Γύρισα από τα Χανιά! Αναμενόμενο... Βαριέμαι να γράψω για τα Χανιά! Μη αναμενόμενο...
Εντάξει, λίγο πολύ όλοι έχετε πάει, λίγο πολύ όλοι έχετε ακούσει. Ολα λοιπόν - όσα έχετε δει και ακούσει - αλήθεια είναι. Πανέμορφο μέρος, γραφικό, ωραίες παραλίες, καλή νυχτερινή ζωή, ωραίοι άνθρωποι οι Κρητικοί, νόστιμα φαγητά....και ναι! θέλω να ξαναπάω σύντομα. Οι τρεις μέρες δεν μου φάνηκαν αρκετές!
Αλλο είναι αυτό όμως που κάρφωσαν τα μάτια μου, σαν είδαν. Το φεγγάρι που φώτιζε την ήρεμη θάλασσα στο ταξίδι της επιστροφής. Ονειρο σας λέω! Και εκείνη (η θάλασσα....) να αποκτά - έστω και για μια στιγμή - μια απαλή χρυσαφένια απόχρωση, που σε προκαλεί να την αγγίξεις. Και εμείς (εγώ και οι υπόλοιποι της αποστολής) να κινούμαστε πάνω σε αυτό το καλοκαιρινό φόντο. Καλύτερη εικόνα δεν θα μπορούσα ποτέ, ούτε να φτιάξω στο μυαλό μου. "Εχει πανσέληνο", μου είπαν. Είχε...Μάλλον ήταν η πρώτη φορά που με επηρέασε θετικά και μου έβγαλε μια ρομαντική πλευρά. Ο εαυτός μου ήταν αυτός;;;;
Λίγες ώρες μετά, βρισκόμουν στην Αθήνα. Τη μία στιγμή χάζευα το απέραντο γαλάζιο και την επόμενη το απέραντο γκρι του "μεγάλου χωριού"! Αδικο! Κάποια στιγμή, θα γύριζα...Πίκρα!
Ολα είναι δρόμος, όλα γυρίζουν και όλοι κάποια στιγμή επιστρέφουμε σε γνώριμα μέρη! Και αν δεν φτάσουμε, κάποιος λόγος θα υπάρχει! Στα καινούρια που θα έρθουν....
υγ. Βαριέμαι πολύ αυτές τις μέρες....πολύ! Δεν ξέρω γιατί. Πάει και το φεγγάρι!