RSS

Γράμμα στον Αγιο Βασίλη!

Αγαπητέ μου «άγιε»,
(πρώτα απ’ όλα μεγάλη η χάρη σου! Λέω σε όλο τον κόσμο πως υπάρχεις, πως σε έχω δει..)

Θα είμαι σύντομη καθώς σου γράφω εν ώρα δουλειάς..
Το 2009 δεν ήταν αυτό ακριβώς που είχα φανταστεί όμως είμαι σίγουρη πως είσαι παν-έτοιμος το νέο έτος να μου φέρεις ότι επιθυμώ!
Την υγεία μου.. ούτε ένα γκούχου μέχρι στιγμής! Να συνεχιστεί αυτό που please.. και δεύτερον ολόκληρο το 2010 να είναι τόσο δημιουργικό, όσο ήταν και ο Δεκέμβρης που μόλις διανύσαμε (σ.σ. αδίκησα το τελευταίο διάστημα την ικανότητα μου στο γράψιμο, όμως δυο υπέροχες προτάσεις με έκαναν να σκεφτώ πως υπάρχουν λόγοι και άνθρωποι που επιμένουν να με θέλουν σε αυτό τον χώρο!)..

Μόνον αυτά! Δεν βελτιώθηκα σε σχέση με πέρσι?
Πραγματοποίησε μου αυτές τις δυο ευχές και εγώ θα σου οργανώσω την καλύτερη εκστρατεία ever τα επόμενα xmas! Υπάρχεις και το ξέρουμε! Αυτό που μένει είναι να το διαδώσουμε!

Σε φιλώ πολύ λοιπόν!
Και του χρόνου..
Γεια τώρα!
Κατ.

Υγ. φιλιά στα ταρανδάκια σου!

«Είμαι το κορίτσι του ΜΕΤΡΟ»

.. όπως πολύ εύστοχα παρατήρησε σε ένα προηγούμενο post μου ο «asotosgios». Όπως λέμε.. «Το κορίτσι του Μάη», «Το κορίτσι με τα πορτοκάλια», «Το κορίτσι με το μαργαριταρένιο σκουλαρίκι».. (δεν ξέρω άλλα κορίτσια, οπότε το σταματάω εδώ!) έτσι και εγώ είμαι αυτό που προ ολίγου ανέφερα..
Περνάω στο παρασύνθημα!
Πριν μέρες έρχεται και κάθεται στο διπλανό κάθισμα ένα πιτσιρικάκι. Όχι πάνω από πέντε χρονών! Και μόνο τα πόδια του αν έβλεπες που «έπεφταν» στο κενό, άξιζε τον κόπο.. είχε έμπνευση! Μιλούσε και τραγουδούσε! Μέσα σε όλα αυτά, ακούω να λέει «Ο μπαμπάς μου λέει πως δεν υπάρχει Αγιος Βασίλης» και μια φωνή ενήλικα από πίσω μου συνεχίζει «Μα ποιος μαλάκας τόλμησε να του στερήσει το όνειρο;»..
Η ζωή λοιπόν είναι σκληρή ακόμα και αν είσαι 5 χρονών. Δεν κάνει διακρίσεις! Σε χτυπάει εκεί που πονάς, δεν αναγνωρίζει ειδικές περιστάσεις και γιορτές (βλέπε: Χριστούγεννα) ενώ θα σου χαμογελάσει μόνο αν της χαμογελάσεις και εσύ!
Άρα; Καλά δεν έκανα που έσκυψα και του είπα: «Υπάρχει. Εγώ τον έχω δει»!..?

Συγκινήθηκα! «Asotegie» σε ευχαριστώ!

Υγ. Η σύνταξη του παραπάνω κειμένου ολοκληρώθηκε χθες ενώ έβλεπα στην τηλεόραση το «Seven». Δεν ξέρω γιατί αλλά νομίζω πως έχει κάποια αξία να γνωρίζετε τις συνθήκες, κάτω από τις οποίες (σκέφτομαι και) γράφω!

Re-Union!

Έχουν περάσει τρεις μήνες από τη στιγμή που εγώ, ο γιώργος τ. και ο Μάκης προσπαθήσαμε να οργανώσουμε μια συνάντηση παλιών συμμαθητών! Τίποτα επίσημο! Απλώς θέλαμε να βρούμε όλους τους φίλους μας από το σχολείο έπειτα από 12 (ή και περισσότερα) χρόνια.. έτσι για να μοιραστούμε τα νέα μας. Ήταν όμως πολύ δύσκολο να συντονίσουμε τόσους ανθρώπους, έστω και αν είχαμε στείλει πρόσκληση σε κάποιους από αυτούς, εβδομάδες πριν. Τελικά είπαμε «να το αφήσουμε για λίγο αργότερα». Να έρθουν και οι μέρες των γιορτών όπου σίγουρα όλοι μας θα ξεκλέβαμε χρόνο από το επιτακτικό πρόγραμμα μας. Να βρούμε μια σωστή «αφορμή», τέλος πάντων..
Ο Αντώνης όμως μας πρόλαβε! Βρήκε την «αφορμή» να μας μαζέψει ΟΛΟΥΣ το πρωινό του Σαββάτου στην εκκλησία του Αγίου Βασιλείου. Τον ανόητο! Θυμάμαι πως πάντα έβρισκε ένα τόπο για να τραβήξει πάνω του την προσοχή.. τα κατάφερε.. πλήθος φίλων και συμμαθητών άφησαν κάθε υποχρέωση και δουλειά και έτρεξαν να τον χαιρετήσουν για τελευταία φορά!
Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ το γεμάτο βλέμμα σου!

.. ξαφνικά η ιδέα του re-union, δεν μου αρέσει..

Pre–Christmas Show!

Μόλις χθες κατάλαβα πως πλησιάζουν τα Χριστούγεννα.. όταν δηλαδή είδα τον Γιάννη Σπαλιάρα, στην νέα του διαφημιστική καμπάνια για τα καταστήματα “Glou”, που φιγουράρει σε όλες τις στάσεις του Μετρό! Ο εν λόγω κύριος πόζαρε μπροστά στον φωτογραφικό φακό, ενώ στον δεξί του ώμο υπήρχε ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Άνοιξα το ημερολόγιο μου και είδα πως σε λιγότερο από δυο εβδομάδες θα ανταλλάσουμε ευχές και φιλιά με φίλους και γνωστούς. Τι και αν δουλεύω σε lifestyle περιοδικό και όλες οι σελίδες μας έχουν «φορέσει» τα γιορτινά τους; Χαμπάρι δεν είχα πάρει..
Βγαίνοντας από το Μετρό παρατήρησα και τα στολισμένα μπαλκόνια της περιοχής μου. Φαίνεται πως μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα σηκώσει τα μάτια μου ψηλά.. για να δω τα φωτάκια, τα οποία ή σε παραπέμπουν σε ψησταριά ή σου θυμίζουν πως οποιαδήποτε προσπάθεια διάσωσης της ενέργειας κατά τη διάρκεια της χρονιάς, πήγε χαμένη. Δεν πειράζει. Τα Χριστούγεννα είναι ιερά και πρέπει να τα ζούμε στον υπερθετικό βαθμό.
Δεν αναρωτήθηκα γιατί το δικό μας σπίτι δεν είχε ακόμα στολιστεί. Απλώς έσπευσα να βρω εκείνη την κρυμμένη κούτα που είναι τίγκα στο glitter, τα φωτάκια και τις χρωματιστές μπάλες. Μέσα σε αυτήν βρήκα και το φωτεινό μου αστέρι – στόλιζε το δωμάτιο μου και πέρσι..
Και ξαφνικά όλα ήταν γιορτινά. Και πάνω στο τραπέζι παρατήρησα μια πιατέλα με μελομακάρονα και δίπλες. «Τι την κοιτάς; Από την προηγούμενη εβδομάδα τα έχω φτιάξει» είπε η μαμά μου και έσπευσε να με φιλήσει και να μου πει «Και του χρόνου..»!
Ε.. άρα; Καλά Χριστούγεννα! Να ζήσουμε όλοι τις πιο όμορφες γιορτές της ζωής μας!

Υγ. Το παραδέχομαι! Πρώτα πρόσεξα τον Σπαλιάρα και μετά το δέντρο!
Υγ. Τελικά το μετρό πρέπει να ανακηρυχτεί «επίσημο μέσο μεταφοράς μου». Όλα εκεί μέσα τα ζω!

Χθες το βράδυ..

..γύρω στις 12 παρά, επιβιβάστηκα στο Μετρό – το τελευταίο δρομολόγιο της ημέρας. Συνολικά στον συρμό δεν πρέπει να ήμασταν πάνω από 15-20 άτομα. Εγώ απλώς έστελνα μηνύματα για να περάσει η ώρα! Στην πραγματικότητα.. κοιμόμουν όρθια! Στην στάση «Εθνική Αμυνα», ήρθε και έκατσε δίπλα μου ένα πιτσιρίκι γύρω στα 15, με φαρδύ καρό παντελόνι και αθλητικά, ένα πατίνι στο χέρι και μια σχολική τσάντα στο άλλο. Με κοιτούσε παράξενα, ωστόσο όμως δεν μου θύμιζε κάτι! Προσπαθούσε να δει τι γράφω στα μηνύματα μου ενώ το βλέμμα του γενικότερα πάνω μου ήταν τύπου «επικριτικό!». Ναι! Ήμουν σίγουρη! Δεν τον ήξερα! Ευτυχώς ο κόσμος μπαινόβγαινε.. Στην στάση Ευαγγελισμός και ενώ είχε σηκωθεί για να κατέβει στην στάση, έσκυψε στο αυτί μου και μου ψιθύρισε: «Εγώ τις μολότοφ μου τις πέταξα την Κυριακή το βράδυ και δεν ντρέπομαι για αυτό! Ο Αλέξης ήταν φίλος μου και δεν θα σταματήσω να διαδηλώνω για πάρτη του! Εσύ όμως τι θα κάνεις για αυτό?»..

Καλό μήνα..

«Έχω εμπιστοσύνη στο κακό γούστο του κόσμου»

Δεν ξέρω ποιος συγγραφέας το είπε! Ξέρω απλώς πως μόνο να συμφωνήσω μπορώ..

για πες..

ποια είναι η στιγμή που κρατάει για πάντα?

next top model..

σαν να λέμε.. next top βίζιτα!


Special sorry (για το παραπάνω σχόλιο μου)..
Στις κοπέλες που συμμετέχουν! Δεν ήξεραν! Δεν ρώταγαν?
Στα παιδιά του γραφείου τύπου του καναλιού που παρουσιάζει το εν λόγω πρόγραμμα, γιατί είναι φίλοι μου και δεν φταίνε σε τίποτα!
Σε ένα μόνο από τα μέλη της επιτροπής που έχουμε συνεργαστεί σε φωτογραφήσεις!
Και στην Tayra Banks! Αυτό που (ίσως) βλέπει δεν έχει την παραμικρή σχέση με το America's next top model που παρουσιάζει τόσα χρόνια..

Να σου πω κάτι?

.. θα σου πω πολλά, γιατί σε παραμέλησα! και δεν το ήθελα! έτυχε μωρέ..
*δεν πήγα στην συναυλία της beyonce. την έχω χεσμένη την καλλιτέχνιδα. το αναφέρω απλώς γιατί το είχα υποσχεθεί σε κάποιον να πάμε και τελικά δεν.. χμ..
*για ένα λόγο βλέπω φέτος το "4" του παπακαλιάτη. για να δω ποια ταινία "hollygoodianis.. u know.." παραγωγής, αντέγραψε πάλι! αν και εδώ που τα λέμε, προτιμώ μια "καλοστημένη και καλογυρισμένη" αντιγραφή, παρά μια πρωτότυπη μαλακία!
*μαγικό το νέο l'officiel! επιτέλους ένα αυθεντικό γυναικείο περιοδικό!
*μια γυναίκα -προφανώς αναγνώστρια του περιοδικού μας- κάλεσε στη γραμματεία και είπε: "δεν μπορώ να σκεφτώ καν πως από εδώ και στο εξής, όταν θα χτυπάει το τηλέφωνο θα ξέρω πως δεν θα είναι ο michael jackson". oh! αυτά είναι προβλήματα "παπ" και οχι το γεγονός πως βρήκες ένα σουτιέν ανάμεσα στις γραβάτες σου! νιώσε τον πόνο της αναγνώστριας σε παρακαλώ!
*ποιος είσαι εσύ ρε γαμώτο? ποιος είσαι εσύ που διατηρώντας την ανωνυμία σου, μου στέλνεις μηνύματα στο yahoodaki μου και μου λες αν πρέπει ή όχι να αλλάξω κωδικούς στο facebook και ακόμα πως πρέπει να προσέξω πως φέρομαι στους γύρω μου? εσύ δηλαδή τα δικά σου θέματα τα έχεις λύσει?
*ο χάρης σ. (φίλος εκ συμπρωτεύουσας) δεν μου μιλάει! είναι πλέον γεγονός! σε αυτή τη σχέση υπάρχει χρονοδιάγραμμα. πέντε μήνες μιλάμε και επτά δεν ξέρουμε ο ένας τον άλλον! ναι.. λογικό.. για να κρατάμε τη φιλία μας σε εγρήγορση!
*τον προηγούμενο μήνα γνώρισα τον kevin costner στο πλαίσιο της μιας και μοναδικής συναυλίας που έδωσε στην αθήνα! ωραίος ως άνθρωπος! δεν είναι όμως τρομερό το γεγονός πως ο kevin costner σε αγκαλιάζει ολόψυχα ενώ ένας αντίστοιχος έλληνας ηθοποιός αρνείται να ρίξει το βλέμμα του πάνω σου?
*θυμισέ μου.. γιατί είπα ΟΧΙ σε εκείνη την πρόταση να πάω σε τουρκικό περιοδικό? γαμώτο!
*"είσαι όμορφη και έχω αρχίσει να φοβάμαι" το άκουσα και αυτό! αμήν!
*επέλεξα το συγκεκριμένο template γιατί μου θυμίζει το γραφείο του σπιτιού μου. δηλαδή το μπουρδέλο-γραφείο του σπιτιού μου! μα τον θεό κάποια στιγμή θα το φωτογαφίσω για να διαπιστώσετε την αταξία που επικρατεί πάνω σε αυτό!
*και τώρα δουλειά..

μου κάνει πλάκα ο θεός; μπορεί..

Εγώ θα το μοιραστώ μαζί σας! Και εσείς μπορείτε μετά να σκεφτείτε ότι θέλετε!
Την προηγούμενη εβδομάδα –Τρίτη να ήταν;- μου έστειλαν στο γραφείο μου μία pizza. Δεν ξέρω ποιος και κυρίως δεν ξέρω το γιατί! Απλώς με κάλεσαν από τη reception κάποια στιγμή για να παραλάβω την pizza μου! Μοσχομύριζε.. η αλήθεια είναι αυτή..
«Λιώσαμε» από τα γέλια γιατί όσο και να το πεις.. είναι «ρομαντική» χειρονομία! Τόσο ρομαντική που όλες οι συνάδελφοι λύσσαξαν από την ζήλια τους που δεν έχουν παραλάβει ποτέ μια pizza από κάποιον άγνωστο! Ναι ήταν άγνωστος! Επικοινώνησα με τη γνωστή αλυσίδα pizzών και μου είπαν πως ο κύριος που μου την έστειλε θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία του!
Ο ανώνυμος πάντως είχε χιούμορ! Προφανώς.. Και γούστο! Η pizza ήταν με ανανά! Δεν θέλω «μπλιάχ!». Ήταν ότι πιο νόστιμο έχω φάει στη ζωή μου.. απλώς γλύκιζε πολύ!
Ας είναι καλά ο άνθρωπος που με τάισε (παρόλο που έφαγα μόνο μισό κομμάτι) και για να είμαι ειλικρινής περίμενα πως την επόμενη μέρα θα μου έστελνε κοντοσούβλι! Όμως όχι..
Ανώνυμε.. αν θες να το επαναλάβεις, προτίμησε μια σαλάτα (ρόκα, παρμεζάνα, προσούτο και μπαλσάμικο) με ένα περιέ! Την ώρα την ξέρεις.. κατά τις 3:00 τρώω! Το πέτυχες την πρώτη φορά!

p.s.1 Κορίτσια, η εποχή των σοκολατακίων από τον «Leonidas» έχει περάσει ανεπιστρεπτί!
p.s.2 Υπάρχει υπονοούμενο σε αυτή την κίνηση, έτσι; Καλά..

οκ..

ώρα: περασμένες 7 μ.μ.
τοποθεσία: Μετρό (το αττικό μετρό.. το γνωστό!)
διαδρομή: Χαλάνδρι - Σύνταγμα
συνθήκες: τρελός συνώστισμός! τύπου.. "πάρε το χέρι σου από εκεί, με ενοχλεί".
πρωταγωνιστής: ένας μεσόκοπος άνδρας, ταλαιπωρημένος, με ελάχιστα μαλλιά στην κεφαλή και χρυσή αλυσίδα στο λαιμό.
το πρόβλημα: διαβάζει το περιοδικό "glamour" (σ.σ. για όσους δεν ξέρουν ξέρουν πρόκειται για περιοδικό μόδας που απευθύνεται σε κορίτσια ηλικίας 15 έως 30 ετών) με απίστευτο ενδιαφέρον. μόνο τις διευθύνσεις των καταστημάτων προσπέρασε βιαστικά.
το ερώτημα: γιατί; πες μου ένα λόγο που το έκανε αυτό!

αγαπητοί μου bloggers..

το ακριβώς προηγούμενο ποστ μου πρέπει να θεωρηθεί ψιλό-άκυρο..
διότι, άλλο είχα στο μυαλό μου να γράψω, αλλιώς το εξέφρασα και βέβαια από τις απαντήσεις σας διαπίστωσα πως και εσείς κάτι άλλο καταλάβατε! και δεν σας αδικώ για αυτό αφού εγώ πρώτα απ' όλα δεν ήξερα πως να γράψω αυτό που ήθελα..
πείτε λοιπόν πως δεν γράφτηκε ποτέ.. ήταν ένα όραμα.. από αυτά που βλέπουμε και καμμιά φορά βιώνουμε, αλλά στην ουσία δεν υπάρχουν!!!!!
μάλλον τελικά πρέπει να αποσυρθώ λίγο από το γράψιμο. δεν.. δεν..
δεν με πάει.. ούτε αυτό!

καλό χειμώνα να έχουμε! με μυαλό!
φιλί! (ένα μεγάλο και καλό. για όλους σας)

Κουίζ (βαθμός δυσκολίας:"very.....")

"πως λέγεται αυτό που όταν το έχουμε το αγαπάμε, αλλά όταν το χάσουμε το ξεχνάμε σαν να μην το αγαπήσαμε ποτέ?"

update: το σημαντικότερο ξέχασα! και πως λέγονται εκείνοι οι ανόητοι που βιώνουν το παραπάνω;;

Σκέψεις, προβληματισμοί, ότι να ’ναι.. (Summer Edition)..

• Κοντοζυγώνει ο χειμώνας ή μου φαίνεται; Εγώ πάντως έχω τα μακρυμάνικα μου σε ετοιμότητα! Θέλω βροχή..
• Θέλω να πάω στο Παρίσι. Φεύγω και αύριο αν γίνεται..
• Ο ένας φεύγει, ο άλλος έρχεται. Η χελώνα μου έφυγε αλλά ήρθε μια γάτα. Χωρίς να ψάξω τι φύλο είναι, την ονόμασα «Τασία». Αυτό μου ήρθε πρώτο, έτσι την βάπτισα!!!! Δεν κατάλαβα... γιατί; Τι έχει το «Τασία»; Η μαμά μου πάντως συνεχίζει να την φωνάζει «Παναγιώτα» (κανείς δεν ξέρει γιατί) ενώ ο μπαμπάς μου «Ψιψινάκι». Ο δεύτερος τουλάχιστον το δικαιολόγησε. Μου είπε πως αρνείται να την φωνάζει «Τασία» γιατί λέει του θυμίζει μια θεία του. Καμία επικοινωνία σε αυτό το σπίτι! Το καταλάβατε και εσείς, έτσι; Φαντάζεστε τελικά να είναι γάτος;
• Τα κουνούπια στα νησιά έχουν θράσος. Κάθονται πάνω στο χέρι σου, σε τσιμπάνε, σε βλέπουν που τα βλέπεις τη στιγμή εκείνη αλλά σε γράφουν.. και σε ρουφάνε φυσικά. Εεεεεεειιιιιιιιιιι.. φύγε από πάνω μου!
• Κοχύλι ή κοράλλι;
• Κάποιος που αγαπώ και εκτιμώ, λέει συχνά: «Βλέπεις άνθρωπο, δεν βλέπεις όμως καρδιά..». Μα πόσο δίκιο έχεις;
• Τελικά πόσα λάιμ χρειάζονται για να φτιάξει κανείς ένα Ursus Caipirinha;
• «Πίξελ»! Ότι καλύτερο κυκλοφόρησε αυτό το καλοκαίρι σε cd!
• Ξέρεις τι με εκνευρίζει στη πραγματικότητα; Το γεγονός πως είναι περισσότεροι εκείνοι που ξέρουν το «Υπάρχει ζωή» της Δέσποινας Βανδή (μια ακόμη κλοπή, δια χειρός Φοίβου) από εκείνους που ξέρουν «Την μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων»!
• Μάκη, Χάρη.. μήπως πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά την ιδέα για εκείνο το τριώροφο; (το τριώροφο έτσι γράφεται;)
• ..«θέλω να κλείσω/ τη σκέψη σε ένα μαύρο κουτί»..
• Φέτος πάντως μαύρισα. Ίσως να είναι το δεύτερο καλοκαίρι της ζωής μου που είδα την πλάτη μου σε αυτή την μπεζ/ μπρούτζνο/ καφέ something απόχρωση. Όσοι με είδαν live μπορούν να το επιβεβαιώσουν.
• Πριν λίγες μέρες, παντρεύτηκε μια φίλη μου στη Θεσσαλονίκη αλλά λόγω κάποιων καταστάσεων δεν κατάφερα να βρεθώ δίπλα της. Δεν είδα πόσο «έλαμπε». Εφούλι μου να ζήσετε… (σ.σ. θα με συγχωρέσεις ποτέ άραγε;).
• Θέλω και άλλα ψέματα! Έ.. τώρα πια τα συνήθισα..
• Ηρθε η ώρα να αλλάξω lay out στο blog μου! Βαρέθηκα την πρασινίλα.. ε;
• (αυτό το ξέχασα.. κάτι σκεφτόμουν έντονα για να γράψω, αλλά..)
• Θα τα πούμε σύντομα, ε;

ψάχνω..

.. να βρω φωτογραφίες από παλιότερα καλοκαίρια της ζωής μου! θέλω να δω τι ύφος είχα "τότε"!
.. ένα ζευγάρι παλιά γυαλιά ηλίου ray ban για να τα δώσω κάπου!
.. φίλους και παλιούς συναδέλφους στο facebook. η χαρά της ανακάλυψης και το βλέμμα της συγκίνησης όταν τελικά αντιλαμβάνομαι πως δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα από εκείνη τη στιγμή που μιλήσαμε για τελευταία φορά!
.. την συνταγή "κοτόπουλο με μπαμπού και γλυκόξινη σάλτσα". Αλλος θα την μαγειρέψει (φυσικά..). εγώ θα την δοκιμάσω (επίσης φυσικά..).
.. ένα μίνι πράσινο περσινό φόρεμα το οποίο τελικά ανακαλύπτω στην ντουλάπα της αδελφής μου (σ.σ. η ντουλάπα βρίσκεται στο νέο της σπίτι). μου χαμογελάει και πλατιά και έτσι της λέω να το κρατήσει για πάντα.
.. ένα "καλό" καλοκαιρινό cd για να προτείνω μέσα από τη στήλη μου, στο περιοδικό. Δεν υπάρχει όμως κατηγορία "καλών cd" αυτό το καλοκαίρι. ορκίζομαι!
.. το απόλυτο! γιατί ξέρω πως δεν υπάρχει!
.. στιγμές ησυχίας ή δροσιάς. το ένα δεν αναιρεί το άλλο!
.. λόγους για να μην φάω και άλλο από το παρφέ που φιλοξενεί μόνιμα αυτούς τους μήνες η κατάψυξη μας.
.. τρόπους για να σας ευχηθώ: ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!

ναι.. καλά..!!

Βαριέμαι φριχτά..
(wow! kat. πάλι πρωτοτύπησες!!!!!)
Και σαν να μην μου έφτανε αυτό, η αγγελικούλα (η αρχισυντάκτρια ενός περιοδικού στην Θεσσαλονίκη, που συνεργάζομαι) περιμένει από προχθές τις ιδέες μου για καλοκαιρινά θέματα!!!!
Ναι.. καλά..
Λοιπόν σκεφτείτε (σ.σ. με την ησυχία σας, έτσι και αλλιώς πάντα αργοπορημένα τα στέλνω όλα) τι «θέμα» θα θέλατε να διαβάσετε ή τι νομίζετε πως λείπει από τα σημερινά περιοδικά. Πείτε μου το πρώτο που σας έρχεται στο μυαλό..
Μην ντρέπεστε.. δεν υπάρχει περίπτωση έτσι και αλλιώς να σκεφτώ κάτι εξυπνότερο από αυτό που θα σκεφτείτε εσείς..
Άλλωστε –όπως μου έλεγε χρόνια πριν ένας παλιός μου διευθυντής, ο Νίκος Α.- «είναι παγκοσμίως γνωστό πως από τις μεγαλύτερες μαλακίες, έχουν προκύψει τα σοβαρότερα θέματα…»!
Άντε.. άντε..

Υγ. ΖΕΣΤΗ!!!!!!!!!!!!

Τον Ιούνιο που μόλις πέρασε, μέτρησα..

πολλά ml αλκοόλ, στο bachelor party της αδελφής μου!
τις μέρες ξανά και ξανά μέχρι τον αύγουστο που θα πάρω άδεια!
τρεις χαμένες ώρες παρακολουθώντας live, τα mad video music awards στο θέατρο βράχων!
τα αστέρια κατά τη διάρκεια μιας βραδινής βόλτας στη θάλασσα. κανένα από αυτά όμως δεν διέγραψε ελεύθερη πτώση για να κάνω ευχή!
πολλά δάκρυα χαράς βλέποντας την αδελφή μου να παντρεύεται κάποιον που ξέρει πραγματικά να αγαπάει!
πάνω απο 400 φορές, την ευχή: "και στα δικά σου". σας το λέω.. έστω και οι μισές ευχές να "πιάσουν", κανονικά θα πρέπει να αρχίσω να ψάχνω για νυφικό! μμμ.. please..!
μια φορά, την ευχή: "ζήσε όπως θες"!
ένα ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη!
δεκάδες φορές το τραγούδι "breathless" του dan wilson στο you tube! love it..
δυο ταξιδιωτικούς οδηγούς! hey.. τελικά που θα πάμε;
ελάχιστες ώρες ύπνου λόγω ζέστης! θα το ξαναπώ.. θέλω τον χειμώνα μου πίσω!
πολλά παγωτίνια! πολλά όμως!
τρεις καλούς φίλους που προσπαθούν να με πείσουν πως πρέπει να ξεκινήσω να γράφω ξανά!
δυο νέα μπουκάλια dior homme!

αγαπητό μου ημερολόγιο..

σε λιγότερο από ένα μήνα, στις 28 Ιουνίου, η αδελφή μου θα φύγει από το σπίτι! Όχι για διακοπές! Παντρεύεται! Το Ματινάκι –που αν γυρίσω πίσω να την δω, νομίζω πως θα κρεμιέται από κάποιο δέντρο, στο σπίτι μας στον Κάλαμο, να ψάχνει για τζιτζίκια-, θα ανέβει τα σκαλιά της εκκλησίας (κάπου στον Κάλαμο)! Και όμως τόσο καιρό είχα κρατηθεί στο ύψος των περιστάσεων. «Ράφτηκα» που λέει και η μαμά μου, αγόρασα το δώρο της, πήγα στο νέο της σπίτι, εγκαινίασα τα έπιπλα της (και όμως.. με έβαλε να κάτσω παντού γιατί είμαι τυχερή, γουρλού και σαββατογεννημένη), της ευχήθηκα, την φίλησα και γύρισα πίσω στο «σπίτι μας» που σε λίγες μέρες δεν θα είναι και «σπίτι της». Κάτι μάλλον δεν είχα υπολογίσει καλά! Δεν ξέρω.. κάτι δεν είχα σκεφτεί.. Προς θεού αγαπητό μου ημερολόγιο.. δεν είχα την αίσθηση πως Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή θα κοιμάται στο διπλανό από το δικό μου δωμάτιο, και Τρίτη, Πέμπτη, Σάββατο μαζί με τον άνδρα της.. αλλά κάπως, κάτι..
Συνειδητοποίησα τι γίνεται στην πραγματικότητα πριν μέρες που «κατεβάσαμε» τα καλοκαιρινά μας ρούχα. Εγώ έκρυβα τα δικά μου χειμωνιάτικα ενώ εκείνη τα έβαζε σε τσάντες για να τα μεταφέρει στο «σπίτι της». Αυτό ήταν το πρώτο σοκ! Τι και αν μου άφηνε περισσότερο χώρο στην κοινή μας ντουλάπα; Δεν με ένοιαζε σου λέω..
Το δεύτερο σοκ, το έζησα δυο μέρες αργότερα, όταν την πήρα τηλέφωνο να την ρωτήσω τι ώρα θα γυρνούσε το βράδυ σπίτι και μου είπε: «Θα πάω στο σπίτι μου. Κοιμήσου εσύ.. και θα τα πούμε αύριο το πρωί. Θα σε ξυπνήσω για να πιούμε μαζί καφέ». Αμέσως κατάλαβα πως οι ολονυχτίες συζητώντας για γκόμενους, ρούχα, δουλειές, διακοπές και ότι άλλο ανήκαν στο παρελθόν! Και αμέσως έκανα την εξής ερώτηση στον εαυτό μου! Ποιος θα με ψάχνει τα βράδια όταν θα βγαίνω; Ποιος θα μου στέλνει τα απίστευτα μηνύματα που έχουν μείνει στην ιστορία, τύπου «πρόσεχε..» ή «μην αργήσεις και σε ψάχνει πάλι ο μπαμπάς» ή «με ποιους είσαι πάλι βραδιάτικα;»; Ε; Ποιος; Η απάντηση ήρθε αμέσως στα αυτιά μου, δια στόματος μπαμπά.. «Σταμάτα να παίρνεις το παιδί τηλέφωνο. Έχει δουλειές στο σπίτι της.. από εδώ και πέρα θα είμαστε οι τρεις μας εδώ!». Ήθελα να πέσει το ταβάνι να με πλακώσει! Ήθελα να φύγω από το σπίτι. Έστειλα μήνυμα σε όλους μου τους φίλους για το ποιος μπορεί να με φιλοξενήσει για λίγο διάστημα μέχρι να συνηθίσω στην ιδέα του «άδειου» σπιτιού. Ευτυχώς.. αν μείνω έστω και πέντε μέρες στον καθένα, υπολογίζω πως θα βγάλω τουλάχιστον 4 μήνες εκτός έδρας! Την τέλεια λύση την έδωσε βέβαια ένας θείος μου που μένει μιάμιση ώρα μακριά από το σπίτι μας, και έχει κάποια σπίτια που νοικιάζει, όταν μου είπε: «Σου παραχωρώ ένα σπίτι μου, όποιο θέλεις, να έρθεις να μείνεις μόνη σου για όσο θες, μέχρι να ηρεμήσεις». Ε.. ναι...
Και το σοκ συνεχίζεται.. το τρίτο κατά σειρά εγκεφαλικό το έπαθα μόλις την Παρασκευή! Γυρνούσα από την δουλειά με ένα συνάδελφο και του έλεγα πως «ο γάμος της αδελφής μου είναι Κυριακή, και μετά θα ακολουθήσει τραπέζι και θα ξενυχτίσω και μετά λέμε λίγα άτομα μαζί με τους νεόνυμφους να πάμε να συνεχίσουμε το πάρτι στη θάλασσα που θα είναι κοντά, και φυσικά θα χρειαστεί την επόμενη μέρα να πάρω άδεια από τη δουλειά γιατί θα έχω πιεί πολύ κτλ..κτλ..» όταν γύρισε με υφάκι και μου είπε: «Θα γυρίσεις μόνη σου σπίτι εκείνο το βράδυ! Το έχεις καταλάβει;»!!!!
Αγαπητό μου ημερολόγιο.. στο λέω και στο υπογράφω! Δεν θέλω την αδελφή μου πίσω.. Θέλω απλώς περισσότερο χρόνο μαζί της. Θέλω να ανοίγει την ντουλάπα μου και να μου τα παίρνει όλα και εγώ να την βρίζω. Θέλω να με ψάχνει παρόλο που μου σπάει τα νεύρα. Θέλω να με ρωτάει με αυστηρό ύφος με ποιον βγαίνω. Θέλω να με ρωτάει άσχετα πράγματα για τα θέματα του περιοδικού. Θέλω να περπατάμε συνέχεια και να ψωνίζουμε μαλακίες. Θέλω να τρώει από το δικό μου πιάτο και να πίνει από τον δικό μου καφέ όπως σήμερα το πρωί που το έκανε και τσίτωσα. Θέλω να με ξυπνάει τα πρωινά επειδή βαριέται μόνη της. Θέλω να την ακούω να γκρινιάζει για την τύχη της που έγινε γυμνάστρια. Θέλω να με κοροϊδεύει κάθε φορά που βγαίνω και λέω πως δεν θα αργήσω. Θέλω να με ακούει όταν έχω κάτι να πω! Και να μου σκουπίζει τα δάκρυα κάθε φορά που κλαίω..
Ουφ!
Μου λείπει ήδη! Και ακόμα δεν έφυγε..
Και να σκεφτείτε πως το σπίτι που θα μένει με τον άνδρα της θα απέχει από το δικό μας μόνο 10 λεπτά με τα πόδια..

Και στα δικά σας!

ότι καλύτερο άκουσα..

"ο θεός είναι ζωντανός!
απλώς δεν θέλει να μπλέξει.."

ανώνυμος

Σκέψεις, προβληματισμοί, ότι’ ναι (τι? φτάσαμε κιόλας στο τέταρτο μέρος?)

*δεν θέλω καλοκαίρι.. μπορεί να με ακούσει κάποιος και να καθυστερήσει την όλη διαδικασία? θέλω τα μακρυμάνικα μου πίσω! και τα μαντήλια μου!
*η ράνια, η κολλητή της αδελφής μου είναι έγκυος. σταμάτη να προσέχεις και τα δυο μωρά σου τώρα.
*no more γκούχου – γκούχου!
*ο χάρης σ. από τη θεσσαλονίκη πλέον μου μιλάει! τέλος τα ψυχολογικά του προβλήματα.
*πολύ παγωτό ρε μωράκι..
*την προηγούμενη εβδομάδα είχα βγει για φαγητό με ένα φίλο, ο οποίος μάλιστα μου έλεγε πόσο πολύ του αρέσει ο έντυπος λόγος μου. λίγες ώρες αργότερα ένας άλλος φίλος μου, με πήρε τηλέφωνο και μου έβαλε τις φωνές για αυτά που γράφω στο blog μου.. δεν συμφωνούσε καθόλου! σε όποιον δεν αρέσει, η έξοδος είναι από εκεί.. το «X» είναι, πάντα, πάνω δεξιά στην οθόνη!!
*δεν υπάρχει πιο sexy μέσο μεταφοράς, για την αθήνα, από τη vespa!
*θέλω κίτρινο!
*μια συνάδελφος, μου έφερε ένα ροζ μπαλόνι.. «σε ευχαριστώ!». μου έφτιαξες τη μέρα!
*έχω αρχίσει να βαριέμαι το fb! σκέφτομαι να με διαγράψω.
*μια φίλη μου χώρισε λίγες μέρες πριν ξεκινήσει να μοιράζει τα προσκλητήρια του γάμου της. Ο «πρώην καλός» της λοιπόν δεν της είπε να του στείλει μόνο τα πέδιλα του σκι (λογικό) που είχε ξεχάσει σπίτι της αλλά και το πατάκι της εξώπορτας (σ.σ. το είχε πληρώσει ο ίδιος βλέπεται..). ξεφτίλας? όχι ακόμα.. μέχρι και το χρησιμοποιημένο λίπασμα της ζήτησε! τώρα? είναι ξεφτίλας? ε.. ναι!
*τις προάλλες, σε ένα οικογενειακό/ φιλικό/ «ότι άλλο».. τραπέζι βρέθηκε και ένας πρώην μου! μπλιάχ σου λέω! μου πρότεινε να βγούμε ξανά ένα βράδυ! του είπα λοιπόν: «τα βράδια δεν βγαίνω πια.. κάθομαι σπίτι μου και χαζεύω το ταβάνι. και λίγο μετά τις 12:00 βλέπω τη νέα υόρκη όπως την «ζει» η κάρι μπράντσο με τις φίλες της, στο sex & the city»..
*μόνο σε μένα, την χαρούλα αλεξίου και την ελευθερία αρβανιτάκη αρέσει ο stereo mike? μα γιατί? (σ.σ. οι δυο τελευταίες έχουν συνεργαστεί μαζί του).
*παλούκο..
*το κατάστημα που τύπωσε τα προσκλητήρια του γάμου της αδελφής μου, μπέρδεψε τις παραγγελίες και εκτός των άλλων της τα αρωμάτισε! ποιος είδε το ματινάκι και δεν το φοβήθηκε!!!! παρά ταύτα εγώ και ο κολλητός μου, ο μ. φάγαμε χθες όλο το απόγευμα μας (χωρίς να το ξέρει το ματινάκι φυσικά) ψάχνοντας τι μυρίζουν! κάτι σε «γαζία» μας έρχεται στο μυαλό! παντελή αγόρι μου.. μην μου ανησυχείς! τα δικά σου θα μυρίζουν dior home!
*γιατί είδα στον ύπνο μου τον άρη σερβετάλη?
*γιώργο τ. ότι και να πεις έχεις δίκιο! είμαι τραγική. προτείνω πάντως να σταματήσουμε να προσπαθούμε να οργανώσουμε συγκέντρωση στο σπίτι σου για τα cd. μάλλον δεν μας πάει!
*επίσης δεν με «πάει» και η ιδέα να φύγω μόνιμα για την θεσσαλονίκη. Πρέπει επιτέλους να συμβιβαστώ με την ιδέα. παρόλο που ο χάρης σ. συνεχίζει να μου ψάχνει δουλειά εκεί..
*καθημερινά πλέον τσακώνομαι με την μαμά μου! μου γκρινιάζει πως έχω αδυνατίσει πολύ και πως όπου και αν με αγγίξει, πιάνει κόκαλα. πότε αλήθεια, έρχεται αυτή η μεγάλη στιγμή στις ζωές όλων μας, όπου οι μανούλες όλου του κόσμου αντιλαμβάνονται πως δεν είμαστε 10 χρονών?
*για ποιον λόγο «σκουντάμε» κάποιον στο facebook? είναι και αυτή μια παραπάνω μαλακία, όμοια του «χιονοπόλεμου»?
*έρχονται στιγμές που δεν μπορώ να πάρω ανάσα!
*«έλα τσουλάκι..»..
*μια βροχή θα ήθελα τώρα!

επειδή νιώθω πως σας κούρασα με τις όποιες «σκέψεις» μου, υπόσχομαι να τις αφήσω για λίγο στην άκρη του μυαλού μου (άλλωστε δεν ενδιαφέρουν κανέναν) και να γράψω κάτι πιο.. συγκεκριμένο (?)!
για να σου αποδείξω κωνσταντίνε μου πως μπορώ και εγώ να ξεφεύγω από το θέμα μου γράφοντας!!!

Νεύρα.. (live in Koropi)

διάλογος με συνάδελφο, δυο μέρες πριν (σ.σ. μεσημέρι) και ενώ έγραφα..
χρήστος: «σαν μπισκότο μυρίζεις»..
κατ.: «είναι που έφαγα πολύ τυρόπιτα»..

ο χρήστος αναχώρησε για το γραφείο του προβληματισμένος, η κατ. συνέχισε να γράφει και η χριστίνα λίγα λεπτά αργότερα ενημέρωσε την κατ. για τον διάλογο που είχε κάνει. όλοι στο τέλος γελούσαν.. ε.. ναι!

Σκέψεις, προβληματισμοί, ότι να’ ναι.. (τρίτο μέρος.. έλεος!)

*τελικά παραιτήθηκα από τη δουλειά μου!
*χρήστο κ. σε ευχαριστώ και μόνο που προσφέρθηκες..
*δοκιμάστε το frooties της amita με γεύση μάνγκο – ανανά! πραγματικά βελούδινη γεύση.
*το λαπτοπ μου πέθανε οριστικά πριν λίγο καιρό! λίγες μέρες μετά και για διαφορετικούς λόγους, πέθανα και εγώ. επίσης οριστικά!
*are we human or are we dancers?
*το νέο μου pink sony ericsson είναι μοναδικό. γιώργο είσαι τέλειος!
*βαριέμαι!
*σάκη αγόρι μου.. καλή τύχη!
*άρη αγόρι μου, τώρα που είσαι στη Μόσχα, να προσέχεις τον σάκη.
*οκ.. τώρα μπορώ να ακούσω μια μεγάλη αλήθεια;
*έχω την αίσθηση πως ο θάνος πετρέλης στην αφίσα για το «θέα», φοράει περισσότερο κονσίλερ απ’ όσο εγώ συνήθως!!!!
*vassili zoulia σε αγαπάω! με ομόρφυνες..
*πλέον στο σπίτι που έχει θέα στην θάλασσα μένω μόνη μου. ο δεύτερος της παρέας δεν εγκατέλειψε μόνο εμένα και το σπίτι.. αλλά το όνειρο γενικότερα!
*γιώργο τ. θα με δεις και δεν θα το πιστεύεις! σάββατο μεσημέρι, καφέ στο σπίτι σου! έχουμε δουλειές! μην χαζεύεις..
*ζεσταίνομαι!
*όποιος τολμήσει να με καλέσει ξανά σε μπουζουξίδικο θα διαγραφεί από φίλος μου.. μισώ αυτές τις πίστες! ΚΑΤΑΝΟΗΤΟ?
*στα πόσα κομμάτια τυρόπιτα πρέπει να σταματάει κανείς? τρία?
*αγαπημένε “one of the people” είσαι φίλος μου! στην κυριολεξία!
*χάρη, μάκη.. προσοχή στην κωνσταντίνα (το τσεκ..)! κάτι δεν μου αρέσει..
*δεν φαντάζομαι να πίστεψε κανείς σας πως παραιτήθηκα στην πραγματικότητα από τη δουλειά μου.. ε? πλάκα!

sweet dreams..

(χθεσινοβραδυνό όνειρο)

"είμαι σε μια κουζίνα (μην γελάτε) και πρέπει να πλύνω πιάτα! τα πλένω αλλά ξέρω πως δεν πρέπει να αφήσω πουθενά νερά! φροντίζω να στραγγίξουν και σκουπίζω ακόμα και το παραμικρό ίχνος νερού! ωστόσο με βλέπω να σκουπίζω ακόμα και τον νεροχύτη! ούτε εκεί θέλω να υπάρχουν υπολείμματα βρωμιάς ή νερού.. χρησιμοποιώ χαρτί κουζίνας για να καθαρίσω κάθε πλευρά του"..

τι μου συμβαίνει στην πραγματικότητα?
θα ζήσω?
και το σημαντικότερο.. θα ζήσω για πολλά χρόνια ακόμα?

λες?

μια σκέψη έχει κολλήσει στο μυαλό μου τις τελευταίες μέρες..
να παραιτηθώ από την δουλειά μου! το σκέφτομαι σοβαρότερα από ποτέ!
δεν έχει σημασία που θα βρεθώ μετά, και αν θα βρεθώ! μπορεί και να κάτσω για πάντα στο σπίτι μου!!!!!!!!!!
το θέμα είναι πως θα ηρεμήσω.. και λογικά θα χαμογελάσω ξανά..

10 παραξενιές! και είναι όλες δικές μου..

ένα μήνα πριν.. όχι! δυο μήνες πριν.. όχι ρε! έχουν περάσει δυο και κάτι παραπάνω σε μήνες.. ε; πάλι όχι; τέλος πάντων! άντε.. γιατί κουράστηκα!
λοιπόν! αρκετό καιρό πριν, ο αγαπημένος γιώργος τ. και η φίλη σκορπίνα με κάλεσαν σε ένα παιχνίδι. όχι! δεν το υποτίμησα.. όχι! δεν το σνόμπαρα. η επίσημη εκδοχή είναι πως δεν είχα τον χρόνο να ασχοληθώ. το παιχνίδι αφορά στις 10 παραξενιές που με χαρακτηρίζουν. δεν ξέρω ποιος πραγματικά θέλει να τις μάθει. εγώ πάντως θέλω πραγματικά να με αντιπαθήσει ακόμη περισσότερος κόσμος. ξέρω! είναι αντίθετο θέμα σε σχέση με τις "χριστιανικές μέρες" που ζούμε, αλλά..
θα προσπαθήσω τουλάχιστον να μην γίνω κουραστική!

1. απαιτώ όταν είμαι κουρασμένη να μην μου μιλάει κανείς! με ενοχλεί! η οποιαδήποτε λέξη αποτελεί μόνο φασαρία για τα δικά μου αυτιά!
2. δεν θέλω να πίνει κανένας από τον καφέ μου. πειράζει όμως που εγώ θέλω να δοκιμάζω από τους καφέδες των άλλων;
3. όταν διαβάζω ένα περιοδικό/ εφημερίδα/ οτιδήποτε δεν θέλω να έρχεται κανένας πάνω από το κεφάλι μου ή δίπλα μου για να το δούμε μαζί. ας το δω εγώ πρώτη και μετά θα τους το δώσω! έλεος.. δεν θα το κρατήσω για μένα..
4. σπάνια δανείζω πράγματα μου. είμαι σίγουρη πως από τη στιγμή που θα πιάσει κάποιος στα χέρια του ένα δικό μου αντικείμενο, θα το καταστρέψει. αυτό ισχυεί και για μέλη της οικογένειας μου!
5. οτι κάνω, το κάνω με απίστευτο πάθος! και όμως.. αυτό είναι παραξενιά. γιατί τελικά κανείς δεν το εκτιμάει.
6. καλό είναι όταν πηγαίνω να ψώνια να είμαι μόνη μου. μεταμορφώνομαι σε μια διαφορετική kat. που μάλλον ελάχιστοι θέλουν να γνωρίσουν!
7. σπάνια λέω στους γύρω μου αυτό που με απασχολεί.. νομίζω πως ο κόσμος γενικότερα έχει πολλά στο κεφάλι του. δεν χρειάζεται να ακούει και μένα..
8. για να κάνω κάτι δεν πρέπει να μου το πει κανείς. πρέπει απλώς να δω μόνη μου το γεγονός. αν μου το επισημάνει κάποιος δεν θα το κάνω από εγωισμό!
9. αντέχω γύρω μου συγκεκριμένους ανθρώπους. δεν έχω γεράσει. απλώς έχω παραξενέψει..
10. βαριέμαι!

άντε βρε! και καλό πάσχα! προσοχή στις λαμπάδες! καίνε μαλλιά..

Σκέψεις, προβληματισμοί, οτι να’ναι.. (δεύτερο μέρος και φαρμακερό)

*Βαριέμαι πολύ εύκολα το τελευταίο διάστημα.
*Ένας φίλος μου αγόρασε το βιβλίο «Το νέο κάμα σούτρα». Γιατί;
*Ποιο το νόημα του χιονοπόλεμου στο Facebook;
*Ο Χάρης Σ. συνεχίζει να μην μου μιλάει.. Εντάξει!
*Γιώργο Τ. και Γιάννη Μ. που έχετε εξαφανιστεί; Έχουμε δουλειά.. αμάν δηλαδή..
*Είμαι τρεις μέρες κλεισμένη μέσα στο σπίτι λόγω βήχα.. Υπάρχει κάτι χειρότερο από αυτό;
*Χάρη δεν σου απάντησα γιατί κοιμόμουν!!!! Θα με συγχωρέσεις φαντάζομαι.
*Θέλω προφιτερόλ περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
*Τελείωσαν οι απόκριες. Ευτυχώς!
*Δηλαδή τώρα έρχεται η άνοιξη; θα έρθει και το καλοκαίρι; θέλω τον χειμώνα μου πίσω! Με ακούει κανείς;
*Δεν έχω νέα! Και όμως..
*Έχω χρόνια να διαβάσω κόμικς!
*Μέσα στα άμεσα επαγγελματικά μου βήματα είναι και η καριέρα τραγουδίστριας! (σ.σ. Ναι. Έκανα και πυρεττό! Και συνάχι είχα.. Ναι!)
*Πόσο καιρό είχα να γράψω;
*Ελάτε τώρα… όχι μή.. Δεν μπορεί να σας έλειψα!
*Καφέ κάνει να πιω;
*Αααααααααααααααααααααααα! Καλό μήνα!

Θα σας «δω» σύντομα..

Ε.. ποτέ!

(αν δεν έχεις διαβάσει προηγούμενα ποστ που αφορούν στον γιώργο - σαλιάρη - mister what’s up, καλύτερα να μην διαβάσεις και το κείμενο που ακολουθεί)

Σάββατο βράδυ! Καθόμαστε στη μπάρα (στο γνωστό στέκι, δεν φαντάζομαι να πήγε αλλού το μυαλό σας) και δεν υπάρχει ίχνος όρεξης. Ξαφνικά μια είδηση έρχεται να μας ταρακουνήσει, να πιάσουμε τα κινητά για να στείλουμε τα νέα παντού, να σηκωθούμε από τα σκαμπό, να κοιταχτούμε ανήσυχοι..
«Ο Γιώργος (γνωστός και ως «mister Whats up») θα φύγει από το μαγαζί, θα απολυθεί»..
Ε.. Ποτέ!
Ξαφνικά, δημιουργούνται οι εξής σκέψεις:
Και ποιος θα την πέφτει τώρα σε όλες τις γυναίκες του μαγαζιού;
Και ποιον θα δουλεύω εγώ;
Και ποιος θα μου λέει «θέλω να σε σκίσω»;
Και ποιος θα τραγουδάει στα live του μαγαζιού;
Και ποιος θα μου δίνει «τροφή» για μελλοντικά ποστ;
Και ποιος θα αναλάβει το μαγαζί τώρα;
Μήπως να πρότεινα στον ιδιοκτήτη, «εμένα»;
Πολλές σκέψεις.. Καμμιά απάντηση! Έψαχνα με το μάτι, τον Γιώργο. Περιπλανιόταν μεταξύ των δυο μπαρ του μαγαζιού. Δεν τον χωρούσε ο τόπος. Για πρώτη φορά αντικοινωνικός. Δεν κερνούσε, δεν έπινε, δεν μιλούσε. Ούτε που με πλησίασε! Λίγη ώρα μετά και ενώ έφευγα τον συνάντησα στην πόρτα. Ακολούθησε ο εξής διάλογος:
Γ.: Μα γιατί φεύγεις από τώρα;
Κ.: Εχω πάθει ψύξη στην πλάτη και υποφέρω..
Γ.: Α.. Υπάρχει μια καλή κρέμα.. Να δεις πως την λένε, πως την λένε..
Συγνώμη.. παιδιά τι συμβαίνει; μου κάνει πλάκα ο θεός; Αυτός είναι ο Γιώργος που ανταλλάζαμε πορνοδιαστροφικές απόψεις; που χουφτωνόμασταν; που με ικέτευε να πάω σπίτι του για να του κάνω μασάζ;
Α.. χάλασε ο κόσμος!
Δεν γράφω άλλο. Εκνευρίστηκα!

Υγ. Για την ιστορία αναφέρω πως τελικά δεν θα φύγει από το μαγαζί. Οπότε σώθηκε το μπλογκ μου!

Me, Myself & I

(μια μικρή συζήτηση με τον εαυτό μου)

Έλα.. οκ.. απόψε υπόσχομαι να σου πω την αλήθεια! Όχι γιατί δεν μπορώ να σου κρυφτώ αλλά επειδή σε νιώθω δίπλα μου.
Τελικά..
Η αλήθεια είναι πως αυτή την περίοδο, δεν το έχω! Πάει και τελείωσε. Δεν το έχω!
Το καταλαβαίνω από εκείνες τις στιγμές…
Που το βλέμμα μου χάνεται στο κενό.
Που συγκρατώ τον εαυτό μου για να μην κλάψει.
Που τα βάζω με την Kat. και τις χαζές επιλογές που κάνει.
Που δεν μπορώ να με αντέξω και να με υποστηρίξω άλλο πια.
Που δεν έχω τα αρχίδια να πω σε όλους (Γιώργο, Μιχάλη, Χάρη, Δημήτρη, Χάρη Σ. Γιώργο Κ., Χρήστο) μια μεγάλη συγνώμη και να ξεκινήσω από την αρχή.
Και κυρίως που δεν εξαφανίζομαι.
Ολα είναι στραβά και αν δεν είναι ψάχνουν την αφορμή για να στραβώσουν. Να χαθούν στην γωνία. Τα χαμόγελα έχουν «εξαφανιστεί», οι καλοί μας εαυτοί κρύφτηκαν και εγώ έχω μείνει να περιμένω το επόμενο «καλό» που θα συμβεί. Να σου πω άλλη μια αλήθεια;
Βαριέμαι ρε μωράκι να περιμένω. Βαριέμαι να ελπίζω και κυρίως δεν θέλω άλλες υποσχέσεις. Όχι γιατί δεν τις έχω ανάγκη αλλά γιατί θέλω την ελευθερία μου. Τα ψέμματα δεν είναι πάντα όμορφα. Και αν είναι, εγώ σε αυτή τη φάση έχω ανάγκη από την ψευτιά της αλήθειας.
Στο ξαναλέω!
Θέλω την ελευθερία μου. Αυτή που σου εξασφαλίζει η αποφυγή δεύτερων σκέψεων. Μπορείς να μου την εξασφαλίσεις; Μπορείς να με κάνεις να γελώ; Ναι.. Με την ψυχή μου.
Ε, ψυχή μου;
Σ’ αγαπώ!
Έτσι ή αλλιώς..

Σκέψεις, προβληματισμοί και οτι να ΄ναι!

Γιώργο Τ. θυμάσαι που σου είχα πει πως θέλω να κλέψω την ιδέα σου και να γράψω και εγώ (όπως και εσύ) ότι μου έρχεται στο μυαλό; Ναι; Ήρθε λοιπόν αυτή η τιμημένη μέρα που θα θυμάσαι για πάντα. Με την ελπίδα να μην μου ζητήσεις ποτέ τα πνευματικά δικαιώματα, ξεκινάω..
*Πόσοι φυσιολογικοί άνθρωποι υπάρχουν εκεί έξω;
*Θέλω να ερωτευτώ τρελά.. Να χάσω το μυαλό μου. Αλλά να υπάρχει ανταπόκριση!
*Ο Μιχάλης φιλάει τραγικά.
*Ο Χάρης Σ. γιατί δεν μου μιλάει; Έχει πέσει σε κατάθλιψη;
*Τελικά είμαι δημοσιογράφος ή κάνω δημόσιες σχέσεις; ή και τα δύο.. Κάπου χάθηκα στην μετάφραση!
*Ο Αλντο ήδη αισθάνεται καλύτερα. Ευτυχώς!
*Βαριέμαι.. Δεν έχω όρεξη να δουλεύω αυτό το διάστημα.
*Θέλω προφιτερόλ!
*Και όμως δέν θέλω καθόλου φράουλες αυτήν την εποχή..
*Ενας φίλος μου στο facebook με προσφώνησε «κόλαση». Μα γιατί; Για τα επαγγελματικά μας μιλούσαμε μόνο.
*Εντάξει.. Γιώργο τ. Θα το παραδεχτώ ενώπιον όλων. Ήμουν κατά του facebook και τώρα έχω κολλήσει. Σταμάτα να χαμογελάς. Σε βλέπω..
*Πρέπει να πάω στο σπίτι ενός φίλου μου για να γράψουμε μουσική.. Θέλω τόσο πολύ αλλά δεν βρίσκω τον χρόνο να το κάνω. Μα, γιατί;;
*Γράφω αυτό το ποστ, απολαμβάνοντας παγωτό με γεύση σοκολάτα γάλακτος. *Το Πάσχα αργεί;
*Πρέπει να γράψω ένα θέμα για ένα περιοδικό της Θεσσαλονίκης που θα αφορά στην μητρότητα αλλά βαριέμαι του θανατά. Συγνώμη Αγγελική μου.. (σ.σ. η αρχισυντάκτρια μου)! Δεν έχω γίνει ακόμα μανούλα αλλά το θέμα θα το βρεις στο mail σου. Κάποια στιγμή..
*Ένα martini - vodka Χάρη..
*Την Παρασκευή είμαι καλεσμένη στον Βοτανικό (Ν. Θεοδωρίδου και Γ. Μαζωνάκης). Θεέ μου κάνε ένα θαύμα για να το γλυτώσω.. Δεν θα αντέξω..
*Συνεχίζω να απολαμβάνω το παγωτό!
*Πόσο με αγαπάς; Ελπίζω καθόλου..
*Η χειρότερη παράσταση που είδα φέτος είναι «Το θαύμα της Αννυ Σάλιβαν» με την Πέγκυ Τρικαλιώτη. Έλεος δηλαδή..
*Ξέχασα να βγάλω κάρτα απεριορίστων διαδρομών για το Μετρό. Ουφ!
*Θες να με ξεχάσεις;
*Το τραγούδι «Μη με κοιτάς» του Μιχάλη Χατζηγιάννη νομίζω πως με κάνει να νιώθω καλά..
*Επέστρεψα στην κατάψυξη, το υπόλοιπο παγωτό!
*Ο Τάκης θα πάει στο Βερολίνο.
*Τι είναι καλύτερο; Να είσαι ανήθικη ή ανήσυχη;
*Φούστα θα βάλω αύριο!
*Δεν ξέρω γιατί αισθάνομαι περίεργα αυτό το διάστημα..
*Το internet μου, αργεί.. Και όχι μόνο αυτό!
*Καληνύχτα σε όλους μας..

Τον Ιανουάριο, που μόλις πέρασε, μέτρησα..

Ένα παθιασμένο φιλί.
Ένα τρελό μεθύσι (τελικά την κουκούλα του μπουφάν, την φόραγα;;).
Μία τσίχλα.
Μια θεατρική πρεμιέρα.
Δύο όμορφα τραγούδια.
Τρία σιρόπια για τον βήχα.
Τρία μπολ πατατάκια.
Τέσσερις φίλους που μου έλεγαν πως «δεν αξίζει».
Τέσσερα «δημιουργικά» σάββατα.
Τέσσερα ζευγάρια μπότες.
Τέσσερα ροζ γαρίφαλα, μέσα στην τσάντα μου, μετά από ξενύχτι.
Δεκάδες σφηνάκια τεκίλας.
Δεκάδες μπουκάλια Perrier.
Αμέτρητες φωτογραφίες.

..and so the story goes..

-Ξέρεις τι θα ήθελα τώρα; Να ήμουν στο σπίτι μου, ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου και εσύ να είσαι από πάνω μου και να μου κάνεις μασάζ!
-Η αλήθεια είναι πως κάνω ΤΕΛΕΙΟ μασάζ.. (σ.σ. του κάνω λίγο πάνω από το σακάκι για να πάρει μια μικρή γεύση).
-Είσαι πάρα πολύ καλή.. κάνεις αυτό ακριβώς που θέλω στο σημείο που το θέλω!
-Κάνε λίγη υπομονή. Σε λίγο θα πας σπίτι σου.
-Ναι αλλά δεν θα έχω εσένα..

Ο συνομιλητής μου ήταν φυσικά ο γ. γνωστός και ως "mister what's up"!! Δεν θα σας πω πως ακριβώς εξελίχθηκε η κουβέντα μας γιατί ήταν σκέτη τσόντα (ή έστω θα σας την μεταφέρω άλλη στιγμή, αν θέλετε, απλώς επειδή αξίζει)! Και μένω πάνω στην μπάρα.. να αναρωτιέμαι. Πόσα άκυρα πρέπει να φάει κάποιος για να σταματήσει να ασχολείται; Ή μήπως τελικά αυτό είναι που καυλώνει κάποιον; Πέντε αρνήσεις στη σειρά..
Και ρε γαμώτο.. είναι τόσο ωραίος!

βαριέμαι αφόρητα!

τι είναι καλύτερο να πετύχει κανείς σε αυτή τη ζωή;
α) μια καλή συνεργασία;
β) ένα τέλειο sexάκι; ή
γ) χαλαρό καφέ με φίλους σε καθημερινή βάση;

το ξέρω.. μέρα με τη μέρα, πάω από το κακό στο χειρότερο..

Ξέρεις τι θα ήθελα..;

αφωνία!
καλό sex!
διπλό αριθμό σφηνακίων!
βροχές! πρωί και βράδυ..
να μην χτυπάει το τηλέφωνο!
να κοιμάμαι!
μια ελπίδα! και καλή..
ένα γρήγορο ταξίδι..

Ooops!

Γουστάρεις ένα τύπο, ο οποίος έχει σχέση! Γουστάρει όμως και εκείνος εσένα. Σου το δείχνει. Σε καρφώνει. Σε αγγίζει. Σε φιλάει εύκολα. Τον φιλάς και εσύ. Τον βουτάς και του δηλώνεις πως είσαι εδώ για εκείνον. Αλλά την επόμενη μέρα απλώς πίνεις μαζί του ένα καφέ. Βλέπεις.. είναι μέλος της παρέας και δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ τίποτα παραπάνω. Έπειτα γυρίζεις ξανά στην καθημερινότητα σου. Σαν να μην συμβαίνει τίποτα!
Αυτό στην πραγματική ζωή πως λέγεται;
α) πουτανιά;
β) τα γαμάμε όλα και οτι γίνει;
γ) γουστάρω (άρα υπάρχω);
δ) εξαφανίζομαι γιατί υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές;
ε) ηλιθιότητα;
στ) τελικά μάλλον πρέπει να πω σε εκείνον τον τύπο «από το στέκι» πως απέκτησα «what’s up»!

"What's".. τι?

Είναι περασμένα μεσάνυχτα.. (περισσότερες λεπτομέρειες δεν θυμάμαι! τα σφηνάκια.. τι να πεις;) και βγαίνω από το στέκι που «εξέθεσα» και στο παραπάνω ποστ. Ένας τύπος με ακολουθεί και ενώ διασχίζω τον πεζόδρομο με τους τέσσερις από τους τρεις κολλητούς μου (σ.σ. πάντα..) μου φωνάζει να γυρίσω πίσω. Φτάνω δίπλα του και φυσικά φέρεται σαν άνδρας. Με ρωτάει αν θέλω να μου δώσει το τηλέφωνο του. Απαντώ θετικά ενώ έχω ήδη αρχίσει να γράφω τον αριθμό του! Τον αποθηκεύω, μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο και με ρωτάει:
Είναι «What’s up» το κινητό σου;
Ακολουθεί δική μου παύση και ένα τεράστιο ξενέρωμα. Δικό μου και αυτό!
Οχι; πειράζει;
Είναι δυνατόν καλέ; ρωτάς ποτέ μια γκόμενα που θεωρητικά τουλάχιστον την θες αν ο αριθμός της είναι «what’s up»; οκ.. το αντιλαμβάνομαι πως η οικονομική κρίση έχει επιρρεάσει τους πάντες! Αλλά από τις δικές μας συνομιλίες θα σωθείς;

Καμάκι νέας γενιάς (!)

Η ιστορία είναι λίγο - πολύ γνωστή.. Καλή χρονιά κιόλας!
Είναι παρασκεύη βράδυ και εγώ με την κολλητή μου παρέα (τέσσερις άνδρες) βρισκόμαστε στο στέκι που τιμάμε τους τελευταίους πέντε μήνες! Εκεί δουλεύει ο γ. Αρκετά χρόνια μεγαλύτερος μου, πάντα ντυμένος στα μαύρα (sic!), σοβαρός, διακριτικός και πάντα στην διάθεση μου. Από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου εκεί μέσα και τον είδα, κόλλησα και εκείνος αντίστοιχα το ίδιο. Κάνει τα πάντα για να περνάω καλά όταν βρίσκομαι εκεί, με/μας κερνάει και δεν ξεχνάει να με ψάχνει όταν δεν με βλέπει τριγύρω! Το θέμα βέβαια έχει μείνει εκεί πέραν κάποιων φιλιών, ζουλιγμάτων (υπάρχει αυτή η λέξη;), τσιμπιματων και δαγκωμάτων πάντα μπροστά στα έκπληκτα μάτια όλων!
Είμαστε λοιπόν πάνω στο κέφι (εγώ και η ανδροπαρέα μου), έχουμε πιει οτι υπάρχει σε μπουκάλι/ ποτήρι/ κανάτα, χορεύουμε σε τρελούς ρυθμούς και όλο το μαγαζί μας κοιτάζει. Παρασέρνουμε μερικούς, κάποιοι άλλοι προσπαθούν να μας μιλήσουν ενώ κάποιοι τρίτοι μας αντιγράφουν με τις δικές τους παρέες. (Αξίζει να αναφερθεί πως οι φωτογραφίες από εκείνο το βράδυ έχουν σταλεί και σε δικηγόρο καθώς αποτελούν αποδείξεις) Και η ώρα περνάει.. Και εμείς δεν σταματάμε ποτέ. Εχω αρχίσει να μην νιώθω αλλά παρά ταύτα καταλαβαίνω όταν κάποιος μου κάνει νόημα να πάω κοντά του. ο γ. φυσικά! Πηγαίνω δίπλα του και έχω στο πρόσωπο μου την έκφραση «βούτυρο» (σε ελεύθερη μετάφραση: ζήτα μου οτι θες/ κάνε μου οτι θες)! Ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος:
γ.: να σε κεράσω κάτι;
κατ.: έχω πιει ήδη πολύ.
γ.: δεν εννοούσα ποτό!
κατ.: ..;
γ.: θες να με ακολουθήσεις στην τουαλέτα;
κατ.: δεν νιώθω. Ας το αφήσουμε για άλλη στιγμή.
γ.: θα περιμένω!
Ακόμα δεν έχω αποφασίσει αν μου άρεσε αυτό το στυλ «σε βρίσκω σε εύκολη στιγμή/ οπότε θα μου κάτσεις/ είναι και οι φίλοι σου γκολ/ δεν θα καταλάβει κανείς τίποτα/ όλοι ευτυχισμένοι θα είμαστε!», το σίγουρο όμως είναι πως άρχισα να αναθεωρώ τις απόψεις μου για τους τύπους που μου κάνουν «κλικ» από το πρώτο δευτερόλεπτο! Η παρέα μου δεν πήρε χαμπάρι τίποτα ή τουλάχιστον μέχρι την επόμενη μέρα που τους το είπα. Η παρέα/ συνάδελφοι του, τον χτύπαγαν στην πλάτη με λύπηση.. Εννοείται πως από τότε έχουμε βρεθεί ξανά. Με χαιρετάει, μου χαμογελάει, μου χαρίζει φιλιά στο μάγουλο με προκαλεί λέγοντας μου διάφορα αλλά μέχρι εκεί.. Πάντα κάτι με σπρώχνει «πάνω του» αλλά την ίδια στιγμή κάτι με σταματάει. Εγώ έχω το πρόβλημα ή εκείνος; εγώ θέλω περισσότερο ή εκείνος;
Απαντήσεις δεν υπάρχουν! Μόνο καλές ερωτήσεις. Το θέμα όμως είναι ποιος τις θέτει!