τα διαφημιστικά φυλλάδια των πολιτικών ένα πράγμα, μιλάω συνέχεια με γνωστούς που μπορεί να με βοηθήσουν, παίρνω τηλέφωνα, κάνω διπλοματικές κινήσεις.. οτι χρειάζεται δηλαδή προκειμένου να αφήσω πίσω μου τα δυο χειρότερα χρόνια της ζωής μου.
Και η αλήθεια είναι οτι υπήρξε ενδιαφέρον! Βέβαια.. Ενας ραδιοφωνικός σταθμός θα ήθελε να μου κάνει ένα δοκιμαστικό, μια εφημερίδα και ένα περιοδικό μηνιαίο ψάχνουν για ένα συντάκτη ενώ ένα κανάλι ευχαρίστως θα ήθελε να με δει.. Τέλεια; Φανταστικά και ακόμα παραπέρα! Εγώ όμως γιατί συνεχίζω να είμαι χάλια;
Μήπως επειδή όλες αυτές οι προτάσεις αφορούν σε θέσεις στην θεσσαλονίκη; Ε; Μήπως γιατί πρέπει να αφήσω την κατα τα άλλα όμορφη ζωή μου στην Αθήνα για να αποκτήσω επαγγελματικό ενδιαφέρον; Η ζωή είναι σκληρή μαζί μου! Οχι! Θα το θέσω αλλιώς. Η ζωή είναι αλλού! Μακριά κατά 510 χλμ. περίπου. Είμαι μακριά της! Να πάω κοντά της;
Θέλω ή δεν θέλω;

Help us a little..

Τι είναι μοναξιά;

α) μια κατάσταση χειμερίας νάρκης κατά την οποία κατακλυζόμαστε από μια σειρά συναισθημάτων που δεν βγαίνουν ποτέ στην επιφάνεια;
β) η πιο δημιουργική φάση στην ζωή μας;
γ) η έλλειψη πραγματικής επικοινωνίας με τον (έξω) κόσμο;
δ) ο πιο ασφαλής τρόπος για να εξερευνήσουμε το πολυδιάστατο εγώ μας;
ε) η αποχή από το sex και από λοιπές κοινωνικές περιπτύξεις (φιλικές και μη);
στ) δεν ξέρω/ δεν απαντώ;


η ερώτηση είναι αφιερωμένη στον sigmataf!!

Είμαι στρίτζο!! (έτσι γράφεται αυτό;)

Είμαι blogger και είμαι περήφανη για αυτό! Το λέω παντού! "Είμαι blogger", "Είμαι blogger". Οι μισοί το καταλαβαίνουν, οι άλλοι μισοί όχι. Δεν μπορούν να καταλάβουν πως είναι δυνατόν να υπάρχει επικοινωνία μεταξύ ατόμων που δεν έχουν συναντηθεί ποτέ!! Καλά είδαμε τι πήραμε και από αυτούς, με τους οποίους συναντιόμαστε.. τέλος πάντων.
Τις προάλλες με ρώτησε μια γνωστή αν υπάρχει κανείς έρημος σε αυτή τη γη που αντί να βγαίνει έξω και να διασκεδάζει με τους κολλητούς του, κάθεται σπίτι του και με διαβάζει!
"Δόξα τον θεό..με διαβάζουν" απάντησα.
"Είναι λογικό να σε διαβάζει κάποιος, διότι γράφεις με ένα γοητευτικό τρόπο. Αν βέβαια ήξεραν τι στρίτζο κρύβεται πίσω από αυτόν τον ωραίο τρόπο γραψίματος, δεν νομίζω να σε διάβαζε κανείς ξανά.." λέει και συνεχίζει "Είμαι σίγουρη οτι αν έγραφες κάποια πραγματικά πράγματα για σένα, θα έχανες τους αναγνώστες σου.."!
Της υποσχέθηκα να με εκθέσω ανεπανόρθωτα! Να σας γράψω για εκείνη την "θολή" πλευρά του εαυτού μου, που όλοι εσείς αγνοείτε. Εχουμε και λέμε..
1. Είμαι κυκλοθυμική. Χαίρομαι χωρίς λόγο και αισθάνομαι πεσμένη επίσης χωρίς λόγο.
2. Είμαι νευρική. Ή αλλιώς.. δεν είμαι διατεθειμένη να ανέχομαι τα πάντα. Οταν με ενοχλεί κάτι το λέω και ας δημιουργηθούν παρεξηγήσεις.
3. Ακούω Μανώλη Φάμελλο χρόνια τώρα! Σε όλες τις φάσεις της ζωής μου, με οποιαδήποτε παρέα. Η μουσική του είναι ένα μέρος της ζωής μου. Τους καλοκαιρινούς μήνες όμως, τους "έβγαλα" στο καμαρίνι του Γιώργου Γιαννιά!
4. Ζω για να γράφω. Παντού. Ακόμα και πάνω στις χαρτοπετσέτες, στα cafe. Και πάνω στο χέρι μου έχω γράψει για να μην ξεχάσω μια ωραία ιδέα..
5. Σύντομα θα κάνω τατουάζ. Ω, ναι! Στο πίσω μέρος του λαιμού, λίγο πιο κάτω από εκεί που τελειώνουν τα μαλλιά.
6. Θέλω πολύ να μείνω στην Θεσσαλονίκη ή στην Κρήτη.
7. Εχω απίστευτη αδυναμία στην αδελφή μου. Είναι τρία χρόνια μεγαλύτερη μου.
8. Δεν ξέρω να μαγειρεύω, δεν ξέρω να οδηγώ, δεν θέλω να κάνω δουλειές στο σπίτι. Με τίποτα όμως..
9. Δακρίζω συχνά από χαρά.
10. Βαριέμαι πολύ εύκολα. Οταν πάω κάπου και αρχίζω να καταριέμαι την τύχη μου που με έσπρωξε εκεί, ανοίγω εφημερίδες, φυλλάδια, περιοδικά, τον τιμοκατάλογο κτλ. Η παρέα μου το έχει καταλάβει οτι αυτό είναι ένδειξη οτι έχουν αρχίσει να με χάνουν, και βρίσκουν διάφορες ιδέες για να με "φτιάξουν".
11. Συνήθως περνάω από τους δρόμους χωρίς να βλέπω φανάρια. Είναι θαύμα το πως ζω ακόμα.
12. Κάθε κυριακή πρωί κάνω βόλτες στους άδειους δρόμους με το ποδήλατο μου.
13. Το πιο ωραίο και ταυτόχρονα το πιο άσχημο πράγμα που έχω γράψει στην ζωή μου, είναι - έξι χρόνια πριν - μια ερωτική επιστολή, η οποία και δόθηκε σε εκείνον..

Λοιπόν;
Είμαι στρίτζο; Να το αφήσω;..

Μπλιάχ..

Η ζωή είναι πουτάνα ή πόρνη; Νόμιζα οτι είναι απλώς πουτάνα! Μια από αυτές τις κακοπληρωμένες που βγάζουν νύχια και σε εκδικούνται συνεχώς. Τελικά όμως κατέληξα οτι είναι μόνον πόρνη! Και αυτό γιατί σου δίνει αυτό που περιμένεις, σε γλυκαίνει, αρχίζεις και τα βλέπεις όλα από ψηλά και μάλιστα σε ροζ αποχρώσεις και τελικά σε ανύποπτη στιγμή, σου τα παίρνει όλα πίσω!! Χωρίς καμμία προειδοποίηση, χωρίς εξηγήσεις! Και στέκεις ακίνητος, περιμένοντας το "κάτι". Το επόμενο. Το "λιγότερο" αφού σου πήραν "εκείνο".
Η ζωή σε πουλάει και σε αγοράζει! Δεν σου το είπανε;
Η ζωή είναι πόρνη!
ΤΕΛΟΣ..
Ευχαριστώ!

8 πράγματα που μας δίδαξαν (και) οι φετινές εκλογές!!!

1. Να πηγαίνεις ύστερα από απίστευτο ξενύχτι για να μην ξέρεις τι ψηφίζεις! Ετσι και αλλιώς στην τύχη βγαίνει πάντα ο νικητής. Α.. και δεν θα το έχεις και βάρος στην συνείδηση σου, οτι πήρες στον λαιμό σου τους συμπολίτες σου και άλλα τέτοιου τύπου κουλά..
2. Να μην λες ποτέ τι ψήφισες! Για τους άλλους, πάντα λάθος επιλογή θα έχεις κάνει!
3. Να το συνδυάσεις με μεσημεριανό καφέ με την παρέα! Μην βγεις άδικα από το σπίτι μόνο για μια ψήφο!
4. Να μην εμπιστεύεσαι τους πολιτικούς! Αν έλεγαν αλήθεια, θα ήθελαν και στα διαφημιστικά έντυπα, να "βγαίνουν" με το πραγματικό τους πρόσωπο και όχι με οτι προέκυψε από το photoshop!
5. Μην πας να ψηφίσεις από τις 12:00 έως τις 3:00. Κόσμος..! Μαμάδες, γιαγιάδες υποβασταζόμενες από το "πι", παπούδες με πίεση, παιδιά που κλαίνε, δημοσιογράφοι, αναλυτές! Κουτσοί, στραβοί όλοι στον Αγιο Παντελεήμονα.
6. Να πηγαίνεις να ψηφίζεις ντυμένος/η σε ουδέτερα χρώματα. Να αποφεύγεις δηλαδή τα χρώματα "κλειδιά" (σ.σ. μπλε, πράσινο, κόκκινο, πορτοκαλί). Εκτός και αν θέλεις να σου χαμογελούν πονηρά τα παιδιά της Ρηγίλλης ή της Χαριλάου Τρικούπη ή..
7. Το βράδυ να μαζεύεις την παρέα σου στο σπίτι για μπύρες, πίτσες, σουβλάκια και.. προγνωστικά (σ.σ. βλέπε: βραδιές eurovision).
8. Δεν υπάρχει καλύτερο τραγούδι για την ημέρα από το "Συννεφιασμένη Κυριακή"..

Στο ΙΚΕΑ..

Χθες το απόγευμα μετά από ώριμη σκέψη, αποφασίζω να πάω με ένα συνάδελφο μου, στο ΙΚΕΑ! Λίγο πριν ξεκινήσουμε, μιλάω στο τηλέφωνο με μια φίλη μου και ανακοινώνοντας της, οτι "φεύγω καλέ.. για ψώνια", την ρωτάω αν θέλει να της αγοράσω κάτι από εκεί.

-"Μια θηλιά σε παρακαλώ να μου αγοράσεις", μου λέει.
-"Στα είδη κήπου να την ψάξω;", της απαντάω και εγώ.

Σώπα ρε κοπελιά που θα κρεμαστείς για ένα μαλάκα που γουστάρει αλλά φοβάται μην τσαλαπατήσει το εγώ του και σου πει: "Σε θέλω τώρα!".
Αντε δηλαδή..
Next please..

Ε;

"Είναι ωραία να πέφτεις/
αν αντέχεις να πέφτεις/
ίσως μάθεις να πετάς τελικά.."


ε;

Για τον keim!!

Καλημέρα! Σήμερα έχω γενέθλια! Ομως σε ένδειξη διαμαρτυρίας της απόφασης του keim να κλείσει για πάντα το blog του, αποφάσισα να μην σας πω ούτε τα πόσα κλείνω, ούτε ποιος μου είπε πρώτος "χρόνια πολλά", ούτε τι θα κάνω σήμερα το βράδυ, ούτε τι γεύση έχει η τούρτα μου, ούτε τι σχήμα έχει η τούρτα μου, ούτε τι χρώμα έχουν τα κουταλάκια, τα πιατάκια και οι χαρτοπετσέτες μου, ούτε..

υγ. keim αυτό που κάνεις είναι προδοσία! Εσύ ήσουν αυτός που μου έλεγε να μην σταματήσω να γράφω και τώρα κάνεις πίσω εσύ; Τόσο εύκολα "παραιτείσαι". Η μόνη δύναμη που έχουμε είναι οι λέξεις μας. Μην τις αρνείσαι..

Καλό φθινόπωρο..

Δέκα αποφάσεις που πήρα για το επερχόμενο φθινόπωρο/ χειμώνα, 2007/ 2008, που ξεκινάει αύριο..

1. Θα σβήσω από το κινητό μου, όλα τα τηλέφωνα των πρώην! "Ποτέ.. όπως πριν"!
2. Θα κοιμάμαι λιγότερο γιατί ανακάλυψα οτι χάνω πολύτιμες ώρες από την ζωή μου! Ή τουλάχιστον, θα προσπαθήσω!
3. Θα πίνω περισσότερο. Η εποχή μετά το "perrier", μόλις ξεκίνησε..
4. Θα πάω πάνω από πέντε φορές, στον "Σταυρό του Νότου". Μανώλη.. βασίσου πάνω μου!
5. Οταν νιώθω οτι αγαπάω κάποιον, θα του το λέω, χωρίς κανένα δισταγμό! Η ζωή που τρέχει, είναι μικρή..
6. Θα κάνω σοβαρές προσπάθειες να βρω μια καλύτερη δουλειά, μπας και ξυπνήσω και χαμογελαστή ένα χειμωνιάτικο πρωινό!!!!
7. Θα κάνω εκείνα τα γαμημένα μαθήματα για το δίπλωμα οδήγησης! Οχι οτι δεν με βολεύει το ποδήλατο μου.. αλίμονο! Αλλά έτσι, ξέρετε.. για να πληρώνω και βενζίνες από τούδε και στο εξής!
8. Θα αρχίσω να πηγαίνω και σε άλλα μαγαζιά εκτός του "Kitchen Bar" και του "Vive Mare". Ελεος!! Εχω αρχίσει να νιώθω στέλεχος!
9. Θα επισκεφτώ σίγουρα δυο φορές την συμπρωτεύουσα.. με ποιον όμως;
10. Θα μάθω να μαγειρεύω - αχρείαστο να ΄ναι! Για να σταματήσουν οι φίλοι και οι γνωστοί να με λένε ανεπρόκοπη.

Μαλακίες! Το νιώθω! Μόνο το 1 και το 4 θα περάσουν στο στάδιο της πράξης..
Καλό μήνα να έχουμε.. (με ή χωρίς αποφάσεις)!!

Σύρος Report..

Ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι τελειώνει! Δεν το αποχαιρετάω, γιατί συνεχίζω να το ζω! Μέσα από τις φωτογραφίες. Πειράζει; Περιμένοντας λοιπόν την ευτυχία που το φθινόπωρο μου έχει υποσχεθεί, κάνω τον μικρό απολογισμό μου..

Ήπια: ούζα μεσοπέλαγα, μέσα σε ένα καΐκάκι, στην προσπάθεια ανακάλυψης κάποιων απάτητων παραλιών (Βαρβαρούσα, Λία, Γράμματα, Αετός, Μαρμάρι, Δυόσμος). Και ο ήλιος να καίει. Στο ενεργητικό μου μετράω και αρκετά ποτήρια ντακίρι φράουλα (παραλία Κίνι)! Θα μπορούσα να τρέφομαι μόνο με το συγκεκριμένο ποτό!
Έφαγα: φρουτάλια στην πλατεία Μάρκου Βαμβακάρη (Ανω Σύρος).. Αν κάνετε δίαιτα, don’t try this.. at home or anywhere..
Σιγοτραγούδησα: τα πάντα με το i-pod στα αυτιά! Διότι αγαπημένα μου, το «Oh! Les Beaux Jours» του Μανώλη, ακούγεται καλύτερα με τα πόδια θαμμένα στην άμμο!
Χαμογέλασα: όταν έμαθα ότι είμαι από τους τελευταίους αυτού του πλανήτη που πίνουν τα ποτά τους στο μαγαζί «Green Dollar» (Γαλησσά) αφού σε λίγες μέρες θα βάλει οριστικό λουκέτο!. Τέσσερις γενιές πέρασαν από εκεί! Γιατί όχι και εγώ;
Είδα: το δέρμα μου να αποκτά άλλο χρώμα! Μαύρισα λέμε.. από τις πιο σκούρες αποχρώσεις που έχω αποκτήσει όσο ζω! Ένα μπουκαλάκι αντηλιακό με 30 δείκτη προστασίας, το άδειασα (παραλία Γαλησσά)!
Μετάνιωσα: που δεν έπιασα συζήτηση με τον διπλανό – απίστευτα μαυρισμένο – συνεπιβάτη στο πλοίο γιατί όπως έλεγε η παρέα μου, θα θεωρούσε ότι είμαι εύκολη γκόμενα. Αλήθεια το μετάνιωσα! Και ας με έλεγε όπως ήθελε (High Speed 4)!.
Εχασα: πολλές παρτίδες τάβλι (παραλία Αγκαθωπές)! Να φταίει το ποτό και ο ήλιος; Το «τακ - τακ» από τις ρακέτες που άκουγα;
Ξενύχτησα: μπροστά σε πολλές παραλίες περιμένοντας το ξημέρωμα (Φοίνικας, Κόμιτο)! Κατέληξα στο εξής συμπέρασμα. Τα αστέρια κυρίες και κύριοι έχουν σταματήσει να διαγράφουν ελεύθερη πτώση. Και εγώ τώρα που θα κάνω ευχή;
Κοιμήθηκα: παντού! Από άμμο και ξαπλώστρα μέχρι κρεβάτι και καρέκλα.. δεν ξύπναγα ποτέ πριν τις 12:00 το μεσημέρι και όταν έπεφτα για μεσημεριανό ύπνο γύρω στις 5:00 το απόγευμα, ξύπναγα στις 09:00 το βράδυ! Τότε ξεκινούσαν όλα.. γενικώς αποσυντονίστηκα με το θέμα της ώρας!
Σιχάθηκα: τα σύκα! Σε κάθε τους μορφή! Φρούτο, μαρμελάδα, γλυκό! Μήπως πρόκειται για το επίσημο φρούτο της Σύρου; Όχι, ε; Δεν σας μιλάω φυσικά για τις χαλβαδόπιτες! «Μ. Δεναξάς» και ξερό ψωμί.. ή μάλλον λουκούμι!
Ξεσκίστηκα: ..στα γέλια βρε κουτά!
Ντράπηκα: όταν ξέμεινα από λεφτά σε ένα σούπερ μάρκετ και όλοι οι πελάτες γύρισαν και με κοίταξαν περίεργα! Το έζησα και αυτό!
Κατάφερα: να μην τον συναντήσω! Όλε!
Εκνευρίστηκα: που με είπαν αγράμματη, επειδή δεν ήξερα να παίζω παντομίμα (παραλία Κόκκινα)! Πλέον.. έχω γίνει πρωταθλήτρια!!
Ανυπομονώ: για τον χειμώνα! Φύγε καλοκαίρι, φύγε (Αθήνα)!

Καλές διακοπές!!

(..) η αγάπη πελάγου γραμμή/
μακριά να κοιτάς, δεν χορταίνεις/
η αγάπη του ήλιου νησί/
εκείνη στο πλοίο περιμένεις
(..)

υγ. να περάσετε όλοι καλά! απλώς.. καλά!

Μεγάλες αποφάσεις..

Μετράω τις στιγμές αντίστροφα. Καθαρίζω το μυαλό μου από τις περιττές σκέψεις και προσπαθώ να με οργανώσω. Ολα φαίνονται να είναι στην θέση τους! Εκτός από ένα. Εμένα! Που θα πάω; Εκεί που δεν ήξερα καν αν το φετινό καλοκαίρι θα με κάψουν οι ακτίνες UVA και UVB.. τώρα βρίσκομαι να έχω τρεις προτάσεις! Και δεν αποφασίζω.. Εχουμε και λέμε:

Κέρκυρα - με τον κολλητό μου Μ. (βλέπε παλίοτερο post για να καταλάβεις επίπεδο επικοινωνίας). Εχω πάει ξανά στο παρελθόν.. θέλω αλλά νιώθω οτι κάτι θα μου λείπει.. σαν η μισή μου καρδιά να μείνει στην Αθήνα. Και δεν το θέλω!
Λευκάδα - με την κολλητή μου Ρ. (βλέπε παλιότερα post γενικότερα). Γέλια μέχρι δακρύων. Δεν έχω πάει! Θέλω να πάω αλλά δεν κυλιέμαι και στα πατώματα. Μεγάλες αποστάσεις.. και.. αμάν πια! Γιατί σε όσους το λέω, ξυνίζουν τα μούτρα τους;
Σύρος - με παρέα. Λες ε; Πήγα και πέρσι για μια μέρα και μου άρεσε πολύ! Γύρω - γύρω όλοι, στην μέση ο Μανώλης! Ομορφα, χαλαρά, σταθερή αξία, κοντά, ποτά στην παραλία, νυχτερινά μπάνια, λουκουμάκια..

Ουφ! Αν ήταν δυο οι προορισμοί, θα το έπαιζα κορώνα - γράμματα! Τώρα που είναι τρεις;

1 λουλούδι=1 χαμόγελο

Αν δεν αξίζουν οι στιγμές, τότε τι αξίζει σε αυτή τη ζωή;..

Είναι δυνατόν να σου δίνει κάποιος - που μέχρι χθες δεν ήξερες - ένα λουλούδι και να σε κάνει να χαμογελάς;
Είναι..

Να είσαι καλά..πάντα!

Συμφωνείς;

Ο παρακάτω διάλογος πραγματοποιήθηκε τηλεφωνικά πριν δυο μέρες μεταξύ εμού και ενός φίλου, και όχι υπό την επήρρεια μέθης. Να φταίει η ζέστη ή απλώς πρόκειται για ένα ακόμα σημάδι των καιρών;

kat.: Δεν έχει νόημα!
Μ.: Συμφωνείς;
kat.: Εγώ δεν το είπα;
Μ.: Οκ. Τότε και εγώ συμφωνώ!
kat.: Μαζί σου!
Μ.: Συμφωνείς έτσι;
kat.: Μπορώ;
Μ.: Θες;
kat.: Μπορώ!
Μ.: Τότε πάμε!
kat.: Πότε φεύγουμε;
Μ.: Τώρα δεν φεύγουμε;
kat.: Συμφωνείς;
Μ.: Εννοείται..
kat.: Να κάτσω;
Μ.: Κάτσε λίγο..

Και όμως συννενοηθήκαμε. Κάπως έτσι επικοινωνούμε τα τελευταία 12 χρόνια που γνωριζόμαστε! Και σκεφτείτε οτι με αυτό το άτομο μπορεί να πάω και διακοπές! God..

Προβλήματα στο παράδεισο..

Είναι οι μέρες που περνάνε χαζές ή στα δικά μου μόνον μάτια όλα φαίνονται ψεύτικα;

Παρακαλώ..

Φωτιά..

Ελαβα πρωί - πρωί μια πρόσκληση από τον lock-heart (στον ύπνο σου με έβλεπες;)! Πρέπει - λέει - να γράψω που θα έβαζα φωτιά.. Χωρίς παραπάνω σκέψη λοιπόν, σας ενημερώνω οτι πολύ εύκολα θα πετούσα, αυτή τη στιγμή κιόλας, μια βόμβα μολότωφ (μου έχουν μάθει να φτιάχνω, μην αναρωτιέστε..) στο γραφείο μας. Να μην μείνει τίποτα όρθιο.. ούτε μολύβι! Τα συμπεράσματα δικά σας!!
Αντε Σπύρο μου, χαλάλι σου..

υγ. Δεν δίνω τη σκυτάλη σε κανέναν! Αρκετές φωτιές είδαμε! Μην "ανάψουμε" και μεταξύ μας!!

Είμαι σύννεφο!! Οκ;

Ρώτησα πριν καιρό έναν τραγουδιστή (κατά τη διάρκεια της συνέντευξης μας) ποιο είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που άκουσαν τα αυτιά του το τελευταίο διάστημα.
Και εκείνος μου είπε: "Η είδηση οτι θα γίνω πατέρας".
Εμεινα! Δεν ξέρω αν σοβαρολογούσε! Δεν ξέρω καν αν ακούει ενδιαφέροντα πράγματα ο συγκεκριμένος, πάντως η ατάκα από μόνη της, λειτούργησε. "Δούλεψε" μέσα μου. Και πριν προλάβω να κάνω περαιτέρω ερωτήσεις, με ρώτησε: "Εσύ; Τι ενδιαφέρον άκουσες τελευταία;". Του ανέφερα, αυτό που μου είπε χαρακτηριστικά, ένας φίλος μου, πριν καιρό: "Κατερίνα..Είσαι τελείως σύννεφο"..
Του φάνηκε καλό..

Για πείτε.. Ποιο είναι το καλύτερο δικό σας τραγούδι, ατάκα, πράγμα, που ακούσατε το τελευταίο διάστημα;

"...μ' αγαπάς;..."

Χθες το βράδυ, ρώτησα κάποια άτομα (φίλους και γνωστούς) αν με αγαπάνε! Από τους εννέα καταγεγραμμένους ψηφοφόρους (έξι άνδρες και τρεις γυναίκες), τα αποτελέσματα που προέκυψαν έχουν ως εξής:
Οι τρεις γυναίκες δεν με αγαπάνε! Το "τσου" που είπαν πιάνεται για απάντηση, έτσι;..
Ενώ από τους έξι άνδρες...
Δυο είπαν: "Αναλόγως.."..
Ενας είπε: "Γιατί, εσύ αγαπάς εμένα;"!
Και οι άλλοι τρεις είπαν: "Σε αγαπάνε άλλοι.."
Δεν φταίει κανείς άλλος! Εγώ που συνεχίζω να διαπραγματεύομαι μαζί τους, τις διακοπές μου..

"Μπα..."

Παρόλο που είμαι από τα άτομα που του αρέσουν τα λόγια, οι κουβέντες, οι σκέψεις..και μάλιστα μια ποικιλία από αυτά, σήμερα θα δώσω τον λόγο στην σιωπή! Οχι γιατί δεν έχω τίποτα να πω αλλά γιατί τα λόγια τελικά, δεν έχουν την παραμικρή σημασία μπροστά στις αβίαστες πράξεις που παρασέρνουν και αιχμαλωτίζουν τα συναισθήματα..

υγ. Κακή διάθεση! Μην μου δίνεται σημασία! Απλώς τέσσερα άσχημα περιστατικά, μου χάλασαν σήμερα την διάθεση!

Το αγαπημένο μου T-shirt..

Η γενιά των βαθυστόχαστων συνθημάτων είναι εδώ! Τη ζω! Εννίοτε με επηρεάζει κιόλας..
Πριν λίγους μήνες η κολλητή μου, μου έκανε δώρο ένα μπλουζάκι σε κίτρινο χρώμα που έγραφε μπροστά "Love is the name. Sex is the game. Forget the name and play the game". Ωστόσο, ένας φίλος μου, μου χάρισε πριν δυο μέρες ένα μαύρο t-shirt που γράφει πάνω "Drink till he is cute!". Και τα δυο είναι υπέροχα διπλωμένα και τοποθετημένα στην ντουλάπα μου. Και σας ρωτάω! Ποιο από τα δυο να προτιμήσω; Να το πάω βάση χρώματος ή συνθήματος;
Μάλλον και τα δυο θα μείνουν εκεί...

"Θέλω να παραιτηθώ"

Θέλω να παραιτηθώ!
Θέλω να παραιτηθώ!
Θέλω να παραιτηθώ!
Θέλω να παραιτηθώ!
Θέλω να παραιτηθώ!
Θέλω να παραιτηθώ!
Θέλω να παραιτηθώ!
Θέλω να παραιτηθώ!
Θέλω να παραιτηθώ!
Θέλω να παραιτηθώ!
Θέλω να παραιτηθώ!
Θέλω να παραιτηθώ!
Θέλω να παραιτηθώ!
Θέλω να παραιτηθώ!

υγ. Θέλω να παραιτηθώ!

"Αντι - Χανιά Report"...

Γύρισα από τα Χανιά! Αναμενόμενο... Βαριέμαι να γράψω για τα Χανιά! Μη αναμενόμενο...
Εντάξει, λίγο πολύ όλοι έχετε πάει, λίγο πολύ όλοι έχετε ακούσει. Ολα λοιπόν - όσα έχετε δει και ακούσει - αλήθεια είναι. Πανέμορφο μέρος, γραφικό, ωραίες παραλίες, καλή νυχτερινή ζωή, ωραίοι άνθρωποι οι Κρητικοί, νόστιμα φαγητά....και ναι! θέλω να ξαναπάω σύντομα. Οι τρεις μέρες δεν μου φάνηκαν αρκετές!
Αλλο είναι αυτό όμως που κάρφωσαν τα μάτια μου, σαν είδαν. Το φεγγάρι που φώτιζε την ήρεμη θάλασσα στο ταξίδι της επιστροφής. Ονειρο σας λέω! Και εκείνη (η θάλασσα....) να αποκτά - έστω και για μια στιγμή - μια απαλή χρυσαφένια απόχρωση, που σε προκαλεί να την αγγίξεις. Και εμείς (εγώ και οι υπόλοιποι της αποστολής) να κινούμαστε πάνω σε αυτό το καλοκαιρινό φόντο. Καλύτερη εικόνα δεν θα μπορούσα ποτέ, ούτε να φτιάξω στο μυαλό μου. "Εχει πανσέληνο", μου είπαν. Είχε...Μάλλον ήταν η πρώτη φορά που με επηρέασε θετικά και μου έβγαλε μια ρομαντική πλευρά. Ο εαυτός μου ήταν αυτός;;;;
Λίγες ώρες μετά, βρισκόμουν στην Αθήνα. Τη μία στιγμή χάζευα το απέραντο γαλάζιο και την επόμενη το απέραντο γκρι του "μεγάλου χωριού"! Αδικο! Κάποια στιγμή, θα γύριζα...Πίκρα!
Ολα είναι δρόμος, όλα γυρίζουν και όλοι κάποια στιγμή επιστρέφουμε σε γνώριμα μέρη! Και αν δεν φτάσουμε, κάποιος λόγος θα υπάρχει! Στα καινούρια που θα έρθουν....

υγ. Βαριέμαι πολύ αυτές τις μέρες....πολύ! Δεν ξέρω γιατί. Πάει και το φεγγάρι!

Στα Χανιά.....ολοταχώς!

Χθες το βράδυ, μιλούσα στο τηλέφωνο με έναν καλό φίλο. Εναν από τους λίγους...
Θα φύγεις τελικά την Πέμπτη; με ρωτάει...
Ναι! Που το ξέρεις; απαντάω εγώ
Απλώς το φαντάστηκα! μου λέει με όση σοβαρότητα διέθετε...
Οχι...σοβαρά τώρα! Που το έμαθες; Εχουμε να μιλήσουμε τουλάχιστον δυο εβδομάδες, του λέω μέσα στην περιέργεια..
Αλήθεια ρε. Το φαντάστηκα! Με καράβι; ρωτάει ξανά
Τελικά ναι.... λέω και εγώ μη μπορώντας να καταλάβω περισσότερα! Με καράβι...
Μωρέ είναι μακριά τα Χανιά! Καλύτερα να πηγαίνατε με αεροπλάνο... ξανάλεει
Σου είπα εγώ οτι θα πάω στα Χανιά; τον ρωτάω...έξαλλη πλέον!
Ουδέποτε. Εγώ το είπα μόλις, λέει με απίστευτη φυσικότητα!
Τυχαία; τον ρωτώ
Τυχαία μου απαντάει
Στα Χανιά πάντως θα πάω... λέω τελικά...
Το ξέρω. Φανταστικά είναι τα Χανιά! Θα περάσεις τέλεια, το νιώθω.. λέει το κληρονομικό χάρισμα...
Με κοροϊδεύεις; λέω αγανακτισμένη
Γιατί να σε κοροϊδέψω; με ρωτάει
Πως ήξερες για τα Χανιά; Με ποιον έχεις μιλήσει; κάτι συμβαίνει εδώ!
Με εσένα μιλάω τώρα...έλα, μην γκρινιάζεις! τέλεια θα περάσεις! Για την συναυλία δεν πας; λέει και κοντεύει να μου πέσει το κινητό από το χέρι
Κόψε τη πλάκα! Ποιος σου τα είπε όλα και με δουλεύεις; έχω πλέον εκνευριστεί
Κανείς Κατερινούλα μου....αλήθεια σου λέω... ήταν οι τελευταίες του κουβέντες αυτές!

Κλείσαμε το τηλέφωνο γιατί μου έσπασε τα νεύρα! Ακόμα ψάχνω τον τρόπο που έμαθε για το αυριανό μου ταξίδι αφού το συγκεκριμένο άτομο δεν έχει καμία επαφή με τον επαγγελματικό μου κύκλο! Δεν θα το ανακαλύψω όμως;....

"Μοίρασμα γνώσης και ανάγνωσης"

Ξύπνησα σήμερα αποφασισμένη να γράψω για τη Γιορτή της Μουσικής. Ναι...και αυτήν έχασα λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων και μάλιστα έστεισα και μια καλή παρέα... Τα νεύρα μου...Ομως μπαίνοντας στο blog του Lockheart World, έλαβα μια πρόσκληση για μοίρασμα γνώσης και ανάγνωσης. Πρέπει - λέει - να γράψω και εγώ τα βιβλία που μου άλλαξαν την ζωή. Να το κάνω...δεν έχω αντίρρηση, όμως να ξεκαθαρίσω αρχικά και πριν παραδώσω και εγώ την σκυτάλη σε άλλους, οτι δεν έχω διαβάσει κανένα βιβλίο που μου άλλαξε τη ζωή ή έστω με επηρέασε. Συνήθως, στίχοι είναι αυτοί που αποτυπώνω στο πίσω μέρος του εγκεφάλου μου και επεξεργάζομαι διαρκώς μέχρι να βρω τους αμέσως επόμενους (σ.σ. στίχους) που θα με κάνουν να τους στέλνω με sms ή έστω να τους γράφω ως comment, στη blogoσφαιρα. Παρά ταύτα, ας γράψω για τα βιβλία που θα διάβαζα ευχαρίστως ξανά και ξανά και ξανά....

Αυτοκτονώντας ασύστολα, Αύγουστος Κορτώ (Εκδόσεις Καστανιώτη): "Με λένε Ρόζα και θα αυτοκτονήσω. Αυτή τη φορά σας το λέω, θα το κάνω στ' αλήθεια. (....) Θα τα πάρω όλα, ασπιρίνες, ηρεμιστικά, αντισυλληπτικά, μέχρι και τα διουρητικά που ξέχασε στην τελευταία της επίσκεψη η θεία μου. Θα πεθάνω κατουρώντας. Αλλά τι με νοιάζει, εγώ θα τα σφουγγαρίσω μετά;..."

Το Κορίτσι με τα πορτοκάλια, Jostein Gaarder (Εκδόσεις Λιβάνη): "Το πρώτο που πρόσεξα ήταν ένα αστείο κορίτσι που στεκόταν στο διάδρομο με μια τεράστια χαρτοσακούλα με πορτοκάλια. (....) Το θυμάμαι σαν σήμερα, οτι η σακούλα που έσφιγγε πάνω της ήταν τόσο μεγάλη και βαριά, ώστε από στιγμή σε στιγμή κινδύνευε να της πέσει. Αλλά δεν πρόσεχα τόσο τα πορτοκάλια, όσο την ίδια. Πρόσεξα επίσης οτι με κοίταξε, οτι με διάλεξε ανάμεσα σε όλους αυτούς που στριμώχνονταν στη στάση για να ανεβούν στο τραμ. Διήρκεσε μια στιγμή μόνο, αλλά ήταν σαν οι δυο μας να κλείσαμε μια μυστική συμμαχία...."

Ο άνεμος κουβάρι, Διονύσης Χαριτόπουλος (Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα): "Απόψε θα 'κανα οτι μισείς. Θα σου φορτωνόμουν. Θα σου έλεγα, απόψε ασχολήσου μαζί μου μέχρι να κοιμηθώ, πες μου ένα παραμύθι, μια ιστορία σου απο τα παλιά (...) αλλά ψιθυριστά και στ' αυτί, γιατί δεν αντέχω ήχους, και μετά κράτα μου το χέρι μέχρι να σιγουρευτείς πως κοιμήθηκα."

Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου, Gabriel Garcia Marquez (Εκδόσεις Λιβάνη): "Τη χρονιά που έκλεινα τα ενενήντα μου χρόνια θέλησα να κάνω δώρο στον εαυτό μου μια νύχτα τρελού έρωτα με μια έφηβη παρθένα..."

Βe my guest: yonderboi, tzonakos, antoin, k-afros, keimgreek, σοφία, nam3l3ss, sigmund_01, epikouros. Παιδιά...και αν δεν ανταποκριθείτε στην πρόσκληση μου, δεν πειράζει....σας καταλαβαίνω. Η ζέστη σπάει νεύρα!!!! Και το υπόσχομαι...σε ένα από τα επόμενα post μου, θα σας προ(σ)καλώ να μου πείτε τι διαβάζετε στην παραλία...Ναι! Και τι ακούτε...

Barcelona Report

Γύρισα το Σάββατο. Χθες και προχθές έκλαιγα. Σήμερα αποφάσισα να κάτσω να γράψω. Οχι πως τα πέρασα....αλλά μόνο τις στιγμές που δεν θα ξεχάσω όσο ζω (μεγάλη κουβέντα ήταν αυτή, αλλά τέλος παντων)!

Χάρηκα: με τις επισκέψεις μου σε μουσεία και πάρκα. Οτι και να σας πω, θα είναι ελάχιστο. Gaudi, Antoni Tapies, Sagrada Familia, Joan Miro, Salvador Dali. Ολα για την τέχνη, και κάτι παραπάνω!

Γνώρισα: περισσότερους Αμερικάνους, παρά ισπανούς. "Αν έχεις τύχη διάβαινε"...ακόμα και όταν πήγα εκδρομή στο χωριό Φιγκέρες, του Νταλί που ήταν δυο ώρες από την Μπαρτσελονέτα όπου μέναμε γνώρισα Αμερικανούς φοιτητές, οι οποίοι μάλιστα μου έπιασαν την συζήτηση ρωτώντας με αν είμαι Γαλλίδα. ΚΟΥΛΟ; Θεόκουλο! Και τα βράδια όταν βγαίναμε πάλι Αγγλους γνώριζα! Τι έκανα λάθος; Somebody;

Σιχάθηκα: τα βρωμερά τους τρένα. Η δική μας Ομόνοια είναι "θεά" μπροστά στον δικό τους σιδηρόδρομο.

Εντυπωσιάστηκα: από το πόσο απεριποίητες είναι οι Ισπανίδες. Περίμενα να τις βρω πιο "ντίβες". Ηταν αυτό που λέμε: "Εβαλα οτι βρήκα μπροστά μου και βγήκα". Ενώ οι άνδρες είναι αλλιώς. Χύμα μεν, γοητευτικοί δε!

Αιφνιδιάστηκα: όταν ανάμεσα σε χιλιάδες άτομα που περνούσαν από έλεγχο στο αεροδρόμιο, μόνον σε μένα είπαν να βγάλω τα πεδιλάκια μου και να περάσω κάτω από εκείνη την πόρτα ανίχνευσης ξυπόλυτη. "Πάτησα" γερά δηλαδή στην χώρα τους.

Τρελάθηκα: από χαρά όταν ανακάλυψα οτι το κινητό μου δεν "έπιανε". Τι κρίμα....Πειράζει που τέσσερις μέρες, δεν με έβρισκε κανείς; Δυστυχώς όμως με το που πάτησα το πόδι μου στην πατρίδα, άρχισε να χτυπάει και πάλι. Το σπας ή δεν το σπας;

Γούσταρα: που οι ισπανοί την πρώτη φορά που γνωρίζουν ένα άτομο και μαθαίνουν το όνομα του, το φιλάνε (στο μάγουλο). Αυτό ήταν καλό. Μακάρι αυτά τα έθιμα να πάρουν τον δρόμο και για την χώρα μας, ε;

Ερωτεύτηκα: τις μυρωδιές και την κίνηση της πόλης. Μαγεία τα κτίρια τους. Αλλος αέρας. Οχι καλύτερος από τον δικό μας...απλώς διαφορετικός.

Γέλασα: με την εμμονή των Ισπανών να μην μιλάνε Αγγλικα. Σνομπάρουν κάθε τι που θυμίζει Αγγλία. Εγώ δηλαδή που δεν ξέρω Ισπανικά, ήμουν καμμένη...Μια μέρα είχαμε πάει όλοι μαζί στο εμπορικό κέντρο Il Corte Ingles, για ψώνια. Μοιραστήκαμε στους ορόφους αλλά φυσικά χαθήκαμε. Εγώ που δεν είχα κινητό για να ειδοποιήσω τους υπολοίπους, αποφάσισα κάποια στιγμή να πάρω ένα ταξί και να γυρίσω στο ξενοδοχείο. Μπαίνω μέσα σε ένα ταξί και λέω στον οδηγό:
"Take me please to AB Skipper Hotel".
..... αυτός απλώς με κοιτάζει, δεν μιλάει.
"Please....Avenue del Litoral; Skipper Hotel;" λέω εγώ ξανά...
Αυτός σπάει τη σιωπή του και με ρωτάει "U are from Spain;".
"Of course not...u dont speak English;" ρωτάω...
"ΝΟ" λέει αποδοκιμαστικά και μου γουρλώνει τα μάτια.
"Νot even...a little" λέω και εγώ κάτι μαλακίες ώρες - ώρες...
"Here is Spain" μου λέει φωναχτά!
"So;" λέω και εγώ με ύφος, τρομάρα μου!
"We cant talk in English...actually, we dont know how to talk..."
"Yes...but u already talk to me...." το βουλώνει και δείχνει να το σκέφτεται....το ξανασκέφτεται. Περνάνε δευτερόλεπτα σιωπής - βρίζοντας εγώ στα Ελληνικά και χρησιμοποιόντας φυσικά λέξεις που δεν είναι διεθνείς, βγάζω από την τσάντα το κλειδί του δωματίου μου που ήταν σαν πιστωτική κάρτα και έφερε πάνω το λογότυπο του ξενοδοχείου και του το δείχνω. Ξεκίνησε...

Βαρέθηκα: την μιάμιση ώρα της ζωής μου που πέρασα στην συνέντευξη τύπου, το πρωί της Παρασκευής. Ελεος! Ημουν ξενυχτισμένη...

Πόνεσα: με το τσίμπημα ενός σπανιόλικου κουνουπιού πάνω στο χέρι μου. Ακόμα υπάρχει το σημάδι.

Νοσταλγώ: τις βραδινές μου βόλτες στα πεζοδρόμια τους.

Μίσησα: την συνάδελφο που πρότεινε να ψάξουμε το εισητήριο μου και σε μια άλλη τσάντα! Α...ναι, δεν σας το είπα! Από όλα τα εισητήρια της επιστροφής, το δικό μου χάθηκε (μικρή στιγμή ευτυχίας) απο την τσάντα της δημοσιοσχεσίτριας που ήταν μαζί μας. Τελευταία στιγμή βρέθηκε το γ----ένο στην τσάντα με τα press kit. Οτι είχα αρχίσει να σκέφτομαι ποιον θα ειδοποιήσω πρώτο για την εκ νέου παραμονή μου εκεί.

Ξενέρωσα: με τη επιστροφή μου στο Ελευθέριος Βενιζέλος. Και αυτή η Alitalia...αμάν πια! Οι πτήσεις της συνήθως έχουν καθυστέρηση, η δική μας μόνο ήταν on time και ας ήταν μέσω Ρώμης....

Αυτά! Ελπίζω να σας κάλυψα! ε;

"Ποτέ όπως πριν"...

Αυτοί που λένε οτι η ιστορία επαναλαμβάνεται, έχουν ΑΠΟΛΥΤΟ δίκιο. Θα θυμάστε φυσικά τη στιγμή που μου ανακοίνωσαν οτι πάω στη Κοπενγχάγη για να πάρω συνέντευξη από τον George Michael αλλά η έλλειψη ταυτότητας νέου τύπου, μου στέρησε τη χαρά, έτσι; Ετσι...!
Με φώναξε ξανά η διευθύντρια μου στο γραφείο της, την προηγούμενη Παρασκευή, για να μου ανακοινώσει:
"Φεύγεις αποστολή την Τετάρτη, που έρχεται", λέει εκείνη.
"Εντός συνόρων, έτσι; Ακόμα δεν έχω βγάλει νέα ταυτότητα" της λέω και εγώ για να την προετοιμάσω.
"Ακόμα; Και πως θα πας στην Βαρκελώνη;" ξανα λέει εκείνη.
"Προλαβαίνω" φωνάζω βγαίνοντας από το γραφείο της... "μην το δώσεις αλλού! Μέχρι την Τρίτη θα έχω νέα ταυτότητα". Εμεινε με το στόμα ανοιχτό! Η ώρα ήταν ήδη 08:30 μ.μ...

1η κίνηση: πήρα τηλέφωνο τον κολλητό μου, τον Μ. (που έχει - δόξα τον καλό θεό - άκρες παντού...αλλά παντού!) και του είπα: "Δεν ξέρω τι θα κάνεις, αλλά μέχρι αύριο πρέπει να μου έχεις φέρει στο σπίτι μου, ένα πιστοποιητικό γεννήσεως. Δικό μου".

2η κίνηση: έβαλα την μαμά μου, να καλοπιάσει τον συνοικιακό μας φωτογράφο - που ήταν συμμαθητές πριν αιώνες - να μου εμφανίσει τις φωτογραφίες που έβγαλα το πρωί του Σαββάτου, πιο γρήγορα και από το γρήγορα. Και όντως το έκανε.

3η κίνηση: τα συγκέντρωσα όλα μαζί, μαζί με την μανούλα που χρειαζόταν ως μάρτυρας και τα κατέθεσα στο αστυνομικό τμήμα του δήμου που ανήκω, σήμερα, το πρωί.

Είναι η πρώτη μέρα της νέας μου ταυτότητας στα χέρια μου και αύριο θα είμαι στην Βαρκελώνη! Τα κατάφερα...Γυρίζω το Σάββατο το βράδυ. Τέσσερις μέρες από τις οποίες το θέμα που πρέπει να καλύψω θα με απασχολήσει μόνο για μια ώρα, το πρωί της Παρασκευής. Καθόλου άσχημα...Αρκεί που θα φύγω εκτός δουλειάς, εκτός συνόρων και εκτός πραγματικότητας....

υγ1. greg οι πηγές σου τελικά ήταν σωστές. Μόνο που αντί για Λονδίνο, πάω Βαρκελώνη.
υγ2. γλυκιά μου Τ. μην κλαις! Θα βρεθεί και στην δική σου ζωή ένας καλός άνθρωπος που θα σε στείλει στο ίδιο μέρος.

φιλιά...

Χωρίς τίτλο (σ.σ. αυτή τη φορά!!)

Απόγευμα Τρίτης. Της χθεσινής Τρίτης. Είμαι μέσα στο τρένο - γυρίζω από τη δουλειά - και χαζεύω τον "έξω" κόσμο. Μέχρι που το βλέμμα μου πέφτει πάνω σε ένα τοίχο πολυκατοικίας, που φέρει το εξής μήνυμα: "Λευτεριά στον αυνανιζόμενο νέο"... Ντόινγκ! Την ίδια στιγμή άκουγα στο i-pod μου, το "Fuck them all" της Mylene Farmer. Δεν ξέρω γιατί αλλά το θεώρησα συμβολικό!!! Τέλος πάντων, συνεχίζω...
Αμέσως άρχισα να σκέφτομαι...Λευτεριά σε αυτόν τον νέο αλλά από τι; Στην πραγματικότητα αισθάνεται από κάτι περιορισμένος; Εγκλωβισμένος; Οτι και αν είναι....ναι! να τον ελευθερώσουμε! Αλλά που είναι κρυμμένος;

Γκούχου, γκούχου!!

Γύρισα τις προάλλες από τη Μύκονο/ Σίφνο με ένα σουβενίρ. Ενα απίστευτο ξηρό βήχα που με ταλαιπωρούσε απίστευτα κυρίως όταν έπεφτα για ύπνο. Τον είχα μαζί μου μια ολόκληρη εβδομάδα και παρά την θέληση μου τον πήρα μαζί μου και στο τελευταίο μου ταξίδι, στην Θεσσαλονίκη.
Τα βράδια δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Τα πρωινά νύσταζα! Ώσπου η κολλητή μου (πείτε την και φύλακα άγγελο) με έβαλε να κάνω το προφανές που δεν είχα προλάβει να κάνω στην Αθήνα. Να πάω σε ένα φανταστικό φαρμακείο και να προμηθευτώ ένα φανταστικό αντιβηχικό. Δέχτηκα με χαρά....άσε κιόλας που πριν προλάβω να το σκεφτώ ένα υπέροχο μεγάλο φαρμακείο σε μια παράλληλη οδό της Τσιμισκή, βρισκόταν μπροστά μου. Και μάλιστα εφημέρευε. Περιέγραψα στην κυριούλα πίσω από τον πάγκο τα συμπτώματα μου και εκείνη έσπευσε να μου δώσει "το καλύτερο σιρόπι" όπως η ίδια το διαφήμιζε...
Λίγες ώρες αργότερα κατάπινα τη πρώτη δόση. Η αλήθεια είναι ότι πάνω στον πανικό που ζούσα και την υπερένταση που ένιωθα, δεν κατάλαβα τι μου συνέβαινε. Απλώς ένιωθα μια απίστευτη χαρά που προσπαθούσα να μεταδώσω και στους άλλους...(έτσι μου έλεγαν οι άλλοι την επόμενη μέρα). Ένα διαολεμένο κέφι. Να μιλάω με τον μισό κόσμο της συμπρωτεύουσας και να ανταλλάζω τηλέφωνα με τον άλλο μισό! Να μην μπορώ να κάτσω σε μια μεριά.
Γυρίζοντας στη Αθήνα, σκέφτηκα τον Νότη. Τον καλύτερο φαρμακοποιό της Θεσσαλονίκης που έτυχε να είναι στην παρέα που συναναστρεφόμουν εκείνες τις μέρες. Μίλησα μαζί του γιατί ήθελα πάση θυσία να μάθω τα συστατικά του σιροπιού που συνέχιζα να καταναλώνω. Ούτε λίγο, ούτε πολύ μου είπε ότι το σιρόπι μου περιέχει μια ουσία που έχουν και κάποια ναρκωτικά, η οποία είναι μεν ασθενέστερη της μορφίνης, σε φέρνει όμως σε μια κατάσταση απίστευτης ευφορίας. Απόρησε δε με το γεγονός ότι η φαρμακοποιός μου το έδωσε χωρίς τη λεγόμενη "κόκκινη" συνταγή ενώ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι έγινε λάθος...Σαν να λέμε μαστούρωσα εν αγνοία μου!! Καλό!

Για την ιστορία, έχω να δηλώσω τα εξής 3 πράγματα:
1. Η Θεσσαλονίκη όποια στιγμή και αν την επισκεφτείς, με όποια παρέα, είναι η απόλυτη πόλη ever. Και χωρίς να έχεις πάρει το σιροπάκι.
2. Ο βήχας τελικά ελαττώθηκε. Σχεδόν με εγκατέλειψε!
3. Η ζωή στην Αθήνα είναι χαζή...κάθε φορά που φεύγω μακριά της το καταλαβαίνω!

George Michael...

Στη σχολή, το πρώτο πράγμα που μας έμαθαν είναι οτι οι δημοσιογράφοι συνήθως πεθαίνουν από το ΚΚΕ (σ.σ. Καρκίνος, Καρδιά, Εγκεφαλικό). Σκατά! Εγώ στην μέχρι τώρα καριέρα μου έμαθα οτι οι δημοσιογράφοι πεθαίνουν από μελαγχολία. Που ο καιρός πέρασε και δεν είδαν το όνομα τους να υπογράφει συνεντεύξεις σπουδαίων ανθρώπων του πνεύματος και της πολιτικής ή άρθρα σε εφημερίδες - "φάρους" της κοινωνίας. Και για να είμαι ειλικρινής μαζί σας, και εγώ από μελαγχολία θα πεθάνω, αφού πριν λίγο καιρό συνέβη το εξής περιστατικό!
Με καλεί η διευθύντρια μου στο γραφείο της και μου λέει:
"Φεύγεις αποστολή αύριο".
"Που πάω;" την ρωτάω ξερά.
"Στην Κοπεγχάγη" με ενημερώνει αλλά εγώ δεν καταλαβαίνω..
"Τι θα κάνω εκεί;" ξαναρωτάω χωρίς κέφι!
"Θα πάρεις συνέντευξη από τον George Michael...." μου λέει.
"..." δεν μιλάω, τι να πω; την χαρά ουδέποτε κατάφερα να την εκφράσω.
"Χαίρεσαι;" μου λέει....
"Ναι" καταφέρνω και της λέω και σχεδόν έχω αρχίσει να δακρύζω από τον ενθουσιασμό μου.
"Διαβατήριο έχεις;" ρωτάει.
"Οχι" απαντάω και νιώθω άλλο ένα δάκρυ να κυλάει στο μάγουλο μου. Αυτή τη φορά δεν ήταν από ενθουσιασμό.
"Ναι....αλλά έχεις ταυτότητα νέου τύπου" τι να κάνει; Προσπαθεί η γυναίκα...
"Ούτε από αυτό..." της λέω και νιώθω να χάνω τη γή κάτω από τα πόδια μου!
"Τότε δεν θα πας εσύ" καταλήγει!
Εκείνη τη στγμή κατάλαβα πως είναι να νιώθει κανείς αποτυχημένος! Αρνούμαι να το δεχτώ. Απλώς προσποιούμαι οτι ποτέ δεν μου έγινε αυτή η πρόταση. Αλλά μου έγινε!!!! Δεν έχω σταματήσει να το σκέφτομαι! Και ας έχει περάσει σχεδόν μια εβδομάδα...
Για αυτό τον λόγο αποφάσισα αυτό το Σ/Κ/Δ να πάω στην Θεσσαλονίκη. Να ξεχάσω και να ξεχαστώ! Από όλα και όλους όμως!


Παναγιώτη αν διάβασες το παραπάνω περιστατικό, μην γελάσεις ξανά! Φτάνει! Το έκανες ήδη όταν σου το είπα την πρώτη φορά...

Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ;

O τίτλος που έγραψα παραπάνω, είναι μια έκφραση που χρησιμοποιώ με την κολλητή μου το τελευταίο διάστημα. Μέσω sms, mail ή face to face, σε όποια χρονική στιγμή και αν βρισκόμαστε, η μία κάνει την συγκεκριμένη ερώτηση στην άλλη. Απάντηση πάντα υπάρχει, η οποία και δίνεται μετά από αρκετή σκέψη. Και οι γύρω - γιατί πάντα υπάρχουν κάποιοι - μας κοιτάζουν και βάζουν στοιχήματα για το τι μπορεί να εννοούμε!
Ενας σε ένα club γύρισε και μου είπε: "Από τους καλύτερους δίσκους των Πυξ Λαξ! Δεν συμφωνείς κοπελιά;". Τι να έκανα; Συμφώνησα.... Ετσι και αλλιώς θα συμφωνούσα γιατί όντως, ήταν ένας υπέροχος δίσκος! Αλλά ας μην ξεφεύγουμε από το θέμα!
Σε ένα εστιατόριο που είχαμε πάει, με ρώτησε χαλαρά η Ρ., την άκουσε το γκαρσόνι και έσπευσε να της πει: "Δυστυχώς...από ψάρια έχουμε μόνο τσιπούρες και ζαργούς!". "Οκ"...είπε και εκείνη! "Τότε μια καλοψημένη τσιπούρα!". Συγνώμη, δηλαδή τα χρυσόψαρα τρώγονται; Πάλι ξέφυγα από το θέμα...
Ενα παιδί από την δική μας παρέα, άκουσον - άκουσον, αφού έφτασε στα αυτιά του η εν λόγω ερώτηση και έδειξε να τη σκέφτεται και να την συζητάει με τον εαυτό του, κατέληξε και μας είπε: "Όχι...το δικό μου (σ.σ. το χρυσόψαρο), ο Μπάμπης, είναι σπίτι. Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Που τον θυμηθήκατε;"
Θεέ μου....έλεος! Η απάντηση είναι εκεί που κανείς δεν ψάχνει. Αλλά γιατί;
Θέλει να προσπαθήσει κανείς από εσάς;;

"Υγρές Νύχτες"

Δανείζομαι τον παραπάνω τίτλο από το βιβλίο του Φρέντυ Γερμανού γιατί είναι ο μόνος που μπορεί να περιγράψει αυτό που έζησα το π/σ/κ που μόλις αφήσαμε πίσω μας. Οταν λέω "υγρές" μην πάει το μυαλό σας εκεί που θέλει να πάει, αλλά εκεί που πρέπει να πάει. Στην προκειμένη λοιπόν, όπου "υγρό" σημειώσατε θαλασσινό νερό, το οποίο με περικύκλωνε όπου και αν πήγαινα. Πάνω του περπατούσα, έτρωγα, γελούσα, άκουγα δυνατά μουσική, μιλούσα, κοιμόμουν, αναρωτιόμουν, σκεφτόμουν. Δίπλα μου και άλλοι οκτώ! Ιδιοι αλλά ταυτόχρονα διαφορετικοί. Μια μικρή συμμορία που δεν είχε καμία σχέση μεταξύ της αλλά μόνον ένα κοινό στοιχείο. Να βιώσει τρεις νύχτες και δυο μέρες εν πλω. Να βρεθεί στο παρθενικό ταξίδι ενός κρουαζιερόπλοιου.
Οι προσδοκίες εξ αρχής ελάχιστες, η όρεξη μειωμένη και η βροχή ασταμάτητη. Νερό παντού. Τριγύρω. Πάνω και κάτω! Από τις πρώτες κιόλες ώρες μου στη μέση της θάλασσας αποφάσισα - σε ένδειξη διαμαρτυρίας - να μην καταναλώσω ούτε ένα ml νερού. Η παρέα διαφώνησε αλλά έδεσε!
Πρώτος σταθμός το νησί των ανέμων. Η πιο γκρίζα Μύκονος που έχω δει ποτέ! Οχι η πιο άδεια. Οχι η πιο μελαγχολική, απλώς η πιο βρεγμένη. Οι εννέα χωρίστηκαν σε σωστές ομάδες και έτρεξαν να καταγράψουν δεδομένα και να ανακαλύψουν ζητούμενα. Καμία επιτυχία. Καμία λέξη μαγική. Μόνο άχαρα βλέμματα που έκαναν και αυτά σε κλάσματα δευτερολέπτου, ελεύθερη πτώση στον βυθό της θάλασσας. Μόνο νερό και ύστερα μια σειρά από προτάσεις. Πόσο νερό μπορεί να αντέξει πάνω του κάποιος; Τόσο όσο δεν θα τον εμποδίζει να δει καθαρά! Πόσο νερό μπορεί να καλύψει μια απουσία;
Δεύτερος σταθμός η Σίφνος. Ενας άλλος θεός την προστάτευε! Ενας θεός που αγαπούσε τον ήλιο. Καθίσαμε κάτω από αυτόν και τον καρφώσαμε. Δεν μας έδωσε λάμψη, μόνο μικρές στιγμές! Αναλαμπές, υποσχέσεις και βλέμματα. Και ήχους σιωπής. Πολλούς από αυτούς!!! Γύρω από ένα τραπέζι στρογγυλό, ανάμεσα στο άσπρο και το θαλασσί, ιδέες, σκέψεις και γέλια. Μια φωνή να υπερβάλει για να ακουστεί και ένα νεύμα να προσπαθεί να κρυφτεί. Μια πορτοκαλάδα που ποτέ δεν βρέθηκε και ένα ούζο σε ένα ξεχωριστό μπουκάλι. Ένας καφές που δεν γινόταν να φτιαχτεί, η coca cola που δήλωνε πως η Αμερικανιά κάνει βόλτες ακόμα και στην ελληνική επαρχία και ένας ανεξήγητος ήχος ησυχίας που μας τραβούσε την προσοχή.
Η επιστροφή, ήσυχη! Απαθανατήσαμε την στιγμή! Δεν είμαι σίγουρη αν έπρεπε. Καμιά φορά οι αναμνήσεις, δεν φέρνουν δάκρυα χαράς, αλλά λύπης. Δεν έχω αποφασίσει τι από τα δυο, θα μου συμβεί όταν δω τον εαυτό μου να αγναντεύει το απέραντο γαλάζιο και δίπλα μου να βρίσκεται μια σειρά αγνώστων που όμως ένιωθα να έχω μοιραστεί μαζί τους τόσα...
Από χθες το πρωί, είμαι στην τιμημένη Αθήνα. Γύρισα στις 09:00 περίπου στον Πειραιά και πήγα κατευθείαν στη δουλειά μου. Στο γραφείο μου. Στις σκέψεις και τα προβλήματα μου. Μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου. Αυτή τη φορά δίπλα σε μια γνωστή σειρά ανθρώπων τους οποίους όμως νιώθω σαν να μην γνώρισα ποτέ. Και ας έχουν περάσει δυο χρόνια. Ας είναι! Το σήμερα δεν τελείωσε. Εξελίσεται σταθερά..


υγ. Αθηνά, Αγάθη, Βασίλη, Κώστα, Δημήτρη, Χάρη, Βαγγέλη σας ευχαριστώ πιο πολύ και από το πολύ! Το ταξίδι δεν θα ήταν ίδιο χωρίς εσάς! Παναγιώτη, το σκουλαρίκι σου.....

Winter....moves on!

Παρόλο που σήμερα κάνει λίγη ψύχρα, εγώ έχω καλοκαιρινή διάθεση! Αρνούμαι να δουλέψω, να μιλήσω, να αφοσιωθώ σε κάτι! Πειράζει που αγνοώ την πλειοψηφία των γύρω μου, τα email που έρχονται, τις φωνές, το κινητό μου, τα θέματα που πρέπει να κανονίσω και γενικότερα τη ζωή που τρέχει; Εγώ σήμερα θέλω απλώς να πάω στην θάλασσα και να γυρίσω από αυτήν κατά την Δευτέρα το πρωί....(σ.σ. λεπτομέρειες περί αυτού, θα λάβετε λίαν συντόμως)!!!!

"Πως ζουν οι bloggers;"

Γύρισα από το Γύθειο. Χθες! Ωραιότατο μέρος, αλλά δεν είναι της παρούσης. Καταγάλανη η θάλασσα με ασημί ανταύγιες, περικύκλωνε το δωμάτιο που έμενα, αλλά ούτε και αυτό είναι της παρούσης! Ζήτησα λοιπόν κάποια στιγμή από τον γιο της ιδιοκτήτριας του ξενοδοχείου που έμενα, να μου πει που είναι ο χώρος με το pc τους, "για να δουλέψω λίγο". Και μόνο στο άκουσμα των τριών τελευταίων λέξεων, πρέπει να τον έπιασε δέος. Παρά ταύτα, με οδήγησε μέχρι εκεί.
"Ηρθατε στο Γύθειο ταξίδι και θέλετε να δουλέψετε;" μου είπε ο 13χρονος Λεωνίδας, απαιτώντας με το βλέμμα του, σοβαρή απάντηση.
"Ναι!" είπα μονολεκτικά και κοίταξα αλλού μπας και με αφήσει ήσυχη.
"Και τι δουλειά θα κάνετε δηλαδή;" ξαναρώτησε ο ανήσυχος νεανίας που ήθελε να τα μάθει όλα.
"Θέλω να μπω στο blog μου" είπα και εκείνος γούρλωσε τα μάτια σαν να άκουσε κάτι πολύ σοβαρό!
"Δηλαδή; Είναι σοβαρό;" να το! Δεν τα έλεγα εγώ;
"Για μένα ναι!" του λέω. Ευτυχώς εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κινητό μου. Ηταν κάποιος από την δουλειά μου...άρχισα να μιλάω λίγο πιο έντονα, οπότε το πιτσιρίκι τρόμαξε και εξαφανίστηκε. Πέντε λεπτά αργότερα και από το πουθενά εμφανίζεται ξανά!
"Δηλαδή τι δουλειά κάνετε;" είναι πλέον αποφασισμένος να τα μάθει όλα. Για να μου το αποδείξει, κάθεται σε μια καρέκλα δίπλα μου.
"Είμαι blogger. Οχι πολύ καιρό. Ε...όπως καταλαβαίνεις έχω αγωνία να δω πως θα πάει".
"Ναι...σας καταλαβαίνω. Ετσι και η μαμά μου με την δική της επιχείρηση, αγχώνεται με το παραμικρό" μου λέει και θέλω να γελάσω τόσο δυνατά που θα με ακούσουν και τα Κύθηρα απέναντι. Αλλά κρατιέμαι για να μην του δώσω θάρρος. Αυτό όμως δεν λέει να πάρει των εματιών του. Αντιθέτως με ρωτάει ξανά:
"Πως ακριβώς είναι οι bloggers; Σαν και εσάς;" μου την είπε κιόλας!
"Γιατί τι έχω εγώ;" παραπονέθηκα.
"Είστε αγχωμένη!" σαν να το έσωσε λίγο! ε;
"Μπα, οι άλλοι είναι σε καλύτερη κατάσταση από μένα. Είναι πιο έμπειροι, κατάλαβες;"
"Είστε πολλοί, οι bloggers;" δείχνει να καταλαβαίνει...
"Χιλιάδες".
"Πως ζουν οι bloggers;" τα νεύρα μου...
"Αγκαλιά με τις σκέψεις τους και με το πληκτρολόγιο τους" απαντάω αυστηρά.
"Πως περνάνε την μέρα τους δηλαδή;" ρωτάει ξανά.
"Στη δουλειά τους, κλέβοντας από αυτήν στιγμές προκειμένου να απομονώσουν σε μια κενή σελίδα, λέξεις", σίγουρα δεν το "πιάνει" γιατί με ρωτάει:
"Πως ντύνονται οι bloggers;"
"Σαν και εμένα" του απαντάω ξερά.
"Φοράνε δηλαδή όλοι οι bloggers του κόσμου, μαύρο σορτσάκι, μαύρο στράπλες και χρυσές σαγιονάρες;" παρατηρητικό πάντως το μικρό, ε;
"Εννούσα κάζουαλ, τίποτα επίσημο".
"Διακοπές πάνε οι bloggers;" εννοείτε οτι έχω σκεφτεί να πω στην μάνα του, να το μαζέψει αλλά τι να κάνω που ήθελα να δείξω καλή διαγωγή.
"Καλέ...ναι! Και τις αργίες κάθονται. Και τα σ/κ. Μην με ρωτήσεις όμως πότε παίρνουν σύνταξη..." έχει μείνει με το στόμα ανοιχτό!
"Δεν πέρνουν δηλαδή;" διαμαρτύρεται...
"Ο καθένας όποτε το αποφίσει" του λέω.
"Ωραία φάση....λεφτά παίρνουν;"
"Να μην έχεις ποτέ στο μυαλό σου το χρήμα!" θεέ μου....τι ψέμματα του έλεγα του παιδιού!
"Γίνονται διάσημοι κάποια στιγμή οι bloggers;" συνεχίζει...
"Ούτε τη δόξα να έχεις στο μυαλό σου αλλά ναι...γίνονται κυρίως μεταξύ τους!
"Νομίζω οτι και εγώ όταν μεγαλώσω θα γίνω blogger!" μου ανακοινώνει τελικά ο Λεωνίδας!
"Καλή απόφαση" του είπα και εγώ!
"Τι πρέπει να κάνω;" ήταν αποφασισμένος.
"Να βάλεις πιο γρήγορη σύνδεση στο internet!"
"Ε;"
Ανοίξαμε και σας περιμένουμε!

Θέλω να δηλώσω ότι αν σήμερα έχω blog να σας παρουσιάσω φταίει ο Μανώλης Φάμελλος. Τι εννοώ... Μήνες πριν (μακρυμάνικα φορούσαμε) επισκέφτηκα τον εν λόγω καλλιτέχνη στον "Σταυρό του Νότου" όπου και εμφανιζόταν! Μαζί μου ήταν και η Τ. η οποία ναι μεν γκρίνιαζε που την έτρεχα στον Νέο Κόσμο "Να ξέρεις, για σένα το κάνω", ήθελε όμως και να θυμηθεί αυτό που είχε αφήσει ήσυχο στο πίσω μέρος του μυαλού της ή αλλιώς να δακρύσει ακούγοντας για 1.268η φορά, το "Η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να 'ρθεί". Λίγες μέρες μετά από εκείνο το "Σάββατο του χαμού", έλαβα στο μέιλ μου από την συγκεκριμένη φίλη ένα link με το διακριτικό μήνυμα "an thes na diabaseis polles malakies gia ton famello, mpes edo". Και μπήκα! Και διάβασα! Την πήρα τηλέφωνο και άρχισα να ωρύομαι.. "Ποια ή ποιος νομίζει ότι είναι και μιλάει έτσι; Και στην τελική αφού έχει το θάρρος να ασχολείται με τις καριέρες των άλλων, γιατί δεν το υπογράφει;". Με καθησύχασε! Απλώς... ήταν εκείνη! "Και τι είναι αυτό" την ρώτησα με νεύρα που τόλμησε και σχολίασε τον καλλιτέχνη! "Blog" μου απαντάει με ύφος που μαρτυρούσε ότι η ερώτηση μου είναι χαζή! "Και πως λειτουργεί;" την ξανά ρώτησα. "Πολύ απλά" είπε η επαγγελματίας πλέον blogger, "Γράφω για ότι θέλω και μετά το ανεβάζω στην σελίδα μου". "Εγώ;" της είπα ενώ ο θυμός μου για όσα είχε γράψει για τον Μανώλη, είχε “εξατμιστεί”! "Ναι...μπορείς και εσύ να φτιάξεις!". Έπρεπε όμως να περάσουν τρεις μήνες, να επισκεφτώ δεκάδες blog, να απαντήσω σε εκατοντάδες posts, να μιλήσω με κάποιους bloggers μέσω mail, για να αποφασίσω (με την καταλυτική πάντα βοήθεια της Τ.) να σας παρουσιάσω το
Βlog Μe Αnyway!!!
Ελπίζω ο Φάμελλος να είναι γουρλής! Είσαι;