Μας έφαγε το Instagram..

Είχα δώσει την υπόσχεση μέσα στο 2015, να κάνω τις περισσότερες δυνατές αναρτήσεις, να σας λέω τα νέα μου, να μαθαίνω τα δικά σας, να κουτσομπολεύουμε, να τραγουδάμε, να γελάμε με την καρδιά μας αλλά όπως φαίνεται μας δεν ήμουν ικανή να κρατήσω την απόφαση μου. Πάει το δώρο από τον Αγιο Βασίλη για φέτος..

Εύχομαι να είστε καλά.. όπως και εγώ! Να χαμογελάτε... όπως και εγώ (οκ.. σε αυτόν τον τομέα το παρακάνω) και να έχετε γύρω σας ότι επιθυμείτε!

Δεν έχω νέες ανακοινώσεις να κάνω.. πέραν του οτι το μπισκότο μας είναι πλέον δυο ετών και δεν είναι πια μπισκότο αλλά η Ηλέκτρα! Βέβαια.. βαφτιστήκαμε με δόξα και τιμή!

Θα σας ξαναδω σύντομα!!


υγ. αγαπώ το instagram, πριν όμως με σταυρώσετε μπορείτε να με βρείτε και εκεί με το όνομα «katerinoulap». Πόσο βατό όνομα για μένα, θεέ μου.. 

1 συναυλία = 1.000 σκέψεις

• βρέθηκα και εγώ στη συναυλία των Black Keys το Σάββατο το βράδυ στο Terra Vibe. και πέρασα υπέροχα!
• ήξερα μόνον 4-5 κομμάτια τους και για να είμαι ειλικρινής δεν θα πήγαινα αν ο άνδρας μου δεν τους αγαπούσε τόσο... η δική μου επιλογή είναι ο Robbie Williams (oh fucking yes!) που θα δούμε στις 20 Ιουνίου!
• ένιωσα να διασκεδάζω περισσότερο και από τους πραγματικούς τους groupies. 
• δεν ξέρω γιατί... αλλά πρώτη φορά παρατήρησα κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας ο κόσμος να μιλάει με τους διπλανούς του! και να μετακινείται συνεχώς. δηλαδή... έλεος, άσε με να ακούσω!
• φισούσε και ήταν υπέροχο το κλίμα!
• υπήρχαν κενά ανάμεσα στα τραγούδια τους που λίγο σε ξενέρωναν!
• δεν πήγα προετοιμασμένη να ακούσω κάτι συγκεκριμένο - ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που περασα καλά. σου είπα οτι χόρεψα κιόλας; σε αντίθεση με όλους τους άλλους που περίμεναν... και περίμεναν.. και περίμεναν. και όταν πια άκουσαν το «Lonely Boy», ήταν σαν τους πάτησαν το «play» και να ξύπνησαν! μετά έπεσαν ξανά στον λίθαργο τους.
• αυτό το.. «πάω σε συναυλία και θα βγάλω 1.000.000 selfie» ποτέ δεν το κατάλαβα!
• επίσης αυτό το.. «πάω σε συναυλία και θα γίνω κόκκαλο» επίσης δεν κατάλαβα! 20χρονα που δεν μπορούσαν να σύρουν τα σώματα τους έξω από το Terra Vibe. τότε γιατί πηγαίνουν; αφού δεν το χαίρονται!
• το μπισκότο που είχε μείνει στην γιαγιά του μας έλειπε τόοοοοοοοσο πολύ! ούτε που μπορώ να υπλογίσω.
• έρχονται και οι prodigy (=τα νιάτα μου..) αλλά δεν θα καταφέρουμε να πάμε!
• 35 λεπτά περπάτημα για να επιστρέψεις στο αυτοκίνητο όπου θα περιμένεις άλλο ένα μισάωρο για να βγεις στην Εθνική Οδό.. ε, δεν τα λες και λίγα! αλλά χαλάλι.
• είδα μια μητέρα με το 3χρονο κοριτσάκι της. εγώ λυπήθηκα το κοριτσάκι που περασμένες 11:00 προσπαθούσε να κοιμηθεί στην αγκαλιά της μητέρας της, ο άνδρας μου χάρηκε για την απόφαση της να την πάρει μαζί. ανυπομονεί λέει να μεγαλώσει λίγο ακόμη η δική μας για να κάνει το ίδιο. εντάξει! απλά δεν παίζει!
• η φίλη μας η Κατερίνα (σ.σ. σχεδόν 50 ετών...), που ήταν μαζί μας, απέδειξε πως η rock κουλτούρα δεν γνωρίζει από ηλικία. την χάρηκα απίστευτα. μακάρι στην ηλικία της να έχω και εγώ τέτοιες αντοχές!
• γιατί οι συναυλίες δεν γίνονται στο ΟΑΚΑ που είναι λίγο πιο πολιτισμένα τα πράγματα και αν θες αγοράζεις θεσεις στις κερκίδες; δεν ένιωθα την μέση μου από την ορθοστασία!
• μπράβο που ο κόσμος συνεχίζει και πηγαίνει σε συναυλίες!
• η μέρα μας έκλεισε με μια στάση στο τιμημένο Ciao για μακαρονάδα! ω! ναι... 

Μπλε!!

Σας το ορκίζομαι! Δεν έχει περάσει μέρα - τον τελευταίο μήνα - που δεν έχω κάτσει κάτω για να σας γράψω. Όμως κάτι συμβαίνει πάντα και το αναβάλλω! Και η αλήθεια είναι πως οι προθέσεις μου από την αρχή της χρονιάς ήταν οι καλύτερες. Να σας μιλάω όσο γίνεται πιο συχνά..

Μετά από περίπου δύο μήνες απουσίας λοιπόν, είμαι πάλι εδώ! Λίγα λεπτά πριν ξυπνήσει το μπισκότο μου και ξεκινήσουμε πάλι την φάση «αλογάκι-τραγουδάκια-λεξούλες-τσα-αγκαλίτσες». Ω.. τι χαρά! Τι ευτυχία! Θα ήμουν μισή αν δεν την είχα στη ζωή μου..

Είμαι στη φάση που όλα γύρω μου είναι διακοπές! Χάνομαι σε ταξιδιωτικά ρεπορτάζ, φαντάζομαι πόση ώρα ηλιοθεραπεία θα κάνω σε λίγους μήνες στο νησί (που στην πραγματικότητα ποτέ δεν κάνω ηλιοθεραπεία), σκέφτομαι τι αντιηλιακά να αγοράσω στο παιδί, που θα πηγαίνουμε βόλτες, πόσα αστέρια θα μετρήσουμε με την αγάπη μου πίνοντας Vinsanto και όλα εκείνα τα παγωτά που θα απολαμβάνω όρθια στο ψυγείο με τον καταψύκτη ανοιχτό! Σκέφτομαι το ΜΠΛΕ που θα διανύσουμε για να φτάσουμε στον προορισμό μας και όλα τότε είναι καλύτερα!

(και τι σε νοιάζει θα μου πεις. και θα έχεις και δίκιο!)

Εγώ πάντως αυτά ονειρεύομαι...
α... και παγκόσμια ειρήνη!

Βουβαμάρα!

Αυτές τις ημέρες με έχουν φάει οι σκέψεις..
Έζησα τον θάνατο από κοντά αλλά και πάλι δεν κατάφερα να βάλω σε μια λογική σειρά αυτά που νιώθω. Τις εικόνες μου, τα συναισθήματα μου, τις σκέψεις μου!
Η λύπη είναι τεράστια και το κενό ακόμα μεγαλύτερο ακόμα και αν νόμιζα πως δεν θα το αισθανόμουν..
Τα πρόσωπα λυπημένα, περιμένουν από κάπου να πιαστούν - έστω και στιγμιαία - και έπειτα ξανά σκέψεις.
Ας μιλήσει κάποιος να σπάσει τη βουβαμάρα!
Κανείς δεν μιλάει - όλοι χαμογελούμε γιατί «όλα θα πάνε καλύτερα». Πόσο χαζή «καραμέλα» είναι αυτή που επαναλαμβάνουμε κάτι τέτοιες στιγμές και πόσο ΔΕΝ αρμόζει σε περιστάσεις πένθους;
Δεν ξέρω που πάνε οι ψυχές όταν φεύγουν - ίσως στον παράδεισο - πάντως όχι στο μνήμα που χτίζουν κάποιοι σε ένα νεκροταφείο έναντι χιλιάδων ευρώ και επισκέπτεται η Σάρα και η Μάρα.. το μόνο που τελικά θα ήθελα να ξέρω είναι αν όλοι όσοι έβαλαν τα φτερά τους και πέταξαν, γνωρίζουν πως η σκέψη μας είναι μαζί τους, στα μικρά και τα μεγάλα της καθημερινότητας, τα αστεία και τα σοβαρά.. ακόμα και αν το κρεβάτι τους άδειασε, ακόμα και αν τα πράγματα τους μοιράστηκαν και το σπίτι τους «κλειδώθηκε» για πάντα!


Ευχαριστώ..
Τα έγραψα παρόλο που -τι περίεργο;- θεωρούσα πως δεν θα έγραφα ποτέ για αυτή τη στιγμή!


υγ. Πέθανε η μητέρα του άνδρα μου. Ήταν άρρωστη. Όλοι πίστευαν πως καιρό τώρα.. είχε φτάσει το τέλος της. Εγώ ποτέ. Στα δικά μου μάτια ήταν ατρόμητη!

μικρές στιγμές ευτυχίας

άνοιξα τώρα την ντουλάπα μου για να τακτοποιήσω σιδερωμένα ρούχα και στο κάτω μέρος της, δίπλα στις τσάντες μου, βρήκα μισή σοκολάτα γκοφρέτα της κόρης μου. και αναρωτιόμουν χθες, την ώρα του απογευματινού της, που είχε εξαφανιστεί..
…γέλασα με την καρδιά μου!
ευτυχώς που υπάρχει και εκείνη και αλλάζει την καθημερινότητα μου! και ο μπαμπάς της βεβαίως - βεβαίως...