Στα Χανιά.....ολοταχώς!

Χθες το βράδυ, μιλούσα στο τηλέφωνο με έναν καλό φίλο. Εναν από τους λίγους...
Θα φύγεις τελικά την Πέμπτη; με ρωτάει...
Ναι! Που το ξέρεις; απαντάω εγώ
Απλώς το φαντάστηκα! μου λέει με όση σοβαρότητα διέθετε...
Οχι...σοβαρά τώρα! Που το έμαθες; Εχουμε να μιλήσουμε τουλάχιστον δυο εβδομάδες, του λέω μέσα στην περιέργεια..
Αλήθεια ρε. Το φαντάστηκα! Με καράβι; ρωτάει ξανά
Τελικά ναι.... λέω και εγώ μη μπορώντας να καταλάβω περισσότερα! Με καράβι...
Μωρέ είναι μακριά τα Χανιά! Καλύτερα να πηγαίνατε με αεροπλάνο... ξανάλεει
Σου είπα εγώ οτι θα πάω στα Χανιά; τον ρωτάω...έξαλλη πλέον!
Ουδέποτε. Εγώ το είπα μόλις, λέει με απίστευτη φυσικότητα!
Τυχαία; τον ρωτώ
Τυχαία μου απαντάει
Στα Χανιά πάντως θα πάω... λέω τελικά...
Το ξέρω. Φανταστικά είναι τα Χανιά! Θα περάσεις τέλεια, το νιώθω.. λέει το κληρονομικό χάρισμα...
Με κοροϊδεύεις; λέω αγανακτισμένη
Γιατί να σε κοροϊδέψω; με ρωτάει
Πως ήξερες για τα Χανιά; Με ποιον έχεις μιλήσει; κάτι συμβαίνει εδώ!
Με εσένα μιλάω τώρα...έλα, μην γκρινιάζεις! τέλεια θα περάσεις! Για την συναυλία δεν πας; λέει και κοντεύει να μου πέσει το κινητό από το χέρι
Κόψε τη πλάκα! Ποιος σου τα είπε όλα και με δουλεύεις; έχω πλέον εκνευριστεί
Κανείς Κατερινούλα μου....αλήθεια σου λέω... ήταν οι τελευταίες του κουβέντες αυτές!

Κλείσαμε το τηλέφωνο γιατί μου έσπασε τα νεύρα! Ακόμα ψάχνω τον τρόπο που έμαθε για το αυριανό μου ταξίδι αφού το συγκεκριμένο άτομο δεν έχει καμία επαφή με τον επαγγελματικό μου κύκλο! Δεν θα το ανακαλύψω όμως;....

"Μοίρασμα γνώσης και ανάγνωσης"

Ξύπνησα σήμερα αποφασισμένη να γράψω για τη Γιορτή της Μουσικής. Ναι...και αυτήν έχασα λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων και μάλιστα έστεισα και μια καλή παρέα... Τα νεύρα μου...Ομως μπαίνοντας στο blog του Lockheart World, έλαβα μια πρόσκληση για μοίρασμα γνώσης και ανάγνωσης. Πρέπει - λέει - να γράψω και εγώ τα βιβλία που μου άλλαξαν την ζωή. Να το κάνω...δεν έχω αντίρρηση, όμως να ξεκαθαρίσω αρχικά και πριν παραδώσω και εγώ την σκυτάλη σε άλλους, οτι δεν έχω διαβάσει κανένα βιβλίο που μου άλλαξε τη ζωή ή έστω με επηρέασε. Συνήθως, στίχοι είναι αυτοί που αποτυπώνω στο πίσω μέρος του εγκεφάλου μου και επεξεργάζομαι διαρκώς μέχρι να βρω τους αμέσως επόμενους (σ.σ. στίχους) που θα με κάνουν να τους στέλνω με sms ή έστω να τους γράφω ως comment, στη blogoσφαιρα. Παρά ταύτα, ας γράψω για τα βιβλία που θα διάβαζα ευχαρίστως ξανά και ξανά και ξανά....

Αυτοκτονώντας ασύστολα, Αύγουστος Κορτώ (Εκδόσεις Καστανιώτη): "Με λένε Ρόζα και θα αυτοκτονήσω. Αυτή τη φορά σας το λέω, θα το κάνω στ' αλήθεια. (....) Θα τα πάρω όλα, ασπιρίνες, ηρεμιστικά, αντισυλληπτικά, μέχρι και τα διουρητικά που ξέχασε στην τελευταία της επίσκεψη η θεία μου. Θα πεθάνω κατουρώντας. Αλλά τι με νοιάζει, εγώ θα τα σφουγγαρίσω μετά;..."

Το Κορίτσι με τα πορτοκάλια, Jostein Gaarder (Εκδόσεις Λιβάνη): "Το πρώτο που πρόσεξα ήταν ένα αστείο κορίτσι που στεκόταν στο διάδρομο με μια τεράστια χαρτοσακούλα με πορτοκάλια. (....) Το θυμάμαι σαν σήμερα, οτι η σακούλα που έσφιγγε πάνω της ήταν τόσο μεγάλη και βαριά, ώστε από στιγμή σε στιγμή κινδύνευε να της πέσει. Αλλά δεν πρόσεχα τόσο τα πορτοκάλια, όσο την ίδια. Πρόσεξα επίσης οτι με κοίταξε, οτι με διάλεξε ανάμεσα σε όλους αυτούς που στριμώχνονταν στη στάση για να ανεβούν στο τραμ. Διήρκεσε μια στιγμή μόνο, αλλά ήταν σαν οι δυο μας να κλείσαμε μια μυστική συμμαχία...."

Ο άνεμος κουβάρι, Διονύσης Χαριτόπουλος (Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα): "Απόψε θα 'κανα οτι μισείς. Θα σου φορτωνόμουν. Θα σου έλεγα, απόψε ασχολήσου μαζί μου μέχρι να κοιμηθώ, πες μου ένα παραμύθι, μια ιστορία σου απο τα παλιά (...) αλλά ψιθυριστά και στ' αυτί, γιατί δεν αντέχω ήχους, και μετά κράτα μου το χέρι μέχρι να σιγουρευτείς πως κοιμήθηκα."

Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου, Gabriel Garcia Marquez (Εκδόσεις Λιβάνη): "Τη χρονιά που έκλεινα τα ενενήντα μου χρόνια θέλησα να κάνω δώρο στον εαυτό μου μια νύχτα τρελού έρωτα με μια έφηβη παρθένα..."

Βe my guest: yonderboi, tzonakos, antoin, k-afros, keimgreek, σοφία, nam3l3ss, sigmund_01, epikouros. Παιδιά...και αν δεν ανταποκριθείτε στην πρόσκληση μου, δεν πειράζει....σας καταλαβαίνω. Η ζέστη σπάει νεύρα!!!! Και το υπόσχομαι...σε ένα από τα επόμενα post μου, θα σας προ(σ)καλώ να μου πείτε τι διαβάζετε στην παραλία...Ναι! Και τι ακούτε...

Barcelona Report

Γύρισα το Σάββατο. Χθες και προχθές έκλαιγα. Σήμερα αποφάσισα να κάτσω να γράψω. Οχι πως τα πέρασα....αλλά μόνο τις στιγμές που δεν θα ξεχάσω όσο ζω (μεγάλη κουβέντα ήταν αυτή, αλλά τέλος παντων)!

Χάρηκα: με τις επισκέψεις μου σε μουσεία και πάρκα. Οτι και να σας πω, θα είναι ελάχιστο. Gaudi, Antoni Tapies, Sagrada Familia, Joan Miro, Salvador Dali. Ολα για την τέχνη, και κάτι παραπάνω!

Γνώρισα: περισσότερους Αμερικάνους, παρά ισπανούς. "Αν έχεις τύχη διάβαινε"...ακόμα και όταν πήγα εκδρομή στο χωριό Φιγκέρες, του Νταλί που ήταν δυο ώρες από την Μπαρτσελονέτα όπου μέναμε γνώρισα Αμερικανούς φοιτητές, οι οποίοι μάλιστα μου έπιασαν την συζήτηση ρωτώντας με αν είμαι Γαλλίδα. ΚΟΥΛΟ; Θεόκουλο! Και τα βράδια όταν βγαίναμε πάλι Αγγλους γνώριζα! Τι έκανα λάθος; Somebody;

Σιχάθηκα: τα βρωμερά τους τρένα. Η δική μας Ομόνοια είναι "θεά" μπροστά στον δικό τους σιδηρόδρομο.

Εντυπωσιάστηκα: από το πόσο απεριποίητες είναι οι Ισπανίδες. Περίμενα να τις βρω πιο "ντίβες". Ηταν αυτό που λέμε: "Εβαλα οτι βρήκα μπροστά μου και βγήκα". Ενώ οι άνδρες είναι αλλιώς. Χύμα μεν, γοητευτικοί δε!

Αιφνιδιάστηκα: όταν ανάμεσα σε χιλιάδες άτομα που περνούσαν από έλεγχο στο αεροδρόμιο, μόνον σε μένα είπαν να βγάλω τα πεδιλάκια μου και να περάσω κάτω από εκείνη την πόρτα ανίχνευσης ξυπόλυτη. "Πάτησα" γερά δηλαδή στην χώρα τους.

Τρελάθηκα: από χαρά όταν ανακάλυψα οτι το κινητό μου δεν "έπιανε". Τι κρίμα....Πειράζει που τέσσερις μέρες, δεν με έβρισκε κανείς; Δυστυχώς όμως με το που πάτησα το πόδι μου στην πατρίδα, άρχισε να χτυπάει και πάλι. Το σπας ή δεν το σπας;

Γούσταρα: που οι ισπανοί την πρώτη φορά που γνωρίζουν ένα άτομο και μαθαίνουν το όνομα του, το φιλάνε (στο μάγουλο). Αυτό ήταν καλό. Μακάρι αυτά τα έθιμα να πάρουν τον δρόμο και για την χώρα μας, ε;

Ερωτεύτηκα: τις μυρωδιές και την κίνηση της πόλης. Μαγεία τα κτίρια τους. Αλλος αέρας. Οχι καλύτερος από τον δικό μας...απλώς διαφορετικός.

Γέλασα: με την εμμονή των Ισπανών να μην μιλάνε Αγγλικα. Σνομπάρουν κάθε τι που θυμίζει Αγγλία. Εγώ δηλαδή που δεν ξέρω Ισπανικά, ήμουν καμμένη...Μια μέρα είχαμε πάει όλοι μαζί στο εμπορικό κέντρο Il Corte Ingles, για ψώνια. Μοιραστήκαμε στους ορόφους αλλά φυσικά χαθήκαμε. Εγώ που δεν είχα κινητό για να ειδοποιήσω τους υπολοίπους, αποφάσισα κάποια στιγμή να πάρω ένα ταξί και να γυρίσω στο ξενοδοχείο. Μπαίνω μέσα σε ένα ταξί και λέω στον οδηγό:
"Take me please to AB Skipper Hotel".
..... αυτός απλώς με κοιτάζει, δεν μιλάει.
"Please....Avenue del Litoral; Skipper Hotel;" λέω εγώ ξανά...
Αυτός σπάει τη σιωπή του και με ρωτάει "U are from Spain;".
"Of course not...u dont speak English;" ρωτάω...
"ΝΟ" λέει αποδοκιμαστικά και μου γουρλώνει τα μάτια.
"Νot even...a little" λέω και εγώ κάτι μαλακίες ώρες - ώρες...
"Here is Spain" μου λέει φωναχτά!
"So;" λέω και εγώ με ύφος, τρομάρα μου!
"We cant talk in English...actually, we dont know how to talk..."
"Yes...but u already talk to me...." το βουλώνει και δείχνει να το σκέφτεται....το ξανασκέφτεται. Περνάνε δευτερόλεπτα σιωπής - βρίζοντας εγώ στα Ελληνικά και χρησιμοποιόντας φυσικά λέξεις που δεν είναι διεθνείς, βγάζω από την τσάντα το κλειδί του δωματίου μου που ήταν σαν πιστωτική κάρτα και έφερε πάνω το λογότυπο του ξενοδοχείου και του το δείχνω. Ξεκίνησε...

Βαρέθηκα: την μιάμιση ώρα της ζωής μου που πέρασα στην συνέντευξη τύπου, το πρωί της Παρασκευής. Ελεος! Ημουν ξενυχτισμένη...

Πόνεσα: με το τσίμπημα ενός σπανιόλικου κουνουπιού πάνω στο χέρι μου. Ακόμα υπάρχει το σημάδι.

Νοσταλγώ: τις βραδινές μου βόλτες στα πεζοδρόμια τους.

Μίσησα: την συνάδελφο που πρότεινε να ψάξουμε το εισητήριο μου και σε μια άλλη τσάντα! Α...ναι, δεν σας το είπα! Από όλα τα εισητήρια της επιστροφής, το δικό μου χάθηκε (μικρή στιγμή ευτυχίας) απο την τσάντα της δημοσιοσχεσίτριας που ήταν μαζί μας. Τελευταία στιγμή βρέθηκε το γ----ένο στην τσάντα με τα press kit. Οτι είχα αρχίσει να σκέφτομαι ποιον θα ειδοποιήσω πρώτο για την εκ νέου παραμονή μου εκεί.

Ξενέρωσα: με τη επιστροφή μου στο Ελευθέριος Βενιζέλος. Και αυτή η Alitalia...αμάν πια! Οι πτήσεις της συνήθως έχουν καθυστέρηση, η δική μας μόνο ήταν on time και ας ήταν μέσω Ρώμης....

Αυτά! Ελπίζω να σας κάλυψα! ε;

"Ποτέ όπως πριν"...

Αυτοί που λένε οτι η ιστορία επαναλαμβάνεται, έχουν ΑΠΟΛΥΤΟ δίκιο. Θα θυμάστε φυσικά τη στιγμή που μου ανακοίνωσαν οτι πάω στη Κοπενγχάγη για να πάρω συνέντευξη από τον George Michael αλλά η έλλειψη ταυτότητας νέου τύπου, μου στέρησε τη χαρά, έτσι; Ετσι...!
Με φώναξε ξανά η διευθύντρια μου στο γραφείο της, την προηγούμενη Παρασκευή, για να μου ανακοινώσει:
"Φεύγεις αποστολή την Τετάρτη, που έρχεται", λέει εκείνη.
"Εντός συνόρων, έτσι; Ακόμα δεν έχω βγάλει νέα ταυτότητα" της λέω και εγώ για να την προετοιμάσω.
"Ακόμα; Και πως θα πας στην Βαρκελώνη;" ξανα λέει εκείνη.
"Προλαβαίνω" φωνάζω βγαίνοντας από το γραφείο της... "μην το δώσεις αλλού! Μέχρι την Τρίτη θα έχω νέα ταυτότητα". Εμεινε με το στόμα ανοιχτό! Η ώρα ήταν ήδη 08:30 μ.μ...

1η κίνηση: πήρα τηλέφωνο τον κολλητό μου, τον Μ. (που έχει - δόξα τον καλό θεό - άκρες παντού...αλλά παντού!) και του είπα: "Δεν ξέρω τι θα κάνεις, αλλά μέχρι αύριο πρέπει να μου έχεις φέρει στο σπίτι μου, ένα πιστοποιητικό γεννήσεως. Δικό μου".

2η κίνηση: έβαλα την μαμά μου, να καλοπιάσει τον συνοικιακό μας φωτογράφο - που ήταν συμμαθητές πριν αιώνες - να μου εμφανίσει τις φωτογραφίες που έβγαλα το πρωί του Σαββάτου, πιο γρήγορα και από το γρήγορα. Και όντως το έκανε.

3η κίνηση: τα συγκέντρωσα όλα μαζί, μαζί με την μανούλα που χρειαζόταν ως μάρτυρας και τα κατέθεσα στο αστυνομικό τμήμα του δήμου που ανήκω, σήμερα, το πρωί.

Είναι η πρώτη μέρα της νέας μου ταυτότητας στα χέρια μου και αύριο θα είμαι στην Βαρκελώνη! Τα κατάφερα...Γυρίζω το Σάββατο το βράδυ. Τέσσερις μέρες από τις οποίες το θέμα που πρέπει να καλύψω θα με απασχολήσει μόνο για μια ώρα, το πρωί της Παρασκευής. Καθόλου άσχημα...Αρκεί που θα φύγω εκτός δουλειάς, εκτός συνόρων και εκτός πραγματικότητας....

υγ1. greg οι πηγές σου τελικά ήταν σωστές. Μόνο που αντί για Λονδίνο, πάω Βαρκελώνη.
υγ2. γλυκιά μου Τ. μην κλαις! Θα βρεθεί και στην δική σου ζωή ένας καλός άνθρωπος που θα σε στείλει στο ίδιο μέρος.

φιλιά...

Χωρίς τίτλο (σ.σ. αυτή τη φορά!!)

Απόγευμα Τρίτης. Της χθεσινής Τρίτης. Είμαι μέσα στο τρένο - γυρίζω από τη δουλειά - και χαζεύω τον "έξω" κόσμο. Μέχρι που το βλέμμα μου πέφτει πάνω σε ένα τοίχο πολυκατοικίας, που φέρει το εξής μήνυμα: "Λευτεριά στον αυνανιζόμενο νέο"... Ντόινγκ! Την ίδια στιγμή άκουγα στο i-pod μου, το "Fuck them all" της Mylene Farmer. Δεν ξέρω γιατί αλλά το θεώρησα συμβολικό!!! Τέλος πάντων, συνεχίζω...
Αμέσως άρχισα να σκέφτομαι...Λευτεριά σε αυτόν τον νέο αλλά από τι; Στην πραγματικότητα αισθάνεται από κάτι περιορισμένος; Εγκλωβισμένος; Οτι και αν είναι....ναι! να τον ελευθερώσουμε! Αλλά που είναι κρυμμένος;