RSS

"Μοίρασμα γνώσης και ανάγνωσης"

Ξύπνησα σήμερα αποφασισμένη να γράψω για τη Γιορτή της Μουσικής. Ναι...και αυτήν έχασα λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων και μάλιστα έστεισα και μια καλή παρέα... Τα νεύρα μου...Ομως μπαίνοντας στο blog του Lockheart World, έλαβα μια πρόσκληση για μοίρασμα γνώσης και ανάγνωσης. Πρέπει - λέει - να γράψω και εγώ τα βιβλία που μου άλλαξαν την ζωή. Να το κάνω...δεν έχω αντίρρηση, όμως να ξεκαθαρίσω αρχικά και πριν παραδώσω και εγώ την σκυτάλη σε άλλους, οτι δεν έχω διαβάσει κανένα βιβλίο που μου άλλαξε τη ζωή ή έστω με επηρέασε. Συνήθως, στίχοι είναι αυτοί που αποτυπώνω στο πίσω μέρος του εγκεφάλου μου και επεξεργάζομαι διαρκώς μέχρι να βρω τους αμέσως επόμενους (σ.σ. στίχους) που θα με κάνουν να τους στέλνω με sms ή έστω να τους γράφω ως comment, στη blogoσφαιρα. Παρά ταύτα, ας γράψω για τα βιβλία που θα διάβαζα ευχαρίστως ξανά και ξανά και ξανά....

Αυτοκτονώντας ασύστολα, Αύγουστος Κορτώ (Εκδόσεις Καστανιώτη): "Με λένε Ρόζα και θα αυτοκτονήσω. Αυτή τη φορά σας το λέω, θα το κάνω στ' αλήθεια. (....) Θα τα πάρω όλα, ασπιρίνες, ηρεμιστικά, αντισυλληπτικά, μέχρι και τα διουρητικά που ξέχασε στην τελευταία της επίσκεψη η θεία μου. Θα πεθάνω κατουρώντας. Αλλά τι με νοιάζει, εγώ θα τα σφουγγαρίσω μετά;..."

Το Κορίτσι με τα πορτοκάλια, Jostein Gaarder (Εκδόσεις Λιβάνη): "Το πρώτο που πρόσεξα ήταν ένα αστείο κορίτσι που στεκόταν στο διάδρομο με μια τεράστια χαρτοσακούλα με πορτοκάλια. (....) Το θυμάμαι σαν σήμερα, οτι η σακούλα που έσφιγγε πάνω της ήταν τόσο μεγάλη και βαριά, ώστε από στιγμή σε στιγμή κινδύνευε να της πέσει. Αλλά δεν πρόσεχα τόσο τα πορτοκάλια, όσο την ίδια. Πρόσεξα επίσης οτι με κοίταξε, οτι με διάλεξε ανάμεσα σε όλους αυτούς που στριμώχνονταν στη στάση για να ανεβούν στο τραμ. Διήρκεσε μια στιγμή μόνο, αλλά ήταν σαν οι δυο μας να κλείσαμε μια μυστική συμμαχία...."

Ο άνεμος κουβάρι, Διονύσης Χαριτόπουλος (Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα): "Απόψε θα 'κανα οτι μισείς. Θα σου φορτωνόμουν. Θα σου έλεγα, απόψε ασχολήσου μαζί μου μέχρι να κοιμηθώ, πες μου ένα παραμύθι, μια ιστορία σου απο τα παλιά (...) αλλά ψιθυριστά και στ' αυτί, γιατί δεν αντέχω ήχους, και μετά κράτα μου το χέρι μέχρι να σιγουρευτείς πως κοιμήθηκα."

Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου, Gabriel Garcia Marquez (Εκδόσεις Λιβάνη): "Τη χρονιά που έκλεινα τα ενενήντα μου χρόνια θέλησα να κάνω δώρο στον εαυτό μου μια νύχτα τρελού έρωτα με μια έφηβη παρθένα..."

Βe my guest: yonderboi, tzonakos, antoin, k-afros, keimgreek, σοφία, nam3l3ss, sigmund_01, epikouros. Παιδιά...και αν δεν ανταποκριθείτε στην πρόσκληση μου, δεν πειράζει....σας καταλαβαίνω. Η ζέστη σπάει νεύρα!!!! Και το υπόσχομαι...σε ένα από τα επόμενα post μου, θα σας προ(σ)καλώ να μου πείτε τι διαβάζετε στην παραλία...Ναι! Και τι ακούτε...

37 comments:

Antoin... είπε...

Θα σου πω μερικούς τίτλους, που αν αυτό μπορεί να σημαίνει κάτι, έρχονται αυθόρμητα στο μυαλό και τη γλώσσα.

"Το μονόγραμμα" του Ελύτη γιατί δείχνει μια Ελλάδα που όλοι θα θέλαμε να ζήσουμε σ' αυτή.

"Οδός αβύσσου αρ.0" του Λουντέμη, γιατί δείχνει την Ελλάδα που τελικά ζούμε.

"Ο φύλακας στη σίκαλη" γιατί παρά του ότι σαν περιεχόμενο το βρίσκω έως αδιάφορο, ο Salinger στήνει έναν υπέροχο χαρακτήρα και δείχνει αξεπέραστη συγγραφική ικανότητα.

"Ο ξένος" γιατί ο Camus δίνει το παράδειγμα του τι μπορεί να μας συμβεί αν υποκύψουμε στη μπίχλα που μας τριγυρίζει.

"Το ταχυδρομείο" γιατί ο Μπουκόφσκι κατάφερε να γίνει ο μέντοράς μου, για το πως ν' αντιλαμβάνομαι τη ζωή.

"Ο γέρος και η θάλασσα" γιατί ο Hemingway θέτει ονειρικά όμορφα, πως τη ζωή την παλεύουμε μέχρι τελευταίας ανάσας.

"Επισκέπτης στη ζωή μου" ανέκδοτο (ατύπωτο) του υποφαινόμενου, επειδή είναι παιδί μου και επιπλέον σκιαγραφεί την αρχή του πολέμου μεταξύ γυναίκας-άντρα.

Και σε άλλα με υγεία..!

kat. είπε...

Αμαν πια όλοι με αυτό το "Μονόγραμμα". Είναι πολύ ωραίο και ερωτικό...δεν λέω! Αλλά για όνομα...λες και μετά από αυτό δεν γράφτηκε τίποτα άλλο πάνω στην γη!!!
Απλώς θεωρώ οτι οι αλήθειες σε αυτή τη ζωή και τα συναισθήματα, κρύβονται εκεί που δεν τα ψάχνουμε...στους ποιητές/ συγγραφείς/ τραγουδοποιούς/ σεναριογράφους που γενικά, δεν θεωρούμε ικανούς!

αυτό!

Antoin... είπε...

Να χαρώ την επαναστάτρια..!
Άν μπορείς να γκρεμίσεις το παρελθόν, be my guest.
Η δικιά μου γενιά δεν κατάφερε να ξεπεράσει τους μέντορές της.
Αν η δική σου βρει τον τρόπο, πολύ θα χαρώ.

kat. είπε...

αχ, το θέμα antoin δεν είναι να γκρεμίσουμε το παρελθόν, απλώς να υποδεχτούμε το μέλλον....
δεν νομίζεις;

υγ. δεν διεκδικώ τον τίτλο της επαναστάτριας! θα το ήθελα, αλλά...

ilias είπε...

Ενδιαφέρον

kat. είπε...

ποιο είναι το ενδιαφέρον;

Σπύρος είπε...

Αγαπητή Κατερίνα σε ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση την οποία αποδέχτηκες και ξετύλιξες σήμερα στον bloggaki σου :) Τα βιβλία σου ειναι εκπληκτικά πραγματικά και ειδικά τον Gabriel Garcia Marquez τον θεωρώ κορυφαίο.
Κάποιο ρητό έλεγε : ''Πες μου τι διαβάζεις να σου πώ τι είσαι''.

Ειναι σεβαστή η επιλογή του καθένος για το ανάγνωσμα που θα επιλέξει , υπάροχουν άνθρωποι που επιλέγουν βιβλία αποκλειστικά για να περάσει η ώρα τους ,και υπάρχουν άνθρωποι που διάβαζουν για να βελτιώσουν τον εαυτο τους , ή τις αντιλήψεις τους για κάποιους τομείς σε σχέση με τον άνθρωπο και την ζωη. Πάντα όμως πιστέυω ότι κάθε βιβλίο έχει κάτι να μας δώσει ένα λιθαράκι γνώσης και εξέλιξης.

Σε ευχαριστώ πολύ και πάλι..

Φιλιά :)

par...alogos είπε...

Απ` αυτά έχω διαβάσει μόνο το τελευταίο του Marquez, το οποίο το έβγαλε ως το κύκνειο άσμα του.
[προσωπικά πιστεύω ότι έχει γράψει σαφώς καλύτερα βιβλία...]

Antoin... είπε...

Nα συνεχίσω Κατερινάκι, όχι για να σου πάω κόντρα, αλλά να ολοκληρώσω τα επιχειρήματά μου σύμφωνα με το μονοπάτι που χαράζεις.
Το παρελθόν (η Ιστορία) δεν γκρεμίζεται ποτέ. Αποδίδεται μόνο με διαφορετικά προσωπεία ανάλογα το συμφέρον που εξυπηρετεί.
Ο μαθητής λοιπόν πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός για το μάθημα που διδάσκεται και οφείλει να διασταυρώνει τις πηγές του.
Το να ξεπεράσεις το δάσκαλό σου, δεν τον γκρεμίζεις αναγκαστικά. Ο Πλάτωνας πάτησε πάνω στο Σωκράτη κι ο Αριστοτέλης στον Πλάτωνα.
Μόνο έτσι προοδεύουμε.
Δυστυχώς το παρόν το δικό μας, μετά το 1975, βρίσκεται σε μιά κατάσταση λογοτεχνικής ύπνωσης, γιατί προτιμάμε να ζήσουμε παρά να φιλοσοφίσουμε.
Ό,τι κάνουμε καλό είναι. Εξυπηρετεί τις ανάγκες μας.
Όχι όμως να συγκρίνουμε τη λογοτεχνία του μεσοπολέμου με αυτήν της μεταπολίτευσης.
Θα πέσει φωτιά να μας κάψει Κατερινιό μου.
Καληνύχτα κορίτσι και χαίρομαι πολύ που έχεις γνώμη. Υπερασπίσου την όπως μπορείς.

kat. είπε...

lockheart, εγώ ευχαριστώ!! το μόνο άσχημο είναι οτι γράφοντας το συγκεκριμένο post, θυμήθηκα οτι έχω παραμελήσει το διάβασμα..

par...alogos, εννοείται οτι έχει βγάλει καλύτερα βιβλία από αυτό. εγώ όμως - για προσωπικούς καθαρά λόγους - αυτό ξεχωρίζω.

antoin, η συζήτηση μαζί σου δεν τελειώνει ποτέ... θα μου επιτρέψεις φυσικά να διαφωνήσω για μια ακόμα φορά....έτσι;
δεν θεωρώ πως οτι κάνουμε είναι πάντα για ΚΑΛΟ και δεν εννοώ μόνο σε οτι αφορά στα βιβλία! μπορεί - όπως λες - να εξυπηρετεί τις ανάγκες μας (τη δεδομένη στιγμή) αλλά σίγουρα τα αποτελέσματα δεν είναι πάντα τα επιθυμητά. συνήθως εμφανίζονται εν αιθρία...και τότε τρέχα, μάζευε...
αλλά επειδή κινδυνεύουμε να φύγουμε και εκτός θέματος και μάλλον σε κούρασα, ας το αφήσουμε εδώ!
φιλιά...

a.c. είπε...

(περί αρχαιότητος, μεσοπολέμου και μεταπολίτευσης - μικρή ταπεινή ένσταση)

αφ'ενός, καλό θα ήταν κάποια στιγμή να πάψουν οι αναφορές στην αρχαία ελλάδα υπό το πρίσμα αταβιστικής/διαισθητικής (για να μην πούμε μεταφυσικής) νουθεσίας, κι όποιος τη μνημονεύει να λαμβάνει υπ'όψιν απλά πραγματολογικά στοιχεία: πως, ανθρωπογεωγραφικά και γονιδιακά, ήταν μια άλλη χώρα με άλλη γλώσσα και άλλους κατοίκους, με την τάση προς τη φιλοσοφία των οποίων είναι εύλογο ουδεμία σχέση να έχουμε οι σύγχρονοι έλληνες, καθώς ο πολιτισμός και η οικονομία μας δεν στηρίζονται στις πλάτες δούλων-αντικειμένων (κι ας λείψουν, παρακαλώ, οι παραλληλισμοί του λούμπεν τριτογενούς τομέα με τους δούλους -θα ήταν μάλλον αστεία μια τέτοια σύγκριση).

επίσης, καλό θα ήταν με ανάλογη καθαρότητα κι απουσία αναχρονιστικής εμπάθειας να δούμε την πεζογραφία του μεσοπολέμου - και να αναρωτηθούμε ποια ήταν τα εχέγγυα που όφειλε τότε να πληροί ο άνθρωπος που αυτοπροσδιοριζόταν ως συγγραφέας (ιδιότητα που συνεπάγεται στοιχειώδη βιοποριστική άνεση και άρα η αιτιολόγησή της ακουμπά εξίσου σε μεγαλοαστικές/κοσμοπολίτικες καταβολές όσο και στο - εικαζόμενο, κι επ'ουδενί κοσμολάλητο - θεϊκό ταλέντο των συγγραφέων της περιόδου).

σε ό,τι δε αφορά την μεταπολίτευση - ας μην λάβουν ανάθεμα μόνον οι πεζογράφοι, αλλά και η (επιβεβλημένη) συνάφειά τους με την ματαιωμένη μεταπολιτευτική αριστερά. όταν με αισθητική γηπέδων, με τραγουδάκια σαν παιδικά κάλαντα φορτωμένα πατρίδα (και πλουτισμό, και παρίσι, και μονοκατοικίες) (δια)στρέφεις το αισθητήριο ενός ολόκληρου λαού προς μιαν αυτομομφή κι ένα χρέος αναπόδραστο - η αέναη ενοχή όσων μήτε χουντόσκυλα υπήρξαν μηδέ φάπα από κένταυρο φάγανε, κι οι οποίοι ευθύνονται για τον τραγέλαφο της αριστεράς των ημερών μας - είναι λογικό και οι συγγραφείς, ακόμη και οι πλέον ευφυείς, να αποπροσανατολίζονται, κι αποζητώντας στο ελληνικό μυθιστόρημα ιδιότητες κοινωνικού καθρέφτη/μεταρρυθμιστή ή οργάνου διαμόρφωσης της αστικής συνείδησης (επίπεδα στα οποία ουδέποτε βρισκόταν και που ακόμα βλέπει με το κυάλι) κατέληγαν συχνά, από αδιέξοδο, στην αναγωγή της ομφαλοσκόπησης των παθών τους σε μείζονα διανοητική/πολιτική/αισθητική έκφραση.

κάθε εποχή, κάθε λαός, με τα βάσανα και τις αφέλειές του. (εδώ ακόμα βρίσκουμε στον κοσμοπολίτη και πολλάκις αφελή καβάφη στοιχεία που η ποίησή του σε καμία περίπτωση δεν διέθετε, και παρά τις προσπάθειες του πεφωτισμένου σεφέρη και του σαββίδη, έχουμε ως τρελό του ποιητικού μας χωριού - με θέση ήσσονα; ακατάληπτη; παλιακιά; - τον άνθρωπο που'χε καταλάβει την μπουρδολογία του καζαντζάκη εν έτει κυκλοφορίας της 'ασκητικής').

kat. είπε...

a.c., μου άρεσε η ένσταση σου - την οποία βέβαια, δεν βρήκα καθόλου, μα καθόλου ταπεινή! μάλλον με έπεισες οτι κάπως έτσι πρέπει να είναι...δεν έχω αποφασίσει ακόμα! θα το δω εν καιρώ...

(μου αρέσει που τηρείς την ανωνυμία σου αλλά μάλλον κατάλαβα.
είσαι αυτός!!!!)
ευτυχώ... :)

γιωργος είπε...

Κάποτε είχα ποστάρει κάτι παραπλήσιο, βιβλία που μας άλλαξαν τη ζωή.
Κάπου στα 14μου χρόνια διάβασα "Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ" -Ο.Ουάιλδ και την έπαθα τη ζημιά..
Θα επανέλθω...

tzonakos είπε...

Η πρόσκληση παρελήφθη και σύντομα θα υπάρχει ανταπόκριση. Σ' ευχαριστώ.

Εκκρεμμεί άλλη πρόσκληση με μουσικά θέματα που χρωστάω στον Τσοπάνη
αλλα στην μουσική είμαι λίγο σκράπας μάλλον.
Με τα βιβλία όμως κάτι μπορώ να κάνω.
Φιλιά.

Ανώνυμος είπε...

ο κώδικας Ντα Βιντσι μου άλλαξε την ζωή γιατι ηταν το πρώτο βιβλίο που διάβασα με τόσες πολλές σελίδες...!
τα κόμιξ περιοριζόταν συνήθως στις 20 με 30 και ο "Μικρος Πρίγκιπας" τν εκδόσεων Πατάκη μόλις στις 97 ... οπότε μπορείς να καταλάβεις οτι μιλάμε για σημαντική αλλαγή....by the way ..η γιορτή της μουσικής φέτος ήταν αδιάφορη...(ελεγα να γράψω εγω το ποστ για το οποιο δεν έγραψες εσύ αλλα....κανει ζέστη και δεν ειμαι σε mood για κράξιμο...)...

kat. είπε...

γεώργιος - axenbax, όταν λες ζημιά; κυκλοφορείς πλέον και εσύ με ένα καθρέφτη αγκαλιά;

tzonakos, δεν βιάζομαι! και αν δεν το κάνεις ποτέ...δεν πειράζει! ξένοι είμαστε;
πάντως...δεν έχεις δίκιο! καλύτερο θέμα η μουσική...

yonderboi, εγώ τον "κώδικα da vinci" τον παράτησα στις πρώτες 120 σελίδες και είμαι τόσο περήφανη για αυτό! δεν καταλαβαίνω γιατί έπρεπε να μου αρέσει. την ομόνυμη ταινία την βρήκα λίγο καλύτερη λόγω tom hanks....
μικρός πρίγκιπας, ε;
εγώ πάλι σκέφτομαι να αρχίσω να διαβάζω mafalda...
σε οτι αφορά στη γιορτή της μουσικής, συνεχίζω να νιώθω τύψεις που δεν πήγα...
η παρέα θα είχε περισσότερη σημασία...

Antoin... είπε...

@a.c.
Πρώτον και σπουδαιότερον σου αναγνωρίζω το δικαίωμα της γνώμης σου, την ανάλογη δική μου θα καταθέσω παρακάτω.
Εφόσον τόσο σαφώς διαχωρίζεις τη θέση σου από τους αρχαίους, σκέψου την περίπτωση ν' αναθεωρήσεις το γεγονός ότι είσαι Έλληνας ή Ελληνίδα. Αν ο χαρακτήρας σου είναι τόσο φορτσάτος όσο ο λόγος σου, δε νομίζω να πέσεις σε ανασφάλεια να το κάνεις.
Οφείλω να διαχωρίσω την έννοια δούλος στην Ελλάδα από αυτήν του σκλάβου στη Ρώμη. Οι δούλοι δούλευαν πενθήμερο και οι πολίτες τριήμερο. Ψάξε το αν θέλεις.
Εκτός αν νομίζεις πως σήμερα είμαστε ελεύθεροι. Αν το νομίζεις καλώς.
Ως προς το μεσοπόλεμο και την μετά την απελευθέρωση εποχή, είναι οι εποχές που απαιτούσαν τα ανάλογα πνεύματα. Όταν ο κόσμος ταλαιπωρείται πάντα υπάρχουν οι τροβαδούροι των βασάνων.
Αν προσέξεις καλά την Ιστορία, θα δεις ότι οι μεγάλοι θεωρητικοί των επαναστάσεων (Ροβεσπιέρος, Μαρξ, Λένιν κλπ) ανήκαν σε υψηλές κοινωνικές κάστες. Το προλεταριάτο απλά υπνωτιζόταν κι έκανε τη βρωμοδουλειά.
Όσο για τον Καζαντζάκη να μου επιτρέψεις την προτροπή να πλένεις το στόμα σου πριν τον αναφέρεις.
Για τη μεταπολίτευση συμφωνώ μαζί σου σε γενικότερες όμως γραμμές.
Τον Καβάφη τον έχω συνδεδεμένο με Κάιρο.

a.c. είπε...

(περί στοματικών πλύσεων)

υποθέτω πως, αφ'ης στιγμής το θεοκρατικό τουρλουμπούκι που μας άφησε αμανάτι ως φιλοσοφικό έργο, και η υπερλιβιδινική/βαθύτατα ευνουχισμένη στραβογλωσσιά των αρρενοποιημένων ουσιαστικών και της παθολογικής ερωτικής εμμονής που διέπουν την πρόζα του ευτυχώς - ευτυχώς - δεν τον κατέστησαν σωτήρα του σωτήρος (μήτε καν του εαυτού του), ο ν.κ. κατόρθωσε τουλάχιστον να κερδίσει - έστω και σε ισχνό ποσοστό του ιησού ή του σιντάρτα γκαουτάμα, που τόσο βαθιά και συγκεχυμένα θαύμαζε - την θρησκευτικής απόχρωσης προσήλωση αιρεσιάρχη/ιερού συμβόλου στις ψυχές των εμβριθών αναγνωστών του.
κάτι είναι κι αυτό.

Antoin... είπε...

@ a.c.
Ένα από τα χαρακτηριστικά που γυρνούν μπούμερανγκ στο κεφάλι μου, είναι ότι λέω αυτό που πιστεύω χωρίς περιστροφές.
Να σου πω λοιπόν πως σε συμπάθησα.

Η σκοπιά που βλέπεις τον Ν.Κ. συναρτάται με τις λέξεις που έχει γράψει.
Αν κοιτάξεις όμως πίσω από τις λέξεις, θα δεις τον αγώνα ενός ανθρώπου να βρει τη θέση του στο σύμπαν.
Ζητούμενο σε κάθε αγώνα (ειδικά με τον ίδιο μας τον εαυτό) είναι να τηρούμε τους κανόνες του παιχνιδιού.
Το μεγαλείο του N.Κ. είναι πως δεν άλλαζε τους κανόνες κατά το εκάστοτε δοκούν. Δεν βούταγε το σπαθί να κόβει τους δεσμούς, αλλά προσπαθούσε να τους ξεμπερδέψει. Γι' αυτό άλλωστε πέθανε χωρίς να λύσει τις απορίες του.
Προσωπικά είμαι άθεος, αλλά δε με χαλάει καθόλου να διαβάζω τον αγώνα ενός ανθρώπου με τους δαίμονές του. Με βοηθάει ν' αντιμετωπίζω τους δικούς μου.
Με αυτή την οπτική προσεγγίζω το έργο του.

ZissisPap είπε...

Ευχαριστώ για την πρόσκληση!
Καλημέρα σας :-)

kat. είπε...

παρακαλώ για την πρόσκληση..

καλημέρα, καλη εβδομάδα και καλά ταξίδι (νοητικά, πνευματικά και μη) να έχουμε!....

a.c. είπε...

(πρώτα-πρώτα χίλια συγγνώμη στη γλυκιά οικοδέσποινα που τόσο άξεστη κατάχρηση του χώρου της κάμνω)

κι έπειτα, caro antontio, χαίρομαι για την αμοιβαία συμπάθεια - είναι μείζον μέλημα της ζωής μου να με συμπαθούν.

και πιθανώς - ή μάλλον, είμαι βέβαιος ότι - φθονώ τους ανθρώπους με μεταφυσικά αποκούμπια.

κι αγαπώ τους περιπαθείς, ό,τι κι αν προσπαθούν να περισώσουν και να καταπιούνε με το πάθος τους.

οπότε ας πούμε ότι είναι θέμα γούστου - που τι είναι μήπως; για βιβλία μιλάμε, μην τρελαθούμε κιόλας - και ας σφίξουμε τις αόρατες/κυβερνητικές μας (α)παλάμες.

υγ. κι απολογούμαι εκ των προτέρων για το προσεχές κειμενάκι μου στο μήλο...

kat. είπε...

στην οικοδέσποινα δεν χρειάζεται να απολογηθείς....για'υτό υπάρχουν οι λέξεις...για να αποτυπώνουν συναισθήματα και γνώμες! δεν έχει σημασία αν είναι σωστές, αρκεί να είναι βάσιμες!!!

ποιο είναι το κειμενάκι για το οποίο μιλάς;

Antoin... είπε...

@a.c.

Χα, χα..! ένεκα στη συνωμοσιολογία διεκδικώ βραβείο ηλιθιότητας, σε πληροφορώ πως μόλις είδα το σχόλιό σου περί του καπνού που φουμάρεις.

Για αρκετούς λόγους, π.χ. ανεργία, εκδικητικότητα, αφέλεια, απαλός φθόνος ενίοτε, νόμιζα παρομοίως πως οι εκδοτικές επιχειρήσεις όφειλαν να υποκλιθούν στο συγγραφικό μου ταλέντο.
Για σένα δε μπορώ να πω.
Σε μένα όμως πήρε περίπου τρία χρόνια να έρθω στα ίσα μου και να χρησιμοποιώ πια το χαρτί και το μολύβι για καθαρά αυτογνωστικούς λόγους.

snikolas είπε...

Αυτό το οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου πρέπει να είναι βιβλίο φαρμακευτικής. Πως ειδάλλως εξηγείται ο 90χρόνος θα το κάνει με μια έφηβη παρθένα; :)

kat. είπε...

δεν είναι ακριβώς βιβλίο φαρμακευτικής....
απλώς μπορεί και να έχει φαρμακευτικές "ιδιότητες".
για τον 90χρονο πάντα....

Ανώνυμος είπε...

Δεν μπορώ να πω ότι υπήρξε κάποιο βιβλίο που να μου έχει αλλάξει τη ζωή ή τον τρόπο που την αντιμετωπίζω. Σίγουρα το κάθε βιβλίο που έχω διαβάσει μου αφήνει και κάτι. Κάποια κάτι περισσότερο, κάποια κάτι λιγότερο. Δυο από αυτά που ξεχωρίζω είναι «Το κορίτσι με το σκουλαρήκι» της Τρέισι Σεβιλιέ και του Χεμινγουει, «Ο γέρος και η θάλασσα»!!!

kat. είπε...

"Το κορίτσι με το σκουλαρίκι", το έχω διαβάσει και εγώ!

πολύ όμορφο και μάλλον τρυφερό...αλλά μου άφηνε την αίσθηση του μίζερου κάποιες στιγμές!!!!!
δεν ξέρω....μπορεί να είμαι και υπερβολική!!!

γιωργος είπε...

Οχι, ο πίνκας καθρέφτης είναι σε ένα κρυφό δωμάτιο για το οποίο κανείς δε γνωρίζει. Οταν γυρίζω ξημερώματα, κοιτάω να δω την παραμόρφωσή μου, και βλέπω πόσο έχω αλλοιωθεί μετά απο 24 χρόνια:)

par...alogos είπε...

@Γιώργο:
Η αλλοίωση είναι σημάδι αλλαγής...
Το σημάδι αλλαγής μπορείς να το χειριστείς όπως θες.
Γιατί αυτό το δωμάτιο είναι τόσο κρυφό, όσο και η ψυχή υμών (ή ημών).
Και καμιά φορά διαβαίνεις το δωμάτιο κοιτώντας τον καθρέφτη και βλέπεις αυτό που θες, άλλες φορές αυτό που δεν θες.
Το θέμα είναι να κοιτάξεις καλύτερα και να δεις αυτό ποθείς...
link

γιωργος είπε...

Sorry kat για την κατάχρηση του post αλλα Lol! στο σχόλιο του φίλου par...alogos...Αν αντιστέψουμε την εικόνα βλέπουμε ένα λιοντάρι να καθρεφτίζεται σε μια ναζιάρα γατούλα;
Καλό, πολύ μου άρεσε.

Άρης είπε...

Ο Marquez και οι θλιμμένες πουτάνες είναι φανταστικό έργο και το ευχαριστήθηκα περισσότερο από τα 100 χρόνια και τα υπόλοιπα έργα του αν και δεν συγκρίνονται είναι γενικά ο Marquez από τους αγαπημένους μου πλέων…

Τα υπόλοιπα μου είναι μόνο εν μέρει γνωστά … μπήκαν όμως στην λίστα για το καλοκαίρι που θα σας έρθω …

Να κάνω και μια πρόταση για ίσως ένα μοναδικό βιβλίο που με επηρέασε -ίσως όσο λίγα- τα τελευταία χρόνια

Mesa Selimovic - Ο Δερβίσης και ο Θάνατος δεν είναι γνωστό αλλά και μόνο οι ‘αλλαγές’ των στοίχων από το Κοράνι είναι φανταστικές

Καλός σε βρήκα και να συγχαρώ για το ομορφότατο μπλοκ σου … Αξιοζήλευτο …


Όμορφες αντιπαραθέσεις όμως Καζαντζάκης και μπουρδολογίες ;;; χμμμμμμ και ξανά ΧΜΜΜΜΜΜΜΜ

Ίσως είναι και τη παίρνει ο κάθε ένας από αυτά που διαβάζει, όμως ο Ν.Κ. είναι νομίζω κάτι παραπάνω απλά λόγια κλπ. όσο για την ασκητική προχθές τυχαία την διάβαζα, έχει μια τάση για γενίκευσης και αόριστες εκφράσεις αλλά τα πιστεύω στο τέλος και η φράση στην αρχή δεν νομίζω ότι αφήνουν περιθώρια για χαρακτηρισμούς περί μπουρδολογίας.

kat. είπε...

γεώργιε axenbax, εγώ ξέρεις τι κάνω; στους καθρέφτες του μυαλού μου, δεν παρατηρώ απλώς την παραμόρφωση μου.....την βιώνω!
για να εγκληματιστώ με εκείνη την πλευρά του εαυτού μου που δεν μου φαίνεται πλέον γνώριμη!

par...alogos, τα σημάδια αλλαγής, είναι σημάδια του καιρού μας....
τα βαρέθηκα...για να σου πω την αλήθεια!

εντρόπια, καλή η πρόταση σου αλλά πειράζει που στις φετινές μου διακοπές εγώ θέλω μόνο να ακούω μουσική; ούτε εφημερίδα δεν θα μπω στον πειρασμό να διαβάσω...

Balidor είπε...

"Ανατριχίλες" φορέβεεεεεεεεεεεεεερ !

(πλάκα κάνω έτσι; )

kat. είπε...

έτσι....!

tzonakos είπε...

ΟΚ, ώρα να τιμήσω την πρόσκληση.
Αλλα δεν θέλω να γράψω πολλά.
Εστιάζω σε βιβλία που με σημάδεψαν μόνο.

Ιουλίου Βερν : Ταξίδι στο Κέντρο της Γης

Χερμαν Μέλβιλλ : Μόμπυ Ντικ.

Βίκτορ Ουγκό : Εγκλημα και Τιμωρία.

Τσάρλς Μπουκόφσκι : Τόστ Ζαμπόν.

Και όλα τα τεύχη του Αστερίξ.

Αρέσουν ή όχι, αυτα εμένα με σημάδεψαν και με διαμόρφωσαν σαν άνθρωπο. Και μερικά άλλα ακόμα αλλα αναφέρω μόνο λίγα.
Αλλωστε ειμαι γνωστός τεμπέλης στο διάβασμα.
Φιλάκια.

kat. είπε...

Νομίζω οτι ο Αστερίξ θα χαρεί πολύ όταν μάθει οτι είσαι φανατικός του αναγνώστης....

φιλιά

Antoin... είπε...

Θα σου πω μερικούς τίτλους, που αν αυτό μπορεί να σημαίνει κάτι, έρχονται αυθόρμητα στο μυαλό και τη γλώσσα.

"Το μονόγραμμα" του Ελύτη γιατί δείχνει μια Ελλάδα που όλοι θα θέλαμε να ζήσουμε σ' αυτή.

"Οδός αβύσσου αρ.0" του Λουντέμη, γιατί δείχνει την Ελλάδα που τελικά ζούμε.

"Ο φύλακας στη σίκαλη" γιατί παρά του ότι σαν περιεχόμενο το βρίσκω έως αδιάφορο, ο Salinger στήνει έναν υπέροχο χαρακτήρα και δείχνει αξεπέραστη συγγραφική ικανότητα.

"Ο ξένος" γιατί ο Camus δίνει το παράδειγμα του τι μπορεί να μας συμβεί αν υποκύψουμε στη μπίχλα που μας τριγυρίζει.

"Το ταχυδρομείο" γιατί ο Μπουκόφσκι κατάφερε να γίνει ο μέντοράς μου, για το πως ν' αντιλαμβάνομαι τη ζωή.

"Ο γέρος και η θάλασσα" γιατί ο Hemingway θέτει ονειρικά όμορφα, πως τη ζωή την παλεύουμε μέχρι τελευταίας ανάσας.

"Επισκέπτης στη ζωή μου" ανέκδοτο (ατύπωτο) του υποφαινόμενου, επειδή είναι παιδί μου και επιπλέον σκιαγραφεί την αρχή του πολέμου μεταξύ γυναίκας-άντρα.

Και σε άλλα με υγεία..!

kat. είπε...

Αμαν πια όλοι με αυτό το "Μονόγραμμα". Είναι πολύ ωραίο και ερωτικό...δεν λέω! Αλλά για όνομα...λες και μετά από αυτό δεν γράφτηκε τίποτα άλλο πάνω στην γη!!!
Απλώς θεωρώ οτι οι αλήθειες σε αυτή τη ζωή και τα συναισθήματα, κρύβονται εκεί που δεν τα ψάχνουμε...στους ποιητές/ συγγραφείς/ τραγουδοποιούς/ σεναριογράφους που γενικά, δεν θεωρούμε ικανούς!

αυτό!

Antoin... είπε...

Να χαρώ την επαναστάτρια..!
Άν μπορείς να γκρεμίσεις το παρελθόν, be my guest.
Η δικιά μου γενιά δεν κατάφερε να ξεπεράσει τους μέντορές της.
Αν η δική σου βρει τον τρόπο, πολύ θα χαρώ.

kat. είπε...

αχ, το θέμα antoin δεν είναι να γκρεμίσουμε το παρελθόν, απλώς να υποδεχτούμε το μέλλον....
δεν νομίζεις;

υγ. δεν διεκδικώ τον τίτλο της επαναστάτριας! θα το ήθελα, αλλά...

ilias είπε...

Ενδιαφέρον

kat. είπε...

ποιο είναι το ενδιαφέρον;

Σπύρος είπε...

Αγαπητή Κατερίνα σε ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση την οποία αποδέχτηκες και ξετύλιξες σήμερα στον bloggaki σου :) Τα βιβλία σου ειναι εκπληκτικά πραγματικά και ειδικά τον Gabriel Garcia Marquez τον θεωρώ κορυφαίο.
Κάποιο ρητό έλεγε : ''Πες μου τι διαβάζεις να σου πώ τι είσαι''.

Ειναι σεβαστή η επιλογή του καθένος για το ανάγνωσμα που θα επιλέξει , υπάροχουν άνθρωποι που επιλέγουν βιβλία αποκλειστικά για να περάσει η ώρα τους ,και υπάρχουν άνθρωποι που διάβαζουν για να βελτιώσουν τον εαυτο τους , ή τις αντιλήψεις τους για κάποιους τομείς σε σχέση με τον άνθρωπο και την ζωη. Πάντα όμως πιστέυω ότι κάθε βιβλίο έχει κάτι να μας δώσει ένα λιθαράκι γνώσης και εξέλιξης.

Σε ευχαριστώ πολύ και πάλι..

Φιλιά :)

par...alogos είπε...

Απ` αυτά έχω διαβάσει μόνο το τελευταίο του Marquez, το οποίο το έβγαλε ως το κύκνειο άσμα του.
[προσωπικά πιστεύω ότι έχει γράψει σαφώς καλύτερα βιβλία...]

Antoin... είπε...

Nα συνεχίσω Κατερινάκι, όχι για να σου πάω κόντρα, αλλά να ολοκληρώσω τα επιχειρήματά μου σύμφωνα με το μονοπάτι που χαράζεις.
Το παρελθόν (η Ιστορία) δεν γκρεμίζεται ποτέ. Αποδίδεται μόνο με διαφορετικά προσωπεία ανάλογα το συμφέρον που εξυπηρετεί.
Ο μαθητής λοιπόν πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός για το μάθημα που διδάσκεται και οφείλει να διασταυρώνει τις πηγές του.
Το να ξεπεράσεις το δάσκαλό σου, δεν τον γκρεμίζεις αναγκαστικά. Ο Πλάτωνας πάτησε πάνω στο Σωκράτη κι ο Αριστοτέλης στον Πλάτωνα.
Μόνο έτσι προοδεύουμε.
Δυστυχώς το παρόν το δικό μας, μετά το 1975, βρίσκεται σε μιά κατάσταση λογοτεχνικής ύπνωσης, γιατί προτιμάμε να ζήσουμε παρά να φιλοσοφίσουμε.
Ό,τι κάνουμε καλό είναι. Εξυπηρετεί τις ανάγκες μας.
Όχι όμως να συγκρίνουμε τη λογοτεχνία του μεσοπολέμου με αυτήν της μεταπολίτευσης.
Θα πέσει φωτιά να μας κάψει Κατερινιό μου.
Καληνύχτα κορίτσι και χαίρομαι πολύ που έχεις γνώμη. Υπερασπίσου την όπως μπορείς.

kat. είπε...

lockheart, εγώ ευχαριστώ!! το μόνο άσχημο είναι οτι γράφοντας το συγκεκριμένο post, θυμήθηκα οτι έχω παραμελήσει το διάβασμα..

par...alogos, εννοείται οτι έχει βγάλει καλύτερα βιβλία από αυτό. εγώ όμως - για προσωπικούς καθαρά λόγους - αυτό ξεχωρίζω.

antoin, η συζήτηση μαζί σου δεν τελειώνει ποτέ... θα μου επιτρέψεις φυσικά να διαφωνήσω για μια ακόμα φορά....έτσι;
δεν θεωρώ πως οτι κάνουμε είναι πάντα για ΚΑΛΟ και δεν εννοώ μόνο σε οτι αφορά στα βιβλία! μπορεί - όπως λες - να εξυπηρετεί τις ανάγκες μας (τη δεδομένη στιγμή) αλλά σίγουρα τα αποτελέσματα δεν είναι πάντα τα επιθυμητά. συνήθως εμφανίζονται εν αιθρία...και τότε τρέχα, μάζευε...
αλλά επειδή κινδυνεύουμε να φύγουμε και εκτός θέματος και μάλλον σε κούρασα, ας το αφήσουμε εδώ!
φιλιά...

a.c. είπε...

(περί αρχαιότητος, μεσοπολέμου και μεταπολίτευσης - μικρή ταπεινή ένσταση)

αφ'ενός, καλό θα ήταν κάποια στιγμή να πάψουν οι αναφορές στην αρχαία ελλάδα υπό το πρίσμα αταβιστικής/διαισθητικής (για να μην πούμε μεταφυσικής) νουθεσίας, κι όποιος τη μνημονεύει να λαμβάνει υπ'όψιν απλά πραγματολογικά στοιχεία: πως, ανθρωπογεωγραφικά και γονιδιακά, ήταν μια άλλη χώρα με άλλη γλώσσα και άλλους κατοίκους, με την τάση προς τη φιλοσοφία των οποίων είναι εύλογο ουδεμία σχέση να έχουμε οι σύγχρονοι έλληνες, καθώς ο πολιτισμός και η οικονομία μας δεν στηρίζονται στις πλάτες δούλων-αντικειμένων (κι ας λείψουν, παρακαλώ, οι παραλληλισμοί του λούμπεν τριτογενούς τομέα με τους δούλους -θα ήταν μάλλον αστεία μια τέτοια σύγκριση).

επίσης, καλό θα ήταν με ανάλογη καθαρότητα κι απουσία αναχρονιστικής εμπάθειας να δούμε την πεζογραφία του μεσοπολέμου - και να αναρωτηθούμε ποια ήταν τα εχέγγυα που όφειλε τότε να πληροί ο άνθρωπος που αυτοπροσδιοριζόταν ως συγγραφέας (ιδιότητα που συνεπάγεται στοιχειώδη βιοποριστική άνεση και άρα η αιτιολόγησή της ακουμπά εξίσου σε μεγαλοαστικές/κοσμοπολίτικες καταβολές όσο και στο - εικαζόμενο, κι επ'ουδενί κοσμολάλητο - θεϊκό ταλέντο των συγγραφέων της περιόδου).

σε ό,τι δε αφορά την μεταπολίτευση - ας μην λάβουν ανάθεμα μόνον οι πεζογράφοι, αλλά και η (επιβεβλημένη) συνάφειά τους με την ματαιωμένη μεταπολιτευτική αριστερά. όταν με αισθητική γηπέδων, με τραγουδάκια σαν παιδικά κάλαντα φορτωμένα πατρίδα (και πλουτισμό, και παρίσι, και μονοκατοικίες) (δια)στρέφεις το αισθητήριο ενός ολόκληρου λαού προς μιαν αυτομομφή κι ένα χρέος αναπόδραστο - η αέναη ενοχή όσων μήτε χουντόσκυλα υπήρξαν μηδέ φάπα από κένταυρο φάγανε, κι οι οποίοι ευθύνονται για τον τραγέλαφο της αριστεράς των ημερών μας - είναι λογικό και οι συγγραφείς, ακόμη και οι πλέον ευφυείς, να αποπροσανατολίζονται, κι αποζητώντας στο ελληνικό μυθιστόρημα ιδιότητες κοινωνικού καθρέφτη/μεταρρυθμιστή ή οργάνου διαμόρφωσης της αστικής συνείδησης (επίπεδα στα οποία ουδέποτε βρισκόταν και που ακόμα βλέπει με το κυάλι) κατέληγαν συχνά, από αδιέξοδο, στην αναγωγή της ομφαλοσκόπησης των παθών τους σε μείζονα διανοητική/πολιτική/αισθητική έκφραση.

κάθε εποχή, κάθε λαός, με τα βάσανα και τις αφέλειές του. (εδώ ακόμα βρίσκουμε στον κοσμοπολίτη και πολλάκις αφελή καβάφη στοιχεία που η ποίησή του σε καμία περίπτωση δεν διέθετε, και παρά τις προσπάθειες του πεφωτισμένου σεφέρη και του σαββίδη, έχουμε ως τρελό του ποιητικού μας χωριού - με θέση ήσσονα; ακατάληπτη; παλιακιά; - τον άνθρωπο που'χε καταλάβει την μπουρδολογία του καζαντζάκη εν έτει κυκλοφορίας της 'ασκητικής').

kat. είπε...

a.c., μου άρεσε η ένσταση σου - την οποία βέβαια, δεν βρήκα καθόλου, μα καθόλου ταπεινή! μάλλον με έπεισες οτι κάπως έτσι πρέπει να είναι...δεν έχω αποφασίσει ακόμα! θα το δω εν καιρώ...

(μου αρέσει που τηρείς την ανωνυμία σου αλλά μάλλον κατάλαβα.
είσαι αυτός!!!!)
ευτυχώ... :)

γιωργος είπε...

Κάποτε είχα ποστάρει κάτι παραπλήσιο, βιβλία που μας άλλαξαν τη ζωή.
Κάπου στα 14μου χρόνια διάβασα "Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ" -Ο.Ουάιλδ και την έπαθα τη ζημιά..
Θα επανέλθω...

tzonakos είπε...

Η πρόσκληση παρελήφθη και σύντομα θα υπάρχει ανταπόκριση. Σ' ευχαριστώ.

Εκκρεμμεί άλλη πρόσκληση με μουσικά θέματα που χρωστάω στον Τσοπάνη
αλλα στην μουσική είμαι λίγο σκράπας μάλλον.
Με τα βιβλία όμως κάτι μπορώ να κάνω.
Φιλιά.

Ανώνυμος είπε...

ο κώδικας Ντα Βιντσι μου άλλαξε την ζωή γιατι ηταν το πρώτο βιβλίο που διάβασα με τόσες πολλές σελίδες...!
τα κόμιξ περιοριζόταν συνήθως στις 20 με 30 και ο "Μικρος Πρίγκιπας" τν εκδόσεων Πατάκη μόλις στις 97 ... οπότε μπορείς να καταλάβεις οτι μιλάμε για σημαντική αλλαγή....by the way ..η γιορτή της μουσικής φέτος ήταν αδιάφορη...(ελεγα να γράψω εγω το ποστ για το οποιο δεν έγραψες εσύ αλλα....κανει ζέστη και δεν ειμαι σε mood για κράξιμο...)...

kat. είπε...

γεώργιος - axenbax, όταν λες ζημιά; κυκλοφορείς πλέον και εσύ με ένα καθρέφτη αγκαλιά;

tzonakos, δεν βιάζομαι! και αν δεν το κάνεις ποτέ...δεν πειράζει! ξένοι είμαστε;
πάντως...δεν έχεις δίκιο! καλύτερο θέμα η μουσική...

yonderboi, εγώ τον "κώδικα da vinci" τον παράτησα στις πρώτες 120 σελίδες και είμαι τόσο περήφανη για αυτό! δεν καταλαβαίνω γιατί έπρεπε να μου αρέσει. την ομόνυμη ταινία την βρήκα λίγο καλύτερη λόγω tom hanks....
μικρός πρίγκιπας, ε;
εγώ πάλι σκέφτομαι να αρχίσω να διαβάζω mafalda...
σε οτι αφορά στη γιορτή της μουσικής, συνεχίζω να νιώθω τύψεις που δεν πήγα...
η παρέα θα είχε περισσότερη σημασία...

Antoin... είπε...

@a.c.
Πρώτον και σπουδαιότερον σου αναγνωρίζω το δικαίωμα της γνώμης σου, την ανάλογη δική μου θα καταθέσω παρακάτω.
Εφόσον τόσο σαφώς διαχωρίζεις τη θέση σου από τους αρχαίους, σκέψου την περίπτωση ν' αναθεωρήσεις το γεγονός ότι είσαι Έλληνας ή Ελληνίδα. Αν ο χαρακτήρας σου είναι τόσο φορτσάτος όσο ο λόγος σου, δε νομίζω να πέσεις σε ανασφάλεια να το κάνεις.
Οφείλω να διαχωρίσω την έννοια δούλος στην Ελλάδα από αυτήν του σκλάβου στη Ρώμη. Οι δούλοι δούλευαν πενθήμερο και οι πολίτες τριήμερο. Ψάξε το αν θέλεις.
Εκτός αν νομίζεις πως σήμερα είμαστε ελεύθεροι. Αν το νομίζεις καλώς.
Ως προς το μεσοπόλεμο και την μετά την απελευθέρωση εποχή, είναι οι εποχές που απαιτούσαν τα ανάλογα πνεύματα. Όταν ο κόσμος ταλαιπωρείται πάντα υπάρχουν οι τροβαδούροι των βασάνων.
Αν προσέξεις καλά την Ιστορία, θα δεις ότι οι μεγάλοι θεωρητικοί των επαναστάσεων (Ροβεσπιέρος, Μαρξ, Λένιν κλπ) ανήκαν σε υψηλές κοινωνικές κάστες. Το προλεταριάτο απλά υπνωτιζόταν κι έκανε τη βρωμοδουλειά.
Όσο για τον Καζαντζάκη να μου επιτρέψεις την προτροπή να πλένεις το στόμα σου πριν τον αναφέρεις.
Για τη μεταπολίτευση συμφωνώ μαζί σου σε γενικότερες όμως γραμμές.
Τον Καβάφη τον έχω συνδεδεμένο με Κάιρο.

a.c. είπε...

(περί στοματικών πλύσεων)

υποθέτω πως, αφ'ης στιγμής το θεοκρατικό τουρλουμπούκι που μας άφησε αμανάτι ως φιλοσοφικό έργο, και η υπερλιβιδινική/βαθύτατα ευνουχισμένη στραβογλωσσιά των αρρενοποιημένων ουσιαστικών και της παθολογικής ερωτικής εμμονής που διέπουν την πρόζα του ευτυχώς - ευτυχώς - δεν τον κατέστησαν σωτήρα του σωτήρος (μήτε καν του εαυτού του), ο ν.κ. κατόρθωσε τουλάχιστον να κερδίσει - έστω και σε ισχνό ποσοστό του ιησού ή του σιντάρτα γκαουτάμα, που τόσο βαθιά και συγκεχυμένα θαύμαζε - την θρησκευτικής απόχρωσης προσήλωση αιρεσιάρχη/ιερού συμβόλου στις ψυχές των εμβριθών αναγνωστών του.
κάτι είναι κι αυτό.

Antoin... είπε...

@ a.c.
Ένα από τα χαρακτηριστικά που γυρνούν μπούμερανγκ στο κεφάλι μου, είναι ότι λέω αυτό που πιστεύω χωρίς περιστροφές.
Να σου πω λοιπόν πως σε συμπάθησα.

Η σκοπιά που βλέπεις τον Ν.Κ. συναρτάται με τις λέξεις που έχει γράψει.
Αν κοιτάξεις όμως πίσω από τις λέξεις, θα δεις τον αγώνα ενός ανθρώπου να βρει τη θέση του στο σύμπαν.
Ζητούμενο σε κάθε αγώνα (ειδικά με τον ίδιο μας τον εαυτό) είναι να τηρούμε τους κανόνες του παιχνιδιού.
Το μεγαλείο του N.Κ. είναι πως δεν άλλαζε τους κανόνες κατά το εκάστοτε δοκούν. Δεν βούταγε το σπαθί να κόβει τους δεσμούς, αλλά προσπαθούσε να τους ξεμπερδέψει. Γι' αυτό άλλωστε πέθανε χωρίς να λύσει τις απορίες του.
Προσωπικά είμαι άθεος, αλλά δε με χαλάει καθόλου να διαβάζω τον αγώνα ενός ανθρώπου με τους δαίμονές του. Με βοηθάει ν' αντιμετωπίζω τους δικούς μου.
Με αυτή την οπτική προσεγγίζω το έργο του.

ZissisPap είπε...

Ευχαριστώ για την πρόσκληση!
Καλημέρα σας :-)

kat. είπε...

παρακαλώ για την πρόσκληση..

καλημέρα, καλη εβδομάδα και καλά ταξίδι (νοητικά, πνευματικά και μη) να έχουμε!....

a.c. είπε...

(πρώτα-πρώτα χίλια συγγνώμη στη γλυκιά οικοδέσποινα που τόσο άξεστη κατάχρηση του χώρου της κάμνω)

κι έπειτα, caro antontio, χαίρομαι για την αμοιβαία συμπάθεια - είναι μείζον μέλημα της ζωής μου να με συμπαθούν.

και πιθανώς - ή μάλλον, είμαι βέβαιος ότι - φθονώ τους ανθρώπους με μεταφυσικά αποκούμπια.

κι αγαπώ τους περιπαθείς, ό,τι κι αν προσπαθούν να περισώσουν και να καταπιούνε με το πάθος τους.

οπότε ας πούμε ότι είναι θέμα γούστου - που τι είναι μήπως; για βιβλία μιλάμε, μην τρελαθούμε κιόλας - και ας σφίξουμε τις αόρατες/κυβερνητικές μας (α)παλάμες.

υγ. κι απολογούμαι εκ των προτέρων για το προσεχές κειμενάκι μου στο μήλο...

kat. είπε...

στην οικοδέσποινα δεν χρειάζεται να απολογηθείς....για'υτό υπάρχουν οι λέξεις...για να αποτυπώνουν συναισθήματα και γνώμες! δεν έχει σημασία αν είναι σωστές, αρκεί να είναι βάσιμες!!!

ποιο είναι το κειμενάκι για το οποίο μιλάς;

Antoin... είπε...

@a.c.

Χα, χα..! ένεκα στη συνωμοσιολογία διεκδικώ βραβείο ηλιθιότητας, σε πληροφορώ πως μόλις είδα το σχόλιό σου περί του καπνού που φουμάρεις.

Για αρκετούς λόγους, π.χ. ανεργία, εκδικητικότητα, αφέλεια, απαλός φθόνος ενίοτε, νόμιζα παρομοίως πως οι εκδοτικές επιχειρήσεις όφειλαν να υποκλιθούν στο συγγραφικό μου ταλέντο.
Για σένα δε μπορώ να πω.
Σε μένα όμως πήρε περίπου τρία χρόνια να έρθω στα ίσα μου και να χρησιμοποιώ πια το χαρτί και το μολύβι για καθαρά αυτογνωστικούς λόγους.

snikolas είπε...

Αυτό το οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου πρέπει να είναι βιβλίο φαρμακευτικής. Πως ειδάλλως εξηγείται ο 90χρόνος θα το κάνει με μια έφηβη παρθένα; :)

kat. είπε...

δεν είναι ακριβώς βιβλίο φαρμακευτικής....
απλώς μπορεί και να έχει φαρμακευτικές "ιδιότητες".
για τον 90χρονο πάντα....

Ανώνυμος είπε...

Δεν μπορώ να πω ότι υπήρξε κάποιο βιβλίο που να μου έχει αλλάξει τη ζωή ή τον τρόπο που την αντιμετωπίζω. Σίγουρα το κάθε βιβλίο που έχω διαβάσει μου αφήνει και κάτι. Κάποια κάτι περισσότερο, κάποια κάτι λιγότερο. Δυο από αυτά που ξεχωρίζω είναι «Το κορίτσι με το σκουλαρήκι» της Τρέισι Σεβιλιέ και του Χεμινγουει, «Ο γέρος και η θάλασσα»!!!

kat. είπε...

"Το κορίτσι με το σκουλαρίκι", το έχω διαβάσει και εγώ!

πολύ όμορφο και μάλλον τρυφερό...αλλά μου άφηνε την αίσθηση του μίζερου κάποιες στιγμές!!!!!
δεν ξέρω....μπορεί να είμαι και υπερβολική!!!

γιωργος είπε...

Οχι, ο πίνκας καθρέφτης είναι σε ένα κρυφό δωμάτιο για το οποίο κανείς δε γνωρίζει. Οταν γυρίζω ξημερώματα, κοιτάω να δω την παραμόρφωσή μου, και βλέπω πόσο έχω αλλοιωθεί μετά απο 24 χρόνια:)

par...alogos είπε...

@Γιώργο:
Η αλλοίωση είναι σημάδι αλλαγής...
Το σημάδι αλλαγής μπορείς να το χειριστείς όπως θες.
Γιατί αυτό το δωμάτιο είναι τόσο κρυφό, όσο και η ψυχή υμών (ή ημών).
Και καμιά φορά διαβαίνεις το δωμάτιο κοιτώντας τον καθρέφτη και βλέπεις αυτό που θες, άλλες φορές αυτό που δεν θες.
Το θέμα είναι να κοιτάξεις καλύτερα και να δεις αυτό ποθείς...
link

γιωργος είπε...

Sorry kat για την κατάχρηση του post αλλα Lol! στο σχόλιο του φίλου par...alogos...Αν αντιστέψουμε την εικόνα βλέπουμε ένα λιοντάρι να καθρεφτίζεται σε μια ναζιάρα γατούλα;
Καλό, πολύ μου άρεσε.

Άρης είπε...

Ο Marquez και οι θλιμμένες πουτάνες είναι φανταστικό έργο και το ευχαριστήθηκα περισσότερο από τα 100 χρόνια και τα υπόλοιπα έργα του αν και δεν συγκρίνονται είναι γενικά ο Marquez από τους αγαπημένους μου πλέων…

Τα υπόλοιπα μου είναι μόνο εν μέρει γνωστά … μπήκαν όμως στην λίστα για το καλοκαίρι που θα σας έρθω …

Να κάνω και μια πρόταση για ίσως ένα μοναδικό βιβλίο που με επηρέασε -ίσως όσο λίγα- τα τελευταία χρόνια

Mesa Selimovic - Ο Δερβίσης και ο Θάνατος δεν είναι γνωστό αλλά και μόνο οι ‘αλλαγές’ των στοίχων από το Κοράνι είναι φανταστικές

Καλός σε βρήκα και να συγχαρώ για το ομορφότατο μπλοκ σου … Αξιοζήλευτο …


Όμορφες αντιπαραθέσεις όμως Καζαντζάκης και μπουρδολογίες ;;; χμμμμμμ και ξανά ΧΜΜΜΜΜΜΜΜ

Ίσως είναι και τη παίρνει ο κάθε ένας από αυτά που διαβάζει, όμως ο Ν.Κ. είναι νομίζω κάτι παραπάνω απλά λόγια κλπ. όσο για την ασκητική προχθές τυχαία την διάβαζα, έχει μια τάση για γενίκευσης και αόριστες εκφράσεις αλλά τα πιστεύω στο τέλος και η φράση στην αρχή δεν νομίζω ότι αφήνουν περιθώρια για χαρακτηρισμούς περί μπουρδολογίας.

kat. είπε...

γεώργιε axenbax, εγώ ξέρεις τι κάνω; στους καθρέφτες του μυαλού μου, δεν παρατηρώ απλώς την παραμόρφωση μου.....την βιώνω!
για να εγκληματιστώ με εκείνη την πλευρά του εαυτού μου που δεν μου φαίνεται πλέον γνώριμη!

par...alogos, τα σημάδια αλλαγής, είναι σημάδια του καιρού μας....
τα βαρέθηκα...για να σου πω την αλήθεια!

εντρόπια, καλή η πρόταση σου αλλά πειράζει που στις φετινές μου διακοπές εγώ θέλω μόνο να ακούω μουσική; ούτε εφημερίδα δεν θα μπω στον πειρασμό να διαβάσω...

Balidor είπε...

"Ανατριχίλες" φορέβεεεεεεεεεεεεεερ !

(πλάκα κάνω έτσι; )

kat. είπε...

έτσι....!

tzonakos είπε...

ΟΚ, ώρα να τιμήσω την πρόσκληση.
Αλλα δεν θέλω να γράψω πολλά.
Εστιάζω σε βιβλία που με σημάδεψαν μόνο.

Ιουλίου Βερν : Ταξίδι στο Κέντρο της Γης

Χερμαν Μέλβιλλ : Μόμπυ Ντικ.

Βίκτορ Ουγκό : Εγκλημα και Τιμωρία.

Τσάρλς Μπουκόφσκι : Τόστ Ζαμπόν.

Και όλα τα τεύχη του Αστερίξ.

Αρέσουν ή όχι, αυτα εμένα με σημάδεψαν και με διαμόρφωσαν σαν άνθρωπο. Και μερικά άλλα ακόμα αλλα αναφέρω μόνο λίγα.
Αλλωστε ειμαι γνωστός τεμπέλης στο διάβασμα.
Φιλάκια.

kat. είπε...

Νομίζω οτι ο Αστερίξ θα χαρεί πολύ όταν μάθει οτι είσαι φανατικός του αναγνώστης....

φιλιά