Πρώτα ζούμε.. Και μετά (τα) γράφουμε;

Χθες μετά τη δουλειά, πήγα να ευχηθώ σε κάτι Γιώργους! Ξεκίνησα με ένα γνωστό, συνέχισα με ένα συγγενή και κατέληξα σε ένα φίλο κάποιων φίλων.
Κάθομαι λοιπόν στο σαλόνι του σπιτιού του τελευταίου -κατά επίσκεψη- Γιώργου, πίνω πορτοκαλάδα, βλαστιμάω τη στιγμή που έβαλα τακούνι και σκέφτομαι τις ερωτήσεις που δεν έχω γράψει για μια συνέντευξη, όταν μπαίνουν στο σπίτι δυο τελειωμένες γκόμενες που δεν ήξερε κανείς..!
Εγώ κάθομαι σε ένα καναπέ, δίπλα μου ο Τάκης, και δίπλα του ο κολλητός μου, ο Μάκης!
Γυρίζουν τις κοιτάζουν όλοι, αναρωτιούνται πόση λακ έχει πέσει στο μαλλί τους, πόσα κιλά πούδρα έχουν φορέσει και πως δέθηκαν έτσι μέσα στα ίδια τους τα ρούχα ενώ εγώ με την άνεση που με χαρακτηρίζει λέω στον Μάκη:
«Πω πω.. Καλά που ήρθαμε; Τι deca είναι αυτή;».. και πριν προλάβει να μου απαντήσει, ακούγεται η φωνή του Τάκη που λέει στον Μάκη:
«Τι deca; Θέλει να πιει και καφέ αυτή βραδιάτικα;».. (σ.σ. Εννοώντας φυσικά τον ντεκαφεινέ καφέ..)!

Ε; Ωραία δεν περνάω;