RSS

είναι καλό παιδί (χωρίς αλλά..) και είπε την κορυφαία ατάκα..

"καμμιά φορά δεν κερδίζω εγώ, απλά χάνουν οι άλλοι"..

kalo paidi alla..

η "κυριακή" του κωνσταντίνου β. (σ.σ. θέλω να γίνει και δική μου.. )

..
"όταν σε κοιτάζω δεν ξέρω τι θέλω/
μοιάζει με εικόνα παγωμένη από έργο/
όλα σταματούν και όλα τρέχουν συγχρόνως/
ποιος μπορεί να πει, τι είναι ο χρόνος"

rEsPecT..

Πρώτα ζούμε.. Και μετά (τα) γράφουμε;

Χθες μετά τη δουλειά, πήγα να ευχηθώ σε κάτι Γιώργους! Ξεκίνησα με ένα γνωστό, συνέχισα με ένα συγγενή και κατέληξα σε ένα φίλο κάποιων φίλων.
Κάθομαι λοιπόν στο σαλόνι του σπιτιού του τελευταίου -κατά επίσκεψη- Γιώργου, πίνω πορτοκαλάδα, βλαστιμάω τη στιγμή που έβαλα τακούνι και σκέφτομαι τις ερωτήσεις που δεν έχω γράψει για μια συνέντευξη, όταν μπαίνουν στο σπίτι δυο τελειωμένες γκόμενες που δεν ήξερε κανείς..!
Εγώ κάθομαι σε ένα καναπέ, δίπλα μου ο Τάκης, και δίπλα του ο κολλητός μου, ο Μάκης!
Γυρίζουν τις κοιτάζουν όλοι, αναρωτιούνται πόση λακ έχει πέσει στο μαλλί τους, πόσα κιλά πούδρα έχουν φορέσει και πως δέθηκαν έτσι μέσα στα ίδια τους τα ρούχα ενώ εγώ με την άνεση που με χαρακτηρίζει λέω στον Μάκη:
«Πω πω.. Καλά που ήρθαμε; Τι deca είναι αυτή;».. και πριν προλάβει να μου απαντήσει, ακούγεται η φωνή του Τάκη που λέει στον Μάκη:
«Τι deca; Θέλει να πιει και καφέ αυτή βραδιάτικα;».. (σ.σ. Εννοώντας φυσικά τον ντεκαφεινέ καφέ..)!

Ε; Ωραία δεν περνάω;

“A wonderful life”.. σου λέω..

Είμαι πολύ χαρούμενη.. παρόλο..

• Που τσακώθηκα άγρια με την διευθύντρια μου επειδή μίλησα άσχημα για δυο συναδέλφους (που κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν ξέρουν να γράφουν). Μας άκουσε ο τρίτος όροφος! Μετά προσπαθούσε να με καλοπιάσει..
• Που έβρισα μια συνάδελφο επειδή μου έλεγε «ναι.. τώρα.. τώρα.. στο δίνω το κείμενο» και το έδωσε μετά από μια ώρα! Και ισχυρίστηκε μετά πως συγχύστηκε τόσο πολύ μετά τη λογομαχία μας που της ανέβηκε η πίεση! Θεατράλ.. τελείως!
• Που ξέχασα τα κλειδιά στο σπίτι, κλείστηκα απ’ εξω, χτυπούσα το κουδούνι και δεν μου άνοιγε κανείς! (σ.σ. ξεκάθαρη ευκαιρία για να με ξεφορτωθούν!). Πάλι καλά που πέρασε ο Γιώργος Τ. εκείνη την στιγμή, αρχίσαμε να μιλάμε.. μπλα, μπλα, μπλα..
• Που νιώθω τα βλέφαρα μου να κλείνουν!
• Που για μια ακόμα φορά και μετά από αρκετά κρασιά, ΔΕΝ καταλήξαμε πουθενά με τον Αρη για το επαγγελματικό μου μέλλον!

Το συγκεκριμένο ποστ δεν έχει σχέση με το ΜΕΤΡΟ, γράφτηκε όμως κατά τη διάρκεια της διαδρομής «Σύνταγμα – Νομισματοκοπείο»..

"κορίτσι πράγμα"..

"πρέπει τα μάτια σου να έχεις δεκατέσσερα.../
για να μην κάνεις την καριέρα σου στα τέσσερα.."



ιιιιιιιιιιιιι (που λέει και η θεοπούλα).
συμβαίνουν αυτά στους εργασιακούς χώρους εν έτη 2010. και αν ναι που; στον ιδιωτικό ή τον δημόσιο τομέα.. και αλλα προβλήματα!
εκτός και αν ο δημιουργός/ "καλλιτέχνης θα πει"/ μην με πλησιάζεται τώρα γράφω μουσική/ φοίβος εννοεί κάτι διαφορετικό που το δικό μου αθώο μυαλό δεν μπορεί να "πιάσει"..

Προβλήματα!

Έχω γράψει στο status μου στο Facebook..
«Μπορείς να βγεις σε παρακαλώ;»
Και μου έστειλε μήνυμα στο inbox ένας τύπος που μου την πέφτει και τον αποφεύγω.. «ναι.. να βγω από το chat, αλλά θα μου στείλεις μήνυμα πότε γίνεται να σε δω;»..

..(!)

live @ metro (#01 issue)

(*Μάλλον ήρθε η μοναδική στιγμή να εξηγήσω τον λόγο που με οδήγησε να «δημοσιεύσω» την προηγούμενη «Μικρή αγγελία»..)

Παρασκεύη απόγευμα.. Γυρνάω από τη δουλειά με το μετρό. Απέναντι μου έρχεται και κάθεται ένας συμπαθέστατος τύπος γύρω στα 30... κρατάει το κινητό του στα χέρια. Το ίδιο και εγώ! Κρατάω το κινητό μου και αλλάζω συνέχεια τραγούδια στο Mp3. Κάποια στιγμή λαμβάνω με bluetooth το εξής σημείωμα: «Γεια σου!!! Είμαι ο Στάθης». Αρχικά χαίρομαι γιατί πιστεύω πως είναι ένας παλιός μου φίλος με τον οποίο κάποτε είχαμε έρθει «πολύ κοντά».. Αναρωτιέμαι όμως γιατί μου στέλνει μήνυμα με bluetooth. Αφού το έχει το κινητό μου..
Και συνεχίζει: «Κερνάω καφεδάκι».. γυρνάω και κοιτάζω τον κόσμο γύρω μου, μπας και καταλάβω ποιος είναι αυτός που παίζει. Μόνο ο απέναντι μου λοιπόν έχει το κινητό στα χέρια. Τον κοιτάζω ενώ ανασηκώνω το δεξί μου φρύδι και κάνει και εκείνος το ίδιο.. Θέλω να γελάσω αλλά για να μην πάρει θάρρος, κοιτάζω κάτω!
Δευτερόλεπτα αργότερα ετοιμάζομαι για να σηκωθώ καθώς έφτανα στον προορισμό μου και λαμβάνω το τελευταίο σημείωμα: «69760556**».
Βγήκα έξω βρίζοντας για την τύχη μου! Αν μου μιλούσε μάλλον θα το εκτιμούσα περισσότερο! Μα είναι δυνατόν;
Και αλήθεια.. σε πόσες το κάνει αυτό καθημερινά;

Και μην μου πει κανείς σας πως ήταν ρομαντικός! Γιατί εγώ μάλλον για «τσιγκούνη» τον έκοψα..
Έλεος ρε μαλάκα!

Μικρές Αγγελίες (Λεκανοπέδιο Αττικής)

Ζητώ να έρθω σε επαφή με επαγγελματία τεχνικό, με ειδικότητα στην ανθρώπινη μαλακία, προκειμένου να αποφορτίσει τον μαλακομαγνίτη μου! Αμοιβή.. Ικανοποιητική. Περισσότερες πληροφορίες: katerinoulapapag@yahoo.gr

patient!!!

το απόγευμα του Σαββάτου μου το πέρασα με ένα τραγουδιστή. τον ντύσαμε, τον σουλουπώσαμε, τον φωτογραφήσαμε..
έπειτα ήρθε η στιγμή της συνέντευξης!

μεταξύ αστείου και σοβαρού και ενώ η συζήτηση μας έφτανε στο τέλος, τον ρώτησα "γιατί ενώ η οικονομική κρίση επηρεάζει τόσο την καθημερινότητα μας, εμείς συνεχίζουμε να ασχολούμαστε με ένα κακογυρισμένο dvd?
και μου είπε: "είναι πλέον γνωστό! την τζούλια την έβαλε το ΠΑΣΟΚ να γυρίσει αυτό το dvd για να αποσπάσει την προσοχή του κόσμου"..

καλή μας εβδομάδα!

Ήταν μέρες του Μάρτη..

Τρία άτομα από το παρελθόν έκαναν την εμφάνιση τους - έτσι ξαφνικά. Να είναι για καλό; Δεν αντέχω όμως το γλυκόπικρο συναίσθημα, κάτι σαν γεύση πικραμύγδαλου, που με πιάνει όταν γυρίζω χρόνια πίσω για να θυμηθώ..

Ένας παλιός φίλος και συμφοιτητής της αδελφής μου, ο Τρύφωνας εμφανίστηκε μπροστά μου μια Δευτέρα του Μάρτη, που ξενυχτούσα στο γραφείο προσπαθώντας να κλείσω τεύχος! Είχε τύχει να κάνουμε διακοπές μαζί αλλά να περάσουμε και κάποια Χριστούγεννα σε ένα χωριό. Όλα αυτά τουλάχιστον δέκα χρόνια πριν. Την τελευταία φορά που τον είδα πήγαινα τρίτη λυκείου και διάβαζα.. Ιστορία. Εκείνος τελείωνε τη Γυμναστική Ακαδημία και είχε έρθει για φαγητό στο σπίτι μας με ένα φίλο του. Ο Τρύφωνας λοιπόν, πλέον είναι ο εκδότης του μοναδικού περιοδικού ΤΕΝNΙΣ στην Ελλάδα, συνεργάζεται με τον εκδοτικό όμιλο που δουλεύω και μου πρότεινε συνεργασία. Το παράδοξο της υπόθεσης είναι πως ουδέποτε ήταν «δικός μου» φίλος. Ήταν της αδελφής μου. Και όμως από τη στιγμή που αρχίσαμε να επικοινωνούμε, μοιάζει σαν να ξεκινήσαμε τη φιλία μας από εκεί που την είχαμε αφήσει. Από το πουθενά. Παιχνίδια της ζωής;

Ο Αντώνης ήταν συνάδελφος μου στο ΕΘΝΟΣ. Ήταν αθλητικός συντάκτης. Τώρα δεν είναι. Παράτησε τη δημοσιογραφία, εργάζεται σε μια ναυτιλιακή εταιρεία και απολαμβάνει όλα όσα ένας νέος της γενιάς μας, ονειρεύεται. «Εγώ δεν παράτησα τη δημοσιογραφία, δουλεύω πάντα σε περιοδικά -όπως και τότε- και απολαμβάνω όσα περισσότερα μπορώ από αυτά που ένας νέος της γενιάς μας, ονειρεύεται» του είπα ένα μεσημέρι του Μάρτη σε ένα καφέ στο Κολωνάκι. Πρέπει να ήταν ο μεγαλύτερος -στην δική μου ιστορία- καφές. Βρεθήκαμε στη μία και όταν κοιτάξαμε το ρολόι μας ήταν πια 5:30 μ.μ. «Μια ώρα και κάτι για κάθε χρόνο που δεν μιλάγαμε» είπε ο Αντώνης, ενώ διασχίζαμε τη Σόλωνος. Κάτι τέτοιες στιγμές που βρίσκω παλιούς μου φίλους, αισθάνομαι σαν να γυρνάω στο σπίτι μου σιγά - σιγά.. Περίεργο.. γιατί δεν είναι και το καλύτερο μου να βγαίνω (έστω και φιλικά) με συναδέλφους!

Ένα πρωινό του Μάρτη, ανοίγοντας το προφίλ μου στο Facebook είδα το αίτημα φιλίας που μου είχε στείλει ο Αρης. Κολλητοί δεν ήμασταν αλλά και «απλά γνωστούς» δεν μας έλεγες. Τον εκτιμούσα και τον εκτιμώ, γούσταρα την τετράγωνη λογική του και τα αστεία του. Ένα απίστευτο τυπάκι που τύχαινε να είναι και αδελφός μιας φίλης μου. Ακόμα δεν έχουμε καταφέρει να μιλήσουμε αλλά και μόνο αυτή η πρόσκληση με έκανε να γυρίσω πίσω σε ένα καλοκαίρι στη Σύρο, ένα βράδυ στο Σταυρό του Νότου και σε άλλα μικρά και μεγάλα event της παρέας. Η αδελφή του, μου είπε τις προάλλες πως σε λίγο καιρό θα παντρευτεί! Χαίρομαι πολύ γιατί αξίζει τα καλύτερα..

Τα νέα μου δηλαδή, είναι τα παλιά μου.. Για αυτή την περίοδο!
Χριστός Ανέστη σε όλους!!!

Υγ. Αν έχετε νέα.. Θα χαρώ να τα μοιραστείτε μαζί μου!