Αυτή τη στιγμή που σου γράφω, θα έπρεπε..

.. να γράφω τα κείμενα που πρέπει να παραδώσω αύριο! αλλά βαριέμαι. να κλείνω ραντεβού για κάτι εξετάσεις! αλλά μπορώ να το κάνω και αύριο! να μαγειρεύω κάτι μπισκότα καταπληκτικά αλλά δεν μπορώ γιατί έχω άγχος καθώς σήμερα θα πάμε το μπισκότο στην παιδίατρο.

ωστόσο, δεν βλέπω μπροστά μου τι γράφω, τα γυαλιά μου, που δεν ξέρω που είναι, θέλουν αλλαγή και η ατάκα της μαμάς μου σήμερα το πρωί "τώρα που έγινες μάνα, με καταλαβαίνεις" με καθήλωσε.. άρχισα να σκέφτομαι πόση ελευθερία μου έκλεψε η μητρότητα τους τελευταίους 8 μήνες αλλά αυτομάτως διαγράφω τη σκέψη από το μυαλό μου καθώς οι τελευταίοι μήνες είναι οι πιο γεμάτοι, πιο ουσιαστικοί, πιο όμορφοι της ζωής μου.. είναι όλη μου η ζωή.

αυτό!

ποιος ψεκάζει τους άνδρες; και με τι;

τα είχα πριν χρόνια με ένα τύπο ο οποίος είχε πρόβλημα που οι γονείς μου δεν ήταν τόσο πλούσιοι όσο οι δικοί του, που δεν είχα χαρτί από κάποιο ΑΕΙ αλλά από ΙΕΚ και γενικά το επίπεδο μου απασχολούσε πολύ την οικογένεια του (και κυρίως την αδελφή του!). δεν ξέρω γιατί δεν μιλούσα.. γιατί τον αγαπούσα; πάντως είχα φτάσει πολλές φορές στο σημείο να του πετάξω στα μούτρα το γεγονός πως εγώ σπούδασα μόνη μου, βρήκα δουλειά μόνη μου, είχα  -τότε- επιτελική θέση σε ένα από τα καλύτερα περιοδικά που κυκλοφορούσαν και δεν βασίστηκα ποτέ στα λεφτά του μπαμπά που με στέλνουν στο εξωτερικό, μου αγοράζουν αυτοκίνητο και μου δίνουν μια ποιότητα που ουσιαστικά δεν μου ανήκει. εννοείται πως για πολλούς λόγους τα χαλάσαμε. πέρασε μια εβδομάδα, πέρασε και η δεύτερη! όλα ήταν καλύτερα καθώς τα μάτια μου είχαν ανοίξει..
τα θυμήθηκα όλα αυτά χθες το βράδυ που αντάλλαζα μηνύματα με μια παλιά μου συνάδελφο η οποία, άκουσον - άκουσον, ζούσε μια παρόμοια κατάσταση. και γέλασα. όχι γιατί εγώ τέτοιες κατεστρεμένες συμπεριφορές τις έχω αφήσει πίσω μου αλλά γιατί υπάρχουν ακόμα, εν έτη 2014, άνδρες (σ.σ. γυναικούλες στην ουσία) που ρωτάνε τι δουλειά κάνει ο μπαμπάς για να κάνουν σχέση με μια κοπέλα. και πράττουν αναλόγως. και αναρωτιέμαι τι φταίει; ή μάλλον ποιος φταίει.. γιατί σίγουρα κάποιος έχει βάλει το χέρι του.

την συμβούλεψα να μην χάσει και δεύτερο τρίμηνο της ζωής της, μαζί του. αφού τώρα στέκεται σε τέτοια δεδομένα, σκέψου τι θα κάνει μετά τον πρώτο χρόνο σχέσης. της είπα να του δίξει τον δρόμο προς την έξοδο. πόσο απογοητευμένη ακουγόταν! βρε ουστ!

αλήθεια.. από πότε η ευτυχία μας εξαρτάται από το Ε9 του μπαμπά μας και το εκπαιδευτικό ίδρυμα που έχουμε διαβεί;

καλό καλοκαίρι είπαμε; θέλετε να πούμε;

δεν ξέρω τι μου έχει κλέψει περισσότερο το μυαλό και δεν έχω συγκεντρωθεί να γράψω κάτι στο blog! το σκέφτομαι και κοιτάζω έξω από το παράθυρο.. ούτε τα δέντρα με βοηθούν να εξηγήσω την απουσία μου και σίγουρα ούτε η ζέστη (σ.σ. το έχω πει πως την μισώ, έτσι;)
ας προσπαθήσω να το θέσω όπως μπορώ:

• το μπισκότο είναι σχεδόν 8 μηνών! μπουσουλάει (μόνο αν έχει κίνητρο), προσπαθεί να σηκωθεί, προσπαθεί να μιλήσει. γενικότερα προσπαθεί. τρέχω συνέχεια από πίσω της να προλάβω τα "ηρωικά" πρώτα της πεσίματα. υπέροχη εμπειρία μα και τόσο αγχωτική! 
• περάσαμε ένα μήνα, τον Ιούνιο, στην Σαντορίνη! πόσο υπέροχο νησί είναι αυτό; ΠΟΣΟ; όσοι έχετε πάει θα ξέρετε πως μόνο για οικογένειες δεν προσφέται αλλά.. όλα γίνονται τελικά, όταν θες! όταν είμασταν εκεί μου έλειπε το σπίτι μου, τα γνωστά μου πρόσωπα, τώρα που γυρίσαμε, μου λείπουν όλα όσα έβλεπα καθημερινά εκείνα. ανάποδη από κούνια, τι να πεις;
• καθημερινά και μόλις το μπισκότο κοιμηθεί, τρέχω να γράψω. ποτέ δεν πίστευα πως μετά τη γέννα θα ήμουν πιο παραγωγική από ποτέ! χιλιάδες λέξεις κάθε μέρα και έπειτα "αποστολή" και έπειτα, ξανά γράψιμο. γλυκιά ρουτίνα!
• δεν κοιμάμαι καλά! λίγο ζέστη, λίγο άγχος, λίγος "σσστττ.. μην ξυπνήσει το παιδί". τι τα θες; έχω να κοιμηθώ καλά και ξέγνοιαστα πάνω από ένα χρόνο..
• πρέπει να είναι το πρώτο καλοκαίρι της ζωής μου που θέλω να το περνάω με παρέα την αγάπη μου και τα παγωτά μας! 

έλα.. πες μου.. εσύ τι έκανες τον ένα μήνα και κάτι που έχουμε να τα πούμε;