"τελειώσαμε"..

(πολύ αγαπημένη μου φράση. την έχω ξεστομίσει άπειρες φορές στο παρελθόν ακόμα και σε φιλικό/ χαλαρό επίπεδο ενώ υπόσχομαι πως θα το κάνω και άλλες τόσες)

Λίγες μέρες πριν.. Βράδυ..
Τρελή ζέστη. Απίστευτη υπερένταση. Ανοιχτό παράθυρο. Κλειστό air condition (δεν μπορώ να κοιμηθώ με αυτόν τον διάολο, στο on). Τη στιγμή που νιώθω να επιπλέω πάνω στο κρεβάτι μου και να χάνω τις αισθήσεις μου ακούω μια φωνή κάτω από το παράθυρο μου..
-«ΤΕΛΕΙΩΣΑΜΕ»
-«τι είπες ρε; ποιος τελείωσε;» του απαντάει εκείνη και ξεσπάει ένας απίστευτος καυγάς/ μονόλογος κάτω από το δικό μου παράθυρο - μαύρη ώρα και στιγμή που δεν κοιμήθηκα στο άλλο δωμάτιο, να δεις τελικά που θα τους έφερε ο φίλος μου, ο Μέρφι. Το αγοράκι που ξεστόμισε αυτή τη λέξη δεν ξαναμίλησε. Το κοριτσάκι πάλι, δεν έβαλε γλώσσα μέσα..
-«σε μένα το είπες αυτό; εγώ ρε; που σε έκανα άνθρωπο; που σου γνώρισα και τους φίλους μου;» μπλα, μπλα, μπλα..
Το αγοράκι άφωνο! Το κοριτσάκι συνέχιζε..
-«και μου τα έλεγαν εμένα οι φίλες μου αλλά δεν τις άκουγα. Ε, βέβαια! Και δεν έκατσα και στον νίκο από την τρίτη γυμνασίου..»
Το αγοράκι άφωνο! Το κοριτσάκι στους ίδιους ρυθμούς..
-«όλοι μου έλεγαν να σε παρατήσω. Αλλά εγώ.. Και τώρα θες να τελειώσουμε;»
Το αγοράκι άφωνο! Το κοριτσάκι έδινε την δική του παράσταση..
-«ένα πράγμα θα σου πω και να το βάλεις καλά μέσα στο κεφάλι σου. Φέτος δεν θα πάμε μαζί διακοπές».
Το αγοράκι άφωνο! Η κατερίνα άυπνη!

Στην πραγματικότητα γέλασα ΠΑΡΑ πολύ. Βασικά δεν γέλασα μόνο.. Ζήλεψα κιόλας. Αχ και να ήμουν και εγώ 10 χρόνια μικρότερη και το μόνο μου άγχος να ήταν με ποιον θα πάω διακοπές. Αυτό τουλάχιστον εγώ το έλυσα.
Με ΟλΑ τΑ αΛλΑ τΙ θΑ γΙνΕι?