RSS

Βουβαμάρα!

Αυτές τις ημέρες με έχουν φάει οι σκέψεις..
Έζησα τον θάνατο από κοντά αλλά και πάλι δεν κατάφερα να βάλω σε μια λογική σειρά αυτά που νιώθω. Τις εικόνες μου, τα συναισθήματα μου, τις σκέψεις μου!
Η λύπη είναι τεράστια και το κενό ακόμα μεγαλύτερο ακόμα και αν νόμιζα πως δεν θα το αισθανόμουν..
Τα πρόσωπα λυπημένα, περιμένουν από κάπου να πιαστούν - έστω και στιγμιαία - και έπειτα ξανά σκέψεις.
Ας μιλήσει κάποιος να σπάσει τη βουβαμάρα!
Κανείς δεν μιλάει - όλοι χαμογελούμε γιατί «όλα θα πάνε καλύτερα». Πόσο χαζή «καραμέλα» είναι αυτή που επαναλαμβάνουμε κάτι τέτοιες στιγμές και πόσο ΔΕΝ αρμόζει σε περιστάσεις πένθους;
Δεν ξέρω που πάνε οι ψυχές όταν φεύγουν - ίσως στον παράδεισο - πάντως όχι στο μνήμα που χτίζουν κάποιοι σε ένα νεκροταφείο έναντι χιλιάδων ευρώ και επισκέπτεται η Σάρα και η Μάρα.. το μόνο που τελικά θα ήθελα να ξέρω είναι αν όλοι όσοι έβαλαν τα φτερά τους και πέταξαν, γνωρίζουν πως η σκέψη μας είναι μαζί τους, στα μικρά και τα μεγάλα της καθημερινότητας, τα αστεία και τα σοβαρά.. ακόμα και αν το κρεβάτι τους άδειασε, ακόμα και αν τα πράγματα τους μοιράστηκαν και το σπίτι τους «κλειδώθηκε» για πάντα!


Ευχαριστώ..
Τα έγραψα παρόλο που -τι περίεργο;- θεωρούσα πως δεν θα έγραφα ποτέ για αυτή τη στιγμή!


υγ. Πέθανε η μητέρα του άνδρα μου. Ήταν άρρωστη. Όλοι πίστευαν πως καιρό τώρα.. είχε φτάσει το τέλος της. Εγώ ποτέ. Στα δικά μου μάτια ήταν ατρόμητη!

6 comments:

Άιναφετς είπε...

Πολύ καλά κάνεις και γράφεις για τον θάνατο, όσο και αν αποφεύγουμε να γράψουμε γι αυτόν, είναι κάτι που όλους μας αφορά και το μόνο σίγουρο είναι πως κανένας μας δεν θα το αποφύγει...
Λυπάμαι για την πεθερά σου και από την άλλη μου αρέσει που διάβασα το πόσο σε στεναχώρησε ο θάνατος της, αυτό δείχνει την σχέση σου μαζί της...
Προσωπικά έχω συμφιλιωθεί μαζί "του" γιατί ο πατέρας μου είναι 97 και η μητέρα μου 88 και ξέρω πως δεν θα ζήσουν αιώνια.
Δεν ξέρω που πηγαίνουν οι ψυχές και για να είμαι ειλικρινής πιο πολύ μ' ενδιαφέρει να ζήσω τη τωρινή ζωή με επίγνωση απ΄την μεταθανάτια.
ΑΦιλάκια καρδιάς και στον άνδρα σου και φυσικά και στο μπισκοτάκι...

ασωτος γιος είπε...

κατ μου , σου γραφει καποιος που ο θανατος του εχει παρει ηδη 2 αγαπημενα πολυ προσωπα
λυπαμαι αλλα οπως το βιωνεις δε μπορει να το νιωσει κανεις
διπλα στον αντρουλη σου μαζι
τωρα
καλο πασχα γλυκο κοριτσι

Miss Pink είπε...

πριν 3,5 μήνες έχασα τον μπαμπά μου...
σε μια κοινή μας μάχη με τον καρκίνο...
όλα στον πληθυντικό...
και δεν τον νικήσαμε...

Νοιώθω όλα αυτά που λες
και ακόμη περισσότερα...

και όσο περνάει ο καιρός δεν είναι καλύτερα
για κάποιο περίεργο λόγο γίνεται χειρότερο..
μου το λέγανε και δεν το πίστευα...
δεν ξέρω για πόσο!

περνάς διάφορα στάδια
με καθημερινό ερώτημα το :
"που πήγε"

τα συλλυπητήρια μου κοριτσάκι μου
και εύχομαι τέτοιες στιγμές να τις περνάμε όσο πιο ανώδυνα γίνεται...

γιατί μεγαλώνουμε και δυστυχώς θα υπάρχουν!

φιλιά

lena_zip είπε...

Να! Σε εσένα να φυσήξω τη χαμογελαστή μου αύρα! Εσύ τη χρειάζεσαι τέτοιες στιγμές.

Δεν ξέρω τι να πω που να μη φανεί χαζό και λίγο. Μόνο καλή δύναμη.

Ανώνυμος είπε...

Γλυκό μου κοριτσάκι.. εύχομαι να σας φωτίζει από ψηλά!
Ησουν ξεχωριστή για εκείνη και εκείνη για εσένα! Κράτησε την όσο μπορείς στην μνήμη σου

Ανώνυμος είπε...

Ο/Η Τάσος είπε...

Ειδικά το δικό σου το χαμόγελο «δουλεύει» για αυτές τις καταστάσεις!
Χαμογέλασε όπως μοναδικά ξέρεις στον άνδρα σου και να ξέρεις πως θα πάρει τη δύναμη που πρέπει!


after all αυτό που μένει είναι οι αναμνήσεις sweety!

Άιναφετς είπε...

Πολύ καλά κάνεις και γράφεις για τον θάνατο, όσο και αν αποφεύγουμε να γράψουμε γι αυτόν, είναι κάτι που όλους μας αφορά και το μόνο σίγουρο είναι πως κανένας μας δεν θα το αποφύγει...
Λυπάμαι για την πεθερά σου και από την άλλη μου αρέσει που διάβασα το πόσο σε στεναχώρησε ο θάνατος της, αυτό δείχνει την σχέση σου μαζί της...
Προσωπικά έχω συμφιλιωθεί μαζί "του" γιατί ο πατέρας μου είναι 97 και η μητέρα μου 88 και ξέρω πως δεν θα ζήσουν αιώνια.
Δεν ξέρω που πηγαίνουν οι ψυχές και για να είμαι ειλικρινής πιο πολύ μ' ενδιαφέρει να ζήσω τη τωρινή ζωή με επίγνωση απ΄την μεταθανάτια.
ΑΦιλάκια καρδιάς και στον άνδρα σου και φυσικά και στο μπισκοτάκι...

ασωτος γιος είπε...

κατ μου , σου γραφει καποιος που ο θανατος του εχει παρει ηδη 2 αγαπημενα πολυ προσωπα
λυπαμαι αλλα οπως το βιωνεις δε μπορει να το νιωσει κανεις
διπλα στον αντρουλη σου μαζι
τωρα
καλο πασχα γλυκο κοριτσι

Miss Pink είπε...

πριν 3,5 μήνες έχασα τον μπαμπά μου...
σε μια κοινή μας μάχη με τον καρκίνο...
όλα στον πληθυντικό...
και δεν τον νικήσαμε...

Νοιώθω όλα αυτά που λες
και ακόμη περισσότερα...

και όσο περνάει ο καιρός δεν είναι καλύτερα
για κάποιο περίεργο λόγο γίνεται χειρότερο..
μου το λέγανε και δεν το πίστευα...
δεν ξέρω για πόσο!

περνάς διάφορα στάδια
με καθημερινό ερώτημα το :
"που πήγε"

τα συλλυπητήρια μου κοριτσάκι μου
και εύχομαι τέτοιες στιγμές να τις περνάμε όσο πιο ανώδυνα γίνεται...

γιατί μεγαλώνουμε και δυστυχώς θα υπάρχουν!

φιλιά

lena_zip είπε...

Να! Σε εσένα να φυσήξω τη χαμογελαστή μου αύρα! Εσύ τη χρειάζεσαι τέτοιες στιγμές.

Δεν ξέρω τι να πω που να μη φανεί χαζό και λίγο. Μόνο καλή δύναμη.

Ανώνυμος είπε...

Γλυκό μου κοριτσάκι.. εύχομαι να σας φωτίζει από ψηλά!
Ησουν ξεχωριστή για εκείνη και εκείνη για εσένα! Κράτησε την όσο μπορείς στην μνήμη σου

Ανώνυμος είπε...

Ο/Η Τάσος είπε...

Ειδικά το δικό σου το χαμόγελο «δουλεύει» για αυτές τις καταστάσεις!
Χαμογέλασε όπως μοναδικά ξέρεις στον άνδρα σου και να ξέρεις πως θα πάρει τη δύναμη που πρέπει!


after all αυτό που μένει είναι οι αναμνήσεις sweety!