RSS

Γκούχου, γκούχου!!

Γύρισα τις προάλλες από τη Μύκονο/ Σίφνο με ένα σουβενίρ. Ενα απίστευτο ξηρό βήχα που με ταλαιπωρούσε απίστευτα κυρίως όταν έπεφτα για ύπνο. Τον είχα μαζί μου μια ολόκληρη εβδομάδα και παρά την θέληση μου τον πήρα μαζί μου και στο τελευταίο μου ταξίδι, στην Θεσσαλονίκη.
Τα βράδια δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Τα πρωινά νύσταζα! Ώσπου η κολλητή μου (πείτε την και φύλακα άγγελο) με έβαλε να κάνω το προφανές που δεν είχα προλάβει να κάνω στην Αθήνα. Να πάω σε ένα φανταστικό φαρμακείο και να προμηθευτώ ένα φανταστικό αντιβηχικό. Δέχτηκα με χαρά....άσε κιόλας που πριν προλάβω να το σκεφτώ ένα υπέροχο μεγάλο φαρμακείο σε μια παράλληλη οδό της Τσιμισκή, βρισκόταν μπροστά μου. Και μάλιστα εφημέρευε. Περιέγραψα στην κυριούλα πίσω από τον πάγκο τα συμπτώματα μου και εκείνη έσπευσε να μου δώσει "το καλύτερο σιρόπι" όπως η ίδια το διαφήμιζε...
Λίγες ώρες αργότερα κατάπινα τη πρώτη δόση. Η αλήθεια είναι ότι πάνω στον πανικό που ζούσα και την υπερένταση που ένιωθα, δεν κατάλαβα τι μου συνέβαινε. Απλώς ένιωθα μια απίστευτη χαρά που προσπαθούσα να μεταδώσω και στους άλλους...(έτσι μου έλεγαν οι άλλοι την επόμενη μέρα). Ένα διαολεμένο κέφι. Να μιλάω με τον μισό κόσμο της συμπρωτεύουσας και να ανταλλάζω τηλέφωνα με τον άλλο μισό! Να μην μπορώ να κάτσω σε μια μεριά.
Γυρίζοντας στη Αθήνα, σκέφτηκα τον Νότη. Τον καλύτερο φαρμακοποιό της Θεσσαλονίκης που έτυχε να είναι στην παρέα που συναναστρεφόμουν εκείνες τις μέρες. Μίλησα μαζί του γιατί ήθελα πάση θυσία να μάθω τα συστατικά του σιροπιού που συνέχιζα να καταναλώνω. Ούτε λίγο, ούτε πολύ μου είπε ότι το σιρόπι μου περιέχει μια ουσία που έχουν και κάποια ναρκωτικά, η οποία είναι μεν ασθενέστερη της μορφίνης, σε φέρνει όμως σε μια κατάσταση απίστευτης ευφορίας. Απόρησε δε με το γεγονός ότι η φαρμακοποιός μου το έδωσε χωρίς τη λεγόμενη "κόκκινη" συνταγή ενώ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι έγινε λάθος...Σαν να λέμε μαστούρωσα εν αγνοία μου!! Καλό!

Για την ιστορία, έχω να δηλώσω τα εξής 3 πράγματα:
1. Η Θεσσαλονίκη όποια στιγμή και αν την επισκεφτείς, με όποια παρέα, είναι η απόλυτη πόλη ever. Και χωρίς να έχεις πάρει το σιροπάκι.
2. Ο βήχας τελικά ελαττώθηκε. Σχεδόν με εγκατέλειψε!
3. Η ζωή στην Αθήνα είναι χαζή...κάθε φορά που φεύγω μακριά της το καταλαβαίνω!

George Michael...

Στη σχολή, το πρώτο πράγμα που μας έμαθαν είναι οτι οι δημοσιογράφοι συνήθως πεθαίνουν από το ΚΚΕ (σ.σ. Καρκίνος, Καρδιά, Εγκεφαλικό). Σκατά! Εγώ στην μέχρι τώρα καριέρα μου έμαθα οτι οι δημοσιογράφοι πεθαίνουν από μελαγχολία. Που ο καιρός πέρασε και δεν είδαν το όνομα τους να υπογράφει συνεντεύξεις σπουδαίων ανθρώπων του πνεύματος και της πολιτικής ή άρθρα σε εφημερίδες - "φάρους" της κοινωνίας. Και για να είμαι ειλικρινής μαζί σας, και εγώ από μελαγχολία θα πεθάνω, αφού πριν λίγο καιρό συνέβη το εξής περιστατικό!
Με καλεί η διευθύντρια μου στο γραφείο της και μου λέει:
"Φεύγεις αποστολή αύριο".
"Που πάω;" την ρωτάω ξερά.
"Στην Κοπεγχάγη" με ενημερώνει αλλά εγώ δεν καταλαβαίνω..
"Τι θα κάνω εκεί;" ξαναρωτάω χωρίς κέφι!
"Θα πάρεις συνέντευξη από τον George Michael...." μου λέει.
"..." δεν μιλάω, τι να πω; την χαρά ουδέποτε κατάφερα να την εκφράσω.
"Χαίρεσαι;" μου λέει....
"Ναι" καταφέρνω και της λέω και σχεδόν έχω αρχίσει να δακρύζω από τον ενθουσιασμό μου.
"Διαβατήριο έχεις;" ρωτάει.
"Οχι" απαντάω και νιώθω άλλο ένα δάκρυ να κυλάει στο μάγουλο μου. Αυτή τη φορά δεν ήταν από ενθουσιασμό.
"Ναι....αλλά έχεις ταυτότητα νέου τύπου" τι να κάνει; Προσπαθεί η γυναίκα...
"Ούτε από αυτό..." της λέω και νιώθω να χάνω τη γή κάτω από τα πόδια μου!
"Τότε δεν θα πας εσύ" καταλήγει!
Εκείνη τη στγμή κατάλαβα πως είναι να νιώθει κανείς αποτυχημένος! Αρνούμαι να το δεχτώ. Απλώς προσποιούμαι οτι ποτέ δεν μου έγινε αυτή η πρόταση. Αλλά μου έγινε!!!! Δεν έχω σταματήσει να το σκέφτομαι! Και ας έχει περάσει σχεδόν μια εβδομάδα...
Για αυτό τον λόγο αποφάσισα αυτό το Σ/Κ/Δ να πάω στην Θεσσαλονίκη. Να ξεχάσω και να ξεχαστώ! Από όλα και όλους όμως!


Παναγιώτη αν διάβασες το παραπάνω περιστατικό, μην γελάσεις ξανά! Φτάνει! Το έκανες ήδη όταν σου το είπα την πρώτη φορά...

Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ;

O τίτλος που έγραψα παραπάνω, είναι μια έκφραση που χρησιμοποιώ με την κολλητή μου το τελευταίο διάστημα. Μέσω sms, mail ή face to face, σε όποια χρονική στιγμή και αν βρισκόμαστε, η μία κάνει την συγκεκριμένη ερώτηση στην άλλη. Απάντηση πάντα υπάρχει, η οποία και δίνεται μετά από αρκετή σκέψη. Και οι γύρω - γιατί πάντα υπάρχουν κάποιοι - μας κοιτάζουν και βάζουν στοιχήματα για το τι μπορεί να εννοούμε!
Ενας σε ένα club γύρισε και μου είπε: "Από τους καλύτερους δίσκους των Πυξ Λαξ! Δεν συμφωνείς κοπελιά;". Τι να έκανα; Συμφώνησα.... Ετσι και αλλιώς θα συμφωνούσα γιατί όντως, ήταν ένας υπέροχος δίσκος! Αλλά ας μην ξεφεύγουμε από το θέμα!
Σε ένα εστιατόριο που είχαμε πάει, με ρώτησε χαλαρά η Ρ., την άκουσε το γκαρσόνι και έσπευσε να της πει: "Δυστυχώς...από ψάρια έχουμε μόνο τσιπούρες και ζαργούς!". "Οκ"...είπε και εκείνη! "Τότε μια καλοψημένη τσιπούρα!". Συγνώμη, δηλαδή τα χρυσόψαρα τρώγονται; Πάλι ξέφυγα από το θέμα...
Ενα παιδί από την δική μας παρέα, άκουσον - άκουσον, αφού έφτασε στα αυτιά του η εν λόγω ερώτηση και έδειξε να τη σκέφτεται και να την συζητάει με τον εαυτό του, κατέληξε και μας είπε: "Όχι...το δικό μου (σ.σ. το χρυσόψαρο), ο Μπάμπης, είναι σπίτι. Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Που τον θυμηθήκατε;"
Θεέ μου....έλεος! Η απάντηση είναι εκεί που κανείς δεν ψάχνει. Αλλά γιατί;
Θέλει να προσπαθήσει κανείς από εσάς;;

"Υγρές Νύχτες"

Δανείζομαι τον παραπάνω τίτλο από το βιβλίο του Φρέντυ Γερμανού γιατί είναι ο μόνος που μπορεί να περιγράψει αυτό που έζησα το π/σ/κ που μόλις αφήσαμε πίσω μας. Οταν λέω "υγρές" μην πάει το μυαλό σας εκεί που θέλει να πάει, αλλά εκεί που πρέπει να πάει. Στην προκειμένη λοιπόν, όπου "υγρό" σημειώσατε θαλασσινό νερό, το οποίο με περικύκλωνε όπου και αν πήγαινα. Πάνω του περπατούσα, έτρωγα, γελούσα, άκουγα δυνατά μουσική, μιλούσα, κοιμόμουν, αναρωτιόμουν, σκεφτόμουν. Δίπλα μου και άλλοι οκτώ! Ιδιοι αλλά ταυτόχρονα διαφορετικοί. Μια μικρή συμμορία που δεν είχε καμία σχέση μεταξύ της αλλά μόνον ένα κοινό στοιχείο. Να βιώσει τρεις νύχτες και δυο μέρες εν πλω. Να βρεθεί στο παρθενικό ταξίδι ενός κρουαζιερόπλοιου.
Οι προσδοκίες εξ αρχής ελάχιστες, η όρεξη μειωμένη και η βροχή ασταμάτητη. Νερό παντού. Τριγύρω. Πάνω και κάτω! Από τις πρώτες κιόλες ώρες μου στη μέση της θάλασσας αποφάσισα - σε ένδειξη διαμαρτυρίας - να μην καταναλώσω ούτε ένα ml νερού. Η παρέα διαφώνησε αλλά έδεσε!
Πρώτος σταθμός το νησί των ανέμων. Η πιο γκρίζα Μύκονος που έχω δει ποτέ! Οχι η πιο άδεια. Οχι η πιο μελαγχολική, απλώς η πιο βρεγμένη. Οι εννέα χωρίστηκαν σε σωστές ομάδες και έτρεξαν να καταγράψουν δεδομένα και να ανακαλύψουν ζητούμενα. Καμία επιτυχία. Καμία λέξη μαγική. Μόνο άχαρα βλέμματα που έκαναν και αυτά σε κλάσματα δευτερολέπτου, ελεύθερη πτώση στον βυθό της θάλασσας. Μόνο νερό και ύστερα μια σειρά από προτάσεις. Πόσο νερό μπορεί να αντέξει πάνω του κάποιος; Τόσο όσο δεν θα τον εμποδίζει να δει καθαρά! Πόσο νερό μπορεί να καλύψει μια απουσία;
Δεύτερος σταθμός η Σίφνος. Ενας άλλος θεός την προστάτευε! Ενας θεός που αγαπούσε τον ήλιο. Καθίσαμε κάτω από αυτόν και τον καρφώσαμε. Δεν μας έδωσε λάμψη, μόνο μικρές στιγμές! Αναλαμπές, υποσχέσεις και βλέμματα. Και ήχους σιωπής. Πολλούς από αυτούς!!! Γύρω από ένα τραπέζι στρογγυλό, ανάμεσα στο άσπρο και το θαλασσί, ιδέες, σκέψεις και γέλια. Μια φωνή να υπερβάλει για να ακουστεί και ένα νεύμα να προσπαθεί να κρυφτεί. Μια πορτοκαλάδα που ποτέ δεν βρέθηκε και ένα ούζο σε ένα ξεχωριστό μπουκάλι. Ένας καφές που δεν γινόταν να φτιαχτεί, η coca cola που δήλωνε πως η Αμερικανιά κάνει βόλτες ακόμα και στην ελληνική επαρχία και ένας ανεξήγητος ήχος ησυχίας που μας τραβούσε την προσοχή.
Η επιστροφή, ήσυχη! Απαθανατήσαμε την στιγμή! Δεν είμαι σίγουρη αν έπρεπε. Καμιά φορά οι αναμνήσεις, δεν φέρνουν δάκρυα χαράς, αλλά λύπης. Δεν έχω αποφασίσει τι από τα δυο, θα μου συμβεί όταν δω τον εαυτό μου να αγναντεύει το απέραντο γαλάζιο και δίπλα μου να βρίσκεται μια σειρά αγνώστων που όμως ένιωθα να έχω μοιραστεί μαζί τους τόσα...
Από χθες το πρωί, είμαι στην τιμημένη Αθήνα. Γύρισα στις 09:00 περίπου στον Πειραιά και πήγα κατευθείαν στη δουλειά μου. Στο γραφείο μου. Στις σκέψεις και τα προβλήματα μου. Μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου. Αυτή τη φορά δίπλα σε μια γνωστή σειρά ανθρώπων τους οποίους όμως νιώθω σαν να μην γνώρισα ποτέ. Και ας έχουν περάσει δυο χρόνια. Ας είναι! Το σήμερα δεν τελείωσε. Εξελίσεται σταθερά..


υγ. Αθηνά, Αγάθη, Βασίλη, Κώστα, Δημήτρη, Χάρη, Βαγγέλη σας ευχαριστώ πιο πολύ και από το πολύ! Το ταξίδι δεν θα ήταν ίδιο χωρίς εσάς! Παναγιώτη, το σκουλαρίκι σου.....

Winter....moves on!

Παρόλο που σήμερα κάνει λίγη ψύχρα, εγώ έχω καλοκαιρινή διάθεση! Αρνούμαι να δουλέψω, να μιλήσω, να αφοσιωθώ σε κάτι! Πειράζει που αγνοώ την πλειοψηφία των γύρω μου, τα email που έρχονται, τις φωνές, το κινητό μου, τα θέματα που πρέπει να κανονίσω και γενικότερα τη ζωή που τρέχει; Εγώ σήμερα θέλω απλώς να πάω στην θάλασσα και να γυρίσω από αυτήν κατά την Δευτέρα το πρωί....(σ.σ. λεπτομέρειες περί αυτού, θα λάβετε λίαν συντόμως)!!!!

"Πως ζουν οι bloggers;"

Γύρισα από το Γύθειο. Χθες! Ωραιότατο μέρος, αλλά δεν είναι της παρούσης. Καταγάλανη η θάλασσα με ασημί ανταύγιες, περικύκλωνε το δωμάτιο που έμενα, αλλά ούτε και αυτό είναι της παρούσης! Ζήτησα λοιπόν κάποια στιγμή από τον γιο της ιδιοκτήτριας του ξενοδοχείου που έμενα, να μου πει που είναι ο χώρος με το pc τους, "για να δουλέψω λίγο". Και μόνο στο άκουσμα των τριών τελευταίων λέξεων, πρέπει να τον έπιασε δέος. Παρά ταύτα, με οδήγησε μέχρι εκεί.
"Ηρθατε στο Γύθειο ταξίδι και θέλετε να δουλέψετε;" μου είπε ο 13χρονος Λεωνίδας, απαιτώντας με το βλέμμα του, σοβαρή απάντηση.
"Ναι!" είπα μονολεκτικά και κοίταξα αλλού μπας και με αφήσει ήσυχη.
"Και τι δουλειά θα κάνετε δηλαδή;" ξαναρώτησε ο ανήσυχος νεανίας που ήθελε να τα μάθει όλα.
"Θέλω να μπω στο blog μου" είπα και εκείνος γούρλωσε τα μάτια σαν να άκουσε κάτι πολύ σοβαρό!
"Δηλαδή; Είναι σοβαρό;" να το! Δεν τα έλεγα εγώ;
"Για μένα ναι!" του λέω. Ευτυχώς εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κινητό μου. Ηταν κάποιος από την δουλειά μου...άρχισα να μιλάω λίγο πιο έντονα, οπότε το πιτσιρίκι τρόμαξε και εξαφανίστηκε. Πέντε λεπτά αργότερα και από το πουθενά εμφανίζεται ξανά!
"Δηλαδή τι δουλειά κάνετε;" είναι πλέον αποφασισμένος να τα μάθει όλα. Για να μου το αποδείξει, κάθεται σε μια καρέκλα δίπλα μου.
"Είμαι blogger. Οχι πολύ καιρό. Ε...όπως καταλαβαίνεις έχω αγωνία να δω πως θα πάει".
"Ναι...σας καταλαβαίνω. Ετσι και η μαμά μου με την δική της επιχείρηση, αγχώνεται με το παραμικρό" μου λέει και θέλω να γελάσω τόσο δυνατά που θα με ακούσουν και τα Κύθηρα απέναντι. Αλλά κρατιέμαι για να μην του δώσω θάρρος. Αυτό όμως δεν λέει να πάρει των εματιών του. Αντιθέτως με ρωτάει ξανά:
"Πως ακριβώς είναι οι bloggers; Σαν και εσάς;" μου την είπε κιόλας!
"Γιατί τι έχω εγώ;" παραπονέθηκα.
"Είστε αγχωμένη!" σαν να το έσωσε λίγο! ε;
"Μπα, οι άλλοι είναι σε καλύτερη κατάσταση από μένα. Είναι πιο έμπειροι, κατάλαβες;"
"Είστε πολλοί, οι bloggers;" δείχνει να καταλαβαίνει...
"Χιλιάδες".
"Πως ζουν οι bloggers;" τα νεύρα μου...
"Αγκαλιά με τις σκέψεις τους και με το πληκτρολόγιο τους" απαντάω αυστηρά.
"Πως περνάνε την μέρα τους δηλαδή;" ρωτάει ξανά.
"Στη δουλειά τους, κλέβοντας από αυτήν στιγμές προκειμένου να απομονώσουν σε μια κενή σελίδα, λέξεις", σίγουρα δεν το "πιάνει" γιατί με ρωτάει:
"Πως ντύνονται οι bloggers;"
"Σαν και εμένα" του απαντάω ξερά.
"Φοράνε δηλαδή όλοι οι bloggers του κόσμου, μαύρο σορτσάκι, μαύρο στράπλες και χρυσές σαγιονάρες;" παρατηρητικό πάντως το μικρό, ε;
"Εννούσα κάζουαλ, τίποτα επίσημο".
"Διακοπές πάνε οι bloggers;" εννοείτε οτι έχω σκεφτεί να πω στην μάνα του, να το μαζέψει αλλά τι να κάνω που ήθελα να δείξω καλή διαγωγή.
"Καλέ...ναι! Και τις αργίες κάθονται. Και τα σ/κ. Μην με ρωτήσεις όμως πότε παίρνουν σύνταξη..." έχει μείνει με το στόμα ανοιχτό!
"Δεν πέρνουν δηλαδή;" διαμαρτύρεται...
"Ο καθένας όποτε το αποφίσει" του λέω.
"Ωραία φάση....λεφτά παίρνουν;"
"Να μην έχεις ποτέ στο μυαλό σου το χρήμα!" θεέ μου....τι ψέμματα του έλεγα του παιδιού!
"Γίνονται διάσημοι κάποια στιγμή οι bloggers;" συνεχίζει...
"Ούτε τη δόξα να έχεις στο μυαλό σου αλλά ναι...γίνονται κυρίως μεταξύ τους!
"Νομίζω οτι και εγώ όταν μεγαλώσω θα γίνω blogger!" μου ανακοινώνει τελικά ο Λεωνίδας!
"Καλή απόφαση" του είπα και εγώ!
"Τι πρέπει να κάνω;" ήταν αποφασισμένος.
"Να βάλεις πιο γρήγορη σύνδεση στο internet!"
"Ε;"
Ανοίξαμε και σας περιμένουμε!

Θέλω να δηλώσω ότι αν σήμερα έχω blog να σας παρουσιάσω φταίει ο Μανώλης Φάμελλος. Τι εννοώ... Μήνες πριν (μακρυμάνικα φορούσαμε) επισκέφτηκα τον εν λόγω καλλιτέχνη στον "Σταυρό του Νότου" όπου και εμφανιζόταν! Μαζί μου ήταν και η Τ. η οποία ναι μεν γκρίνιαζε που την έτρεχα στον Νέο Κόσμο "Να ξέρεις, για σένα το κάνω", ήθελε όμως και να θυμηθεί αυτό που είχε αφήσει ήσυχο στο πίσω μέρος του μυαλού της ή αλλιώς να δακρύσει ακούγοντας για 1.268η φορά, το "Η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να 'ρθεί". Λίγες μέρες μετά από εκείνο το "Σάββατο του χαμού", έλαβα στο μέιλ μου από την συγκεκριμένη φίλη ένα link με το διακριτικό μήνυμα "an thes na diabaseis polles malakies gia ton famello, mpes edo". Και μπήκα! Και διάβασα! Την πήρα τηλέφωνο και άρχισα να ωρύομαι.. "Ποια ή ποιος νομίζει ότι είναι και μιλάει έτσι; Και στην τελική αφού έχει το θάρρος να ασχολείται με τις καριέρες των άλλων, γιατί δεν το υπογράφει;". Με καθησύχασε! Απλώς... ήταν εκείνη! "Και τι είναι αυτό" την ρώτησα με νεύρα που τόλμησε και σχολίασε τον καλλιτέχνη! "Blog" μου απαντάει με ύφος που μαρτυρούσε ότι η ερώτηση μου είναι χαζή! "Και πως λειτουργεί;" την ξανά ρώτησα. "Πολύ απλά" είπε η επαγγελματίας πλέον blogger, "Γράφω για ότι θέλω και μετά το ανεβάζω στην σελίδα μου". "Εγώ;" της είπα ενώ ο θυμός μου για όσα είχε γράψει για τον Μανώλη, είχε “εξατμιστεί”! "Ναι...μπορείς και εσύ να φτιάξεις!". Έπρεπε όμως να περάσουν τρεις μήνες, να επισκεφτώ δεκάδες blog, να απαντήσω σε εκατοντάδες posts, να μιλήσω με κάποιους bloggers μέσω mail, για να αποφασίσω (με την καταλυτική πάντα βοήθεια της Τ.) να σας παρουσιάσω το
Βlog Μe Αnyway!!!
Ελπίζω ο Φάμελλος να είναι γουρλής! Είσαι;