RSS

αγαπημένε άγιε βασίλη (μου),

(σου υπενθυμίζω πως εγώ επιμένω και λέω παντού πως υπάρχεις..)

το 2010 με δυσκόλεψε! μου έφερε τα πάνω κάτω, με κούρασε, με πίεσε, μου πήρε ένα αγαπημένο πρόσωπο από την οικογένεια μου, μου έφερε ένα άλλο, με έκανε να κλάψω αλλά και να γελάσω. ήταν ΠΕΡΙΕΡΓΗ χρονιά. η γεύση της ήταν γλυκόξινη και εγώ τόσα χρόνια είχα συνηθίσει στις σοκολάτες..

δεν ξέρω λοιπόν τι πρέπει να ευχηθώ! συνεπώς.. δεν ξέρω τι δώρο θέλω να βρω κάτω από το δέντρο όταν ξυπνήσω ή έστω όταν ξημερώματα σαββάτου θα γυρνάω πια από το ρεβεγιόν κρατώντας τις γόβες στα χέρια.. γιατί η αλήθεια είναι πως βαρέθηκα τις μεγάλες κουβέντες, τα πολλά λόγια και τα τεράστια σχέδια που δεν οδηγούν πουθενά!

άρα τι μένει αγαπημένε άγιε; να είμαι καλά; ε, αυτό! "ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ"..

τα λέμε σε 12 μήνες ξανά!!!!! φιλιά στα ταρανδάκια σου!
κατερινούλα

ΥΓ. το ίδιο εύχομαι και για όλους τους φίλους μου, και για όλους εσάς.. :)

nick?? θυμάσαι??

"a thousand armies couldn't stop me, no/
cuz there aint nothing impossible/
there aint nothin', nothin', nothin'/
impossible for your love.."

p.s. http://www.youtube.com/watch?v=RlgHpMEeF14

τον νοέμβριο (που σιγά - σιγά) χαιρετάμε..

ΕΙΔΑ τρεις συγκλονιστικές παραστάσεις. την "γυναίκα από την πάτρα" με την ελένη κοκίδου, την "ευτυχία παπαγιαννοπούλου" με την νένα μεντή και τον "συμβολαιογράφο" με την ηρώ μανέ!

ΔΟΚΙΜΑΣΑ τα καλύτερα κοκτέιλ στο "salon de bricolage" στο κολωνάκι. να πάτε τώρα.. αρκεί να είναι εκεί ο μπάρμαν γιάννης!

ΕΦΑΓΑ (για μια ακόμη φορά) την καλύτερη παξιμαδοκουλούρα από τα χέρια της αργυρώς μπαρμπαρίγου!

ΔΙΑΒΑΣΑ (και αυτόν τον μήνα) το L'officiel. και ζήλεψα!

ΣΥΝΑΝΤΗΣΑ τον δημήτρη σκαρμούτσο αλλά το στόμα μου κόλλησε και δεν έβγαλα άχνα! είναι απίστευτος τύπος!!!!

ΜΕΤΑΝΙΩΣΑ που είδα το "social network". μπορεί τώρα να μου πει κάποιος γιατί δημιούργησαν αυτή τη μαλακία;

ΑΝΑΚΑΛΥΨΑ στο νετ ένα παλιό μου συμμαθητή με τον οποίο όμως δεν μας είχε συστήσει κανείς στο σχολείο (σ.σ. είμασταν πάντα σε διαφορετικά τμήματα) και έχω συγκινηθεί σε αδικαιολόγητο βαθμό!

ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ να επιδιώξω εκείνο του sushi connection..

ΥΠΟΣΧΕΘΗΚΑ να εγκαταλείψω μία για πάντα τον εγωισμό μου! οι δρόμοι μας (εγωισμέ μου) χωρίζουν!

ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑ τη φωνή του μάνου θ.! κάτι πήρε τελικά από τη μάνα του (σ.σ. μια από τις καλύτερες τραγουδίστριες της χώρας μας).. δεν χορταίνω να τον ακούω. ακούς θεέ μου; "ας μην σταματήσει ποτέ η συνεργασία μας!"

και τέλος..

..ΔΕΧΤΗΚΑ χιλιάδες ευχές τη μέρα της γιορτής μου! μία όμως ήταν εκείνη που θα θυμάμαι πάντα!

μια κυρία στα μπουζούκια..

οι συνάδελφοι το είχαν αποφασίσει και η κατ. έπρεπε απλώς να ακολουθήσει. θα πήγαιναν στον γιώργο μαζωνάκη (γιατί θεέ μου; λίγα τραβάει αυτόν τον καιρό;)! φόρεσε κάτι κομψό και βρέθηκε πρώτο τραπέζι πίστα με ακόμα 9 άτομα μεταξύ των οποίων ένας ηθοποιός (με βαρύ επίθετο που δεν δικαιολογούσε τη παρουσία του εκεί) και μια ηθοποιό (από εκείνες που δεν μπορείς παρά να συμπαθήσεις).
και το πρόγραμμα ξεκίνησε..
έχουμε και λέμε: ο πάγος που πηγαινοερχόταν, ο αέρας που έκανε όλους να κρυώνουν, οι φωτογραφίες που πρέπει να στηθείς να βγάλεις, το κολλημένο χαμόγελο που πρέπει να έχεις για να νομίζουν όλοι πως περνάς υπέροχα, τα σκουντήγματα που τρως στην πλάτη προκειμένου να περάσει κάποιος από πίσω σου για να ανέβει πάνω στην πίστα, τα λουλούδια από τα διπλανά τραπέζια που σου προσφέρουν όταν καταλάβουν πως δεν συνοδεύεσαι, ο πανικός στις τουαλέτες, το ατελείωτο πρόγραμμα, τα ηλίθια φιλιά στον αέρα από γνωστούς που βλέπεις τυχαία (έλεος.. όλοι στον μαζωνάκη σκέφτηκαν να πάνε παρασκευή βράδυ; την γκαντεμιά μου μέσα..), το gucci φόρεμα (ξανά!), οι στάχτες που πέφτουν πάνω σου, η επιμονή τόσων και τόσων γυναικών να βγάλουν "έξω" πλάτη, μπούτι και βυζί σε μια μόνο εμφάνιση, τα ελάχιστα φρούτα που σερβίρουν ως συνοδευτικά, ο γιώργος μαζωνάκης και η φούστα του, οι ασύληπτοι vegas και το πρόγραμμα τους (αδικούνται αυτοί στην Ελλάδα!), τα μπουκάλια που άνοιγαν το ένα πίσω από το άλλο, οι γυναίκες - ξέκολλα με μίνι που κάθονται με ανοιχτά πόδια μπας και τις προσέξει ο απέναντι, οι αδικαιολόγητοι καπνοί, δήθεν τάχα μου για δημιουργήσουν άλλη ατμόσφαιρα, το χαμένο βλέμμα του ηθοποιού που σιχτήριζε την ώρα και τη στιγμή που δέχτηκε να έρθει μαζί μας, οι επώνυμοι δεσμευμένοι άνδρες της showbiz που εμφανίζονται με άλλο γκομενάκι και όταν βλέπουν κάμερα τρέχουν στην απέναντι παρέα για ξεκάρφωμα, η ώρα που δεν περνούσε, οι πόνοι στη μέση που επίσης δεν περνούσαν, η εμμονή όλων για το αν όντως περνάς καλά, οι άνδρες "λουλουδούδες" με τα καλάθια στα χέρια πάνω από τα κεφάλια μας.. αχ.. και τόσα άλλα!

αυτά και μάλιστα ταυτόχρονα μάλλον κανείς δεν θα ήθελε να τα ζήσει. πόσο μάλλον όταν είναι ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΒΡΑΔΥ και θες να βγεις για να σου φύγει η κούραση της εβδομάδας. είμαι σωστή ή όχι?

γιώργος και αντώνης.. *

(*συνάδελφοι μου και οι δυο)

σήμερα το μεσημεράκι, κάθομαι στο γραφείο μου σιωπηλή και προγραμματίζω κατι φωτογραφίσεις! από το πουθενά μαθαίνει ο γιώργος (νέος συνάδελφος) πως ο αντώνης (παλιός συνάδελφος) θα πάει τον φεβρουάριο, φαντάρος.. οπότε ακολουθεί η παρακάτω συζήτηση..

γιώργος: έλα ρε μαλάκα! τώρα στα γεράματα θα πας; εγώ πήγα πριν χρόνια!
αντώνης: δεν βαριέσαι..
γιώργος: δεν βαριέσαι?
αντώνης: δεν με πειράζει. οτι να' ναι! πως είχες περάσει;
γιώργος: σούπερ! αλλά ρε γαμώτο το σπαστικό είναι πως φοράς κάθε μέρα τα ίδια ρούχα!
αντώνης: πέρα από αυτό? με τι άλλο βαριέσαι?
γιώργος: πέρα από αυτό, δεν βαριέσαι.. πιο πολύ έξω θα είσαι παρά μέσα.. άντε καλά να περάσεις.. που παρουσιάζεσαι;
αντώνης: στον βόλο νομίζω!
γιώργος: ψάχνω μια πρώην μου που έμενε εκεί. αν την δεις πουθενά.. το όνομα της ήταν λίλα και το παρατσούκλι της "σκατζόχοιρος".
αντώνης: γιατί την ψάχνεις;
γιώργος: όχι για συγκεκριμένο λόγο. πάντως πριν 5 χρόνια ήταν υπάλληλος στα goody's. ε! τώρα δεν θα την έχουν κάνει υπεύθυνη καταστήματος;
αντώνης: και αν δεν πάω στα goody's?
γιώργος: θα το αντέξω!

τυχαίο?

δυο - τρια χρόνια πριν είχα μια φανταστική σχέση.. ή τουλάχιστον εγώ μέσα στο μυαλό μου την έχω κατατάξει στη λίστα με τις φανταστικές μου σχέσεις. ο τότε αγαπημένος μου λοιπόν μεταξύ άλλων μου είχε αφιερώσει το εξής κομμάτι http://www.youtube.com/watch?v=rhN7SG-H-3k (σ.σ. και μόνο που το άκουγα έκλαιγα) το οποίο σήμαινε πολλά για εμάς τότε.. όταν χωρίσαμε, πέταξα πολλά αντικείμενα που μου τον θύμιζαν, όχι όμως το cd με αυτό το κομμάτι που μου είχε στείλει μέσω μιας φίλης του. το έχω κρύψει κάπου.. ξέρω όμως πως υπάρχει κάπου μέσα στο δωμάτιο μου.

χθες λοιπόν και ενώ μιλάω με τον γιάννη (ένα τύπο που μάλλον με πολιορκεί.. δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι συμβαίνει..) μου στέλνει σε λινκ το συγκεκριμένο τραγούδι και μου το αφιερώνει.. μου εξηγεί ωστόσο πως με το που το άκουσε το μυαλό του πήγε σε μένα, κάτι αντίστοιχο που μου είχε πει και ο πρώην..
αρχικά έπαθα ένα μικρό σοκ. μετά συνήλθα και μετά του εξήγησα τι σημαίνει αυτό το κομμάτι για μένα..
αρχικά έπαθε και εκείνος ένα μικρό σοκ. μετά συνήλθε και μετά μου εξήγησε πως τίποτα στη ζωή μας δεν γίνεται τυχαία..

εγώ πάντως, πιστεύω στην τύχη!!!!!

γιατί τα πράγματα να μην είναι πιο ξεκάθαρα??

την εβδομάδα που πέρασε, η φίλη μου η Ειρήνη -καλώς ή κακώς- χώρισε. δεν της στοίχησε τόσο ο ίδιος ο χωρισμός όσο το γεγονός πως μέχρι να της το πει ο σ. είδαμε και πάθαμε. μια εμφανιζόταν, μια εξαφανιζόταν, η ειρήνη ήταν μονίμως πάνω από ένα τηλέφωνο μπας και την πάρει και μιλήσουν και καταλάβει τι γίνεται.. τελικά έπρεπε να περάσουν τέσσερις μέρες για να τον πετύχει και να της πει πως "δεν μπορώ και δεν θέλω να το προσπαθήσω"!

κάτι αντίστοιχο συνέβει και σε ένα φίλο μου. ναι, η γκόμενα που πολιορκεί τον θέλει, όμως όταν κάτι πάει να συμβεί, αρχίζει τις ατάκες τύπου: "α.. δεν είμαι έτοιμη ακόμα" ή "συγνώμη για ποια με έχεις περάσει και μου φέρεσαι έτσι;".

κάτι παρόμοιο βίωσα και εγώ στα τέλη αυγούστου. ο νίκος ήθελε αλλά δεν το προσπαθούσε και τόσο όσο το ήθελε. εκνευριζόταν όταν τον έγραφα αλλά δεν έκανε και κάτι για να αλλάξει την κατάσταση!

αλήθεια.. πείτε μου.. βαριούνται όλοι τόσο πολύ όσο δείχνουν;
είναι δυνατόν;
να θες κάποιον ή να μην τον θες και να μην το δείχνεις ξεκάθαρα;
γιατί κάνουμε τη ζωή μας τόσο δύσκολη; και μετά παραπονιούνται κάποιοι γιατί είναι μόνοι τους!
δεν είναι κακό να μην θες κάποιον! πες του το όμως.. μην το κρατάς για την πάρτη σου. δεν θα σε μισήσει αν του πεις την αλήθεια, θα σε μισήσει αν του του κρύβεις. το ίδιο και αν θες κάποιον! πες του το! άσε τους εγωισμούς του κώλου και φέρσου σαν άνθρωπος!
κοινώς.. ΖΗΣΕ!

έτσι είναι αυτά..

τη μια νύχτα πέφτεις ήρεμος για ύπνο και την επομένη ξυπνάς.. άρρωστος!

αααααψούυυυυ! την τύχη μου.
έχω μια μύτη που τρέχει συνεχώς! μπορεί κάποιος να μου πει τι να την κάνω?



υγ. η εικόνα μου τις τελευταίες δυο μέρες είναι τελείως αντισεξουαλική (με αξεσουάρ χαρτομάντιλα, χάπια, σιρόπια, ναρκωτικά, μπλά.. μπλά.. μπλά..)

τα γράφω πιο πολύ για να τα εμπεδώσω εγώ..

τα έχουμε πει και στο παρελθόν! οι προσπάθειες με τους πρώην πάντα πέφτουν στο κενό.. ΠΑΝΤΑ..

συναντήθηκα πριν ένα μήνα περίπου ξανά με τον β. είχαμε να βρεθούμε και να μιλήσουμε 4 χρόνια. τρελάθηκε από χαρά που με είδε. λύσσαξε να βγούμε, βγήκαμε, τα είπαμε, τότε είχαμε κάνει βλακείες και οι δυο, κάναμε όλα αυτά τα όνειρα που κάνουν τα ζευγάρια στην αρχή της σχέσης τους, ήταν εκεί, ήθελε να είμαστε μαζί, ήταν γλυκός, καλός, υπέροχος.. αλλά.. αλλά; αλλά τί;
τι πήγε πάλι στραβά;
κάτι που προφανώς είχε πάει στραβά και πριν τέσσερα χρόνια, την προηγούμενη φορά που κάναμε σχέση.. που δεν καταλαβαίνω ούτε εγώ, ούτε αυτός!!

θεωρούσα πως είναι απελπισία το να γυρνάει κανείς στα παλιά. ίσως να είναι και "βόλεμα" για κάποιους! πλέον δεν θεωρώ τίποτα. πήγα με τον άνεμο (όπως λέει και μια φίλη μου) και μάλλον με πήρε και με σήκωσε!! όχι με την κακή έννοια.
είχα από την αρχή ενδοιασμούς, με το που τον είδα ξανά μπροστά μου, αλλά..
καλό είναι λοιπόν τα πράγματα να τα αφήνουμε στο χρονοντούλαπο τους, μέσα στη σκόνη τους. δεν γίνεται να τα βγάζουμε στην επιφάνεια, απλώς επειδή "έτσι.."..

όλα γίνονται για κάποιον λόγο, σωστά;
άλλωστε εκεί έξω, "κάτι φανταστικό" συνέβη πάλι.. αμέ!!!!!

αν έχεις τέτοιους φίλους.. (είσαι ευτυχισμένος!!!!! τελεία και παύλα)

o αρης είναι φίλος μου και στενός μου συνεργάτης.. του στέλνω μήνυμα αργά χθες το απόγευμα!

κατ.: "αγαπη μου έλα αύριο στο περιοδικό να με βοηθήσεις γιατί είμαι μόνη μου. μια ωρίτσα θα σε χρειαστώ"
άρης: "κ.ζ. μου (σ.σ. κουκλάκι μου ζωγραφιστό) πριν λίγο πήγα για κούρεμα. θα φάω και θα πέσω για ύπνο γιατί έχω πρωινό ξύπνημα"

μετάφραση: άλλα για ντάλα, της παρασκεύης το γάλα!

δώδεκα και κάτι του στέλνω ξανά μήνυμα!

κατ.:
"κοιμάσαι; εγώ δεν μπορώ. έχω άγχος και ταχυκαρδία. στο ζητάω σαν προσωπική χάρη.. έλα αύριο στο περιοδικό να με βοηθήσεις όσο πιο νωρίς μπορείς"
άρης: "κουρκουμπινέλ μου.. μου λείπεις, μου λείπουμε. σ' αγαπάω"

μετάφραση: πέταξε το πουλί, έφυγε και το τρένο..

σήμερα (γύρω στη μια) και άλλο μήνυμα..

κατ.: "τι ώρα να σε περιμένω;"
άρης: "γιατί με αγχώνεις;"
κατ.: "γιατί κάνω τη δουλειά μου"
άρης: "θα με αγαπάς οτι ώρα και αν έρθω;"
κατ.: "οτι ώρα.."
άρης: "είμαι ήδη στον δρόμο.."

μακάρι με κάποιον τρόπο να διάβαζε αυτό το ποστ αλλά αρνείται κατηγορηματικά να μπει στο παιχνίδι του διαδικτύου.. πόσες φορές πρέπει να του πω πως τον αγαπώ; χιλιάδες.. (αλλά δεν του φτάνει..)

αγαπημένο υ.π. μου ΣΕ ΑΓΑΠΩ. καληνύχτα.

τίτλοι ειδήσεων (της kat.) σε 2 λεπτά!

--"Το νησί" είναι υπέροχο (αλλά σε πιάνει η καρδιά σου), οι "Κούκλες" επιβεβαιώνουν το όνομα τους ενώ "Η γενιά των 592 ευρώ" είναι τελείως βαρετή. Ενα είναι το σίγουρο. Θα δούμε μέχρι τέλους το "Master Chef" (Δημήτρη Σκαρμούτσο σε αγαπώ!)
--Τελικά το "Μου έλειψες" δεν έχει και τόση σημασία όταν ακούγεται ετεροχρονισμένα.
--Ο χειμώνας θα είναι (σίγουρα) μαγικός! Υπάρχει πάντα και η κακή/ μαύρη μαγεία. Μην το ξεχνάμε!
--5 χρόνια. 20 (και κάτι) άνθρωποι. Χιλιάδες ώρες δουλειάς. 1 επετειακό τεύχος!
--Δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από το να βλέπεις φίλους έπειτα από πέντε (και βάλε) χρόνια και να αισθάνεσαι πως δεν τους έχασες ποτέ. Αρα; Οτι είναι αλήθινο, αντιστέκεται στον χρόνο; Μπα;
--Κούραση. Πίεση. Νεύρα.
--Οχι άλλη γκρίνια, όχι άλλο κάρβουνο. Σταματείστε τις μηχανές!
--When u look at yourself, do u see what i see? If u do why the fuck are u looking at me?
--Κουράστηκα να (σε) επιβεβαιώνω. Βαρέθηκα να (σε) σκέφτομαι.
--Εμαθα πως ένας πρώην μου θα φύγει μόνιμα για το εξωτερικό! Να περνάς υπέροχα αγαπημένε. Και να μείνεις εκεί όσο περισσότερο μπορείς! Φταίω εγώ λοιπόν όταν λέω πως τελικά τριγύρω μας μένουν μόνο ΟΣΟΙ αξίζουν;
--Μου είπε ο Φροίξος την Παρασκευή το βράδυ ενώ τρώγαμε: "Εχεις χάσει τον εαυτό σου! Εχεις χάσει και εμένα!". Γαμώτο! Και έχει δίκιο..
--Στην προσπάθεια της να στριφογυρίσει στο κρεβάτι, η μπέμπα της αδελφής μου, έπεσε κάτω! Η μπέμπα γέλαγε, η αδελφή μου έκλαιγε. Ποια από τις δυο συμπεριφέρεται ανάρμοστα λοιπόν;
--Μεγαλύτερη ντέκα από το νέο Big Brother δεν υπάρχει στην φετινή τηλεόραση! Ε;

f*ck u anyway..

"cant believe you were once
just like anyone else/
then you grew and became like
the devil himself/
pray to god i think of
a nice thing to say/
but i dont think i can
so fuck you anyway"

*οι archive λένε όλα τα παραπάνω, όχι εγώ! αλλά έλα τώρα.. και ποιος δεν έχει σκεφτεί έτσι, για μια τουλάχιστον φορά στη ζωή του?
**ευχαριστώ τη μελίνα που μου θύμισε πόσο μου αρέσει αυτό το κομμάτι!

marry me sakis (rouvas), marry me..

η ώρα ήταν περασμένη και εγώ είχα νεύρα γιατί το τυπογραφικό μας δεν ήταν έτοιμο..
θυμάμαι που κάποια στιγμή πήγα στο ατελιέ να προσθέσω κάτι σε ένα κείμενο.. άνοιξα λοιπόν την μακέτα ενώ ταυτόχρονα ένιωθα πίσω μου στην κολώνα, κάποιον να παρατηρεί τις φωτογραφίες του σάκη ρουβά που έχουμε κολλήσει. πιο πίσω άκουγα την φωνή της διευθύντριας μου.. σήκωσα τα μάτια μου ψηλά και είδα τους συνάδελφους μου να κοιτάζουν έκπληκτοι μία εμένα και μία το άτομο πίσω μου που χάζευε τις φωτογραφίες.
γύρισα άνετη και τον είδα! ο σάκης ρουβάς ήταν! τόσο απλά..
και ξαφνικά επικρατεί πανικός. τρελός πανικός. σαν κάποιος να πάτησε το "play". τότε ξεκίνησαν όλα. η μαρία μπροστά μου κόντευε να λιποθυμήσει, η διευθύντριες μου φιλούσαν και αγκάλιαζαν τον σάκη, κόσμος έμπαινε και έβγαινε, ο σάκης μιλούσε με την αννούσα που είναι έγκυος και της χαίδευε την κοιλιά, η σοφία έτρεξε για να του σφίξει το χέρι, όλοι να φωνάζουν "σάκηηηηηηη", η διευθύντρια ενός άλλου περιοδικού ήρθε και τον χαιρέτησε, φωτογράφοι να τραβούν εικόνες, η τζοβάννα να έχει μείνει παξιμάδι, εγώ να έχω μείνει παγωτό (να μην μπορώ να ανοίξω το στόμα για να μιλήσω), ο κύριος λάκης να θέλει να κλέψει λίγη από τη δόξα του και να τον παρατηρεί, η γραμματέας μας να τον τραβάει βίντεο από το κινητό, ο μάνατζερ του σάκη να του λέει κουλά..
ΠΑΝΙΚΟΣ! η όλη φάση τελείωσε αφού όλα τα κοριτσάκια του περιοδικού βγάλαμε και μια αναμνηστική φωτογραφία μαζί του! μια φωτογραφία όπου όλες έχουμε βγει να κοιτάμε τον σάκη! απλώς η κάθε μία από τη δική της οπτική γωνία.

ο λόγος που βρέθηκε στον όμιλο μας ήταν η φωτογράφιση που θα έκανε με την άννα βίσση για κάποιο περιοδικό του ομίλου. μεταξύ άλλων πέρασε και από το δικό μας γραφείο για να χαιρετήσει πρόσωπα που ήξερε..

έχω δει δεκάδες επώνυμους από κοντά, τους έχω μιλήσει, τους έχω αγκαλιάσει αλλά ταυτόχρονα τους έχω απομυθοποιήσει κιόλας! ένα έχω να πω! ΤΗΝ ΛΑΜΨΗ ΤΟΥ ΣΑΚΗ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΧΩ ΞΑΝΑΔΕΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝΑ! κινήθηκε μέσα στον χώρο τόσο ήρεμα και τυπικά, σαν ένα παιδάκι που ανακαλύπτει ένα νέο χώρο. και ήταν τόσο όμορφος, αληθινά όμορφος αφού δεν είχαν προλάβει να τον βάψουν για την φωτογράφιση, με ανακατεμένο μαλλί..

ουφ! πάει και αυτό..
κατά τα άλλα.. ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες..

είμαι κουφή σου λέω!

δεν φτάνει που δεν κοιμάμαι.. δεν ακούω κιόλας!
ξύπνησα την πέμπτη (μετά από μια ώρα ύπνου) με βουλωμένο αυτί! μην γελάς. δεν ακούω! πρέπει να πιέσω το αυτί μου σε ένα συγκεκριμένο σημείο για να ακούσω καθαρά.. φυσικά και θα πάω σε ένα γιατρούκο αλλά μέχρι τότε χάνω πολύτιμες πληροφορίες, δεν μπορώ να συμμετέχω σε κουβέντες και βέβαια είμαι με γουρλωμένα μάτια συνέχεια καθώς ασυνείδητα θεωρώ πως με το να ανοίγω τα μάτια μου διάπλατα, θα ακούω και καλύτερα..

πάντως χθες στην παντομίμα τα κατάφερα μια χαρά!

ω! καλή κυριακή να έχουμε!

"αυπνίες" το λένε μωρό μου!

(να τα μας! έχω μιάμιση εβδομάδα να κοιμηθώ σωστά. βαθιά, ξεκούραστα και αρκετά)



"κάποιον έχω αδικήσει".. σκέφτομαι και τα μάτια μου ανοίγουν! ο σ. (επιμένω πάντως σταθερά) δεν ξέρω αν θα είναι εκεί. η συγνώμη μου πάντως θα είναι. δεν θέλω να την δεχτεί. θέλω μόνο να την καταλάβει!

και ξανά προς τη δόξα τραβά(με)...
(ή όχι?)


υστερόγραφο: ενδέκατη κατά σειρά νύχτα που ο αέρας "σπρώχνει" στο πρόσωπο μου τα μαλλιά μου, τα φώτα έχουν κλείσει, οι περιττές σκέψεις έχουν τελειώσει και το μάτι δεν κλείνει!

love (without eat & pray)

σιγά που θα το γλύτωνα!
η σκορπίνα με κάλεσε να γράψω "10 πράγματα που αγαπώ" ενώ ο άσωτος γιος "τρεις μεγάλες στιγμές στη ζωή μου"..

λοιπόν! σκορπίνα my friend, here u are.. (μου αρέσει που δεν ήξερες και τι να περιμένεις από μένα..)

1. το πονηρό κλείσιμο του ματιού!
2. τον djibril cisse.
3. την γεύση του καφέ στο στόμα.
4. το νέο μου ανδρικό άρωμα (apivita with cedar & cardamom)
5. τον ήχο που κάνει μια εφημερίδα όταν διπλώνει στα δύο!
6. τον φίλο μου τον άρη. που είναι πάντα "εκεί" χωρίς απαραίτητα να είναι "εδώ".
7. τα βαρετά κοσμικά πάρτυ από τα οποία φεύγεις άρον - άρον και πηγαίνεις για περπάτημα.
8. την ατάκα "να σε βλέπω να γελάς"!
9. το γεγονός πως όταν θέλει κάποιος να με καλοπιάσει μου λέει ΠΟΣΟ υπέροχα κείμενα γράφω.. (αυτό βέβαια έχω αρχίσει να το σιχαίνομαι.. αλλά ας το αφήσω προς το παρόν σε αυτή τη λίστα).
10. τα μαργαριτάρια στα αυτιά μου!

άσωτε.. η σειρά σου!

1. η γέννηση της ανιψιάς μου πέντε περίπου μήνες πριν! δεν υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα από το να κρατάς ένα νεογέννητο μωρό στα χέρια. πόσο είχα συγκινηθεί και κλάψει.. θεέ μου..
2. μια πρόταση γάμου! γονάτισμα και τέτοια..
3. ο θάνατος της αγαπημένης μου γιαγιάς! ώρες - ώρες νομίζω πως δεν το έχω ξεπεράσει.. συχνά - πυκνά την βλέπω στον ύπνο μου να μου λέει πως με προσέχει "από ψηλά"..

ελπίζω και οι δυο σας να μείνατε ευχαριστημένοι. και εις άλλα, με υγεία!

"όποιος το σβήσει, τον γάμησα.."

.. προειδοποιεί ο καλλιτέχνης ενός γκράφιτι σε μια στάση προαστιακού σιδηρόδρομου (κάπου στην αττική οδό). το ερώτημα που προκύπτει βέβαια είναι άλλο.. ακόμα και αν κάποιος θελήσει να σβήσει το γκράφιτι του, πως θα τα καταφέρει? ο τοίχος πάνω στον οποίο δημιούργησε είναι μεταξύ του προαστιακού (από την έξω πλευρά, όχι από εκείνη που κατεβαίνουν οι επιβάτες) και της αττικής οδού.. αλλά ακόμα και αν τελικά τα καταφέρει ο ανυποψιάστος γκραφιτοχαλαστής, που θα τον βρει ο δημιουργός για να του κάνει αυτή την κατά τα άλλα άσεμνη πράξη?

α?

live @ metro (#03 issue)

περιμένω το μετρό στο σύνταγμα..
μπροστά μου μια κυρία γύρω στα 50 κρατάει ένα μπουκαλάκι νερό και κάθε τόσο πίνει μια - δυο γουλιές. παραμένω πίσω της μασώντας τσίχλα (οτι να' ναι διάθεση, λες και είμαι 15 χρονών κωλόπαιδο..). κάποια στιγμή και ενώ η κυρία πάει να πιει μία ακόμα γουλιά, κάνω μια μεγάλη φούσκα, τύπου "μπαααααμμμ". τρομάζει η κυρία μπροστά, της πέφτει το zagori από τα χέρια, χύνεται το νερό κάτω και γλιστράει ένας τύπος που πάει μας προσπεράσει για να μπει πρώτος!

εξαφανίζομαι διακριτικά.. ξέρω.. "κωλοπαιδίστικη συμπεριφορά"..

υγ. τώρα που το σκέφτομαι ξανά.. καλά να πάθει αυτός που γλίστρισε, να μάθει άλλη φορά να προσπαθεί να μπει πρώτος στο βαγονάκι!

περίεργο..

πρώτη δευτέρα έπειτα από 5 χρόνια (που βρίσκομαι σε αυτόν τον όμιλο) όπου κλείσαμε τεύχος νωρίτερα απ' οτι όλοι ελπίζαμε.. σηκώνομαι από την καρέκλα μου, μασάω τσίχλα πορτοκάλι, κάνω φούσκες δυνατά σαν μικρό παιδί και τρέχω στους διαδρόμους! γύρω - γύρω.. αυθόρμητα θυμάμαι πως μόλις χθες πρόσθεσα ακόμα ένα χρόνο πάνω μου και χαμογελάω. βλέπω τον εαυτό μου στο τζάμι της αερογέφυρας που περπατάω και του κλείνω το μάτι πονηρά. του λέω σιωπηλά πόσο τυχερός είναι.. πιάνω τα μάγουλα μου και φέρνω το πρόσωπο μου κοντά στο τζάμι. καμία τύχη να δω νέες εικόνες! έξω σκοτάδι. το μαύρο που μου πάει..

τεντώνω το κεφάλι μου προς τα πίσω και γυρίζω στο γραφείο μου.
χωρίς βαθιά ανάσα..
ΟλΑ εΙνΑι ΥπΕρΟχΑ!!!!

σήμερα έχω τα γενέθλια μου..

επειδή λοιπόν η εβδομάδα που πέρασε ήταν πραγματικά δύσκολη για μένα, ένας φίλος μου σκέφτηκε να μου κάνει ένα ξεχωριστό δώρο. το βιβλίο του λιούις κάρρολ "οι περιπέτειες της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων".. "μπας και ζήσεις κανένα θαύμα", όπως μου είπε..

άνοιξα λοιπόν το εξώφυλλο και στην αριστερή πλευρά μαζί με τα ονόματα των συντελεστών του βιβλίου, υπήρχε το εξής απόσπασμα:

"Μα δεν θέλω να μπλέξω με τρελούς" παρατήρησε η Αλίκη.
"Α, αυτό δεν μπορείς να το αποφύγεις" είπε η γάτα. "Οι πάντες είμαστε τρελοί εδώ"!

σε ψάχνω παντού και δεν σε βρίσκω..

γιατί έχεις εξαφανιστεί;
τι συνέβη τελικά θα μου πεις;
..
μου λείπεις!
(σε παρακαλώ) επικοινώνησε μαζί μου.
..
οκ! "είπαμε" αλλά όχι και έτσι..

ε?

νιώθω να είμαι αποσυντονισμένη αυτό το διάστημα..

αυτό ήταν καλοκαίρι που πέρασε? (αν ναι, μπορεί να συνεχιστεί για λίγο ακόμα?..)

οχι! ο σεπτέμβρης δεν ειναι εδώ! δεν χρειάζεται να δροσίσει, δεν χρειάζεται να κλείσουμε τα παράθυρα και να φορέσουμε μακρυμάνικα. δεν χρειάζεται να ξεκινήσουν οι βροχές. ούτε τα σχολεία..

δεν χρειάζεται μετά από ένα πραγματικά υπέροχο καλοκαίρι να βιώνω τα τρια πιο θλιβερά περιστατικά της περιόδου.. δεν το δέχομαι!!


καλοκαίρι στην καρδιά?
οτι και αν συμβεί...

ζέστη, ε?

πείτε μου ένα λόγο για τον οποίο κάποιος μπορεί να θέλει να γίνει μέλος της σελίδας του barack obama, στο facebook!

live @ metro (#02 issue)

και όμως το είδα!
ένα αγοράκι 15 με 18 ετών, με πράσινο μαλλί (ασορτί με την τσάντα της κυρίας που καθόταν δίπλα του).
οκ.. πλάκα είχε!
αλλά φανταστείτε όταν το είδε η έρμη η μάνα του πως θα ένιωσε. εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα τη δική μου μάνα που όταν -παλιότερα- έκανα μια στυλιστική μαλακία ή γενικότερα μια μαλακία μου έλεγε "αααα... δεν θα γίνεις και εσύ μάνα? τότε θα με καταλάβεις!"..

"τελειώσαμε"..

(πολύ αγαπημένη μου φράση. την έχω ξεστομίσει άπειρες φορές στο παρελθόν ακόμα και σε φιλικό/ χαλαρό επίπεδο ενώ υπόσχομαι πως θα το κάνω και άλλες τόσες)

Λίγες μέρες πριν.. Βράδυ..
Τρελή ζέστη. Απίστευτη υπερένταση. Ανοιχτό παράθυρο. Κλειστό air condition (δεν μπορώ να κοιμηθώ με αυτόν τον διάολο, στο on). Τη στιγμή που νιώθω να επιπλέω πάνω στο κρεβάτι μου και να χάνω τις αισθήσεις μου ακούω μια φωνή κάτω από το παράθυρο μου..
-«ΤΕΛΕΙΩΣΑΜΕ»
-«τι είπες ρε; ποιος τελείωσε;» του απαντάει εκείνη και ξεσπάει ένας απίστευτος καυγάς/ μονόλογος κάτω από το δικό μου παράθυρο - μαύρη ώρα και στιγμή που δεν κοιμήθηκα στο άλλο δωμάτιο, να δεις τελικά που θα τους έφερε ο φίλος μου, ο Μέρφι. Το αγοράκι που ξεστόμισε αυτή τη λέξη δεν ξαναμίλησε. Το κοριτσάκι πάλι, δεν έβαλε γλώσσα μέσα..
-«σε μένα το είπες αυτό; εγώ ρε; που σε έκανα άνθρωπο; που σου γνώρισα και τους φίλους μου;» μπλα, μπλα, μπλα..
Το αγοράκι άφωνο! Το κοριτσάκι συνέχιζε..
-«και μου τα έλεγαν εμένα οι φίλες μου αλλά δεν τις άκουγα. Ε, βέβαια! Και δεν έκατσα και στον νίκο από την τρίτη γυμνασίου..»
Το αγοράκι άφωνο! Το κοριτσάκι στους ίδιους ρυθμούς..
-«όλοι μου έλεγαν να σε παρατήσω. Αλλά εγώ.. Και τώρα θες να τελειώσουμε;»
Το αγοράκι άφωνο! Το κοριτσάκι έδινε την δική του παράσταση..
-«ένα πράγμα θα σου πω και να το βάλεις καλά μέσα στο κεφάλι σου. Φέτος δεν θα πάμε μαζί διακοπές».
Το αγοράκι άφωνο! Η κατερίνα άυπνη!

Στην πραγματικότητα γέλασα ΠΑΡΑ πολύ. Βασικά δεν γέλασα μόνο.. Ζήλεψα κιόλας. Αχ και να ήμουν και εγώ 10 χρόνια μικρότερη και το μόνο μου άγχος να ήταν με ποιον θα πάω διακοπές. Αυτό τουλάχιστον εγώ το έλυσα.
Με ΟλΑ τΑ αΛλΑ τΙ θΑ γΙνΕι?

ας κάνουμε κάτι διαφορετικό επιτέλους..

αυτή τη φορά, γράψτε μου εσείς οτι θέλετε..
εγώ γράφω συνέχεια! στο γραφείο, το σπίτι, μέσα στο μετρό, πάνω στο χέρι μου, σε χαρτοπετσέτες..
αυτή τη φορά γράψτε μου εσείς.. οτι θέλετε και για όποιον θέλετε.. π.χ. μπαίνοντας στο blog μου σήμερα τι είχατε στο νου? τι σας απασχολεί? τι σας ενοχλεί? τι θα θέλατε?

οτι να'ναι..

πρόσεχε τι ευχές κάνεις! (μπορεί να βγουν αληθινές!)..


(πάντα έλεγα πως ο ιδανικός άνδρας για μένα θα ήταν ο επαγγελματίας μάγειρας. Οκ.. δεν ήθελα να έχει κατακτήσει και αστέρια μισελιν.. αλλά..)


Τους τελευταίους μήνες της ζωής μου, κάθε πέμπτη πηγαίνω με 2-3 συναδέλφους σε ένα εστιατόριο στο Κωλονάκι. Η ιδιοκτήτρια του είναι φίλη και συνεργάτης.. Έχουμε γίνει θαμώνες και πολύ φοβάμαι πως σε λίγες πέμπτες οι υπάλληλοι, θα έχουν το θάρρος να μου πουν: «πήγαινε κορίτσι μου το πιάτο σου στην κουζίνα».
Για να μην τα πολυλογώ, την τελευταία πέμπτη και ενώ έχω παραγγείλει ένα φανταστικό φιλέτο ψαριού έρχεται η ιδιοκτήτρια και φίλη στο τραπέζι μας, και μου λέει:
«Έχεις θαυμαστή μέσα στην κουζίνα»
«Εγώ?»
«Ναι» μου απαντάει και συνεχίζει «τώρα μου μιλούσε για σένα, είναι ο σεφ μου. Ξέρεις τι ωραία πιάτα που θα σου φτιάχνει..».
Εγώ χαμογελάω πλατιά, οι άλλοι της παρέας έχουν ύφος «ούφ, πάει και αυτή..» ενώ η ιδιοκτήτρια με προσκαλεί να πάω στην κουζίνα δήθεν τυχαία/ αυθόρμητα για να μου δείξει κάτι..
Τελικά δεν χρειάστηκε να εισβάλω στην κουζίνα γιατί βλέπουμε από μακριά τον μ. που έρχεται στο τραπέζι μας. Εννοείται πως από ευγένεια, σηκώνομαι να τον χαιρετήσω..
..
..
Δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν εγώ είμαι πολύ ψιλή ή αυτός πολύ κοντός. Πάντως με δεδομένο οτι φτάνω το 1.77-1.78 χωρίς τακούνι, ο μ. μου έφτανε μέχρι το μπράτσο. Αν είχα ένα παιδί στην ηλικία των 15 ετών, κάπου εκεί δεν θα μου έφτανε;;; επίσης, τον περνάω τουλάχιστον 5 χρόνια (μην χαλάσουμε και το σερί των τελευταίων μηνών, έτσι?).. Δηλαδή.. όχι καλό μου δεν είμαι 22 όπως νόμιζες. και το καλύτερο.. ήταν τόσο αδύνατος, μα τόσο αδύνατος που θα νόμιζες πως όχι μόνο δεν είναι σεφ, αλλά τον αφήνουν και νηστικό. Με άλλα λόγια εμφανίστηκε δίπλα μου ένα παιδάκι πολύ χαριτωμένο κατά τα άλλα που μου είπε κιόλας πως με περιμένει την επόμενη πέμπτη!

Θα γράψω τιμωρία 200 φορές την εξής ατάκα:
«Δεν πρόκειται να ζητήσω τίποτα από τον καλό θεούλη, αν α) δεν έχω πει και λεπτομέρειες, ή β) δεν έχω δει εξ αρχής, το αντικείμενο του πόθου μου».

Οι (ολιγοήμερες) διακοπές μου σε 149 λέξεις..

..Ο αλέξανδρος έξω από το ιστιοπλοικό του είναι σαν ψάρι έξω από τη γυάλα του. πάντως στους παξούς θα πάμε!
..ΕΡΜΙΟΝΗ λέμε.. και όχι ελβίρα!
..don’t call my name, don’t call my name/ alejandro..
..«όπως μάθει κανείς..».
..συναυλία/ αφιέρωμα στον μάνο λοίζο? και μάλιστα κάτω από τα αστέρια? αρκεί να μην ακουστεί το γέλιο μας..
..ποιος άφησε την τσάντα του στο πίσω τραπεζάκι?
..πόσες ελιές βάζουν σε μια σαλάτα?
..anek lines? never ever again.
..ο γιάννης δεν εμφανίστηκε ποτέ?
..η πλάτη μου δεν είναι πλέον άσπρη! είναι κόκκινη!
..να σε ακούω να γελάς!
..andy.. δεν είναι ωραία στο πόρτο φίνο! μην πας! οχι χωρίς εμένα!
..θέλω μήλο!
..μια «βαρκάδα», πόσες «γερμανικές δόσεις» μπορεί να έχει?
..η μωβ βερμούδα «σου», συνδυάζεται υπέροχα με το μωβ μαντήλι «μου».
..τελικά φαίνεται πως το νέο τραγούδι του χατζηγιάννη «το καλοκαίρι μου», το έχουν αφιερώσει όλοι, σε όλους αυτό το καλοκαίρι..

ότι καταλάβατε, καταλάβατε..

Από τότε που έγινα θεία..

βλέπω με άλλο μάτι όλα τα μωρά του κόσμου. Όπου και αν είμαι, όπου και αν τύχει να σταθώ και περάσει κάποιο ανήλικο από δίπλα μου, του πιάνω την κουβέντα αν είναι σε ηλικία που μπορεί να επικοινωνήσει. Αλλιώς ξεκινάω τον μονόλογο.. «έχω και εγώ μια ανιψούλα, το ίδιο όμορφη με σένα.. κτλ. κτλ. Το ίδιο έκανα και σήμερα το απόγευμα στο ΜΕΤΡΟ. Είδα ένα φανταστικό αγοράκι, του γέλασα πλατιά και την ώρα που πήγα να τον ρωτήσω πως το λένε, έτρεξε και πήγε στον μπαμπά του!
Φαντάσου τι θα του έχουν πει οι γονείς του -εν έτη 2010- για τους αγνώστους που του γελάνε/ μιλάνε. Ευτυχώς που δεν με έψαξε ο πατέρας του..

Κάπως έτσι.. Σας αφήνω για λίγες μέρες. Οι ολιγοήμερες διακοπές μου ξεκινούν από αύριο!!

Αγαπώ τις φίλες μου..

..γιατί δεν με πιστεύουν όταν τους λέω πως έχω μπλογκ και μπορώ να τις «ξεφτιλίσω» ανά πάσα στιγμή για αυτά που κάνουν..

Η Εύα βγήκε το σάββατο το μεσημέρι και ούτε λίγο, ούτε πολύ κατέληξε να πίνει mojito με κάτι φίλους της.. Όταν πια γύρισε το βράδυ στο σπίτι της, με πήρε τηλέφωνο -μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας- για να μου πεί πως τελικά δεν θα έρθει για ένα ποτό (σ.σ. τόσα είχε πιεί άλλωστε μέχρι εκείνη τη στιγμή) που θα πήγαινα με τον συνάδελφο μου τον Πάυλο. Όσο μιλάγαμε καθόταν στο πάτωμα γιατί μόνο εκεί δεν ζαλιζόταν. Εκεί την βρήκε και το επόμενο πρωί..

Η Ειρήνη βγήκε τη Παρασκευή το βράδυ με μια κολλητή της. Στη συνέχεια πήγε να την βρει στο κλαμπ που βρισκόταν και ο wannabe γκόμενος της, ο Μανώλης. Ομως.. κάποια στιγμή η Ειρηνούλα μου είδε μπροστά της δυο παλιούς της φίλους (τόσο απλά). Ξέχασε λοιπόν τον Μανώλη στη θέση του και έφυγε μαζί τους. Αλήθεια τον ξέχασε.. Θυμήθηκε πως τον είχε αφήσει πίσω, στο κλαμπ όταν πια της έστειλε μήνυμα για να την ρωτήσει που είναι;;;

Τέλος, η Τζο! Σε μια παρουσίαση βιβλίου τη στείλαμε αλλά γύρισε πίσω με όλα τα στοιχεία του dj. Ανάμεσα σε αυτά και το ΑΦΜ του. Ρεπορτάζ και έρευνα, όχι μαλακίες..

Είναι θεές.. Και χαίρομαι για όσα κάνουν. Και για όσα δεν κάνουν βεβαίως (thanks god!). Δεν θα σταθώ στο γεγονός πως μου λένε οτι όλα όσα κάνουν τα έχουν μάθει ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ (Τσ.. Τσ.. Τσ..), θέλω απλώς να μου πείτε ποια είναι η καλύτερη..

Εγώ πάντως, ξέρεις τι νομίζω;

..πως υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος που κάποιος γίνεται «πρώην». Δεν αποκτά αυτόν τον τίτλο έτσι απλά, τυχαία.. Αρα όσο και να το παιδεύεις, όσο και να θες (τον άλλον/ την άλλη) πίσω, πρέπει να σεβαστείς την πραγματικότητα. Η ιστορία, στο μέλλον, θα σου αποδείξει πως δεν άξιζε!
Γιατί το λέω αυτό;

Τέσσερα χρόνια πριν, στο προηγούμενο Mundial εγώ τα είχα με τον Πάνο. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά και από τις δυο πλευρές όμως κάποιο διάστημα αργότερα ο Πάνος αποφάσισε πως τελικά θέλει να είναι μόνος του, πως δεν μπορεί τις δεσμεύσεις, τα τηλέφωνα, τα «που είσαι μωράκι;» κτλ..
(δεν θα σχολιάσω το πόσο είχα κλάψει)
Χαθήκαμε λοιπόν μέχρι που τον φετινό χειμώνα με βρήκε στο Facebook. Δεν είπαμε ποτέ τίποτα παραπάνω από ευχές και τυπικές κουβέντες.
Το θέμα όμως ξεκινάει «ξανά» πριν τρεις περίπου εβδομάδες όπου ο Πάνος αποφάσισε να επιστρέψει δριμμύτερος προτείνοντας μου να μου δώσει το τηλέφωνο του για να κανονίσουμε να πάμε σε συναυλία, για καφέ, να περπατήσουμε, να κάνουμε βόλτα με τα ποδήλατα μας, να μου μαγειρέψει.. Μόνο τα άπλυτα δεν πρότεινε να μου πλύνει..
Εγώ ήθελα να τον δω αλλά δεν αισθανόμουν παράλληλα πως είχα και κάτι να πω ή να μοιραστώ μαζί του.. Παρά ταύτα άκουσα τη φωνή της συνείδησης και μιας φίλης (που μου έλεγε πως πρέπει να δίνουμε στον κόσμο δεύτερες ευκαιρίες) και του τηλεφώνησα..
..
..
ΓΑΜΩΤΟ! Γιατί το έκανα αυτό; Δεν υπήρχε τελικά κανένας λόγος. Δεν τον μισώ αλλά δεν θέλω και «περσινά ξινά σταφύλια» στη ζωή μου. Εκείνος διατηρούσε τον ενθουσιασμό του και μου πρότεινε διάφορα.. Αλλά εγώ δεν ένιωσα ούτε το παραμικρό ενδιαφέρον να βρεθώ ξανά απέναντι του! Γιατί να το παιδέυουμε;
Όλα γίνονται για κάποιον λόγο..


Υγ. Ένας σέρφερ (όχι του διαδικτύου αλλά του αλμυρού νερού) μου πρότεινε να πάμε στα μέσα Ιουλίου στη Γαλλία. Εγώ όμως έχω άδεια την πρώτη εβδομάδα του Ιουλίου. Τι να κάνω;

η λέξη που λατρεύω να μισώ!

ζέστη: η [zésti] & ζέστα η [zésta]: α. η λίγο ή πολύ υψηλή θερμοκρασία του περιβάλλοντος. ANT κρύο, δροσιά, ψύχρα: Ευχάριστη / γλυκιά / φοβερή / ανυπόφορη ~. Kάνει ~ σήμερα. ΦΡ ούτε κρύο* ούτε ~. β. (πληθ.) περίοδος υψηλής θερμοκρασίας, ο ζεστές μέρες (ιδ. του καλοκαιριού): Άρχισαν / έπιασαν οι ζέστες. Aκόμα δεν μπήκε το καλοκαίρι, και άρχισαν οι ζέστες. Έσφιξαν οι ζέστες, για πολύ ζεστές μέρες. ζεστούλα η YΠΟKΟΡ.


(σ.σ. και όμως κάτι διαφορετικό φαίνεται να συμβαίνει τούτο το καλοκαίρι! τίποτα δεν με έχει κάνει να ζητήσω πίσω τον χαμένο μου χειμώνα!!!!! περίεργο; δεν νομίζω...)

η "κυριακή" του κωνσταντίνου β. (ναι.. πάλι αυτό) νομίζω πως γράφτηκε (λίγο) και για μένα!

.."δεν είμαι παιδί, μα εσύ με κάνεις/
το βαλες σκοπό να με τρελάνεις/
μα μου αρέσει τόσο όταν κάνεις αστεία/
θέλω να σε πιάσω"..


μάλλον πρέπει να το ξεπεράσω αυτό το τραγούδι κάποια στιγμή!

«Έρωτα» ακούς..?

Το ΠΣΚ ήμουν Χαλκιδική. Ο φίλος μου ο Χάρης (από τη Θεσσαλονίκη) τον οποίο προσφωνώ χαριτολογώντας και «έρωτα», κάνεις δημόσιες σχέσεις σε ένα resort στο δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής και με είχε καλέσει για να χαλαρώσουμε.
Περάσαμε σούπερ παρά τον κακό καιρό! Ένα όμως είναι το περιστατικό που δεν θα ξεχάσουμε…

Την Κυριακή το πρωί τρώμε το πρωινό μας σε ένα καταπληκτικό χώρο δίπλα στη θάλασσα που γύρω - γύρω είχε τζάμι (θυμηθείτε αυτό το στοιχείο!!!!!). Έχουμε κακή διάθεση γιατί αφενός το προηγούμενο βράδυ είχαμε ξενυχτήσει και αφετέρου γνωρίζαμε πως το απόγευμα θα γυρνούσαμε εγώ Αθήνα και εκείνος Θεσσαλονίκη. Στην παρέα μας είναι και η Ειρήνη, ακόμα μια φίλη του «Έρωτα».
Καθώς τρώμε περνάει από δίπλα μας μια κοπέλα πάρα πολύ ψιλή, πάρα πολύ εύσωμη και πάρα πολύ ξανθιά. Φοράει δε μια πάρα πολύ στενή ροζ αθλητική φόρμα Adidas (τη σειρά με τις κορώνες που έχει σχεδιάσει η Stella Mac Cartney). Συγνώμη κιόλας αλλά θεωρώ πως η εμφάνιση της ήταν πολύ προκλητική – κοινώς δεν κοιτάχτηκε στον καθρέφτη, πριν βγει από το δωμάτιο της. Διότι.. «και εγώ κοπελιά θα ήθελα να κυκλοφορήσω γυμνή στους δρόμους, αλλά δεν το κάνω»..
Όλοι όσοι είναι στον ίδιο χώρο με μας γυρίζουν και την κοιτάνε από πάνω μέχρι κάτω, παράξενα ανάμεσα σε αυτούς και ο Χάρης- «Έρωτας» που έχει πεθάνει στα γέλια…
Αυτή δεν μασάει, προχωράει και «δείχνει» πως πάει προς την έξοδο.. έχει ύφος, τύπου «κοπήκατε όλοι;»..
Και εννοείται πως όλοι την ακολουθούν με το βλέμμα μέχρι που κάποια στιγμή ακούμε ένα «ΜΠΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΜ».. ακούγεται ένας εκκωφαντικός θόρυβος και εκείνη ξαφνικά πέφτει ζαλισμένη προς τα πίσω..
ΤΟ ΖΩΩΝ.. ΕΙΧΕ ΠΕΣΕΙ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΤΖΑΜΙ!

Mετά από αυτό ακούγεται η φωνή του Χάρη που λέει «η Stella Mac Cartney την μάρανε.. δεν κοιτάει να βάλει γυαλιά να βλέπει μπροστά της..»

τα συγχαρητήρια μου στους υπαλλήλους του αεροδρομίου "Μακεδονία"..

Την Κυριακή το βράδυ γυρίζω με δυο φίλους από Χαλκιδική στη Θεσσαλονίκη προκειμένου να πάρω το αεροπλάνο για Αθήνα. Στο ένα χέρι κρατάω την τσάντα μου και στο άλλο μια χειραποσκευή..
Περνάω από έλεγχο.. Στην τσάντα μου έχω το άρωμα μου (100 ml) και μια κρέμα σώματος (200 ml). Στην χειραποσκευή έχω μόνο ρούχα.

Εντοπίζουν "κάτι" από την ειδική οθόνη και μου λένε:
Υπαλληλος: "Ανοίξτε τη τσάντα σας και δώστε μας τη λίμα για τα νύχια".
Εγώ: "Μα δεν έχω λίμα μαζί μου".
Υπαλληλος: "Μα την βλέπω στην οθόνη.."
Εγώ: Δεν χρησιμοποιώ λίμα".
Υπάλληλος: "Και πως φτιάχνεται τα νύχια σας;"

Δεν του απαντάω, απλώς ανοίγω την τσάντα μου για να ψάξει και μόνος του φορώντας γάντια. Πιάνει με τα χέρια του και το άρωμα μου και την κρέμα μου αλλά παρόλο που το όριο είναι 50 ml, δεν του κάνουν εντύπωση.. απλώς συνεχίζει να ψάχνει για την λίμα. Ξεφύλλισε ακόμα και το δημοσιογραφικό μου τετράδιο για να δει μήπως την είχα ανάμεσα στις σελίδες! Μετά από 15 λεπτά και ενώ η ουρά από πίσω μου κόντευε να φτάσει στην πλατεία Αριστοτέλους, με άφησαν χαριστικά να περάσω, "και ας μην τους έδινα τη λίμα"..
Βέβαια θα έπρεπε να λέω "δόξα τον θεό..". Για σκέψου τι πέρασε και ο φίλος μου ο Βασίλης που πέντε λεπτά πριν από εμένα, τον έβαλαν να ανοίξει την ομπρέλα του γιατί έβλεπαν πως μέσα είχε κρύψει ένα μπουκάλι με νερό..

Ελληνική πραγματικότητα ή άνθρωπινη μαλακία;;;;

για τον αντώνη!

ο φίλος μου ο Αντώνης έχει πρόβλημα! θέλει κάποια που -μάλλον- "ανήκει" σε άλλον. του την πήρε μέσα από τα χέρια αυτός ο άλλος, καθώς είχε μια ευκαιρία να την κερδίσει αλλα δεν έκανε καμία κίνηση..
και αυτό το βράδυ μιζεριάζει.. μου μιλάει στο τηλέφωνο και νομίζω πως κλαίει! και τα βάζει με την τύχη του! και με τον εαυτό του όμως που δεν κινήθηκε όπως έπρεπε..

"στερνή μου γνώση, να σε είχα πρώτα.." που έλεγε και η συνονόματη γιαγιά μου!

κουράγιο μωρό μου!!!! τι σόι άνδρας είσαι;
ΟλΑ πΕρΝαΝε..

“civilization” το λένε αυτό;;

Σήμερα το πρωί πέρασα ξυστά δίπλα από έναν πρώην μου. Πρώτος με είδε εκείνος.. Άκουσα δηλαδή την φωνή του, ΠΡΙΝ τον δω.
Μου είπε την εξής πρωτότυπη ατάκα:
«Καλημέρα Κατερίνα» και εγώ του απάντησα επίσης προκλητικά:
«Καλημέρα Παντελή».

Είμαι λοιπόν σίγουρη πως από μέσα του θα είπε:
«Πάλι μπροστά μου είσαι μωρή;»..
Μην γελάτε!!!!! Το ξέρω.. Γιατί και εγώ από μέσα μου είπα: «Μαλάκα. Καλά να πάθεις. Κάτω από άλλες συνθήκες θα είμασταν τώρα μαζί για καφέ.. Τώρα όμως είσαι μόνος σου»..

Ούτε καν διασταυρώθηκαν τα βλέμματα μας!
Η μέρα συνεχίστηκε υπέροχα..

φτου μου!

όταν είμαι τρελά αγχωμένη (σ.σ. καλή ώρα..), ζωγραφίζω ευθείες γραμμές -η κάθε μια κολλητά δίπλα στην άλλη- με στυλό ή μαρκαδόρο! πάντα σε ένονο χρώμα!
πως εξηγείται αυτό "επιστημονικά";

Μου άρεσουν τα θρίλερ, αρκεί να μην πρωταγωνιστώ σε αυτά..

Γύρισα χθες το απόγευμα στο σπίτι μου μετά από ένα τριήμερο στην εξοχή και τίποτα δεν φαινόταν να είναι εκεί που το είχα αφήσει!
Από τα τρία μικρά φώτα που είχα αφήσει στο σαλόνι (θέλω φως μόλις μπαίνω σε ένα χώρο), τα δυο είχαν σβήσει. Έτσι ξαφνικά.. Θεώρησα τυχαίο το γεγονός και μπήκα στην κουζίνα για να ανοίξω την τηλεόραση! Δεν άνοιγε. Κατά τα άλλα.. Το ψυγείο, τα φώτα στο συγκεκριμένο δωμάτιο λειτουργούσαν. Δεν ήθελα το μυαλό μου να πάει κάπου γιατί θα έβγαζα την νύχτα όρθια με ένα κουζινομάχαιρο στο χέρι. Πήρα το τηλέφωνο στο χέρι και κάλεσα τον αριθμό ενός φίλου. Κάπου έπρεπε να τα πω όλα αυτά για να γελάσω. Όμως.. Ω! Τι χαρά! Ούτε το τηλέφωνο λειτουργούσε. Έκανε κάτι συμπαθητικά «χού.. Χουτσ.. Χου.. Χουτσ..». Τότε ήταν που μάλλον ανησύχησα. Πήρα από το κινητό μου τηλέφωνο την αδελφή μου. Ευτυχώς η Cosmote είναι εκεί όταν την χρειάζεσαι! Όσο της έλεγα τις περιπέτειες μου, προσπάθησα να ανοίξω το μικρό φως στο δωμάτιο μου. ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πως δεν άναβε ΟΥΤΕ ΑΥΤΟ!! Α.. Και κάθε τόσο άκουγα και εκείνους τους φανταστικούς θορύβους που κάνει το ξύλο στο πάτωμα.. Σαν μικρά - μικρά βηματάκια..
Το έπαιξα παραπάνω υπεράνω απ’ όσο έπρεπε! Συγκρατήθηκα, μαγείρεψα και έπεσα για ύπνο..

Έχω αρχίσει να τρομάζω..

Όταν διαπίστωσε κάποιος γνωστός μου πως είμαι δημοσιογράφος μου είπε:
«Αχ.. Ωραία.. Θα πάρω το περιοδικό που γράφεις να σε διαβάσω. Ξέρω πως δεν θα μου έχεις αφιερώσει κείμενο σου, ούτε κάποιο θα αναφέρεται σε μένα, αλλά τουλάχιστον θα ξέρω πως είμαι ένα βήμα πιο κοντά σου»
Του είπα πως δεν έχει ΚΑΝΕΝΑ λόγο να το κάνει αλλά εκείνος με αγνόησε, θέλησε απλώς να με προτρέψει.. «Να γράψεις ένα βιβλίο..»!

Δεν μπορεί! Δεν γίνεται!
Ένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν κρύβεται εκεί έξω;
Πω.. Πω.. Προβλήματα!

Καλο τριήμερο είπαμε;

(και όμως.. τη παραπάνω παράγραφο την έγραψα όσο άκουγα το λατρεμένο «La vie en Rose»).

Yeah baby.. Crete..

Την προηγούμενη εβδομάδα ήμουν για δυο μέρες στην Κρήτη. Άνοιξε ένα νέο resort στον Αγιο Νικόλαο και οι ιδιοκτήτες είχαν καλέσει μια ομάδα δημοσιογράφων για να δουν, να δοκιμάσουν και να γράψουν. Ανάμεσα σε αυτούς και εγώ..

Θα σταθώ σε ένα συγκεκριμένο άνθρωπο. Τον Spa Manager του resort! Είναι αυτό που λέμε.. «έπαθα λα-λα».. Την ώρα που οι άλλοι έκαναν spa για να ξε-σπα, εγώ καθόμουν μαζί του στο lobby του spa center και μιλούσαμε.. Μου έδωσε τα τηλέφωνα του, του έδωσα τα δικά μου, μίλαγε για την δουλειά του συνέχεια, του μίλαγα για την δική μου, μου είπε πως θα μου στείλει ένα δώρο στο γραφείο μου και φυσικά με κάλεσε ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά.. στο resort, για να με «περιποιηθεί..» και ενώ του το έπαιζα δύσκολη (μέχρι και τι ώρα επιστρέφει στο σπίτι του, από το γραφείο του στην Αμουδάρα μου είπε) τελικά του υποσχέθηκα πως κάποια στιγμή θα με δει ξανά μπροστά του. Λίγη ώρα αργότερα έφυγα καθώς ο κολλητός μου φίλος και συνάδελφος Χάρης από τη συμπρωτεύουσα, είχε πεινάσει και λυσσάξει να πάμε στο εστιατόριο..

Μέχρι εδώ όλα καλά!

Το ίδιο βράδυ μετά από (πόσα;;;) mojitos γυρίζω στο δωμάτιο μου με το ειδικό αυτοκινητάκι που μας μετέφερε καθώς οι αποστάσεις μέσα στο resort ήταν μεγάλες! Δίπλα μου κάθεται μια συνάδελφος.. (Πρέπει να σημειωθεί πως και τις δυο μέρες μιλούσαμε μόνο στα αγγλικά για να μας καταλαβαίνει και ο γενικός διευθυντής του resort που ήταν από το Μαιάμι αλλά γενικότερα το προσωπικό που ήταν από την αλλοδαπή..)! Δίνουμε λοιπόν στον οδηγό τα νούμερα των δωματίων μας πάντα μιλώντας αγγλικά και στη συνέχεια ξεκινάμε να μιλάμε για τον spa manager. Στα ελληνικά αυτή τη φορά (σ.σ. για να μην μας πάρει χαμπάρι)! Η συνάδελφος δίπλα μου να έχει λυσσάξει «και εσύ έπρεπε να μείνεις.. Βγήκε έξω από το μπαρ μόλις βγήκες και εσύ../ και πες του να πας στο Ηράκλειο να τον βρεις.. Μπλα, μπλα, μπλα..». Έχουμε ξεσαλώσει.. Εγώ κάνω «δηλώσεις» με τη δυνατή μου φωνή και η συνάδελφος με ενθαρρύνει.. Ώσπου κάποια στιγμή λέω στον οδηγό που προσπερνάει τα δωμάτια μας..: «no.. please wait! Here we are..».. και εκείνος μου απαντάει..
«yes, but από εδώ είναι πιο γρήγορα..»..
Ναι! Αυτός ήταν έλληνας! Ναι! Τα είχε ακούσει όλα..
Η άλλη δίπλα μου να έχει πέσει κάτω από τα γέλια, ο οδηγός να με κοιτάζει περίεργα.. Και εγώ ψύχραιμη να προσπαθώ να σηκώσω την άλλη που είχε φτάσει στο σκαλοπάτι..

Και ζήσανε αυτοί καλά! Και εμείς καλύτερα!

Έλεος ρε μαλάκα δηλαδή..

Έχω βαρεθεί αυτές τις μέρες να πατάω ignore στα ηλίθια γκρουπάκια του Facebook που έχουν δημιουργηθεί στη μνήμη των τεσσάρων που πέθαναν στην «Marfin», λίγες μέρες πριν. Αν πραγματικά λυπάσαι πρέπει να κινηθείς διαφορετικά.. όχι από την ασφάλεια του γραφείου σου, μπροστά στον υπολογιστή σου, δείχνοντας στον λαό σου στο Facebook, πως είσαι συνειδητοποιημένος…
Κλείσε για ΠΡΩΤΗ φορά (ω.. τι θαύμα!) τον υπολογιστή και σκέψου τι έγινε, τι μπορεί να ακολουθήσει και ποια θα είναι η στάση σου σε όλα αυτά από εδώ και στο εξής..

Αν πενθείς πήγαινε σε μια εκκλησία και άναψε ένα κερί στη μνήμη τους! Με το να μαζευτούμε χιλιάδες μέλη σε μια σελίδα, ούτε θα δείξουμε σε αυτούς που «έφυγαν» πως λυπόμαστε.. (αφού την ακριβώς επόμενη στιγμή θα πατήσουμε like σε ένα μουσικό σύνδεσμο) ούτε φυσικά θα πτοηθούν οι ένοχοι!

Έλεος..

θα ήθελα να είμαι ο SUPERMAN!

ο νοών νοείτω..

“love story”.. όχι μαλακίες!

Ο β. είναι τραγουδιστής (με επίθετο βαρύ σαν ιστορία)! Η τ. είναι δικηγόρος. Δεν είχαν κανένα απολύτως κοινό σημείο.. Μέχρι που ένα βράδυ ο «μεν» μπήκε στο Facebook που χρησιμοποιεί για επαγγελματικούς λόγους και βρήκε τη «δε» που είχε στη λίστα των χιλιάδων φίλων του.. Απλώς άρχισαν να μιλάνε..
Λίγες μέρες μετά συναντήθηκαν. Το ίδιο κιόλας βράδυ (σ.σ. της πρώτης συνάντησης) αποφάσισαν να συγκατοικήσουν, στους έξι μήνες της σχέσης τους παντρεύτηκαν ενώ τον Αύγουστο θα γεννηθεί ο καρπός του έρωτα τους.
..
..
Πόσο αισιόδοξο είναι όλο αυτό σε μια εποχή όπου για να ανθίσει μια σχέση, πρέπει να γαμηθεί πρώτα το σύμπαν ολόκληρο;

Fast food έρωτας; Μπορεί και όχι!

Αγαπημένε μου αναγνώστη..

εσύ που με βοηθάς και μου συμπαραστέκεσαι τόσα χρόνια, σε όσα και αν σου γράφω..
πες μου..
πως θα αισθανόσουν αν αντιλαμβανόσουν πως οι αριθμοί του τζόκερ που επέλεξες είναι αυτοί που τελικά κληρώθηκαν αλλά (ουπς!) ξέχασες να «ρίξεις» το δελτίο;

λίγες μέρες πριν..

.. ο Γιώργος Παπανδρέου ανακοινώσει τα νέα μέτρα, η αδελφή μου γέννησε ένα υγιέστατο και πανέμορφο κοριτσάκι! την κρατάμε αγκαλιά και τις εξηγούμε τα πάντα σα να μιλάμε σε ενήλικα!
..
φαίνεται λοιπόν πως η μικρή έχει αντίληψη, καθώς κλαίει παρουσία συγκεκριμένων ανθρώπων, γυρίζει το κεφάλι της από την άλλη μεριά όταν της μιλάνε πολύ και βγάζει γλώσσα ή έστω την δείχνει σε ανύποπτες στιγμές..
κάτι παρόμοιο έκανε και χθες, όταν ο πατέρας της άνοιξε την τηλεόραση για να ακούσουμε τις αναλύσεις περί αναλύσεων των πολιτικών δρωμενων..

το παιδί είναι έξυπνο!! ΤΕΛΟΣ!

υγ. αχ.. να μας ζήσει!

είναι καλό παιδί (χωρίς αλλά..) και είπε την κορυφαία ατάκα..

"καμμιά φορά δεν κερδίζω εγώ, απλά χάνουν οι άλλοι"..

kalo paidi alla..

η "κυριακή" του κωνσταντίνου β. (σ.σ. θέλω να γίνει και δική μου.. )

..
"όταν σε κοιτάζω δεν ξέρω τι θέλω/
μοιάζει με εικόνα παγωμένη από έργο/
όλα σταματούν και όλα τρέχουν συγχρόνως/
ποιος μπορεί να πει, τι είναι ο χρόνος"

rEsPecT..

Πρώτα ζούμε.. Και μετά (τα) γράφουμε;

Χθες μετά τη δουλειά, πήγα να ευχηθώ σε κάτι Γιώργους! Ξεκίνησα με ένα γνωστό, συνέχισα με ένα συγγενή και κατέληξα σε ένα φίλο κάποιων φίλων.
Κάθομαι λοιπόν στο σαλόνι του σπιτιού του τελευταίου -κατά επίσκεψη- Γιώργου, πίνω πορτοκαλάδα, βλαστιμάω τη στιγμή που έβαλα τακούνι και σκέφτομαι τις ερωτήσεις που δεν έχω γράψει για μια συνέντευξη, όταν μπαίνουν στο σπίτι δυο τελειωμένες γκόμενες που δεν ήξερε κανείς..!
Εγώ κάθομαι σε ένα καναπέ, δίπλα μου ο Τάκης, και δίπλα του ο κολλητός μου, ο Μάκης!
Γυρίζουν τις κοιτάζουν όλοι, αναρωτιούνται πόση λακ έχει πέσει στο μαλλί τους, πόσα κιλά πούδρα έχουν φορέσει και πως δέθηκαν έτσι μέσα στα ίδια τους τα ρούχα ενώ εγώ με την άνεση που με χαρακτηρίζει λέω στον Μάκη:
«Πω πω.. Καλά που ήρθαμε; Τι deca είναι αυτή;».. και πριν προλάβει να μου απαντήσει, ακούγεται η φωνή του Τάκη που λέει στον Μάκη:
«Τι deca; Θέλει να πιει και καφέ αυτή βραδιάτικα;».. (σ.σ. Εννοώντας φυσικά τον ντεκαφεινέ καφέ..)!

Ε; Ωραία δεν περνάω;

“A wonderful life”.. σου λέω..

Είμαι πολύ χαρούμενη.. παρόλο..

• Που τσακώθηκα άγρια με την διευθύντρια μου επειδή μίλησα άσχημα για δυο συναδέλφους (που κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν ξέρουν να γράφουν). Μας άκουσε ο τρίτος όροφος! Μετά προσπαθούσε να με καλοπιάσει..
• Που έβρισα μια συνάδελφο επειδή μου έλεγε «ναι.. τώρα.. τώρα.. στο δίνω το κείμενο» και το έδωσε μετά από μια ώρα! Και ισχυρίστηκε μετά πως συγχύστηκε τόσο πολύ μετά τη λογομαχία μας που της ανέβηκε η πίεση! Θεατράλ.. τελείως!
• Που ξέχασα τα κλειδιά στο σπίτι, κλείστηκα απ’ εξω, χτυπούσα το κουδούνι και δεν μου άνοιγε κανείς! (σ.σ. ξεκάθαρη ευκαιρία για να με ξεφορτωθούν!). Πάλι καλά που πέρασε ο Γιώργος Τ. εκείνη την στιγμή, αρχίσαμε να μιλάμε.. μπλα, μπλα, μπλα..
• Που νιώθω τα βλέφαρα μου να κλείνουν!
• Που για μια ακόμα φορά και μετά από αρκετά κρασιά, ΔΕΝ καταλήξαμε πουθενά με τον Αρη για το επαγγελματικό μου μέλλον!

Το συγκεκριμένο ποστ δεν έχει σχέση με το ΜΕΤΡΟ, γράφτηκε όμως κατά τη διάρκεια της διαδρομής «Σύνταγμα – Νομισματοκοπείο»..

"κορίτσι πράγμα"..

"πρέπει τα μάτια σου να έχεις δεκατέσσερα.../
για να μην κάνεις την καριέρα σου στα τέσσερα.."



ιιιιιιιιιιιιι (που λέει και η θεοπούλα).
συμβαίνουν αυτά στους εργασιακούς χώρους εν έτη 2010. και αν ναι που; στον ιδιωτικό ή τον δημόσιο τομέα.. και αλλα προβλήματα!
εκτός και αν ο δημιουργός/ "καλλιτέχνης θα πει"/ μην με πλησιάζεται τώρα γράφω μουσική/ φοίβος εννοεί κάτι διαφορετικό που το δικό μου αθώο μυαλό δεν μπορεί να "πιάσει"..

Προβλήματα!

Έχω γράψει στο status μου στο Facebook..
«Μπορείς να βγεις σε παρακαλώ;»
Και μου έστειλε μήνυμα στο inbox ένας τύπος που μου την πέφτει και τον αποφεύγω.. «ναι.. να βγω από το chat, αλλά θα μου στείλεις μήνυμα πότε γίνεται να σε δω;»..

..(!)

live @ metro (#01 issue)

(*Μάλλον ήρθε η μοναδική στιγμή να εξηγήσω τον λόγο που με οδήγησε να «δημοσιεύσω» την προηγούμενη «Μικρή αγγελία»..)

Παρασκεύη απόγευμα.. Γυρνάω από τη δουλειά με το μετρό. Απέναντι μου έρχεται και κάθεται ένας συμπαθέστατος τύπος γύρω στα 30... κρατάει το κινητό του στα χέρια. Το ίδιο και εγώ! Κρατάω το κινητό μου και αλλάζω συνέχεια τραγούδια στο Mp3. Κάποια στιγμή λαμβάνω με bluetooth το εξής σημείωμα: «Γεια σου!!! Είμαι ο Στάθης». Αρχικά χαίρομαι γιατί πιστεύω πως είναι ένας παλιός μου φίλος με τον οποίο κάποτε είχαμε έρθει «πολύ κοντά».. Αναρωτιέμαι όμως γιατί μου στέλνει μήνυμα με bluetooth. Αφού το έχει το κινητό μου..
Και συνεχίζει: «Κερνάω καφεδάκι».. γυρνάω και κοιτάζω τον κόσμο γύρω μου, μπας και καταλάβω ποιος είναι αυτός που παίζει. Μόνο ο απέναντι μου λοιπόν έχει το κινητό στα χέρια. Τον κοιτάζω ενώ ανασηκώνω το δεξί μου φρύδι και κάνει και εκείνος το ίδιο.. Θέλω να γελάσω αλλά για να μην πάρει θάρρος, κοιτάζω κάτω!
Δευτερόλεπτα αργότερα ετοιμάζομαι για να σηκωθώ καθώς έφτανα στον προορισμό μου και λαμβάνω το τελευταίο σημείωμα: «69760556**».
Βγήκα έξω βρίζοντας για την τύχη μου! Αν μου μιλούσε μάλλον θα το εκτιμούσα περισσότερο! Μα είναι δυνατόν;
Και αλήθεια.. σε πόσες το κάνει αυτό καθημερινά;

Και μην μου πει κανείς σας πως ήταν ρομαντικός! Γιατί εγώ μάλλον για «τσιγκούνη» τον έκοψα..
Έλεος ρε μαλάκα!

Μικρές Αγγελίες (Λεκανοπέδιο Αττικής)

Ζητώ να έρθω σε επαφή με επαγγελματία τεχνικό, με ειδικότητα στην ανθρώπινη μαλακία, προκειμένου να αποφορτίσει τον μαλακομαγνίτη μου! Αμοιβή.. Ικανοποιητική. Περισσότερες πληροφορίες: katerinoulapapag@yahoo.gr

patient!!!

το απόγευμα του Σαββάτου μου το πέρασα με ένα τραγουδιστή. τον ντύσαμε, τον σουλουπώσαμε, τον φωτογραφήσαμε..
έπειτα ήρθε η στιγμή της συνέντευξης!

μεταξύ αστείου και σοβαρού και ενώ η συζήτηση μας έφτανε στο τέλος, τον ρώτησα "γιατί ενώ η οικονομική κρίση επηρεάζει τόσο την καθημερινότητα μας, εμείς συνεχίζουμε να ασχολούμαστε με ένα κακογυρισμένο dvd?
και μου είπε: "είναι πλέον γνωστό! την τζούλια την έβαλε το ΠΑΣΟΚ να γυρίσει αυτό το dvd για να αποσπάσει την προσοχή του κόσμου"..

καλή μας εβδομάδα!

Ήταν μέρες του Μάρτη..

Τρία άτομα από το παρελθόν έκαναν την εμφάνιση τους - έτσι ξαφνικά. Να είναι για καλό; Δεν αντέχω όμως το γλυκόπικρο συναίσθημα, κάτι σαν γεύση πικραμύγδαλου, που με πιάνει όταν γυρίζω χρόνια πίσω για να θυμηθώ..

Ένας παλιός φίλος και συμφοιτητής της αδελφής μου, ο Τρύφωνας εμφανίστηκε μπροστά μου μια Δευτέρα του Μάρτη, που ξενυχτούσα στο γραφείο προσπαθώντας να κλείσω τεύχος! Είχε τύχει να κάνουμε διακοπές μαζί αλλά να περάσουμε και κάποια Χριστούγεννα σε ένα χωριό. Όλα αυτά τουλάχιστον δέκα χρόνια πριν. Την τελευταία φορά που τον είδα πήγαινα τρίτη λυκείου και διάβαζα.. Ιστορία. Εκείνος τελείωνε τη Γυμναστική Ακαδημία και είχε έρθει για φαγητό στο σπίτι μας με ένα φίλο του. Ο Τρύφωνας λοιπόν, πλέον είναι ο εκδότης του μοναδικού περιοδικού ΤΕΝNΙΣ στην Ελλάδα, συνεργάζεται με τον εκδοτικό όμιλο που δουλεύω και μου πρότεινε συνεργασία. Το παράδοξο της υπόθεσης είναι πως ουδέποτε ήταν «δικός μου» φίλος. Ήταν της αδελφής μου. Και όμως από τη στιγμή που αρχίσαμε να επικοινωνούμε, μοιάζει σαν να ξεκινήσαμε τη φιλία μας από εκεί που την είχαμε αφήσει. Από το πουθενά. Παιχνίδια της ζωής;

Ο Αντώνης ήταν συνάδελφος μου στο ΕΘΝΟΣ. Ήταν αθλητικός συντάκτης. Τώρα δεν είναι. Παράτησε τη δημοσιογραφία, εργάζεται σε μια ναυτιλιακή εταιρεία και απολαμβάνει όλα όσα ένας νέος της γενιάς μας, ονειρεύεται. «Εγώ δεν παράτησα τη δημοσιογραφία, δουλεύω πάντα σε περιοδικά -όπως και τότε- και απολαμβάνω όσα περισσότερα μπορώ από αυτά που ένας νέος της γενιάς μας, ονειρεύεται» του είπα ένα μεσημέρι του Μάρτη σε ένα καφέ στο Κολωνάκι. Πρέπει να ήταν ο μεγαλύτερος -στην δική μου ιστορία- καφές. Βρεθήκαμε στη μία και όταν κοιτάξαμε το ρολόι μας ήταν πια 5:30 μ.μ. «Μια ώρα και κάτι για κάθε χρόνο που δεν μιλάγαμε» είπε ο Αντώνης, ενώ διασχίζαμε τη Σόλωνος. Κάτι τέτοιες στιγμές που βρίσκω παλιούς μου φίλους, αισθάνομαι σαν να γυρνάω στο σπίτι μου σιγά - σιγά.. Περίεργο.. γιατί δεν είναι και το καλύτερο μου να βγαίνω (έστω και φιλικά) με συναδέλφους!

Ένα πρωινό του Μάρτη, ανοίγοντας το προφίλ μου στο Facebook είδα το αίτημα φιλίας που μου είχε στείλει ο Αρης. Κολλητοί δεν ήμασταν αλλά και «απλά γνωστούς» δεν μας έλεγες. Τον εκτιμούσα και τον εκτιμώ, γούσταρα την τετράγωνη λογική του και τα αστεία του. Ένα απίστευτο τυπάκι που τύχαινε να είναι και αδελφός μιας φίλης μου. Ακόμα δεν έχουμε καταφέρει να μιλήσουμε αλλά και μόνο αυτή η πρόσκληση με έκανε να γυρίσω πίσω σε ένα καλοκαίρι στη Σύρο, ένα βράδυ στο Σταυρό του Νότου και σε άλλα μικρά και μεγάλα event της παρέας. Η αδελφή του, μου είπε τις προάλλες πως σε λίγο καιρό θα παντρευτεί! Χαίρομαι πολύ γιατί αξίζει τα καλύτερα..

Τα νέα μου δηλαδή, είναι τα παλιά μου.. Για αυτή την περίοδο!
Χριστός Ανέστη σε όλους!!!

Υγ. Αν έχετε νέα.. Θα χαρώ να τα μοιραστείτε μαζί μου!

Πρόσεξε με!

Θα θέσω το πρόβλημα έτσι ακριβώς όπως το ζω!
Έχω πρόβλημα έκφρασης.. Δεν μπορώ να γράψω αυτό ακριβώς που σκέφτομαι. Δεν μπορώ να γράψω μια -σωστά συντακτικά- πρόταση.
Μην γελάς!
Υπάρχει θέμα! Μου έχουν γυρίσει δυο κείμενα μου πίσω στο περιοδικό.. Τρομάρα μου και έχω και μια από τις επιτελικές θέσεις εκεί μέσα.
Η διευθύντρια μου, μου είπε: «Κάτι όμορφο έχεις μέσα στο μυαλό σου. Φαίνεται.. Ξεκινάς να το γράφεις, κάπου όμως χάνεσαι μετά και δεν σου βγαίνει ποτέ..». Το καλύτερο όμως μου το είπε η αρχισυντάκτρια ενός νέου περιοδικού που δίνω κείμενα συχνά.. «Αφού ξέρεις να γράφεις.. Γιατί γαμάς τα κείμενα σου το τελευταίο διάστημα;».
Άκου λόγια..
(αυτός είναι και ο λόγος που έχω να «σας» γράψω τόσο καιρό!)

Αλήθεια! Ανησυχώ!
Και αν μου μείνει για πάντα αυτό;
Είναι πιο σοβαρό απ’ όσο το αφήνω να φανεί μέσα από αυτό το γαμω-κείμενο!

Τουλάχιστον μπορώ ακόμα να πω όλα όσα αισθάνομαι! Πάλι καλά..

Υγ. 1 ώρα και 37 λεπτά ακριβώς έκανα για να γράψω τις παραπάνω λέξεις.. Και μου λες εσύ μετά πως δεν έχω πρόβλημα..

Σκόρπιες σκέψεις (2010 edition/ a’ part)

το σκ που πέρασε έκανα κατά βάση δύο μόνο πράγματα. έβηχα και σκεφτόμουν ένα συγκεκριμένο άνθρωπο. στο μεταξύ κατέγραφα και ότι μου ερχόταν στο μυαλό..
• τα γραπτά τελικά ΠΟΤΕ δεν μένουν. αν είναι χειρόγραφα σκίζονται και πετιούνται και τα «ηλεκτρονικά» σβήνονται! τόσο απλά..
• τίποτα δεν αξίζει το κλάμα και τη στεναχώρια μας! όλα κάποια στιγμή λύνονται! ή δεν λύνονται!
• η ευτυχία δεν κόβεται σε κομμάτια. συνήθως σου την παίρνουν ολόκληρη και μένεις με άδεια χέρια.
• μια συνάδελφος μου πιέζεται –λέει- πολύ. την πιέζει η μαμά της, να παντρευτεί! υπάρχουν τέτοιου είδους μανούλες εν έτη 2010; μωρέ.. μπράβο!
• είδα για 24η φορά το «φάντασμα της όπερας» και για 24η φορά έχω να ομολογήσω το εξής! συγκλονιστικό (αν και η γνώμη μου δεν πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη καθώς δηλώνω χρόνια θαυμάστρια του Andrew Lloyd Webber.
• μια καρδιά και μια καρδιά, πόσες καρδιές μας κάνουν;

(χωρίς τίτλο!!)

"τίποτα δεν μας δίνει την αίσθηση του άπειρου, όσο η βλακεία.."

Εντεν Φον Χόρβατ

O άγγελος μου «απεργεί»..

Δυο μέρες μετά τα Χριστούγεννα..
Βγαίνω με τον καλό μου και ενώ μου αποκαλύπτει πως ίσως τελικά πρέπει να μείνουμε μαζί.. εγώ – έχοντας ξενερώσει μαζί του τους τελευταίους μήνες – δεν απαντώ, γεγονός που προκαλεί απίστευτο τσακωμό!
..
..
Ούτε για μια στιγμή δεν το μετάνιωσα. Ήξερα υποσυνείδητα πως σύντομα θα ερωτευτώ/ θα γνωρίσω το απόλυτο για δεύτερη και τελευταία φορά..
..
..
Και οι μέρες πέρασαν..
..
Την προηγούμενη Πέμπτη, ήρθε η στιγμή! Ένωσα το χρόνο να μηδενίζει και τη ζωή μου να ξεκινάει από την αρχή. Δεν πιστεύω στα θαύματα, έχω επίσης σταματήσει να παραμυθιάζομαι από έρωτες.. εκείνος όμως μου έδειξε πως η ζωή μου χαμογελά.. πως η ζωή του, θα είχε το όνομα μου πλέον!
..
..
Και οι ώρες περνάνε..
..
Την ακριβώς επόμενη μέρα.. μια λέξη που έγραψα και μια ατάκα που δεν ειπώθηκε ποτέ!
ΤΕΛΟΣ!
..
Μεγάλοι έρωτες δεν υπάρχουν! Δεν υπάρχει κανείς για να επιβεβαιώσει την ύπαρξη τους. Ακόμα όμως και αν κάνουν την εμφάνιση τους, oυδείς είναι σε θέση να τους υποστηρίξει, να παλέψει για αυτούς και να τους διατηρήσει στον χρόνο!
..
Υπάρχουν μόνο μεγάλες στιγμές!
Ίσως αυτές αντέχουν..
..

hey!

θεούλη μου -αυτοί οι τύποι δεν ξέρουν πως να αγαπούν- γι' αυτό αγαπούν τόσο εύκολα!

d.h.lowrence

child is my name..

Ακόμα και αν υποθέσουμε πως ο χαμένος τα κερδίζει όλα..
Πότε αλήθεια αρχίζει εκείνη η φανταστική στιγμή που αρχίζει να τα χαίρεται κιόλας όλα αυτά που κέρδισε?

Ένα βράδυ στη καρέκλα!*

Έχω τόσα στο μυαλό μου! Μα δεν μπορώ να τα βάλω στην σειρά.. δεν ξέρω και αν θέλω να μπουν. Μάλλον με βολεύει η όλη σύγχυση!
Μου πάει ρε παιδί μου. Τέλος!
Αναστενάζω! Και ξανά..
Γράφω δυο λέξεις. Τις σβήνω. Χαλαρώνω στην καρέκλα και κάνω κύκλους γύρω από τον εαυτό μου με αυτή.. όταν σταματάω να «στριφογυρίζω», βλέπω το μαύρο του ουρανού! Και μετά το λευκό της οθόνης του υπολογιστή μου. Και μετά τίποτα! Κλείνω τα μάτια. Είμαι σίγουρη πως θα λάμψει η λάμπα πάνω από το κεφάλι μου και θα γράψω!
Όμως.. δεν!
Να φταίει η ταχυκαρδία; Δεν έχω όρεξη! Δεν μου φταίει τίποτα και κανείς!
Κλείνω τον υπολογιστή!
Και το φως!
Και τις σκέψεις..

(*ναι.. όχι και τόσο πετυχημένος ο τίτλος του ποστ! Το «πάλεψα» πάντως..)

Ίσως..

Ίσως δεν έπρεπε να γράψω σε σένα για αυτό το θέμα, αλλά δεν πειράζει! Ξεκίνησα ήδη.. και έπειτα, μάλλον πρέπει να ξέρεις (σ.σ. όλοι σας) το λόγο που μπορεί να πάω φυλακή.
Οκ! Υπερβάλλω! Φυλακή ΔΕΝ φαντάζομαι να πάω αλλά μια μήνυση θα «σκάσει» στο γραφείο μου μέχρι το τέλος της εβδομάδας! Δεν μπορεί..

Ανακάλυψα ένα πολύ ενδιαφέρον «θέμα» πριν καιρό. Το πρότεινα σε ένα περιοδικό νέο που συνεργάζομαι και μου είπαν αμέσως να το ψάξω.. αφορά στην ιστορία κάποιου προσώπου. Το εν λόγω πρόσωπο δέχτηκε τελικά να μου μιλήσει για το μυστικό (σ.σ. τίποτα πρόστυχο/ παράνομο/ ανήθικο ή προσβλητικό) που ανακάλυψα εγώ και λίγες μέρες μετά το «θέμα» βρισκόταν στο mail του αρχισυντάκτη μου.
Το άσχημο της υπόθεσης ξεκίνησε όταν ο αρχισυντάκτης, η διευθύντρια και η εκδότρια του περιοδικού ενθουσιάστηκαν τόσο πολύ με το «θέμα» μου που θέλησαν να το εμπλουτίσουν με φωτογραφίες «άγνωστες προς το κοινό», του συνεντευξιαζόμενου.
Μάταια προσπάθησα να τους πείσω πως οι φωτό δεν ήταν αληθινές/ πως θα μας κάνουν μήνυση/ πως τελικά δεν πρέπει να το δημοσιεύσουμε.. το θέμα είχε ήδη τυπωθεί..

Το αποτέλεσμα είναι όμορφο! Δεν είναι όμως αυτό που είχε αρχικά συμφωνηθεί μεταξύ περιοδικού και προσώπου!
Στη μέση βρίσκομαι εγώ.. Τέλεια!

Ψυχραιμία, ε?

Σιωπή!

Την Τρίτη το πρωί, ξύπνησα στραβά! Μου έφταιγαν τα πάντα.
Ο καφές που ήταν ζεστός αλλά δεν καιγόμουν κιόλας.
Ο καιρός που ήταν ψυχρός αλλά δεν κρύωνα.
Το ξυπνητήρι που χτύπησε αλλά δεν το άκουσα.
Το κινητό μου που επίσης χτύπησε αλλά δεν ήταν για καλό..

Λίγη ώρα αργότερα, έφυγα από το σπίτι μου αναστενάζοντας βαριά για τη κακή μου τύχη! Έπρεπε να πάω στο Κολωνάκι για να κάνω μια συνέντευξη σε μια ηθοποιό.. Ακόμα και το γεγονός πως ήρθε στην ώρα της, με εκνεύρισε! Για να μην πω πως τσατίστηκα που βρήκαμε αμέσως τραπέζι στη «Βιβλιοθήκη». Όλα βοηθούσαν ώστε εγώ να έχω νεύρα! Ακόμα και το «ψιτ!» που μου έκανε ο Ηλίας (συνάδελφος) τον οποίο προσπέρασα στην Πλ. Κολωνακίου χωρίς να αντιληφθώ..
Ξεκίνησε η συνέντευξη και μάλλον η Κ. το απολάμβανε. Εγώ συνέχιζα να έχω τραγική διάθεση. Δεν ξέρω γιατί αλλά συνέχεια κάτι με ενοχλούσε! Ώσπου ξαφνικά άρχισε να μου μιλάει για την περιπέτεια που είχε ο αγαπημένος της. Τράκαρε πριν δυο χρόνια με το αυτοκίνητo, χτύπησε στο κεφάλι και έμεινε εννέα μήνες σε κώμα. Πλέον βρίσκεται σε αναπηρικό καροτσάκι, δεν μπορεί να μιλήσει, ούτε να αυτοεξυπηρετηθεί ενώ επικοινωνεί μαζί της, κάνοντας της νοήματα.
Μούδιασα!
Αισθάνθηκα υπερβολικά μικρή και ασήμαντη μπροστά στα γεγονότα που είχε να αντιμετωπίσει εκείνη!
Αν εμείς γκρινιάζουμε για ένα χωρισμό εκείνη πως πρέπει να νιώσει για το ότι ο άνδρας που θα παντρευόταν, δεν θα ξαναπερπατήσει αφού η μία του πλευρά έχει παραλύσει;
Αναστέναξα και αισθάνθηκα τυχερή για όλα όσα έχω και δεν έχω..
Για όσα άσχημα έζησα – τουλάχιστον βγήκα ζωντανή!
Για όσα άσχημα είπα και έγραψα – κάποια στιγμή θα ανακαλέσω!
Για όσα θα συμβούν εν αγνοία μου στο μέλλον – θα τα αντιμετωπίσω ότι και να γίνει!
Ακόμα και για εκείνα που δεν θα έρθουν ποτέ – και πάλι ευτυχισμένη θα είμαι..

Δεν είναι όμως τραγικό; Που περιμένουμε να συναντήσουμε την άσχημη πλευρά της ζωής για να εκτιμήσουμε όσα έχουμε;

Ας χαμογελάσουμε έστω και για ένα δευτερόλεπτο!

πάει και τελείωσε..

όταν μεγαλώσω θα γίνω αγρότισσα (συντ)! αμέ!




(αγρότισσα= βαρέθηκα τα πάντα, οτι κινείται γύρω μου/ θέλω να μείνω κάπου που δεν θα υπάρχει περίπτερο με περιοδικά και εφημερίδες, μόνο τσίχλες/ και δεν θα έχω και κινητό!)

Τσ.. τσ.. τσ..

Με χαρά χθες λαμβάνω ένα δώρο στο γραφείο μου. Μου το είχε στείλει το «M t.v. Greece» - με αφορμή τη νέα χρονιά που ξεκίνησε.. γενικότερα τα συνηθίζουν αυτά! Η σακούλα με το λογότυπο του καναλιού μου κάνει εντύπωση και σχεδόν την σκίζω για να δω το περιεχόμενο!
Ε.. μα βέβαια! (σ.σ. και μου έλειπε!!!!!!!)
Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα κρατούσα στα χέρια μου, το τέλειο, το νέο, το ελαφρύτερο, το πλέον designάτο, το τελευταίας τεχνολογίας GPS!

«Δεν έχω αυτοκίνητο καρδιά μου» είπα στο γραφείο τύπου του καναλιού! Και συνέχισα.. «μήπως υπάρχει κάποιο δώρο, περισσότερο.. γυναικείο, να το ανταλλάξουμε;».
«Δυστυχώς δεν έχουμε κάτι αντίστοιχο, αξίας 300 ευρώ να σου στείλουμε!! Μάλλον θα πρέπει να αποφασίσεις να πάρεις δίπλωμα κάποια στιγμή»

Δεν θέλω δίπλωμα, θέλω το i-phone! Χμ..

(den kserw ti titlo na balw..)

Χθες προσπαθούσα να συγκεντρωθώ. Έγραφα ένα θέμα για τον Αντι Γκαρσία, όταν άκουσα τον χαρακτηριστικό ήχο του chat, στο Facebook. Μου μιλούσε ένας παλιός συνάδελφος (σ.σ. αστυνομικός συντάκτης) από το ΕΘΝΟΣ. Χάρηκα! Είχα καιρό να μάθω νέα του. Αφού σιγουρεύτηκε πως είμαι καλά, με ρωτάει:
Σπύρος: Παντρεύτηκες;
Κατ.: Όχι!
Σπύρος: Άρα έχω ελπίδες! 6973…… Πάρε με άμεσα. Μην το καθυστερήσεις!

Είναι δυνατόν; Από πότε οι άνδρες δείχνουν τόσο απελπισμένοι; Από πότε αποφάσισαν να νοικοκυρευτούν ανεβαίνοντας τα σκαλιά της εκκλησιάς; Οι γυναίκες δεν τα κάνουν αυτά; Αυτές δεν φέρονται σαν μικροαστές κατίνες γεμάτες ανασφάλεια που ψάχνουν εκείνον που θα τις βάλει κάτω, να τους κάνει παιδιά;
ΣΟΚ!
Τι συμβαίνει πραγματικά στον κόσμο;
Η αλήθεια είναι πως τρόμαξα. Ξέρω τον Σπύρο χρόνια, μάλιστα έχει βραβευτεί και από το ίδρυμα Μπότση για την προσφορά του στη Δημοσιογραφία, άσε που ήταν και πάντα «δημοφιλής» στις γυναίκες. Δεν περίμενα λοιπόν πως θα ερχόταν η στιγμή που θα μεταμορφωνόταν σε αρσενική «Κάρι» του Sex & the City και θα έψαχνε το δικό του «άλλο μισό», στη πόλη.
Οι ρόλοι αλλάζουν;
Δηλαδή αν βγω μαζί του, τη στιγμή που θα μου μιλάει, θα με φαντάζεται με νυφικό και μονόπετρο στο δάχτυλο; Και εγώ τι θα σκέφτομαι; Αν τα παιδιά μας θα γίνουν και αυτά δημοσιογράφοι;
Μπα.. αγχώθηκα ήδη!
Που είναι το απρόβλεπτο που περιμένουμε όλοι να ζήσουμε; Το μοιραίο.. το αληθινό;
ΠΟΥΘΕΝΑ! Προς το παρόν τουλάχιστον..

Συνέχισα να γράφω για τον Αντι Γκαρσία και την «απόλυτη οικογενειακή ευτυχία» που βιώνει.

Αν ήμουν 13 χρονών..

• Θα ήμουν αθεράπευτα ερωτευμένη με τον Robert Pattinson.
• Θα είχα καρτοκινητό που σημαίνει πως η Cosmote, δεν θα είχε τη φωτογραφία μου στους πελάτες του μήνα.
• Θα κυκλοφορούσα καθημερινά με τα All Star μου. Τακούνια ήρθε το τέλος σας.
• Θα την έπεφτα ξεκάθαρα στον Χρήστο Μ. –συμμαθητή από το σχολείο, με τον οποίο ενώ «θέλαμε», δεν «προχωρούσαμε».
• Ίσως να διάβαζα λίγο περισσότερο μαθηματικά, για να μην ξεφτιλίζομαι στα 28 μου κάνοντας πράξεις χρησιμοποιώντας ακόμα τα δάχτυλα.
• Δεν θα ήμουν emo. Μάλλον προς trendy θα «έγερνα» - βλέποντας το σημερινό μου στυλ..
• Θα έπαιρνα μέρος στις εκδηλώσεις του σχολείου. Πόσοι τρόποι υπάρχουν για να αποφύγει κανείς το μάθημα! Τελικά κοιμόμουν όρθια!
• Θα διάβαζα Vogue Teen.
• Θα άκουγα Professional Sinnerz και πιθανότατα θα έγραφα πάνω στο θρανίο τους στίχους του «Όταν σε είχα πρωτοδεί». Για να μην πω πως θα τους έστελνα και στον Χρηστάκη με sms, από το καρτοκινητό μου.
• Δεν θα ήξερα τι σημαίνει Daiquiri Φράουλα, αλλά «Ψηλά το κεφάλι/ Milko».
• Μάλλον θα επέλεγα μεγαλώνοντας να γίνω ηθοποιός.
• Δεν θα έβλεπα τηλεόραση αλλά κινηματογράφο τρώγοντας καραμέλες – ζαχαρωτά.
• Θα προσπαθούσα να αποκτήσω μια – δυο «κολλητές» εκτός από τους «κολλητούς» που ήδη έχω και αγαπώ!
• Θα άκουγα Rihanna. «Έχει πολύ ωραία φωνή η πουτάνα» όπως λέει και ο Δημήτρης.
• Θα έπαιρνα μια ροζ φωτογραφική μηχανή και θα απαθανάτιζα τα πάντα γύρω μου. Γιώργο Τ. θυμάσαι; Βίντεο μέσα στην τάξη!
• Θα έκλαιγα περισσότερο, για να μην το κάνω μεγαλώνοντας.
• Θα κοιμόμουν λιγότερο.
• Και κυρίως δεν θα βιαζόμουν να μεγαλώσω!

..η σειρά σας, αγαπητά μου παιδιά!

Υγ. η ιδέα για αυτό το ποστ ανήκει σε ένα καθίκι. Το διευκρινίζω! Δεν ξύπνησα σήμερα και είχα τάση για παλιμπαιδισμούς..

no comments..

"η μέρα κυλάει, για να' ρθει η επόμενη/
να φέρει σκέψεις με άλλο αέρα/
και πριν να πιάσεις το νόημα περνάει/
στην αγκαλιά μου έλα/
είναι καλύτερη απ' της πόλης η δική μου η τρέλα/
μα πρόσεξε μη μείνεις εκεί.."

"το ξέρεις μ' αρέσεις μα μη με πιστέψεις/
σ' αυτό τον κόσμο που μονος μου ζω/
δεν υπάρχουν κανόνες μα μονο εξαιρέσεις.."

Its all about me!

Γενικότερα.. στη ζωή μου έχω κατηγορηθεί για πολλά πράγματα!
ΕΓΩ έφταιγα που τον κοιτούσα και κόμπλαρε! Έλεγε..
ΕΓΩ έφταιγα και για κάποιον άλλον που δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί.
ΕΓΩ επίσης έφταιγα και τότε που έπιασε βροχή και δεν μπορούσαμε να περπατήσουμε!
ΕΓΩ φυσικά έφταιγα και για το γεγονός πως δεν προλάβαμε ένα «χοντρό» ορθογραφικό λάθος στο περιοδικό μας!
ΕΓΩ έφταιγα που έβαλα «κίτρινο» στον γάμο της αδελφής μου και ακόμα φταίω για το γεγονός πως δυο μέρες μετά τα Χριστούγεννα τσακώθηκα άγρια με κάποιον που αγαπούσα και ακόμα δεν θέλει να με βλέπει..
Για να μην πω για το ότι γράφω μάλλον συμπαθητικά! Μου έχουν πει πως φταίω και για αυτό! Φταίω, φταίω, φταίω.. συνέχει φταίω! Ότι και αν σκεφτώ.. φταίω!

Μάθε όμως και το κορυφαίο!
Αγνοώντας προφανώς όλα τα παραπάνω, ο Παναγιώτης μου είπε πως φταίω και για το γεγονός πως τώρα τελευταία ο Ολυμπιακός καταγράφει περισσότερες ήττες από νίκες! Για την ακρίβεια, τόλμησε να μου πει..
«Από την Πρωτοχρονιά που σε γνώρισα, όλο χάνουμε»

Και δεν έκανε πλάκα! Και είχε μείνει με το κινητό στο χέρι! Και ευχόμουν να με φωνάξει η διευθύντρια μου από το διπλανό γραφείο! Αλλά ακόμα και για αυτό έφταιγα! Που δεν μπορούσα να συντονίσω σωστά ανθρώπους και καταστάσεις..
Γαμώ τον Μέρφι μου, γαμώ..

Να μην στα πολυλογώ..
Του είπα να αλλάξει ομάδα! Διαφώνησε..
Του είπα να βρει άλλον να παρενοχλεί! Διαφώνησε..
Του είπα να πάει στον διάολο! Διαφώνησε..
Μου είπε να μιλήσουμε ξανά μετά από ένα μήνα! Συμφώνησα..

Καλή χρονιά είπαμε;

Μου είπαν πρόσφατα..
«Κοίτα να βρεις άλλο μεταφορικό μέσο! Το ΜΕΤΡΟ δεν σου πάει τελικά»!
Εγώ δεν άκουσα..

Ταξιδεύω και πάλι χθες.. και μάλιστα κατά την διάρκεια της διαδρομής, διαβάζω το «Λυκόφως». Είμαι βυθισμένη λοιπόν στις σκέψεις του Έντουαρτ Κάλεν, όταν έρχονται δυο κοπέλες πάνω από το κεφάλι μου και λένε:
Κοπέλα #1: «Ρε συ, πως λέει έτσι αυτή (σ.σ. η ηχογραφημένη φωνή) το «Επόμενη στάση.. Αμπελόκηποι»; Σαν να χύνει το λέει..»
Κοπέλα #2: «Μην μιλάς έτσι ρε συ! Μας ακούνε»..

Εγώ στην σχολή δημοσιογραφίας είχα κάνει ειδική ανάλυση στο μάθημα της ορθοφωνίας, πάνω στην φωνή αυτής. Το πώς το είπε, το ηχόχρωμα της φωνής της, την ψυχολογία που έπρεπε να έχει καθώς και το αν έπαιρνε σωστές ανάσες πριν από κάθε λέξη.. αν επίσης ανοιγόκλεινε σωστά το στόμα. Όλα σε μια στιγμή, φάνηκαν να καταστρέφονται. Η κοπέλα μιλούσε σαν να έχυνε! Τελεία και παύλα.. Εξήντα ώρες ορθοφωνίας εξαφανίστηκαν στο άκουσμα μιας και μόνον λέξης! «Έχυνε»..
Θα αναζητήσω την καθηγήτρια μου, την κα Καραγιάννη! Καλή της ώρα.. Το θέμα των ηχογραφημένων μηνυμάτων του ΜΕΤΡΟ πρέπει να τεθεί σε νέες βάσεις!

e-nimerwsi!

μήπως το www.troktiko.gr πρέπει να μετονομαστεί σε www.parapliroforisi.gr???

καλή η πληροφορία, δεν λέω, και ειδικά όταν "αυτή" μεταφέρεται σε δευτερόλεπτα σε όλες τις άκρες της γης, μήπως όμως πρέπει πρώτα να ελέγχουμε τις πηγές και να εξακριβώνουμε τα γεγονότα/ στοιχεία?

?

"Ποτέ δε με αγάπησες. Σκέφτομαι. Μόνο όταν φεύγω, σου λείπω. Έτσι κι αλλιώς, πάντα σου λείπει η αγάπη εκείνου που αποσύρεται, ακόμη κι όταν δεν τον ήθελες. Ή ίσως και να ερωτεύτηκες τον έρωτά μου για σένα.Δηλαδή, πάλι, τον εαυτό σου"

Μαλβίνα Κάραλη


υγ. ο totally stranger in my city, το αντέγραψε από την Μαλβίνα Κάραλη. εγώ από εκείνον.. εσείς από εμένα.. οι άλλοι από εσάς.. κτλ..
υγ. καλή χρονιά σε όλους σας/ μας/ τους!