Τρία άτομα από το παρελθόν έκαναν την εμφάνιση τους - έτσι ξαφνικά. Να είναι για καλό; Δεν αντέχω όμως το γλυκόπικρο συναίσθημα, κάτι σαν γεύση πικραμύγδαλου, που με πιάνει όταν γυρίζω χρόνια πίσω για να θυμηθώ..
Ένας παλιός φίλος και συμφοιτητής της αδελφής μου, ο Τρύφωνας εμφανίστηκε μπροστά μου μια Δευτέρα του Μάρτη, που ξενυχτούσα στο γραφείο προσπαθώντας να κλείσω τεύχος! Είχε τύχει να κάνουμε διακοπές μαζί αλλά να περάσουμε και κάποια Χριστούγεννα σε ένα χωριό. Όλα αυτά τουλάχιστον δέκα χρόνια πριν. Την τελευταία φορά που τον είδα πήγαινα τρίτη λυκείου και διάβαζα.. Ιστορία. Εκείνος τελείωνε τη Γυμναστική Ακαδημία και είχε έρθει για φαγητό στο σπίτι μας με ένα φίλο του. Ο Τρύφωνας λοιπόν, πλέον είναι ο εκδότης του μοναδικού περιοδικού ΤΕΝNΙΣ στην Ελλάδα, συνεργάζεται με τον εκδοτικό όμιλο που δουλεύω και μου πρότεινε συνεργασία. Το παράδοξο της υπόθεσης είναι πως ουδέποτε ήταν «δικός μου» φίλος. Ήταν της αδελφής μου. Και όμως από τη στιγμή που αρχίσαμε να επικοινωνούμε, μοιάζει σαν να ξεκινήσαμε τη φιλία μας από εκεί που την είχαμε αφήσει. Από το πουθενά. Παιχνίδια της ζωής;
Ο Αντώνης ήταν συνάδελφος μου στο ΕΘΝΟΣ. Ήταν αθλητικός συντάκτης. Τώρα δεν είναι. Παράτησε τη δημοσιογραφία, εργάζεται σε μια ναυτιλιακή εταιρεία και απολαμβάνει όλα όσα ένας νέος της γενιάς μας, ονειρεύεται. «Εγώ δεν παράτησα τη δημοσιογραφία, δουλεύω πάντα σε περιοδικά -όπως και τότε- και απολαμβάνω όσα περισσότερα μπορώ από αυτά που ένας νέος της γενιάς μας, ονειρεύεται» του είπα ένα μεσημέρι του Μάρτη σε ένα καφέ στο Κολωνάκι. Πρέπει να ήταν ο μεγαλύτερος -στην δική μου ιστορία- καφές. Βρεθήκαμε στη μία και όταν κοιτάξαμε το ρολόι μας ήταν πια 5:30 μ.μ. «Μια ώρα και κάτι για κάθε χρόνο που δεν μιλάγαμε» είπε ο Αντώνης, ενώ διασχίζαμε τη Σόλωνος. Κάτι τέτοιες στιγμές που βρίσκω παλιούς μου φίλους, αισθάνομαι σαν να γυρνάω στο σπίτι μου σιγά - σιγά.. Περίεργο.. γιατί δεν είναι και το καλύτερο μου να βγαίνω (έστω και φιλικά) με συναδέλφους!
Ένα πρωινό του Μάρτη, ανοίγοντας το προφίλ μου στο Facebook είδα το αίτημα φιλίας που μου είχε στείλει ο Αρης. Κολλητοί δεν ήμασταν αλλά και «απλά γνωστούς» δεν μας έλεγες. Τον εκτιμούσα και τον εκτιμώ, γούσταρα την τετράγωνη λογική του και τα αστεία του. Ένα απίστευτο τυπάκι που τύχαινε να είναι και αδελφός μιας φίλης μου. Ακόμα δεν έχουμε καταφέρει να μιλήσουμε αλλά και μόνο αυτή η πρόσκληση με έκανε να γυρίσω πίσω σε ένα καλοκαίρι στη Σύρο, ένα βράδυ στο Σταυρό του Νότου και σε άλλα μικρά και μεγάλα event της παρέας. Η αδελφή του, μου είπε τις προάλλες πως σε λίγο καιρό θα παντρευτεί! Χαίρομαι πολύ γιατί αξίζει τα καλύτερα..
Τα νέα μου δηλαδή, είναι τα παλιά μου.. Για αυτή την περίοδο!
Χριστός Ανέστη σε όλους!!!
Υγ. Αν έχετε νέα.. Θα χαρώ να τα μοιραστείτε μαζί μου!