RSS

LoVe

πριν δυο εβδομάδες ο γιώργος, ο γιάννης και εγώ επιβιβαστήκαμε στο αυτοκίνητο της μαρένας για να πάμε στον τελικό ενός χαζού τηλεοπτικού σόου! η παρέα θύμιζε ελληνική ταινία. από εκείνες που οδηγεί ο ντίνος ηλιόπουλος, η ρένα βλαχοπούλου πίσω τραγουδούσε με την μάρθα καραγιάννη και ο συνοδηγός απλώς παρατηρούσε την κίνηση στους δρόμους. ήταν μια όμορφη στιγμή και μάλιστα χωρίς μοντάζ!
λιγο μετά τα τραγούδια και τις χαρές στην αττική οδό, ο καθένας έκατσε στη γωνιά του. η μαρένα οδηγούσε, ο γιάννης δεν μιλούσε, ο γιώργος σιγοτραγουδούσε παρατηρώντας τη βροχή έξω από το παράθυρο και εγώ έστελνα μηνύματα στην αγάπη μου.
ώσπου, ακούστηκε η φωνή του γιάννη: "εγώ πάντως είμαι πολύ ευτυχισμένος άνθρωπος. τα έχω καλά με τη συνείδηση μου. δεν έχω προσβάλλει ποτέ κανέναν, δεν έχω κοροιδέψει και είμαι σίγουρος πως κάποια στιγμή ο θεός θα μου ανταποδώσει οτι έχω κάνει".
ο γιώργος του απαντάει: "και εγώ δεν έχω κάνει ποτέ τίποτα από τα παραπάνω αλλά ο θεός δεν μου το εξαργύρωσε ποτέ αυτό. οπότε θα ήθελα πολύ να την κάνω στην πρώην μου για τον τρόπο που μου φέρθηκε. για να νιώσει όπως και εγώ..".
και από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε μια τρελή διαμάχη μεταξύ μας..
πρέπει ή όχι να φέρεσαι άσχημα σε εκείνους που σε πληγώνουν;
όλα είναι δανεικά ή μπα;
και επίσης, όταν λέμε τέλος, το εννοούμε ή πάντα πρέπει να αφήνουμε ένα παραθυράκι ανοιχτό μπας και περάσει μέσα από αυτό μια "ελπίδα";

με βάση τα λεγόμενα των παιδιών πάντως, είμαι και εγώ βαθύτατα ευτυχισμένη. ω, ναι! πρέπει να το πω αυτό! που με έχουν κοροιδέψει πολλές φορές, που μου έχουν φερθεί άσχημα ακόμα τόσες και εγώ απλώς χαμογέλασα. δεν ξέρω αν δικαιώθηκα ή αν θα δικαιωθώ ποτέ.. σίγουρα όμως τα έχω ΠΟΛΥ καλά με τον εαυτό μου καθώς απέδειξα ποιος από τους δυο είχε το πρόβλημα..
εις υγείαν!!!!!

ω! θεέ μου..

"οι τρεις πρώτες εβδομάδες του 2011 ήταν σουπερ!, ε?" ρωτάω τον φίλο μου και εκείνος μου απαντάει πως ακόμα είναι νωρίς για εκτιμήσεις.
"το 2011 δεν έχει καν αρχίσει".. τονίζει!
"ναι.. αλλά η καλή μέρα?.." απαντάω εγώ.. και χαμογελάει!

πόση κρίση μπορεί να αντέξει ο εγκέφαλος μας? πόση? πόσα κιλά μιζέριας μπορεί να χωρέσει στην καθημερινότητα μας? οκ.. το δέχομαι! δεν είμαστε ευτυχισμένος λαός στην παρούσα φάση αλλά δεν θα έλεγες πως είμαστε και μέσα στην δυστυχία! σωστά?
ξέρεις (γενικά μιλάω..) τι νομίζω εγώ? αν μου επιτρέπεις βέβαια.. ειλικρινά και με το χέρι στην καρδιά πιστεύω πως αν πραγματικά δεν περνάγαμε καλά, δεν θα το συζητούσαμε καν. απλώς θα κάναμε κάτι. άρα? γουστάρουμε την γκρίνια ή αντιγράφουμε αυτούς που έχουν πραγματικό πρόβλημα (γιατί πραγματικά υπάρχουν κάποιοι που περνάνε δύσκολα)?

χαμογέλασε (αν μπορείς ρε παιδί μου..)
λένε πως η τύχη ψάχνει "χαμογελαστές ψυχές"..