Πρόσεξε με!

Θα θέσω το πρόβλημα έτσι ακριβώς όπως το ζω!
Έχω πρόβλημα έκφρασης.. Δεν μπορώ να γράψω αυτό ακριβώς που σκέφτομαι. Δεν μπορώ να γράψω μια -σωστά συντακτικά- πρόταση.
Μην γελάς!
Υπάρχει θέμα! Μου έχουν γυρίσει δυο κείμενα μου πίσω στο περιοδικό.. Τρομάρα μου και έχω και μια από τις επιτελικές θέσεις εκεί μέσα.
Η διευθύντρια μου, μου είπε: «Κάτι όμορφο έχεις μέσα στο μυαλό σου. Φαίνεται.. Ξεκινάς να το γράφεις, κάπου όμως χάνεσαι μετά και δεν σου βγαίνει ποτέ..». Το καλύτερο όμως μου το είπε η αρχισυντάκτρια ενός νέου περιοδικού που δίνω κείμενα συχνά.. «Αφού ξέρεις να γράφεις.. Γιατί γαμάς τα κείμενα σου το τελευταίο διάστημα;».
Άκου λόγια..
(αυτός είναι και ο λόγος που έχω να «σας» γράψω τόσο καιρό!)

Αλήθεια! Ανησυχώ!
Και αν μου μείνει για πάντα αυτό;
Είναι πιο σοβαρό απ’ όσο το αφήνω να φανεί μέσα από αυτό το γαμω-κείμενο!

Τουλάχιστον μπορώ ακόμα να πω όλα όσα αισθάνομαι! Πάλι καλά..

Υγ. 1 ώρα και 37 λεπτά ακριβώς έκανα για να γράψω τις παραπάνω λέξεις.. Και μου λες εσύ μετά πως δεν έχω πρόβλημα..

Σκόρπιες σκέψεις (2010 edition/ a’ part)

το σκ που πέρασε έκανα κατά βάση δύο μόνο πράγματα. έβηχα και σκεφτόμουν ένα συγκεκριμένο άνθρωπο. στο μεταξύ κατέγραφα και ότι μου ερχόταν στο μυαλό..
• τα γραπτά τελικά ΠΟΤΕ δεν μένουν. αν είναι χειρόγραφα σκίζονται και πετιούνται και τα «ηλεκτρονικά» σβήνονται! τόσο απλά..
• τίποτα δεν αξίζει το κλάμα και τη στεναχώρια μας! όλα κάποια στιγμή λύνονται! ή δεν λύνονται!
• η ευτυχία δεν κόβεται σε κομμάτια. συνήθως σου την παίρνουν ολόκληρη και μένεις με άδεια χέρια.
• μια συνάδελφος μου πιέζεται –λέει- πολύ. την πιέζει η μαμά της, να παντρευτεί! υπάρχουν τέτοιου είδους μανούλες εν έτη 2010; μωρέ.. μπράβο!
• είδα για 24η φορά το «φάντασμα της όπερας» και για 24η φορά έχω να ομολογήσω το εξής! συγκλονιστικό (αν και η γνώμη μου δεν πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη καθώς δηλώνω χρόνια θαυμάστρια του Andrew Lloyd Webber.
• μια καρδιά και μια καρδιά, πόσες καρδιές μας κάνουν;

(χωρίς τίτλο!!)

"τίποτα δεν μας δίνει την αίσθηση του άπειρου, όσο η βλακεία.."

Εντεν Φον Χόρβατ

O άγγελος μου «απεργεί»..

Δυο μέρες μετά τα Χριστούγεννα..
Βγαίνω με τον καλό μου και ενώ μου αποκαλύπτει πως ίσως τελικά πρέπει να μείνουμε μαζί.. εγώ – έχοντας ξενερώσει μαζί του τους τελευταίους μήνες – δεν απαντώ, γεγονός που προκαλεί απίστευτο τσακωμό!
..
..
Ούτε για μια στιγμή δεν το μετάνιωσα. Ήξερα υποσυνείδητα πως σύντομα θα ερωτευτώ/ θα γνωρίσω το απόλυτο για δεύτερη και τελευταία φορά..
..
..
Και οι μέρες πέρασαν..
..
Την προηγούμενη Πέμπτη, ήρθε η στιγμή! Ένωσα το χρόνο να μηδενίζει και τη ζωή μου να ξεκινάει από την αρχή. Δεν πιστεύω στα θαύματα, έχω επίσης σταματήσει να παραμυθιάζομαι από έρωτες.. εκείνος όμως μου έδειξε πως η ζωή μου χαμογελά.. πως η ζωή του, θα είχε το όνομα μου πλέον!
..
..
Και οι ώρες περνάνε..
..
Την ακριβώς επόμενη μέρα.. μια λέξη που έγραψα και μια ατάκα που δεν ειπώθηκε ποτέ!
ΤΕΛΟΣ!
..
Μεγάλοι έρωτες δεν υπάρχουν! Δεν υπάρχει κανείς για να επιβεβαιώσει την ύπαρξη τους. Ακόμα όμως και αν κάνουν την εμφάνιση τους, oυδείς είναι σε θέση να τους υποστηρίξει, να παλέψει για αυτούς και να τους διατηρήσει στον χρόνο!
..
Υπάρχουν μόνο μεγάλες στιγμές!
Ίσως αυτές αντέχουν..
..