RSS

Quiz n.3!!!

*(το παρακάτω επαναλαμβάνεται καθημερινά..)
Κυκλοφορώ καθημερινά με το ΜΕΤΡΟ και συνήθως έχω ακουστικά στα αυτιά.. γιατί λοιπόν όταν θέλει κάποιος να ρωτήσει κάτι, έρχεται σε μένα που μάλιστα δεν δείχνω και διαθέσιμη (σ.σ. η ένταση της μουσικής είναι τέτοια που φαντάζομαι πως οποιοσδήποτε θα αντιλαμβανόταν πως δεν θέλω να με ενοχλούν;). Δεν είναι πιο εύκολο να τον εξυπηρετήσει κάποιος άλλος;

7 αλήθειες για μένα

Είναι το γνωστό παιχνίδι που παίζει σύσσωμη η blogoσφαιρα. Και ποια είμαι εγώ που θα το απαρνηθώ;
Με κάλεσε η lena_zip! Ιδού λοιπόν, η πραγματική kat.

1. Εγινα δημοσιογράφος έτσι.. Επειδή γούσταρα και συνεχίζω απλώς επειδή θεωρώ πως ακόμα έχω να δώσω πολλά στην δημοσιογραφία (σ.σ. είμαι τρελό ψωνάκι το παραδέχομαι!). Αν όμως ξεκινούσα από την αρχή, θα γινόμουν γραφίστρια (!!!!!!!!)
2. Ποτέ δεν ήμουν ανορθόγραφη! Εγινα το τελευταίο διάστημα.. Το θέμα είναι πως πλέον θεωρώ τα λάθη μου, ένα είδος τέχνης. Art σαν να λέμε!
3. Έλκομαι από πράγματα ατελή, πρόσωπα φαινομενικά αδιάφορα και καταστάσεις που δεν οδηγούν πουθενά. Δηλαδή σιχαίνομαι κάθε τι τέλειο, ιδανικό και μαθηματικά αποδεδειγμένα όμορφο!
4. Οσο εύκολα γελάω, άλλο τόσο εύκολα κλαίω. Θα έλεγε κανείς πως έχω διακόπτη!
5. Το πιο όμορφο πράγμα που άκουσαν τα αυτιά μου τελευταία ήταν η ατάκα ενός φίλου μου, ένα μεσημέρι κυριακής ενώ τρώγαμε σε Αθηναικό κοσμικό εστιατόριο: «Σε αγαπάω πάντα, δεν θέλω να το ξεχνάς».
6. Αγαπημένο μου χρώμα ήταν, είναι και θα είναι το μαύρο και αγαπημένο μου φαγητό το χοιρινό με σέλινο. Αν και το τελευταίο διάστημα θέλω ΠΟΛΥ να δοκιμάσω τον πουρέ αρακά του Χάρη μου!
7. Θα ήθελα πολύ να έκανα μαθήματα υποκριτικής. Οχι για να ανέβω πάνω σε μια σκηνή (σ.σ. για τον θεό.. αρκετές wannabe Αλίκες έχουμε) αλλά για να μάθω πως είναι να μπαίνεις για λίγα λεπτά στη ζωή ενός άλλου προσώπου και για να μάθω να διαχειρίζομαι τα ασυγκράτητα συναισθήματα μου!

Αυτα!
Δεν προσκαλώ κανέναν να συνεχίσει το παιχνίδι!
Αρκετά με τις αλήθειες! Ας γυρίσουμε στα ψέμματα!

Αγαπητό μου blogo-ημερολόγιο..

..είμαι και πάλι εδώ! Στην ίδια θέση (καρέκλα άσπρη από το ΙΚΕΑ που ποτέ δεν βρήκα στην καφέ απόχρωση που ήθελα), ίδια πόλη (δυστυχώς!! κάντε κάτι κυρίες και κύριοι!!), ίδια διάθεση (black, black, black, black..) και ίδια θέα από το παράθυρο (η πορτοκαλιά στο μπαλκόνι μου έβγαλε ξανά baby πορτοκαλάκια). Μάλλον κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ (ή μήπως αλλάζουν άρη μου;)!
Ξέρω πως δέχτηκες δεκάδες μηνύματα και email και ακόμα πως έκανες τα πάντα για να μου τραβήξεις την προσοχή! Τι φταίω εγώ; Οι περιστάσεις, η καθημερινότητα και μια άρνηση με έκανε να αποφεύγω κάθε τι ηλεκτρονικό.. είμαι όμως και πάλι εδώ! Δεν ξέρω πόσο αισιόδοξο σου φαίνεται αυτό αλλά σου υπόσχομαι από τούδε και στο εξής, να επανέλθω στους φυσιολογικούς ρυθμούς μου. Αλλωστε δυο μήνες δεν είναι τίποτα μπροστά στην αιωνιότητα!
Καλό μας χειμώνα! Μακρυμάνικα ΟΛΕ!!