Η ιστορία είναι λίγο - πολύ γνωστή.. Καλή χρονιά κιόλας!
Είναι παρασκεύη βράδυ και εγώ με την κολλητή μου παρέα (τέσσερις άνδρες) βρισκόμαστε στο στέκι που τιμάμε τους τελευταίους πέντε μήνες! Εκεί δουλεύει ο γ. Αρκετά χρόνια μεγαλύτερος μου, πάντα ντυμένος στα μαύρα (sic!), σοβαρός, διακριτικός και πάντα στην διάθεση μου. Από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου εκεί μέσα και τον είδα, κόλλησα και εκείνος αντίστοιχα το ίδιο. Κάνει τα πάντα για να περνάω καλά όταν βρίσκομαι εκεί, με/μας κερνάει και δεν ξεχνάει να με ψάχνει όταν δεν με βλέπει τριγύρω! Το θέμα βέβαια έχει μείνει εκεί πέραν κάποιων φιλιών, ζουλιγμάτων (υπάρχει αυτή η λέξη;), τσιμπιματων και δαγκωμάτων πάντα μπροστά στα έκπληκτα μάτια όλων!
Είμαστε λοιπόν πάνω στο κέφι (εγώ και η ανδροπαρέα μου), έχουμε πιει οτι υπάρχει σε μπουκάλι/ ποτήρι/ κανάτα, χορεύουμε σε τρελούς ρυθμούς και όλο το μαγαζί μας κοιτάζει. Παρασέρνουμε μερικούς, κάποιοι άλλοι προσπαθούν να μας μιλήσουν ενώ κάποιοι τρίτοι μας αντιγράφουν με τις δικές τους παρέες. (Αξίζει να αναφερθεί πως οι φωτογραφίες από εκείνο το βράδυ έχουν σταλεί και σε δικηγόρο καθώς αποτελούν αποδείξεις) Και η ώρα περνάει.. Και εμείς δεν σταματάμε ποτέ. Εχω αρχίσει να μην νιώθω αλλά παρά ταύτα καταλαβαίνω όταν κάποιος μου κάνει νόημα να πάω κοντά του. ο γ. φυσικά! Πηγαίνω δίπλα του και έχω στο πρόσωπο μου την έκφραση «βούτυρο» (σε ελεύθερη μετάφραση: ζήτα μου οτι θες/ κάνε μου οτι θες)! Ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος:
γ.: να σε κεράσω κάτι;
κατ.: έχω πιει ήδη πολύ.
γ.: δεν εννοούσα ποτό!
κατ.: ..;
γ.: θες να με ακολουθήσεις στην τουαλέτα;
κατ.: δεν νιώθω. Ας το αφήσουμε για άλλη στιγμή.
γ.: θα περιμένω!
Ακόμα δεν έχω αποφασίσει αν μου άρεσε αυτό το στυλ «σε βρίσκω σε εύκολη στιγμή/ οπότε θα μου κάτσεις/ είναι και οι φίλοι σου γκολ/ δεν θα καταλάβει κανείς τίποτα/ όλοι ευτυχισμένοι θα είμαστε!», το σίγουρο όμως είναι πως άρχισα να αναθεωρώ τις απόψεις μου για τους τύπους που μου κάνουν «κλικ» από το πρώτο δευτερόλεπτο! Η παρέα μου δεν πήρε χαμπάρι τίποτα ή τουλάχιστον μέχρι την επόμενη μέρα που τους το είπα. Η παρέα/ συνάδελφοι του, τον χτύπαγαν στην πλάτη με λύπηση.. Εννοείται πως από τότε έχουμε βρεθεί ξανά. Με χαιρετάει, μου χαμογελάει, μου χαρίζει φιλιά στο μάγουλο με προκαλεί λέγοντας μου διάφορα αλλά μέχρι εκεί.. Πάντα κάτι με σπρώχνει «πάνω του» αλλά την ίδια στιγμή κάτι με σταματάει. Εγώ έχω το πρόβλημα ή εκείνος; εγώ θέλω περισσότερο ή εκείνος;
Απαντήσεις δεν υπάρχουν! Μόνο καλές ερωτήσεις. Το θέμα όμως είναι ποιος τις θέτει!